(origineel bericht op be-more.nl)
al helemaal op m’n plekje
Lekker aan het spelen zijn ze, de meiden die dit weekend bij ons verblijven. M. (7); ‘I’m going to turn you into a frog!’ U. (5) is het hier helemaal mee eens; ‘Yes!’
Op het oog hele lieve, mooie en vrolijke kinderen met veel energie, creativiteit en fantasie. Deze meiden zitten hier alleen niet voor niets. Ze zitten hier omdat ze op dit moment echt niet thuis kunnen zijn. Hoewel ik in theorie hier met mijn studie op voorbereid zou moeten zijn, ben ik wel achter gekomen dat ik die net zo goed in Nederland kan laten. Deze kinderen snakken ernaar om even aangehaald, beloond en geliefd te worden. M. ‘You don’t want me anymore, nobody wants me’ wanneer ik U. even aandacht geef. Continu jezelf afvragen of je wel mooi en leuk genoeg bent, het lijkt me een hele grote opgave voor een kind van 7.
Laatst plaatse ik een foto van M. ‘ons prinsesje’ op FB. 2 jaar geleden heeft Bobbi Bear de voogdij over haar gekregen omdat er niemand was om voor haar te zorgen. M. Heeft een lichamelijke beperking en erg zwakke spieren, waardoor ze niet kan lopen. Ze kan ontzettend lief zijn, is heel erg slim (Nederlands verstaat ze gemakkelijk), maar heeft ook zeker een gebruiksaanwijzing. Ze verblijft bij Bobbi Bear totdat er een gezin voor haar is gevonden, wat door haar beperking een bijna onmogelijke opgave is. M. krijgt dus elke 6 weken, of soms elke 3 maanden nieuwe opvoeders, van een goede hechting is er dus absoluut geen sprake, wat haar gedrag ook duidelijk laat zien.
Dat zijn de kinderen waar ik op dit moment mee werk. Niet te vergeten, we maken heel veel plezier. Lekker spelletjes doen, een filmpje kijken, kussengevechten en ga zo maar door! Naast de dagelijkse verzorging van deze kinderen (als ik terugkom ben ik een prof met luiers, badderen etc. J) zijn we door de week druk met van alles. Ik ben erachter gekomen dat het werk van Bobbi Bear veel breder is dan alleen het helpen van slachtoffertjes van misbruik. Een korte opsomming van de dingen die ik hier tot nu toe (onder andere) heb gedaan; bezoeken van een rechtbank, meeting met social workers over de werking van het politiesysteem in de community, begeleiden van een jongetje bij het ophalen van medicijnen in een HIV-kliniek, gesprek met de ouders van een misbruikt jongetje over het feit dat de dader weer 3 huizen verderop is gaan wonen, bezoeken van de ‘rape-afdeling’ (zo noemen ze het echt) van een public hospital, Daarnaast heb ik afgelopen donderdag een jongetje gecounseld die had gezien dat zijn moeder en grootouders onder schot werden gehouden terwijl de mannen haar auto steelden. Het jongetje was bang en oude herinneringen kwamen terug (vorig jaar was zijn opa ook al beschoten). Dit is dus een jongetje wat in een gelukkig en rijk gezin opgroeit, maar op zijn 8e toch al 2 traumatische ervaringen heeft gehad.
Na deze counseling ging ik samen met Debbie naar een highschool waar zich veel problemen afspelen. Dit keer belandden we in een drama van meidengevechten, roddels over de verspreiding van naaktfoto’s, enzovoort. Dan was er nog de Be More dag, waar we samen met alle vrijwilligers de verschillende projecten hebben bezocht, erg gezellig!
Dus, zoals jullie zien. Van alles wel wat. Vorig weekend ben ik naar de Drakensbergen geweest. Daarvan zal ik een paar foto’s op mijn FB plaatsen. We hebben geslapen bij een traditionele Lesotho familie, die nog leven zonder stromend water en elektriciteit. Heel erg bijzonder. Dit weekend lekker rustig genieten van de kinderen, de zon en het strand!
Tot de volgende keer! En heel veel plezier met Koninginnedag allemaal.
Liefs,