(origineel bericht op be-more.nl)
You are in South Africa now!!
Lieve allemaal,
Eindelijk neem ik even de tijd om mijn eerste echte weblog vanuit Zuid Afrika te schrijven. Jeetje waar moet ik beginnen, de tijd vliegt hier en ik weet het de halve tijd niet eens want mijn horloge draag ik al niet meer. I’m in South Africa now, dus tijd is minder belangrijk. Maar laten we beginnen bij het begin. Dat lijkt me wel de meeste logische volgorde 
De reis
Zondag ben ik, zoals jullie allang weten, vertrokken. Het hele weekend op zitten hikken tegen het afscheid. Maar eenmaal op Dusseldorf Flughafen viel dit op zich wel mee. Even wat stress was er wel. Ik wilde graag mijn tas laten sealen. Bleek er dus ERGENS een man te staan met een sealapparaat, lekker duidelijk! Papa en ik waren aan het zoeken. Het was zondag en van alles te doen op het vliegveld, maar best irritant als je iets wil zoeken en er staat een band in het Duits te zingen met een behoorlijk volume. Snel was er het afscheid, dit viel gelukkig reuze mee. Natuurlijk wel een paar traantjes gelaten.
De vlucht is me reuze meegevallen. Tenminste als je de 3 nonnen die achter ons zaten en een kotsend manneke niet mee telt. Deze stonden namelijk redelijk vaak op en aangezien ze niet meer zo jong waren hadden ze onze rugleuningen nodig om zich op te trekken. Echt nachtrust was er dus niet bij. Lang leve de nonnen. Toen een lange stop in Dubai. Daar hebben we Annemiek opgewacht die in Dubai had overnacht. Marenthe, ik en Sylvie vroegen haar welke stoel ze zat. Ze zei nietswetend: ik heb stoel 31D. WAT?? Sylvie en ik 31 E en F en Marenthe eentje voor ons maar die gaan we wisselen. Toen was het duidelijk. Toeval bestaat niet. Toen we uit de shuttlebus het vliegtuig instapte werden we even geroosterd door het hete weer van Dubai. Gelukkig in het vliegtuig airco. Deze vlucht was erg lang en het laatste uurtje ongeveer hadden we wat turbulentie, dat vond ik wat minder prettig. Maar gelukkig had ik geen zakje nodig. In Durban werden we opgewacht door Michelle (de vrijwilligerscoordinator) en Sheiny. We werden ontvangen met een dikke knuffel. Even de andere vrijwiliger Augusta opgewacht en toen in de auto richting onze verblijfplaats voor de komende 6 weken.
In de auto heeft Michelle ons al veel verteld, maar ik zat al zo vol van de vlucht dat ik niet veel heb onthouden. Het enige wat er hier ingepeperd wordt en je dus niet snel vergeet is het feit dat je hier niet moet daten en vooral geen relaties moet aangaan met de lokale bevolking. Eenmaal aangekomen bij het huis van Jackie en onze cottages, Jackie en haar familie ontmoet. Leuk om ze in het echt te zien. Ook de laatste vrijwilliger Maria ontmoet, het zestal was compleet.
Ik deel samen met Annemiek en Marenthe een huisje. Augusta, Sylvie en Maria zitten in het andere huisje waar ook een meisje van ongeveer 3 jaar verblijft met een spierziekte. EEN SCHATJE!!!
Onze eerste dag hadden we lekker vrij. Nouja vrij, we hadden het druk met van alles en nog wat. Maar eerst even wat uitgeslapen, kast ingeruimd en ons eigen plekkie gemaakt van het huisje. We hebben een heerlijk balkon, met uitzicht op zee. In de middag zijn we even langs het nieuwe Dreamhouse geweest. Het was prachtig. Wat meer van de staffmembers ontmoet. Daarna konden we boodschappen doen in de shoppingmall. Beetje jammer dat ik zoveel eigen spullen heb meegenomen want de supermarkt is vergelijkbaar met een supermarkt in Nederland. Had ik maar meer kleren meegenomen in plaats van een halve apotheek en drogist. Na het shoppen een meeting gehad met Loes en Michelle. Loes is de regiocoordinator van Be More. Kort een introductierondje en vervolgens weer een overload aan informatie gekregen over Bobbi Bear, veiligheid, ons meisje, het zeer flexibele systeem van SA en het land zelf. Opnieuw werd er sterk benadrukt dat we geen mannen op bezoek mogen en dat we vooral beter geen relaties aan moeten gaan. Maar vooral geen SEKS. Michelle zegt ook duidelijk dat ze er toch wel achter komt, hoe?? Geen idee, maar ik geloofde het meteen. Ook hebben we het groepsproces besproken en dat het belangrijk is dat we eerlijk zijn wanneer er problemen zijn. Michelle en Loes zeiden beide: “If you don’t speak up, there is no problem!”
Na de meeting met Michelle, samen met Loes de trips die we gaan maken besproken. Ik ben mijn medevrijwilligers Augusta, Annemiek en Maria erg dankbaar!! Zij hoeven niet alle trips te doen. Annemiek is al vaker in SA geweest en heeft dus al veel gezien van het mooie land. Augusta en Maria gaan nog reizen, dus zij willen nog niet alles zien. Lucky me!! Want nu kan ik alle trips doen zonder dat dit nadelen heeft voor ons werk bij Bobbi Bear en de zorg voor ons meisje en eventuele andere kindjes.
Het meisje wat we nu in zorg hebben is geweldig. Het is een lief, slim maar ook erg bij de hand meisje. Ze heeft een sterk eigen willetje, waar we vooral niet altijd aan moeten toegeven. Jackie heeft gezegd dat ze van Nederlandse vrijwilligers houdt vanwege hun gestructureerde en gedisciplineerde manier van opvoeden en omgaan met kinderen. Komt dat mooi even van pas!! Het meisje is nu ongeveer 6 maanden in zorg bij Bobbi Bear. Normaal blijven kinderen rond de 6 weken tenzij het niet anders kan. Zij is daar één van. Michelle zei: “If we put her in a goverment home of safety, we are going to have a funeral in a month”. Daar schrik je wel even van en wordt je met je neus op de feiten gedrukt dat de residentiele opvangen hier toch iets andere koek is dan in Nederland.
Woensdag hebben we onze eerste trainingsdag gehad. Thuli is onze trainster. Ze werkt al een lange tijd bij Bobbi Bear. Ze heeft het een en ander over zichzelf verteld. En als je hoort wat deze vrouwen allemaal doen dan snap ik wel dat ze Rough Aunties genoemd worden. Ik ben al een Auntie, want alle kinderen noemen je een auntie. Maar of ik net zo Rough ben…dat is nog maar de vraag. In deze eerste training hebben we veel informatie gekregen over het werk dat Bobbi Bear doet, cases die voor kunnen komen en Jackie heeft ons meer informatie gegeven over HIV en Aids. Ik bewonder Jackie voor haar eerlijkheid en directheid. Ze is erg open over zichzelf en haar leven. Je ziet ook twee kanten van haar. Als we haar bij het huis zien of in de wandelgangen zie je een lieve vrouw die graag een praatje komt maken. Zodra ze met haar werk bezig is, is ze to the point en triggert ze ons allemaal. Ook van Jackie hebben we opnieuw de preek gekregen over het daten, omgaan of seks hebben met Zuid Afrikaanse mannen. We hebben zelfs 2 pakjes condooms gekregen voor al we dan toch zo naïef willen zijn en onze oogjes willen sluiten voor een van de meestvoorkomende ziekte in SA.
Vandaag onze tweede trainingsdag gehad. We hebben veel geleerd over de procedures die gevolgd worden wanneer er een melding komt van seksueel misbruik. Namelijk eerst naar de policestation waar het kind een statement af moet leggen, dan naar het ziekenhuis voor het onderzoek omtrent het misbruik en HIV/ AIDS testing. Dit moet allemaal snel gebeuren, want om de besmetting van HIV te voorkomen dient het slachtoffer een P.E.P (Post Exposure Prophylaxis) kuur te krijgen binnen 72 uur. Dit zit ook nog is ingewikkeld in elkaar. Het duurde even voordat mijn hersenen het allemaal konden verwerken.
Maar wanneer een kind seksueel misbruikt is wordt er in het ziekenhuis eerst getest of het HIV positief of negatief is. Wanneer het kind positief is wil dat zeggen dat het kind of al eerder seksueel misbruikt is en het virus heeft opgelopen of dat het HIV heeft gekregen via de moeder. Een P.E.P kuur wordt dan niet meer gegeven omdat het kind hier alleen maar zieker van kan worden. Wanneer een kind negatief getest wordt krijgt het de P.E.P. voor ongeveer 28 dagen, dit hangt af van de leeftijd.
Na de onderzoeken in het ziekenhuis volgt de counselling en het proces rondom de rechtzaak. Als een CSO (Child Saftey Officer) moet je continu alert zijn. Je voert niet alleen je eigen professie uit, nee je moet er de halve tijd ook op letten dat politie, doktoren en de mensen van social welfare hun werk goed doen. Want hier worden veel fouten gemaakt waardoor cases verloren of gesloten worden. De hoeveelheid voorbeelden die Thuli gaf van verloren of gesloten cases is ongelofelijk. Ik ga het niet eens vertellen anders hebben jullie zo een heel boekwerk op jullie scherm.
Ook is ons de methode met de bobbi bear uitgelegd. Ik wist er al wel wat vanaf vanwege de documentaire, weblogs en de website. Maar het was erg boeiend om te horen hoe het gebruikt word en wat de resultaten hiervan zijn. Naast de beren neem je ook een rape bag mee als je naar een case gaat. Hierin zit o.a. een schrift met pen en potloden, wetwipes, tissues, onderbroekje, papier zakje (voor bewijsmateriaal), maandverbandje, handschoenen, stift en pleisters (voor op de beer) en snoepjes (deze mogen alleen gegeven worden wanneer er geen sprake is van seksueel misbruik rondom de mond). Ik wil graag de methode in de praktijk zien, dus hopelijk gaat dat er nog van komen.
Na alle heftige voorbeelden heb ik Thuli gevraagd of er ook daders zijn die weleens wraak willen nemen of hen bedreigen, omdat zij één van de mensen zijn die zorgen dat de daders opgesloten of veroordeeld worden. Dit kwam vaak voor, zei ze. Er was een dader die haar in een taxibusje heeft bedreigd met een pistool op haar hoofd. Ze vertelde hoe ze had gehandeld en dat er een knopje bij haar omging. Ze heeft ervoor gezorgd dat de taxichauffeur naar het politiebureau is gereden en dat de man gearresteerd werd. Maar ook dat de case omtrent deze man opnieuw geopend werd omdat hij Thuli bedreigde maar ook dreigde het slachtoffer opnieuw pijn te doen. Opnieuw snap ik de naam Rough Auntie helemaal!
Jackie heeft de training afgesloten met huiswerk voor ons om te doen. Het maken van een communitymap (plattegrond van waar je woont met alle faciliteiten) en een soort van Johari venster van onszelf. Ze vroeg ons ook wat we thuis deden en wat wij hun kunnen leren. Jeetje wat een vraag…ik voel me totaal niet in de positie om hun iets te leren!! Maar Jackie is er van overtuigd dat wij zeker onze expertises hebben en hun iets kunnen leren. Mijn antwoord op wat ik thuis doe is dat ik afgestudeerd ben als social worker. Zodra ik dat gezegd heb krijg ik al DE BLIK, zo noem ik het voortaan. Maria trouwens ook, zij studeert social work in Zweden. Hier zijn ze geen fan van Social workers. Keer op keer krijgen we DE BLIK haha en kunnen wij uitleggen dat social workers hier waarschijnlijk heel wat verschillen met de social workers in Nederland en in Zweden. Nu nog bewijzen 
Naast alle drukte en informatie heb ik ook hele leuke momenten met de andere vrijwilligers. Iedereen is hartstikke lief en gaat er helemaal voor. We eten gezellig samen etc. etc. Vanavond zelf een lekkere Zweedse maaltijd op, gekookt door Maria. Ohja en wijntjes worden door ons ook niet vergeten. Gelukkig houdt iedereen er van!!
Morgen hebben we de eerste Tree Clinic en een grootschalige HIV/AIDS testing in de community. Wat onze rol daarin gaat zijn…tja dat horen we waarschijnlijk morgenvroeg pas. In het vervolg zal ik proberen mijn weblogs wat eerder te schrijven zodat ze niet zo lang zijn, want jullie zijn niet in Afrika en tijd is dus wel belangrijk haha.
Liefs!! en bedankt voor alle lieve reacties tot nu toe!
xx