(origineel bericht op be-more.nl)
Going places, going places
Hoi iedereen!
Hierbij mijn eerste berichtje uit Zuid-Afrika! Ik ben hier inmiddels alweer een paar dagen, maar de tijd is echt voorbij gevlogen. Vol goede moed stond ik zondag met 7 andere vrijwilligers op Schiphol de laatste knuffels aan onze families uit te delen, voordat we mochten op boarden op een heuze Airbus A380 van Emirates (lees: een dubbeldekkervliegtuig met 800 passagiers). In 6,5 uur werden we naar Dubai gebracht, waar ik met twee andere meiden een overnachting kreeg in een hotel bij het vliegveld. Het was ruim 2 uur 's nachts voordat we daar eenmaal waren, maar nog steeds wel 29 graden buiten. Ja, het is heet in die Arabische woestijn! Best wel gek ook om daar dan 's ochtends weer wakker te worden, maar goed, de volgende reis wachtte op ons, namelijk 8,5 uur naar onze eindbestemming Durban. De eerste avond hebben we met z’n allen in een backpackers gegeten en overnacht en daarbij elkaar wat beter leren kennen. Ik kan niet anders zeggen dan een hele enthousiaste groep jongeren klaar om iets moois te gaan verrichten hier in Zuid-Afrika. Na de introductiemeeting met Wilma, de coördinator die hier namens Be More in Zuid-Afrika woont, werden we allemaal naar ons project gebracht.
Tijdens deze rit hebben we nog een bezoekje gebracht aan een supermarkt in Durban en die was ongeveer zo groot en had een assortiment als de Makro in Nederland. Dat viel me dus alles mee! Eenmaal aangekomen hier op het project was het toch wel onwennig moet ik zeggen. Ineens komen 45 zulu-kinderen kennis met je maken en komen er namen voorbij vliegen waar ik nog lang op moet oefenen. Vandaag was dan de eerste echte dag waarbij we mee draaiden met de dagelijkse bezigheden.
Voor de mensen die niet precies weten wat ik hier de komende maand ga doen: ik help op een soort weeshuis in het binnenland bij Durban. Hier zijn kinderen die of geen fijn thuis meer hebben en hier zijn gebracht, of kinderen waarvan de ouders overdag werken en anders geen aandacht krijgen. Het is onze taak om twee keer per dag een Day Care voor ze te verzorgen, waarbij we veel met ze spelen en spelletjes met ze doen. Aan het eind van de middag begeleiden we een huiswerkklas, en 's avonds geven we nog een uur Engelse les. Voor iemand die zeer weinig ervaring heeft met kinderen is dit best een belevenis kan ik je vertellen. Het valt me wel op dat de kinderen je komst meteen al fijn vinden. Zo worden we vaak toegeroepen met “Hello nunu!” wat “Hoi schatje” betekent in het Zulu. De Engelse klas vond ik tot nu toe echt het leukst. Dit is ook voor oudere kinderen wat mij wat meer ligt. Ik hoop hier de komende weken wat lesjes te gaan mogen geven, want dat lijkt me fantastisch.
Even kort over ons vrijwilligershuis: die is echt prima! We zijn echt van alle gemakken voorzien dus ik mag echt niet klagen. De huisjes van de kinderen zijn beduidend minder goed, ze zijn vooral veel viezer en het stinkt er best wel. Maar goed, dat kan ook niet veel anders met zoveel kinderen op een kleine plek met enkel basisvoorzieningen.
Nou goed, ik begin hier nu wel m’n draai te vinden. Het kostte me even om aan het Afrikaanse ritme te wennen (slow… very slow), maar ik heb me er inmiddels aan over gegeven.
Ik zal zo nu en dan een berichtje plaatsen, maar dat zal wel een beetje sporadisch zijn. Ik ben trouwens niet bereikbaar op Whatsapp als mensen dat proberen, want WiFi is niet aanwezig 
Tot snel!
Liefs Lotte