(origineel bericht op be-more.nl)
Eerste ervaringen
Gepakt en gezakt vertrok ik zondagmiddag naar de luchthaven. Ik voelde
me rustig en zag het helemaal zitten. Ik had niet verwacht dat ik zo
rustig en ontspannen zou blijven naarmate mijn avontuur dichterbij
kwam. Pas op het moment dat ik afscheid moest nemen en alleen het
vliegtuig op moest, drong het echt tot me door. Ik ga werkelijk voor
een maand naar Zuid-Afrika op mijn eentje. Ik werd er weliswaar
emotioneel van en vroeg me af of ik niet beter in mijn veilige
omgeving was gebleven. Was ik hier wel klaar voor? Stond ik al sterk
genoeg in mijn schoenen om dit avontuur aan te gaan?
Gedurende mijn hele heenreis was ik eigenlijk vrij emotioneel en zat
ik vol twijfels over mijn beslissing om een maand weg te trekken van
mijn vertrouwde omgeving. Het grappige is dat toen ik in Durban
aankwam en Wilma van Be More ontmoette, mijn twijfels als sneeuw voor
de zon verdwenen. Meteen had ik het gevoel dat alles goed ging komen
en dat ik een geweldige tijd zou beleven.
Na mijn aankomst in Durban kreeg ik samen met de andere vrijwilligers
even tijd om weer op adem te komen, te acclimatiseren en elkaar te
leren kennen. Het werd nog een gezellige avond met lekker eten en een
klein kampvuurtje.
De volgende twee dagen gingen gepaard met heel wat kennismaking. Kennismaken met de kinderen, met de huismoeders, met de werking van Mother of Peace, met Zuid-Afrika en al haar contrasten,…
Heel wat indrukken op korte tijd.
Gisteren kregen we allen een eigen huis toegewezen waar we de komende maand mee zullen helpen. Ik kwam terecht in St-Bridget, een huis met zeven kinderen waarvan de jongste twee en de oudste elf jaar is. Ik zal de huismoeder helpen met het in bad stoppen van de kinderen en het eten geven van de kleinste. Echt een schattig jongetje!
Meer verhalen volgen…
Vandaag ook op bezoek geweest in de ‘special school’. Een school voor kinderen met een mentale beperking. Ik kwam in een klas terecht van 23 kinderen (15 - 21 jaar). In eerste instantie denk je: “wauw, ze hebben een aparte school voor deze kinderen.” Je merkt echter snel dat de school over erg weinig middelen beschikt om de kinderen ook werkelijk aangepaste educatie te geven. Volgende week zal ik samen met een andere vrijwilliger een les voorbereiden voor een van de klasjes.
Zo, tijd om af te sluiten hier in het internetcafe. Morgen vertrek ik voor drie dagen naar de Wild Coast. Dat gaat ook fantastisch worden!
Tot later voor meer verhalen en hopelijk ook wat foto’s.
Veel liefs,
Elke