(origineel bericht op be-more.nl)
Eerste daagjes in Afrika
Zow, daar ben ik dan. Helemaal aan de andere kant van de wereld, in Zuid-Afrika. Wat heerlijk om hier te zijn. Het kostte een hele tijd om er te komen maar het was de lange vermoeiende reis zeker waard tot nu toe.
Ik vloog samen met drie andere vrijwilligers, Marit Katinka en Jos, vanaf Amsterdam naar Dubai. Bij de paspoortcontrole keek de douanebeamte me doordringend aan. Hij vroeg waar ik heen ging en waarom. Ik dacht dat er misschien iets was maar hij was stiekem jaloers op mij dat ik drie maanden naar de zon ging en hij aan het werk was in het koude Nederland. Na een lange tijd in het vliegtuig te hebben gezeten kwamen we aan in Dubai. Hier hadden we 10,5 uur overstaptijd dus we hadden een hotel geboekt zodat we even konden slapen en douchen. Het duurde werkelijk een eeuwigheid voor we eindelijk door de douane waren. Er waren heel wat balie’s open maar de, voornamelijk mannen, zaten daar op hun dooie gemak op hun luie stoel arrogant kauwgom te kauwen. Alsof ze niet doorhadden dat er een hele lange rij stond. Eenmaal buiten voelden we gelijk de warmte. Hoewel het al midden in de nacht was, was het een drukte van belang. Overal taxi´s geroep en bedrijvigheid. We besloten een taxi te nemen naar het hotel, ook al was het niet heel ver weg. We kregen een vrouwentaxi toegewezen, en jawel een echte roze met een vrouwelijke chauffeur. Leuk zou je denken maar deze lieftallige dame kon totaal het hotel niet vinden. Ze bleef maar rondrijden en door haar mobiel tetteren. Uiteindelijk waren we er dan maar de prijs was flink opgelopen. Gelukkig konden we met zn vieren heel wat van de prijs afdingen. Na een aantal uurtjes slaap was het tijd om verder te vliegen naar Durban. Toen we opgestegen waren vlogen we over het welbekende palmeiland bij Dubai. We vlogen nog niet hoog en het was helder weer dus we konden het super goed zien liggen. Wat een apart gezicht, zo´n palm midden in het water!
Na 1.5 vertraging vlogen we dan eindelijk naar Durban. Helemaal vermoeid kwamen we aan maar ohh wat een goed gevoel om eindelijk in Zuid/Afrika te arriveren. De douanebeambte hier waren juist heel erg aardig, vrolijk ewn beleefd. Wat een verschil met Dubai! We werden opgehaald door Wilma, de vrijwilligerscoordiator hier in Zuid/Afrika. Het was zeker een warm welkom! Zowel door Wilma als door de warmte hier.
Na dat we flesjes water, beltegoed en dat soort dingentjes hadden gekocht werden we naar het hostel gebracht. Wat een prachtige plek zeg!! Ik had het idee alsof ik op Hawai zat ofzo. Pal aan de zee, palmbomen. surfplanken aan de muur, gastvrije mensen en prachtige planten en gekwetter van vogels. We waren ontzettend moe van de reis dus hadden allemaal nauwelijks trek. Ten spijt van de kokkin van het hostel want zij had heerlijk gekookt voor ons. De volgende dag hadden we een meeting met alle vrijwilligers die naar de verschillende projecten zijn gegaan en met Wilma. Zij vertelde ons het een en ander over Zuid-Afrika, de projecten, handige tips en over de tripjes die we kunnen doen in de weekenden. Daarna werden we een voor een opgehaald om naar de projecten te gaan. Mother of Peace ligt vlak bij het hostel dus we waren er zo. We werden heel leuk ontvangen door de vrijwilligers die hier al zaten en kregen onze huisjes toegewezen waar we de komende weken slapen en wonen. Ook kregen we een rondleiding over het terrein. Het ziet er prachtig uit hier, al die witte huisjes met hun blauwe daken tussen het groen. Daaromheen de suikerriet velden die wuiven als het waait.
Die middag gingen we gelijk boodschappen doen in het winkelcentrum in de buurt. Het is heel grappig om te zien dat mensen gewoon over de weg lopen. Maakt niet uit of het een snelweg is of een provinciale weg. Ik vraag me soms echt af als ik ze zie lopen waar ze heen gaan, waar ze wonen of wat ze gaan doen. Die avond besloten we met zn allen te eten. En hoe kun je je verblijf in Zuid-Afrika beter beginnen dan met een braai. Het was heel gezellig en lekker 
De volgende dag werd ik wakker van kinder gelach en geroep naast mijn raam. Wat een heerlijke manier om wakker te worden, die vrolijke stemmetjes. Die dag was het tijd om mijn huismoeder en de kinderen te ontmoeten. Elk huisje hier heeft een huismoeder die er bijna altijd is. Ze is er 20 dagen dag en nacht en dan heeft ze 5 dagen vrij. Ze zorgt voor de kinderen, kookt voor ze, maakt schoon enz. In elk huisje wonen 6 kinderen van verschillende leeftijden. Ik vond het best spannend om mijn huismoeder te gaan ontmoeten, hoe zou ze zijn, zou ze me aardig vinden, zouden we goed kunnen communiceren. Al dat soort vragen schoten door mijn hoofd. Maar zodra we aan elkaar voor werden gesteld zat het goed. Wat een lieve aardige warme vrouw! Ze liet me gelijk haar huisje zien en vertelde hoe het er aan toe gaat en wat ze graag wil dat ik ga doen. Ook vertelde ze over haar familie. Ze noemt me Rosy, wat erg leuk klinkt uit haar mond. Wat een opluchting dat het zo klikte! Smiddags ging ik terug om de kinderen te leren kennen. Wat een schatjes. De jongste is 4 en de oudste is 16. Vooral de twee kleinste, jongentjes, waren totaal niet verlegen en kropen gelijk op schoot en tegen me aan. Zo vertederend! Soms is communiseren lastig omdat ze niet allemaal goed engels praten, maar zulu, maar met handen en voeten of een glimlach komt het altijd goed. Ook als ze met hun klasje buiten aan het spelen zijn en ze zien me komen ze naar me toe rennen en willen ze knuffelen. Vandaag gaf zelfs 1 van de twee me steeds kusjes toen ik ze hielp met eten. Sowieso zijn de kinderen hier, vooral de kleineren, heel aanhankelijk en willen ze vaak opgetild worden of kruipen ze op schoot.
In mijn volgende bericht zal ik vetrellen hoe een dagelijkse dag er hier voor mij uit ziet.