(origineel bericht op be-more.nl)
De kop is eraf!
Lieve allemaal,
Hier dan eindelijk m’n eerste weblog vanuit Zuid-Afrika! Door alle indrukken ben ik er nog niet aan toe gekomen, maar vind het nu wel de hoogste tijd om jullie te vertellen over de mooie maar ook de heftige eerste indrukken vanuit Zuid-Afrika. Ik heb het erg naar me zin en krijg veel energie van alle kinderen en de lieve mensen. Het is bijna onmogelijk om alles te beschrijven, maar zal proberen de meest bijzondere momenten toe te lichten.
Zondag 12 augustus vloog ik naar Dubai nadat we gezellig wat hadden gedronken op Schiphol met paps, mams, broertje Lyd en Vincent. Ik had die nacht heerlijk geslapen en voelde totaal geen zenuwen. Maar op het moment dat ik de douane door ging kwam ineens het besef dat het avontuur echt ging beginnen, iets waar ik al een lange tijd van droomde. Rond 00.00 uur kwam ik aan op Dubai waar we 11 uur moesten wachten. Ondanks de loungestoelen die we wisten te bemachtigen niet echt kunnen slapen. Echter wel veel lol gehad, spelletjes gedaan (skipbo uiteraard) en de mede vrijwilligers leren kennen. De volgende ochtend verder gevlogen naar Durban. Op het vliegveld werden we opgehaald door de regio coördinator en hebben we overnacht in een backpackershostel waar een heerlijke maaltijd en een wijntje klaar stond.
De volgende ochtend zijn we na een korte introductie naar het project gebracht. We werden warm ontvangen door enthousiaste kinderen en een knuffelende schoonmaakster. Het was fijn dat de kinderen blij waren met onze komst maar aan de andere kant vind ik het moeilijk om te zien dat sommige kinderen vrij makkelijk contact maken terwijl ze weten dat zij binnen een korte tijd weer afscheid moeten nemen. Langdurige relaties en contacten opbouwen is bijna onmogelijk omdat er iedere maand weer nieuwe vrijwilligers komen en de huismoeders ook regelmatig wisselen van huisjes. Een vaste en stabiele verzorger is er dus vaak niet. De kinderen leren dat de relaties die zij aan gaan niet langdurig zijn terwijl dat vooral in de eerste levensjaren zo belangrijk is. Met de medevrijwilligers heb ik veel gesproken over het aangaan van een band met kinderen. Dit is lastig, van de ene kant wil je een band opbouwen en een kind een veilige haven bieden, van de andere kant zijn die banden maar van korte duur. Je wilt een kind geen verdriet doen. Dus doe ik het dan om me eigen gevoel te bevredigen of is het daadwerkelijk ook goed voor het kind?
Ik deel samen met een andere vrijwilliger een leuk en vrij ruim huisje. Op woensdag zijn we gestart met een lange introductie vol met informatie over het project, de staff en de werkwijze. Iedere vrijwilliger is gekoppeld aan een huisje waar gemiddeld 6 a 7 kinderen wonen. Hier help ik iedere ochtend en avond de moeder met het eten en badderen van de kinderen. Overdag werk ik op de babyroom, de daycare of op de school die aanwezig is op het project. Daarnaast organiseren wij als vrijwilligers activiteiten voor de kinderen en ondersteunen we de oudere kinderen met huiswerk.
Later op die ochtend hebben we, onder het genot van een kop thee en heerlijke zelfgemaakte brownies, kennis gemaakt met de huismoeders. Mijn huismoeder is een lieve vrouw die de zorg op zich neemt voor 7 kinderen. Een drieling van 15 jaar (bijna 16 jaar), een meisje van 7 jaar, een jongen van 7 jaar oud met een lichamelijke en geestelijke beperking en een jongen en meisje van 3 jaar oud. Gedurende de week ben ik meer over de achtergrond van de kinderen te weten gekomen. Dit vond ik erg heftig. Zo is een van de meisje besmet met HIV. Zij slikt twee keer per dag medicatie met als gevolg dat zij mentaal een achterstand ontwikkelt. Ondanks dat het bekent is dat het HIV percentage in Afrika hoog ligt, vond ik het erg confronterend om te horen dat zo’n jong meisje al zoveel gezondheidsproblemen heeft. Het is opvallend dat zij, en ook veel andere kinderen van haar leeftijd, al vroeg zelfstandig zijn en zich verantwoordelijk voelen voor de jongere kinderen in huis. De kinderen helpen al op jonge leeftijd mee in het huishouden en worden al vroeg zelfstandig gemaakt. Het is erg om te zien dat zij zichzelf wegcijfert om het andere naar hun zin te maken terwijl zij deze aandacht zelf ook zou willen ontvangen, maar zal hier nooit naar vragen. Het gaat om kleine dingen, bijvoorbeeld een verhaaltje voor lezen, een knuffel geven of even de aandacht hebben voor een tekening die ze heeft gemaakt op school. Het zijn voor ons kleine dingen maar voor deze kinderen zo belangrijk.
Het jongste meisje van drie jaar hield vooral de eerste week veel afstand en was erg aan het aftasten. De coördinator vertelde dat zij vooral op het gebied van mannen veel heeft meegemaakt. Ik kreeg kippenvel toen ik dit hoorde, en walg er weer van als ik dit opschrijf. Volwassen mensen die misbruik maken van en kwetsbaar en afhankelijk meisje die nu voor haar hele leven getekend is. Ze is erg angstig en de blik in haar ogen spreken boekdelen. Op de playground zoekt ze veel nabijheid bij andere kinderen uit haar huisje, dit biedt haar veiligheid. Daarnaast vraagt zij een aantal keer per dag aan mij: what’s your name?’ Dit vraagt zij niet omdat ze mijn naam niet weet, maar deze terugkerende vraag is voor haar een stukje bevestiging wat haar veiligheid biedt. Echter merk ik dat ze afgelopen dagen steeds losser komt en bij mij geborgenheid zoekt. Ook in het huisje laat ze haar ondeugende kant zien en kan het ook echt een boefje zijn. Leuk en vooral ook goed om te zien!
Met de oudere jongens is het moeilijker om contact te maken. Afgelopen week heb ik regelmatig met de jongens gevoetbald en gebasketbald. Op deze manier is de drempel lager om contact te maken. Ik merk dat zij stiekem ook heel erg verlangen naar aandacht, ook al laten ze dat niet blijken tegenover hun vriendjes. Ze moeten natuurlijk stoer zijn 
Van het weekend zijn we een dagje naar het strand geweest. Heerlijk om na een heftige week vol indrukken even te ontspannen onder het genot van een heerlijke cocktail. Vervolgens hebben we de verjaardag gevierd van een jongentje die vijf jaar werd. Dit is wel een beetje m’n lievelingetje dus dat was natuurlijk extra leuk! We hebben voor hem gezongen, kaarsjes uitgeblazen en de cadeautjes verstopt. Hij stond die dag in de belangstelling en had alle aandacht. Hij straalde van oor tot oor! Het was moeilijk om te zien dat de huismoeder geen betrokkenheid liet zien op het moment dat wij zijn verjaardag gingen vieren. Zij trok zich terug en ging eten voor de tv terwijl de huismoeder voor deze kinderen juist een belangrijk en een stabiele factor is.
De coördinator vertelde dat veel huismoeders dit echt als werk zien. Dit komt met name omdat de huismoeders meestal zelf ook een gezin hebben en zij slecht betaald krijgen, namelijk 170 euro per maand. De huismoeders werken 20 dagen achter elkaar en zijn dan 5 dagen vrij. De huismoeders voorzien de kinderen in de primaire levensbehoeftes, zoals eten, wassen en aankleden. Het geven van liefde en echte aandacht ontbreekt vaak. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat de kinderen zo naar ons toe trekken.
Op zaterdag hebben we een trip gemaakt, de Zulu Experience. We hebben een kijkje kunnen nemen in het echte Zulu leven van KwaMakutha, een groot township bij Amanzimtoti. We werden warm ontvangen door een vrouw van de lokale bevolking met een kop thee en een soort van oliebollen. We kregen een rondleiding door de woonwijken met stenen huisjes met daken van golfplaten waar de mensen heel primitief leven. De huisjes zijn voorzien van elektriciteit en water, wat meubels en een keuken en toilet buiten. Wel hebben ze tv en mobieltjes met internet. Dit is een beetje bizar. Na de rondleiding hebben we daar gegeten. Leuk om kennis te maken met echt Afrikaans eten hoewel ik niet teveel moest nadenken over de slechte hygiëne;) In een kleine huiskamer hebben we met 30 a 40 kinderen gezongen en gedanst. Ook hebben zij ons een Zulu dans geleerd, dit was erg leuk! Ondanks hun primitieve levenswijze zagen ze er heel goed uit, hadden ze veel lol en leken heel gelukkig.
Morgen gaan we op safari in het St. Lucia en Hluhluwe wildpark om natuurlijk op zoek te gaan naar the Big Five. We bezoeken tevens een familie in een ruraal gebied. Heb er erg veel zin in, vooral om lekker in een tentje tussen de leeuwen en tijgers te slapen!
Tot snel!!
Liefs,
Manon