(origineel bericht op be-more.nl)
Drakensbergen, ziekenhuis en Durban
Hoi allemaal,
Laat ik eerst even beginnen met de mededeling dat ik het echt ontzettend naar mijn zin heb. Het is hier zo leuk, en ik maak zoveel dingen mee. Het is onmogelijk om dat in een weblog te beschrijven en uit te leggen, maar ik ga een poging wagen.*
Vrijdag werden we opgehaald om op excursie te gaan naar de Drakensbergen. Kelly en ik gingen samen met Kimberly en Roos, twee andere vrijwilligers op ons project. Onderweg hebben we Laura en Vincent opgehaald bij andere projecten, en gingen we richting de Sani Pass. Het was een vrij lange autorit, aan het einde van de middag kwamen we aan. De temperaturen daar waren een stuk lager, dus daar moesten we erg aan wennen. We hebben in een backpackers gegeten en geslapen, en de volgende dag gingen we om 9 uur richting Lesotho. Lesotho is een land binnen in Zuid-Afrika, waar mensen anders leven en een andere cultuur hebben dan in ZA zelf. Mensen in Lesotho leven in hutjes zonder electriciteit en stromend water, hun leven is een stuk primitiever dan in andere delen van ZA.*
De tocht begon in de bergen, jammer genoeg regende het en was het mistig, dus ons uitzicht was niet altijd fantastisch. Des te hoger we kwamen, des te gekker het weer. Op een gegeven moment begon het te sneeuwen, hartstikke leuk natuurlijk. Sneeuw in Zuid-Afrika, dat gelooft niemand. Dus we gingen blij de auto uit om met z’n allen in de sneeuw op de foto te gaan. Later begon de pret ons al wat te vergaan, want hoe hoger we de bergen in reden, hoe erger de sneeuw. Het werd zelfs zo erg dat onze gids het niet aan durfde om verder de berg op te gaan in de auto. Hij had te weinig grip op de weg, we moesten te voet verder. Daar loop je dan, midden in een sneeuwstorm in Zuid-Afrika.*
Na ongeveer een half uur de berg op lopen, kwamen we aan in Lesotho. De gids had heel veel overleg, we konden sowieso niet verder naar het dorpje in Lesotho (waar we zouden overnachen). Het zou te gevaarlijk zijn om de tocht op dat moment te vervolgen, maar ook terug gaan kon gevaarlijk zijn. Uiteindelijk hadden we de keus, of direct bij de grens van Lesotho in een backpackers verblijven (met de kans op nog meer sneeuw en gevaar voor de terugweg) of nu terug gaan en weer onder aan de berg in een hostel slapen. Uiteindelijk hebben we met zijn allen voor het laatste gekozen. We zijn lopend de berg afgegaan (of gegleden;-)), en hebben later de tocht terug met de auto voortgezet. Het is jammer dat we niet bij een gezin in Lesotho hebben kunnen slapen, omdat je dat waarschijnlijk nooit meer mee maakt, maar het risico dat we de volgende dag helemaal niet meer terug naar beneden zouden kunnen komen was te groot. Wie had dat verwacht, in Zuid-Afrika?
Zondag moesten de plannen dus ook worden gewijzigd, want in plaats van in Lesotho zaten we nu weer onderaan de Sani Pass. We hebben toen samen met de gids een wandeltocht gemaakt door de bergen, die uiteindelijk zeven uur heeft geduurd. Hoewel het bergbeklimmen best pittig was, was het het echt waard. De Drakensbergen zijn echt ontzettend mooi, het uitzicht was prachtig. We hebben zelfs nog een paar wilde elanden en reebokken gespot. Na de tocht werden we weer opgehaald door een taxi en reden we terug naar het project. Fijn idee om daar weer te zijn, want we hebben het hier zo leuk.
Maandag begon mijn week op de daycare. Allemaal kleine kinderen van ongeveer 1 tot 5 jaar, met heel veel moeilijke namen, maar wat een schatjes! Ze zijn allemaal heel verschillend, maar stuk voor stuk lief. Een dag op de daycare begint voor ons om 07.30 uur 's ochtends, de kinderen komen binnen en krijgen wat te eten (een soort maispap). Voordat ze wat te eten krijgen moeten ze naar het toilet en allemaal hun handen wassen, omdat ze willen dat de kinderen hier zo vroeg mogelijk over hygiene leren. Vervolgens is het tijd om buiten te spelen. *Mijn daycare dag zat er om 08.30 uur al voor even op, want ik ging samen met Kelly naar het lokale ziekenhuis.
Kelly en ik werden door Peter afgezet bij het Charles James Hospital hier in de buurt. We moesten hierheen om medicatie te halen voor een van de jongens, die besmet is met het HIV virus. Wanneer je daar aankomt, moet je eerst het dossier van de jongen ophalen. Waar we in Nederland drukte maken om het elektronisch patientendossier, hebben ze hier gewoon een dossiercontainer. De container staat vol met papieren dossiers van patienten, die allemaal een eigen nummer hebben. In principe kun je dus van iedereen een dossier opvragen, en zo krijgt men schijnbaar ook wel eens het dossier van een verkeerd persoon mee. Gelukkig ging bij ons wel alles goed.
Toen we het dossier eenmaal hadden gekregen, moesten we in de rij gaan zitten voor de dokter. We hadden de jongen niet meegenomen, want dat hoeft niet voor het ophalen van de medicijnen. Echter, omdat zijn medicijnkaart vol was (gewoon een roze papiertje), moesten we een nieuwe medicijnkaart ophalen. Dit kan blijkbaar alleen bij de dokter. Daar zaten we dan, in een ‘wachtkamer’ met 55 wachtenden voor ons. Best confronterend. Ten eerste waren wij de enige blanken, dus we waren een attractie op zich. Daarnaast zijn alle mensen in de wachtruimte besmet met het HIV virus. Ineens zie je zo veel mensen die hier mee te maken hebben, terwijl het in Nederland een ver-van-je-bed-show is. We hebben in totaal ruim 4 uur in de rij gezeten om een dokter te kunnen zien, en dat enkel om een papiertje op te halen wat iemand anders ons ook gemakkelijk had kunnen geven. Maarja, this is Africa. De jongen heeft nu zijn medicatie en daar gaat het tenslotte om.
Maar kun je je voorstellen dat er mensen zijn die dit elke maand een keer moeten doen? Een hele dag doorbrengen in de wachtrij voor de dokter, om HIV medicatie te halen? En wij zeuren al als er drie wachtenden voor ons zijn bij de dokter. Het waren er hier wel 60! Er zijn dus mensen die het bezoek aan het ziekenhuis overslaan, zij moeten iedere maand een dag werk missen om naar het ziekenhuis te gaan. Bazen zijn daar niet blij mee en ze moeten een dag salaris missen dat ze zo goed kunnen gebruiken. De gevolgen kun je zelf wel bedenken, want mensen die besmet zijn met HIV hebben echt hun medicatie nodig om de ziekte onder controle te houden.
Halverwege de middag kwamen we terug van het ziekenhuis en heb ik nog wat tijd in de daycare doorgebracht. We hebben gezamelijk gegeten in ons vrijwilligershuisje en 's avonds hadden Kelly en ik weer een nieuwe tocht voor de boeg, we gingen samen met een politieagent Durban verkennen. Martin haalde ons 's avonds in zijn auto op bij het project en reed richting Durban. Hij wilde ons het echte Durban laten zien, met de goede en slechte kanten. Wat we hier hebben gezien, kan ik bijna niet omschrijven. Het was echt indrukwekkend.*
Waar het in kort op neerkomt is dat we hebben gezien met wat voor soorten criminaliteit Durban te maken heeft en wat de (positieve) toekomst van Durban is. Goede en slechte kanten dus. Wat echter vooral indruk op me heeft gemaakt is de invloed die het WK voetbal hier heeft gehad, en die is echt niet positief.*
Martin liet ons sloppenwijken zien, hier wonen mensen in zelfgebouwde huisjes (planken, autobanden, noem maar op), zonder elektriciteits- en watervoorziening. Binnen deze sloppenwijken is er heel veel sociale controle, mensen zijn een hecht geheel en zullen dus ook niet zomaar van elkaar stelen (geen criminaliteit). Sloppenwijken vind je vaak in de buurt van een spoor of treinstation, omdat mensen op deze manier gemakkelijk naar hun werk of school konden komen.
Wat er echter is gebeurd tijdens het WK voetbal is dat veel mensen moesten verhuizen. Er moesten voetbalstadions worden gebouwd, en het staat natuurlijk niet goed als er meteen daarnaast een sloppenwijk te vinden is. Mensen werden verplicht om te gaan verhuizen. De overheid bouwde speciale woningen voor de mensen die moesten verhuizen, op verlaten industrieterreinen aan de rand van de stad. Mensen werden willekeurig op een terrein geplaatst, waardoor sommigen kilometers verder kwamen te wonen dan hun oorspronkelijke woonplaats. Over de woningen waar zij in werden geplaatst kan ik kort zijn, ze waren misschien 12 vierkante meter, en dan maakt het niet uit uit hoeveel personen je gezin bestaat. Sanitaire voorzieningen moeten ze delen, denk hierbij aan het delen van een wc (ecotoilet)/douche met 100 anderen. Er zijn duizenden mensen in Zuid-Afrika die door het WK voetbal gedwongen zijn om zo te wonen!*
En dit is nog niet het enige, de ‘veilige’ sloppenwijken waar ze in woonden en waar mensen elkaar in de gaten hielden, werden uiteen gerukt. Mensen worden kris kras door elkaar in de nieuwe wijken geplaatst, en dus neemt de criminaliteit weer toe. Immers: stelen van een vreemde is makkelijker dan van iemand wie je kent, en waarvoor je weet dat je (sociaal) wordt gestraft. De nieuwe wijken liggen vaak ver van stations en goede infrastructuur, waardoor de mensen veel moeilijker op hun werk komen en vervoer naar scholen vaak onbetaalbaar is. Met als gevolg: meer werkloosheid, criminaliteit en veel meer ongeschoolde kinderen.*
Dit zijn dingen waar je niet bij nadenkt. Je hoort in Nederland wel dat mensen moesten verhuizen voor de bouw van een nieuw stadion, maar je hebt hier geen beeld bij. Als ik hier zie onder welke omstandigheden deze mensen nu wonen, zijn ze er echt zo op achteruit gegaan. Wonen in een sloppenwijk is al niet goed, maar die huizen hebben ze tenminste zelf nog gebouwd en daar zijn de mensen trots op. Ze wonen met zijn allen in een community, waar ze op elkaar passen.Nu worden de mensen in een soort kampen geplaatst, in huisjes die kleiner zijn dan mijn slaapkamer, waar ze niemand kennen en ver weg zitten van alle voorzieningen. De revival van de apartheid? De mensen werden weggestopt omdat het slecht was voor het imago van het WK!
Nog erger als je je bedenkt dat naast het nieuwe stadion in Durban al een stadion staat met slechts 12.000 zitplaatsen minder dan het nieuw gebouwde stadion. De overheid investeert miljarden euro’s in de bouw van een nieuw stadion, terwijl het andere stadion gemakkelijk uitgebreid had kunnen worden voor minder geld. Hier was de Fifa het alleen niet mee eens, er moest een nieuw stadion komen. En als je dan ziet hoe sommige mensen hier leven, dan is het echt onvoorstelbaar dat de overheid de voorkeur geeft aan de bouw van een nieuw stadion.*
En niet alleen dat, er zijn zoveel dingen aangelegd om indruk te maken op de Fifa om het WK binnen te halen. Om een voorbeeld te geven, er zijn in de omgeving overal basketbalvelden aangelegd om te laten zien hoe goed de sportvoorzieningen hier zijn, terwijl basketbal een van de minst gespeelde sporten is in Zuid-Afrika. Ze spelen hier cricket en rugby, maar daar zijn op de meeste plaatsen geen voorzieningen voor. Liever investeert de overheid in basketbalvelden die nooit worden gebruikt. Ik kan hier nog heel veel woorden aan vuil maken, maar het WK heeft hier meer slecht dan goed gebracht. Om over de Fifa en de Zuid-Afrikaanse overheid maar niet te spreken. Ik kan daar serieus met mijn hoofd niet bij, maar ik denk dat jullie ondertussen wel begrijpen dat deze tour heel veel indruk op mij heeft gemaakt. Het is bijzonder om Durban te zien door de ogen van een politieagent.*
Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld met mijn verhaal. Ik had het graag korter willen vertellen, maar dan zou ik een heel hoop dingen weg moeten laten (en dat doe ik nu eigenlijk al). Het is zo moeilijk om op te schrijven wat ik hier ervaar. Ik vertel jullie later wel hoe het vandaag was, anders wordt het wel een heel lang verhaal!
Morgen wordt een leuke dag. We nemen een van de jongens mee naar het winkelcentrum in verband met zijn verjaardag vorige week, en we gaan 's avonds naar een musical van de oudste kinderen op school.
Groetjes!