(origineel bericht op be-more.nl)
Van de armoede naar de luxe
<strong>Drakensbergen & Lesotho</strong>
Zo zat ik het eerste weekend nog aan zee en zo zit ik het volgende weekend in de Bergen. Vorige week vrijdag werd ik ‘s ochtends afgezet bij Mother of Peace, omdat ik onder andere met meiden van Mother of Peace op weekendtrip ging. De taxi zou ons pas rond 12 uur ophalen en aangezien ik dan niet mee zou kunnen met de care-givers naar de patienten, dacht ik dan help ik wel een ochtendje mee bij Mother of Peace. Ik ging met Birgit mee lesgeven aan een klasje (5-7 jaar). Erg leuk, maar wat een ondeugende, losgeslagen, hyperactieve boefjes zijn daar zeg…
Half 12 werden we opgehaald en na een rit van 3 uur kwamen we aan bij de Sani Lodge, aan de voet van de Drakensbergen. Na een korte hike met prachtig uitzicht over de Drakensbergen kregen we een lekkere maaltijd met een HUGE brownie toe.
De volgende volgende ochtend vertrokken we voor onze 5 uur durende rit naar Lesotho langs de Sani Pass: Hobbelwegen, haarspeldbochten, afgronden en vele waanzinnig mooie uitzichten. Af en toe stapten we uit voor een interessant verhaal over de Drakensbergen (Nee, er kwamen geen drakens voor, de bergen leken volgens de mensen op draken) en de geschiedenis ervan. Na een lange rit, en 2 extra stempels in mijn paspoort, kwamen we aan bij ons verblijf. In een klein hutje in the middle of nowhere zouden we die nacht overnachten. Back to basic, slapen bij de plaatselijke bevolking, zonder elektriciteit, stromend water. Toch vond ik het nog best luxe, aangezien we op normale bedden sliepen (ik verwachtte dat we op de grond zouden moeten slapen), heerlijke maaltijden kregen, en de wc stond in een hokje (wat wel ontzettend erg stonk!) met wc-bril en wc-papier. Na het bijkomen van de lange reis in de zon (we hadden geluk met het weer), brachten we een bezoek aan het ‘dorpje’ (een paar huizen) en showde de plaatselijke vrouwengroep allerlei zelfgemaakte materialen en zelfgemaakte dansen. ’s Avonds bij het kampvuur kwamen ze weer, uitgedost in mooie rokken, om voor ons te dansen. We mochten de dans ook zelf uitproberen. Hierna was he de beurt aan de jongensgroep om voor ons te dansen en natuurlijk deed ik enthousiast mee.
Na een lange en gelukkig absoluut niet koude nacht was het eindelijk tijd voor de paardrijdtocht. Ik kreeg een pony genaamd Mogoois en samen met Hmpo, onze paardrijdgids, reden we door de bergen, steil omhoog, langs veel onmogelijk lijkende paadjes. Ik had het gevoel dat mijn pony zo zou uitglijden, zeker met die wind erbij, en dat we dan de berg af zouden rollen. Maar gelukkig bleven alle paarden met hun benen op de grond. Het was fantastisch; rijdend over de bergen met een prachtig uitzicht. Terug aangekomen in de vallei reed ik samen met een andere vrijwilliger en de gids in gallop terug naar het dorpje: geweldig!
Voordat we zouden vertrekken richting huis, brachten we nog een bezoek aan een ‘ healer’. Deze vrouw ‘danste’ voor ons en claimde de toekomst te kunnen voorspellen. Ze voorspelde mij een mooie toekomst, goede baan, met een zorgzame man, 2 kinderen en een heeeel gelukkig leven, en dat ik overal in zou slagen in de toekomst… En dat alleen voor minder dan 2 euro… Een toffe belevenis om een keer mee te maken, maar natuurlijk 1 grote onzin…
Na de lunch vertrokken we terug naar Zuid-Afrika, met nog een stop bij de hoogste pub van Afrika (op 2874 meter hoog) en natuurlijk lieten we onze namen achter op het plafond.
Op de weg terug sprong de chauffeur opeens uit de auto om te kijken naar de linkerachterband. Geschrokken kwam hij terug; er was iets mis, maar hij wist niet wat. De chauffeur zei dat we doormoesten en maar zien hoe ver we kwamen… Gespannen zaten wij achterin, want in the middle of nowhere, kilometers weg van hulp, zonder bereik… Dan wil je geen autopech hebben! Toch maar doorrijden, af en toe keek de chauffeur en uiteindelijk zei hij dat het weer beter was… Toen we eindelijk bij de douane waren (eindelijk hulp!), vroeg de chauffeur aan een collega die daar toevallig ook was wat er mis was met de band. Volgens de collega was het al een tijdje zo dat de band er af en toe uitging en dat ze het wel zouden redden op de terugweg… Ik bleef er best rustig onder, ik dacht het komt wel goed. Toch was de rest nog wel wat gespannen… Heelhuids kwamen we terug aan op de normale weg, het voelde net alsof we vlogen, zo glad… Achteraf gezien was het hele verhaal van de autopech allemaal 1 grote grap. Hij claime dat de band er aan de ene kant af en toe uit stak, maar dat kan helemaal niet met een LandRover, zo hoorden we achteraf… De chauffeur had het hele weekend al heel veel grapjes gemaakt, maar deze grap ging echt te ver! Gelukkig nam het bedrijf de klacht namens Be-more erg serieus…
<strong>Derde project-week</strong>
<strong>
</strong>
Afgelopen week was weer een gevarieerde week vol bezoekjes aan verschillende patienten, vele interessante en ook trieste casussen, lachen met de care-givers (blijkbaar doet het onze hulp hun veel goeds 
), en knuffelen met patienten.
Deze week veel patienten voor een tweede keer gezien. Dit is erg leuk en interessant, want dan zie je een beetje een beloop van een patient. Op de een of andere manier heb je dan al het gevoel dat je ze kent. En soms herkennen ze jou ook al. Zo renden de kinderen van de buurt op ons af en sprong er eentje in mijn armen. Ook wil je graag weten hoe het met de patient gaat, je hoopt dat het goed gaat. Nog meer dan bij iemand die je voor het eerst ziet. Dit maakt het wel heftiger…
Woensdag was de vrijwilligersdag. Samen met de vrijwilligers van deze maand gingen we langs een aantal projecten van Be-more. Onze eerste stop was The Farm, een weeshuis dat nog flink in aanbouw is. De vrijwilligers kunnen hier niet alleen met de kinderen spelen en lesgeven, ook zijn er vele bouw en schilder-mogelijkheden. Afwisselend project dus, met vele zichtbare resultaten, het leek mij zelf ook een erg leuk project. Daarna gingen we naar Palm Tree, en kleine day care waar ongeveer 15 kinderen wonen. De eigenaren zijn Nederlands, en dat is te zien. Alles is zo georganiseerd en overnagedacht. Ze gaan voor kwaliteit van de zorg voor elk kind. De oudere kinderen die qua intelligentie niveau niet meekomen op school krijgen hier les in creatieve werkzaamheden. Werken met hun handen, waardoor ze toch een toekomst kunnen hebben. Ze maken hier namelijk olifanten- en giraffes-knuffels, sieraden, sleutelhangers en ze verkopen ze ook. Het volgende project dat we bezochten was I Care, dit is het project waar ik volgende maand zal werken. Toen we daar aankwamen en Wilma vertelde over het werk van I Care kreeg ik meteen kippenvel en een soort gevoel alsof ik thuis was, alsof ik hier helemaal op mijn plek was. Niet gek misschien, aangezien ik er al maanden naar uit heb gekeken. De andere projecten die we bezochten waren Bobbi Bear (met een kippenvel-speech), Mother of Peace en Wenthworth. Hierna ging ik met nog een aantal andere vrijwilligers gezellig uiteten in Durban. Dit was een mooie afsluiter op een geslaagde dag!
De volgende dag op het project was nogal een heftige binnenkomer. De dag ervoor waren er twee sterfgevallen aangetroffen. Onwetend over de sterfgevallen kwamen de care-givers en andere vrijwilligers aan bij het huis vol rouwende familie-leden… Daarom begonnen we deze dag met een gesprek hierover met alle care-givers, verpleegkundigen en vrijwilligers. Ik vond het erg goed dat ze hier de tijd voor namen, voordat ze verder gingen.
Vrijdag gingen Femke en ik naar de daycare. In een kleine garage geeft een juf iedere werkdag les aan een groepje 3-6 jaar oude kinderen. De juf had ze goed onder de duim en liet ze vele liedjes en dansjes met getallen, dagen van de week, maanden van het jaar, letters van het alfabet opdrillen. We hadden een knutselwerkje meegenomen voor de kinderen die ze vol enthousiasme maakten. Heerlijk de hele ochtend met de kinderen knutselen en spelen, ik had het prima naar mijn zin:) De kinderen krijgen hier ook elke dag een behoorlijke lunch. Het is ontzettend goed werk wat deze lieve vrouw doet, en ze doet het allemaal voor maar 20 Rand (minder dan 2 euro) per maand per kind. Heel fijn voor de kinderen, wetend dat ze anders door hun ouders aan hun lot zouden worden overgelaten.
’s Avonds namen Neil en Pam ons mee naar vrienden. We kwamen aan in een ontzettend groot huis, de rijkheid straalde er van af. Het was een erg gezellige avond met een heerlijk dinner (curry).
Zaterdag was mijn eerste uitslaap-dag sinds ik in ZA ben en daar maakte ik gebruik van ook! ’s Middags gingen we weer mee met Neil en Pam om met vrienden te eten. Deze keer naar een caravanpark. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar op de weg er naar toe zag ik alleen maar mooie, onwijs grote huizen (het leek wel Beverly Hills) paal aan zee. Ik was op de plek gekomen van mijn dromen; hier zou ik wel willen wonen! Uiteindelijk kwamen we aan in het caravanpark waar die vrienden met hun caravan stonden. Ideaal om zo je vakantie te vieren met een heerlijke brai, een fantastisch uitzicht op zee en goed gezelschap!