(origineel bericht op be-more.nl)
Trip naar Drakensbergen en Lesotho
De laatste dan!
Vrijdagochtend zijn we eerst naar het bejaardenhuis geweest in Wentworth. We hadden maar even de tijd maar het was zo dankbaar werk. De verzorgers gingen met de oudjes kussentjes naaien en dan volstoppen met watten. Wij hebben geholpen met patronen knippen en het aan elkaar naaien van de stof. Ja mam, ik heb serieus achter een naaimachine gezeten!! Ze waren zo ontzettend dankbaar. Normaal maken ze drie kussentjes op een dag. En nu hadden ze er al vijf op een ochtend….
Na een heerlijke lunch gemaakt door een van de aunties, sardines in curriesaus, begon onze trip naar Drakensbergen en Lesotho. Na een lange reis van vier uur kwamen we aan in de SaniLodge. Een heerlijke maaltijd van kip met rijst en ’s avonds bij de openhaard een ‘Pintje’ (jaja, er zullen steeds meer Belgische woorden verschijnen) gedronken. De ochtend erna zijn we in een Jeep naar de Drakensbergen vertrokken. Ik moest eerst achterin. Al snel was dat geen pretje. We hebben alleen maar offroad gereden dus mijn kont was uiteindelijk behoorlijk verbrijzeld. Maar klagen deed ik niet, want wat was het prachtig. Mijn God, ik heb mijn ogen uitgekeken en telkens mezelf weer gelukkig geprezen dat ik me hier in heb mogen bevinden. Ik wou dat ik jullie zou kunnen vertellen hoe mooi het was, helaas is dat onbeschrijflijk en moeilijk op een foto weer te geven. Ik kijk nu al uit naar de helikoptervlucht met Koen!
Lesotho zelf is een totaal andere wereld. Heel koud (het ligt boven in de bergen), mensen met een deken omgeslagen, herders met schapen en primitieve stenen hutjes. Dat was mijn eerste indruk. We verbleven bij een oeroude familie waarbij ook wij geen water en stroom hadden. De mensen waren heel vriendelijk. Vooral de kindjes waren erg lief en kwamen meteen op je afrennen om te spelen en te knuffelen. We hebben een kennis gemaakt met de vrouwen van het dorp waarbij we van hen hebben geleerd om graan te malen. Ook hebben ze ons vermaakt met een traditionele dans. ’S Avonds hebben we bij het kampvuur zelf ook traditioneel moeten dansen met soort van struisvogelrokken. Hilarisch! Ook hebben de herders voor ons gezongen en gedanst met zelfgemaakte muziekinstrumenten. Al met al was het een koude maar enorm unieke ervaring. Bizar dat er nog zulke dorpjes zijn…
De dag erna hebben we ons op een paard gewaagd. We zijn de bergen opgereden om van prachtige uitzichten te genieten. Helaas wel wat spierpijn aan over gehouden. De trip terug was weer net zo mooi als op de heenreis. Weer veel achterin gezeten waardoor ik de dag erna enorm veel spierpijn had. Maar het was het waard…
Maandag zijn we begonnen aan ons eigen project op het project. Samen met Jenny hebben we overlegd wat we met het sponsorgeld gaan doen. De tuin bij de traumaroom en de tuin bij het resourcecentrum moesten nodig opgeknapt worden. Het resourcecentrum wordt namelijk vrijdag officieel geopend! De tuin bij de traumaroom willen de aunties graag gaan gebruiken om vrouwen in op te vangen. Binnen hebben ze daar namelijk niet zo veel ruimte voor. De tuin moet dus mooi aangekleed worden, een comfortabele en veilige uitstraling hebben en de mogelijkheden om de vrouwen er in op te vangen. Een groot, zwaar maar vooral dankbaar project! Ik ben er van overtuigd dat het sponsorgeld daarom goed besteed gaat worden! Vandaag hebben we al de hele dag het hek geschilderd. Morgen gaan we naar een soort van tuincentrum voor bloemen en planten voor het resourcecentrum. Genoeg te doen dus!
Ik hoop dat jullie de aandacht erbij hebben kunnen houden. Het is lastig om korte verhalen te schrijven aangezien wat ik mee maak zo intens is.
De fotos (<a rel=“external” href=“Zuid-Afrika week 1”>Zuid-Afrika week 1) is een kleine selectie om toch een beetje een beeld te schetsen.
Allemaal nog bedankt voor de lieve berichtjes op mijn eerste bericht. Ik ben met goede moed het avontuur ingegaan en het valt nog niet tegen!
Tot snel weer!
Dikke Afrikaanse knuffel
Lisette