(origineel bericht op be-more.nl)
A week with Nokulunga
<strong>Drakensbergen
</strong>Het weekend ben ik samen met Lara, Jorien en Sylina naar Drakensbergen geweest. Niets wat ik opschrijf kan beschrijven hoe mooi en prachtig het daar is. De bergen lijken precies op de ruggen van draken en in de winter slaat de bliksem in zodat het gras en de begroeing daar in de brand vliegen. Vandaar de naam Drakensbergen. Vrijdagmiddag werden we opgehaald. Doormiddel van een busje zijn we richting de bergen gereden. We hebben heerlijk gegeten en daarna zijn we na een kop thee in slaap gevallen. De volgende ochtend vertrokken we al vroeg om de Drakensbergen dan ook daadwerkelijk te gaan beklimmen. We maakten een lange tocht tot de grens. Onderweg zijn we regelmatig gestopt om foto’s te maken van het prachtige uitzicht. Rond het middag uur staken we de grens naar Lesotho over. Met een paar verse stempels in onze paspoorten zagen we al vrij snel dat het landschap en de cultuur erg verschillend is als die in Zuid-Afrika. De mensen in Lesotho leven veel meer verspreid. Je buren kunnen zo een paar kilometer verderop wonen. Het weer is erg wisselend. In tien minuten kun je van een t-shirt moeten wisselen naar een dikke winterjas. Na twee uur rijden kwamen we aan bij onze slaapplaats. In een prachtige omgeving! (zie foto!). In de middag ging we een wandelingetje maken naar het dorp. De afstand was niet ver, maar door het gebergte moesten we een aardige klim maken. Eenmaal aangekomen kwamen we in een huis waar mannen niet mogen komen. (Gelukkig waren we met alleen vrouwen). Hier hebben we geleerd hoe graan te malen met een steen. Terug aangekomen in het dorp kregen we een dansles. Met bierdoppen en stro om ons heen voerden de Bobbi Bear-dames een prachtige dans op! Terwijl het kampvuur knapperde zijn we lekker wat gaan eten. Koken kunnen ze hier wel. Zelfs de pap smaakt lekker. De volgende dag stonden we al vroeg klaar. Paardrijden staat op het programma. Hoewel ik al een aantal jaren niet gereden heb, ook niet echt heel lang, werd ik toch bij de ervaren mensen geplaatst. Spannend. Rijden in de bergen is wel een beetje anders dan bij de manege. Maar het was heerlijk. Ter paard kon je veel meer zien dan met de auto of de benenwagen. Na twee uurtjes genieten van de omgeving kwamen we aan bij de weg waar we nog even mochten galoperen. Na het pardrijden was het tijd voor de ‘traditional healer’. Ieder van ons kreeg een aparte sessie. Ik ga trouwen en krijg drie kinderen. Daarnaast start ik een succesvol eigen bedrijf. En zal ik in de toekomst veel reizen…
<strong>Every little body is a somebody
</strong>Maandag was het tijd dan eindelijk het project Folweni af te ronden. Samen met Jorien ben ik aan de slag gegaan. De verf was goed gedroogd dus ook in de laatste kamer konden de stickers aan de muur. Een grote schoonmaak kon het comfortcenter ook wel gebruiken. Ik besloot na een tijdje om even om het gebouw heen te lopen om de ramen schoon te maken. Tot mijn verbazing zag ik daar twee figuurtje op de grond liggen. Helemaal nat van de regen. Eén seconde dacht ik dat het ratjes waren totdat ik kleine katjes kon onderscheiden. Vlug riep ik Jorien. Met een doek pakten we de katjes voorzichtig op. En ze leefden nog! Voorzichtig brachten we ze naar binnen en wreven ze helemaal droog. We kookten een beetje heet water en zette dat voorzichtig naar de katjes neer. (met een doek er tussen). We belden Brad. Hij wilde ons naar de SPCA brengen zo gauw hun case afgerond was. Ondertussen gingen wij verder met schoonmaken en opruimen. De katjes miauwden erg. Je kon zien dat ze pasgeboren waren, de navelstreng hing er nog aan. Gelukkig kwamen Brad, Sylina en Lara snel terug van hun case. De navelstreng leek open gebarsten en het beestje bloedde erg. Ze waren erg beweegelijk wilden de hele tijd uit het bakje kruipen wat we voor ze gemaakt hadden. Met 120 waar we 60 mochten reden we naar de SPCA. We hadden immers een grote crisissituatie! Eenmaal bij de SPCA aangekomen bleken de katjes niet te kunnen overleven zonder hun moeder. Ze waren hier te klein voor. Ze hebben ze daarom rustig in laten slapen…
<strong>Storm
</strong>Net zoals in Nederland was er dinsdag storm. Helaas op de dag dat Marloes en ik naar het Hospice zouden gaan om mee te lopen. Het water kwam hier in stromen naar beneden en nam heel wat zand mee. Verschillende ongelukken gebeurd en schade aan huizen. Voor Bobbi Bear betekende het dat de medewerkers thuis moesten blijven. Voor ons een dagje binnen. Aan de ene kant jammer omdat het de laatste week is, maar aan de andere kant wel goed. We konden mooi wat laatste dingetje regelen voor ons vertrek. Zoals ons afscheid.
<strong>Our kids
<em>N.
</em></strong>N. is samen met twee vrijwilligers naar een vergadering geweest. Hierbij werd besproken of zij terecht in kindertehuis. Afgesproken is dat zij eerst school afmaakt en dat zij rond Januari daar naar toe gaat. Verder is N. de hele week druk geweest met het voorbereiden van een presentatie. Vandaag was de grote dag en het ging goed. Trots als en pauw.
<em><strong>J.
</strong></em>Ons vertrek is in aantocht en we hebben geprobeerd de kinderen hier zo goed mogelijk op voor te bereiden. De meeste zijn al vanaf het begin bij ons en dit is de eerste wissel van vrijwilligers. Kleine J. heeft grote moeite. Twee avonden achter elkaar begon hij te huilen. Hij is bang om alleen achter te blijven. En nog belangrijker: ‘Who is going to make my food!?’ Vandaag heeft hij na lang wikken en wegen toch besloten naar het logeerpartijtje op school te gaan. Eerst wilde hij dit niet, bang om niet te worden opgehaald…
<em><strong>K.
</strong></em>K. is de hele week bij ons gebleven. Dit nadat van het weekend bleek dat haar tante het grootste deel van de tijd drinkt. Haar moeder is al helemaal geen goede invloed en dreigt K. met een enkeltje naar Johannesburg te sturen wanneer ze niet opruimt en schoonmaakt. K. is een makkelijk meisje om, om ons heen te hebben.
<strong>Ushaka
</strong>Woensdag zijn we naar Ushaka, Cargo Hold, geweest. Eureka paste op de kinderen zodat wij een laatste avond met z’n zessen konden doorbrengen. We aten tussen de haaien en de vissen. Toch jammer dat ik misselijk was en er niet helemaal van het eten kon genieten. De aanrader!
<strong>Saying Goodbye
</strong>Donderdag was de dag dat wel allemaal gedag zeiden. De meeste vrijwilligers zijn namelijk al vandaag vertrokken naar Nederland of naar hun verdere reisbestemming. Ladyfair heeft ons aangekleed in Zulukleding. Voor mij de tweede keer, maar nog steeds een bijzondere ervaring. Dit keer kregen we ook een echte Zulunaam. Gebaseerd op onze karakters. Mijn naam is Nokulunga. Dit betekent patience, geduld.
Vandaag is een beetje een rare dag. Eén voor één is het huis leeg gedruppelt. Ik blijf nog een extra nachtje en ga morgen naar Kaapstad. Twee weken vakantie vieren en Jasper weer zien :). Daar heb ik natuurlijk hartstikke veel zin in. Toch valt het afscheid nemen mij zwaar. Ik laat goede vrienden achter, die ik enorm bewonder voor alles wat ze doen voor de kinderen in Afrika. Ze offeren ontzettend veel op. Weinig tijd voor vrienden en familie. Alles voor de kinderen. Ik ga ze missen en hoop ze nog een keer te kunnen ontmoeten…
<strong><u>Nog één belangrijk punt wat ik moet vertellen: </u></strong>
Zo af en toe heb ik al wat laten vallen, maar hier even op een rijtje:
– DVD-speler (voor de kinderen in het huis)
– Verf, kwasten, stickers, kussen, beddengoed, tonnetje, waterkoker etc. voor Isipingo en Folweni, comfortcenters. De kosten gedeeld samen met Sandy en Viola.
– 35 beren (ter waarde van 350,-)
– Braai voor de staff
De kosten gedeeld met Jorien, Sylina, Marloes, Simone en Lara
– Kerstcadeaus (zijn nog in de maak, ga ik in Nederland persoonlijk bij helpen)
– Trouwalbum Aaron en Mirriam.
De kosten gedeeld met Eureka. Hier waren ze overigens superblij mee. Dit is iets wat ze anders nooit zouden hebben kunnen betalen!
Ik hoop dat iedereen blij is met waar het geld naar toe is gegaan!
Wanneer ik internet heb onderweg zal ik natuurlijk blijven posten. Zo niet dan zie ik jullie allemaal over dikke twee weken.
Much of love!
Sanne
P.S. Weetje: Ze rijden hier aan de verkeerde kant van de weg…