(origineel bericht op be-more.nl)
Een Update…
Vrijdag in de ochtend op naar het ziekenhuis. Het is geen slecht ziekenhuis, maar ook niet het beste ziekenhuis. Ik ga mee met een meisje en haar huismoeder. Het meisje heeft al 7 maanden lang last van TBC. Ze heeft medicijnen maar gaat niet weg. Het is een iel meisje, ze kan geen zware medicatie verdragen.
Voordat we gingen ben ik met de kinderen in de kerk geweest. Om 6:30 is er een dienst van 5 minuten. Daarna konden we weg rijden. Eerst gingen we een inval huismoeder langs huis brengen en toen op naar de school waar we de kinderen af moesten leveren. Na alles reden we door naar het ziekenhuis.
Rond half 8 kwamen we aan bij het grote ziekenhuis Inkosi Albert Luthuli Central Hospital. Een ontzettend groot ziekenhuis. We gingen naar binnen met voor mij geen idee wat me te wachten stond.
Het ziekenhuis leek op een verouderd ziekenhuis in Nederland. Het ziet er opzich goed uit. Het was geen slecht ziekenhuis. Om ons te kunnen melden moesten we op stoelen wachten die in rijen gezet waren. We begonnen ergens in het midden en elke keer als iemand aan de beurt was konden we een stoel opzij. Een soort stoelendans zonder muziek.
We werden geroepen om ergens anders een afspraak formulier te halen. Ze hebben hier ook een soort ponsplaatje, maar dan van papier met een scan etiket. Na het afspraken formulier te hebben gekregen zijn we naar de plek gelopen waar we moesten zijn. We moesten heel even wachten, we werden naar binnen geroepen, maar dat bleek niet de persoon te zijn waar we door geholpen moesten worden. Toen we het kamertje uitliepen kwam de vrouw die ons moest helpen er al aan lopen.
We gingen naar binnen. Haar huismoeder had geen lengte en gewicht bij de hand, dus ze moest eerst gewogen en gemeten worden. Ondertussen legde de vrouw uit dat er een aanpassing in de medicatie moet plaats vinden. Ze is voor twee dagen terug voor een check naar het ziekenhuis geweest en daar hebben de artsen blijkbaar te zware medicatie voor geschreven. Omdat ze zo iel is kan ze geen zware medicatie verdragen, maar ze heeft het eigenlijk wel nodig. Haar TBC verdwijnt niet snel genoeg door de medicatie die ze nu heeft. Als het niet snel behandeld word zou ze veel kinderen kunnen besmetten. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.
De vrouw vroeg aan de huismoeder of het mogelijk was of ze voor twee maanden lang iedere dag naar het ziekenhuis kon komen voor een injectie. Ze zou het overleggen of dat eventueel mogelijk is in vakantie periode. In december krijgen de kinderen hier zomer vakantie.
Het kwam er op neer dat de medicijnen te zwaar voor haar waren. Ze willen een lichtere dosis doen, met een injectie die minder zwaar is voor het lichaam. We moesten de injectie in een ander ziekenhuis ophalen.
Na een uur konden we het kamertje uit. We moesten nog even wachten op wat administratie van de dokter en toen konden we gaan.
We moesten buiten nog even wachten op Willie. Hij zou ons naar het ander ziekenhuis brengen. Ik zag mensen die naar binnen gebracht werden met een brancard. Dat is eel anders dan in Nederland. Kreeg echt het gevoel dat ze een winkelkarretje aan het drukken waren, als hij ergens vast zou zitten, net zolang drukken tot dat hij over de hobbel is.
Na een half uurtje stond Willie op ons te wachten om de injectie op te gaan halen in het andere ziekenhuis.
Na 20 minuten rijden kwamen we aan bij het Mc Cord Hospital. Het ziekenhuis ligt in een lange smalle straat. Het ziekenhuis heeft verschillende afdelingen verdeeld over de straat. Aan het begin van de straat was een clinic. Een soort van huisarts idee. Iets door rijden was het ziekenhuis zelf en aan het einde van de straat was een kinderafdeling/kinderclinic. Dat was de plek waar wij moesten zijn. Het ziekenhuis was echt wel even heel anders wat ik gewend was. Dat zie je niet zo in Nederland. Keek mijn ogen uit. We moesten door een wachtruimte waar plastic stoelen stonden door lopen naar buiten. Daar was een smal paadje met aan beide kanten stacaravans. Verdeeld in kleine hokjes. Het zijn een soort spreek kamertjes. Daar konden we even wachten tot dat ze de injectie hadden klaargemaakt. Ze moesten nog even kijken welke dosis.
Het duurde drie korten drie langen, maar uiteindelijk hadden ze de dosis goed. Ze zag er wel tegen op.
We liepen ergens anders heen waar de injectie gegeven werd. Een hok met drie smalle -bedden wil ik het niet eens noemen, ondezoekstafeltjes- en smerige gordijnen. Voordat ze de injectie kreeg moesten er heel eest heel wat overlegd worden. Die injectie is ervoor om TBC sneller te laten behandelen.
Na tien minuten wachten was het tijd om de injectie toe te dienen. Daarna zat het erop. Ze vond de prik wel heel erg vervelend.
Ik vond het ontzettend leuk om te zien hoe de ziekenhuizen hier in Zuid-Afrika eruit zagen. Ik hoop dat ik het verschil tussen een redelijk goed ziekenhuis en een slecht ziekenhuis nog kan zien.
Na 40 minuten waren we weer op het project.
Ik ben even gaan slapen, want ik was kapot. Een ziekenhuis bezoek sloopt echt wel. Het duurt gewoon ontzettend lang en je moet er lang voor reizen. Ik was tenslotte ook om kwart voor 6 opgestaan. Ik vond dat ik dat wel verdiend had.
Na twee uur hoorde ik een van de oudere meiden aan mijn deur staan. Ze hadden niks te doen dus ben ik even met hun gaan kletsen. We hadden het over geld gehad en dat in Nederland alles zo duur was. Ik legde hun uit dat je in Nederland per uur best veel verdiend. Als je dan 8 uur op een dag werkt verdien je een aardig bedrag. Je verdiend meer in Nederland, dus je hebt ook meer om uit te geven. Hier in Afrika verdien je niet veel, dus heb je ook niet veel geld om het uit te geven. Alles over geld begrepen ze na die tijd wel beter. Ik vertelde dat een bioscoop kaartje al gauw 90 Rand kost (9 euro). Terwijl dat hier in Afrika 45/50 rand is. 4,50/5,00 euro. Ze wilde wel graag naar Nederland heen. En vertelde hun dat het niet heel moeilijk is om in Nederland een baan te vinden als je tweetalig bent bent. Ze keken er wel van op. Na ons leuke gesprek over Nederland hebben we een filmpje gekeken. Gooische vrouwen. Ik hoor jullie al denken dat is een Nederlandse film, en ze kunnen daar echt geen Nederlands. Dat is goed gedacht. Maar ze vonden het niet erg. Ze konden het wel een beetje volgen. Ze vonden het wel een leuke film.
Daarna heb ik even wat voor mezelf gedaan.
‘S avonds ben ik naar de kerk geweest. Nuh kwam me halen. Het was een langere kerkdienst dan normaal. De priester legde de kinderen wat uit over Jesus. En voor wie ze dan bidden als ze in de kerk komen. Hij legde uit waarvoor het kruis was, wat je altijd maakt met je hand. Hij stelde vragen en we zongen liedjes. Het was opzich een leuke kerkdienst om te zien.
Na de kerkdienst hebben Nuh en een van de oudere meiden nog even gezellig gekletst. Om 18:30 ben ik naar mijn huisje gelopen en had twee bad speeltjes meegenomen voor de jongste uit mijn huisje. Ik kwam binnen en ik zag dat hij helemaal onder de witte crème zat. Waterpokken. Ik had hem de bad speeltjes gedaan, hij vond ze helemaal leuk. Een groen eendje kon geluid maken, dus dat was helemaal fantastisch. Daarna had ik de jongste eten gegeven en had ik de oudste even geholpen met afdrogen.
Gloria mijn huismoeder kwam me wat vragen. Een jongetje uit mijn huisje moet maandag naar de clinic, maar ze konden zelf niet mee. Of ik dan met hem wou gaan? Het meisje van het ziekenhuis van vanochtend moet elke dag een injectie, dus zij gaat daar ook heen met haar huismoeder. Kan ik hem meenemen en ben ik niet alleen. Het jongetje uit mijn huisje moet voor een check. En ik wil zelf even die plek na laten kijken achter zijn oor. Het lijkt wel of er een ‘mentos’ op de spier of klier achter het oor zit, in de nek. Ik heb het aan meerdere mensen laten zien, maar daar kom ik niet heel veel verder mee. Hij heeft het al sinds ik op het project rond loop. Ik vertrouw het niet.
Rond 20:00 was ik terug en zijn we gaan eten. Een van de oudere meiden wou graag de Gooische vrouwen film af kijken, maar Nuh wou die graag ook zien. We zijn maar over nieuw begonnen in Nuh’s huis. Toen de film was afgelopen was ik van plan om naar huis te gaan. De hele avond kwam het met bakken uit de lucht, dus bijna heel Mother of Peace was onder gelopen. Ik stond bijna tot mijn knieen in het water. Ik moest op mijn slippertje de ondergelopen zandweg over, maar daar was door de regen een heel groot gat in gekomen met allemaal modder. Stond helemaal vast. Mijn slipper kapot getrokken om me uit de modder te bevrijden. Ik even terug gelopen naar Nuh’s huis, want het was echt geen doen. Op mijn blote voeten, broekspijpen hoog opgetrokken, eeeeeeeen gaan met die banaan. het waaide ook nog eens ontzettend hard. Ik kwam helemaal zeik en zeik nat bij mijn huis aan. Weer een mooie ervaring.
Rond 23:00 lag ik in bed, de volgende dag is het weekend…
In het weekend kunnen we zelf lekker bepalen wat we met de kinderen doen. Wil je lekker spelen met ze dan kan dat. Ik vind het leuk om wat met de kinderen te doen. Ze hebben het hele weekend niks te doen en al helemaal niet als het zo’n pet weer is. Nuh heeft ook haar 5 dagen vrij, dus die valt ook al weg. Nuh blijft met haar 5 dagen vrij altijd wel op het project, omdat dat haar huis is, maar ze gaat overdag leuke dingen doen.
'S morgens had ik een rustig ochtendje. Lekker wakker worden.
Rond 13:00 ging ik al mijn spullen bij elkaar pakken, want Gloria vroeg mij een week terug een gezellige middag te maken met niet de oudste meiden, maar net daar onder. Ik heb met de kinderen uit mijn huisje een beauty avondje gehouden en ze vond het ontzettend leuk om dat ook met de rest van de kinderen te doen. Of ik voor maskertjes wou zorgen.
Natuurlijk vind ik het leuk om voor andere meiden ook een beauty middagje te organiseren. We zouden om 13:30 beginnen. Er misten er nog een paar, dus we hadden nog even gewacht.
Toen de laatste binnen kwam zijn we begonnen. Eerst een face scrub. Ze vonden het maar raar. Na de face scrub er afgewassen te hebben voelde ze dat hun gezicht daar heel zacht van werd. Daarna had ik allemaal verschillende maskertjes. Ze konden kiezen. Chocola, Sauna, Aqua en nog een paar anderen. Toen de meiden dat op deden en ik er een paar geholpen had vonden ze het natuurlijk helemaal te gek dat ze een maskertje op hun gezicht hadden. Ze gingen helemaal door het dolle! We moesten natuurlijk allerlei foto’s maken. Ze vonden het helemaal geweldig.
Ze gingen ondertussen dat het maskertje hard werd even zulu dansen. Iemand maakte muziek door met haar handen op de tafel te slaan. De meiden hebben hier allemaal ritme gevoel.
Toen het maskertje hard was gingen we het maskertje eraf wassen. Dat is niet zo makkelijk. BOENEN!!! Het huidje was super super super zacht. Ze stonden allemaal verbaast te kijken. Crèmepje de op en klaar is kees.
Het was een super leuke middag met de meiden. Even lekker meisje zijn.
Nadat we alles hadden opgeruimd ben ik de spullen in mijn huisje gaan leggen en ben daarna na de theaterroom gegaan. Daar waren ze een filmpje aan het kijken. Ik ging naast een van de oudere meiden zitten. Beetje grappen en grollen maken. We konden weer lekker lachen om elkaar. We waren Nanny McPhee aan het kijken en op een gegeven moment zegt ze tegen mij. Als je later ook kinderen hebt, zijn ze ook zo. Ik kon er wel om lachen en vroeg waarom. Ze zij omdat je altijd zo grappig en leuk bent. Altijd in voor een lolletje. Dat vond ze echt super leuk.
Om 17:00 stopte we met de film. De kinderen moesten weer naar huis. Etenstijd. Vlak voordat ik weg liep vroeg Gloria of ik eventueel in St. Padre Pio kon slapen voor een nacht. Die huismoeder is naar huis, omdat er iets met haar broer was. Ik zou er over nadenken had ik gezegd.
Toen ik zelf bij mijn huisje aankwam bedacht ik me dat ik morgen vroeg word opgehaald voor de ‘Zulu Experience’. Dus ik kan helemaal niet. Ik was eigenlijk Gloria’s laatste kans. Maar ik kan echt niet.
Wel hebben we 's avonds voor de oudere jongens een film avond gehouden. We moesten de jongens allemaal ophalen, dus daar gingen we door de grote waterplassen opzoek naar de jongens. Ze vonden de film avond ontzettend leuk. We hebben ‘Mr. Poppers Piguins’ gekeken. Sommigen lachen helemaal in een deuk. Ze kwamen niet meer bij. De jongens vonden het ontzettend leuk. Half 10 was de film avond voorbij. Was ook laat genoeg voor de jongens.
Vroeg slapen, want de volgende dag brengt Willie ons weg naar Palm Tree waar we worden opgehaald voor de ‘Zulu Experience’. De ‘Zulu Experience’ is een tour door township KwaMakutha. Jovial de vrouw die woont in dat township laat ons haar huis zien en bereid een maaltijd voor ons. Ik ben ontzettend benieuwd wat ik kan aantreffen.
Om 08:00 uur mijn bed uit, want Willie kwam ons om 09:00 ophalen om ons weg te brengen naar Palm Tree. De verzamel plek. Palm Tree is een ander project van Be-More.
We waren iets voor tien bij Palm Tree. De dochter van Jovial kwam ons ophalen. Vanaf Palm Tree liepen we naar de township. Het was erg modderig. We moesten een stukje omhoog lopen om bij het huis van Jovial aan te komen. Ik was elke keer bang dat ik uit gleed. Dat zou dan heel charmant zijn, met mijn gat in de modder. Alles ging gelukkig goed.
We konden bij Jovial’s huis naar binnen en ze zij dat het ons huis was voor die dag. We hebben even gezellig geklets en daarna ging ze een soort van oliebollen met uien in plaats van appel of rozijnen. Het smaakte na rosti, het was wel lekker. Lekker kopje warme thee erbij. We moesten wachten tot de ergste regen voorbij was, zodat we een stukje konden wandelen voor de township. Jovial vroeg allerlei dingen. Of we een vriend hedden en of we broers of zussen hebben. Ook vroeg ze wat voor een relegie wij hebben. Ik zei dat ik katholiek ben, maar daar is ook alles mee gezegd, maar dat wist zijn niet. Ze begint hele verhalen te vertellen en ken je die? En ken je die?.. Vond het wel heel erg om te zeggen dat ik geen flauw idee heb hoe het in elkaar zit.
Na een half uurtje gewacht te hebben, konden we dan een rondje lopen door de township. De township was echt wat de mensen verwachten bij Afrika. Zanderige weggetjes, eigen eten verpoten, kindjes overal, overstromende riviertjes, en ga zo maar door. Back to basic. Welkom in een township van Afrika. Je word wel even hard geconfronteerd met de realiteit, maar ze hebben het niet heel slecht. Het idee dat wij het nog beter hebben!
Jovial liet heel veel dingen zien en vertelde over heel veel dingen. We kwamen na een uurtje wandelen bij een riviertje aan waar de kinderen normaal lekker in kunnen zwemmen. Door de vele regen was de stroming erg sterk, waardoor het erg gevaarlijk was voor de kinderen. Daarbij was het heel zanderig terwijl het normaal helder water is.
Na onze wandeling kwamen we terug bij het huisje. Er lag een vrouw heel hard te schreeuwen op de vloer. Geen idee wat er aan de hand was. Het bleek dat haar moeder heel ziek was en waarschijnlijk dood is.
We gingen maar snel het huisje in. Jovial kwam ons vertellen dat de zieke vrouw niet dood was, maar dat ze een aanval van iets had gehad. Ze hadden iets van suikerwater gegeven en daar moest ze van opknappen.
Daarna hebben we met de kinderen spelletjes gedaan. Af en toe kwam er een bekend spelletje in voor, maar ik stond af en toe ook wel even verbaast te kijken. Het liedje van de Teddybear is een bekende, want die horen we zelf ook heel vaak op het project. My teddybear, my teddybear, i love my teddybear. My teddybear, my teddybear, i love my teddybear. I polish your shoeses, i love my teddybear. En dan overnieuw.
Daarna hebben we gegeten en was het ook alweer 15:00. Willie kwam ons weer ophalen om ons weer terug te brengen naar Mother of Peace.
Terug op het project kreeg ik een belletje dat Nuh klaar was met haar Homemade bread. Ze zei tegen me dat ze dat ging maken en dat ik echt moest proeven. Dus ik ben naar Nuh gegaan om haar homemade bread te proeven. Maar als je bij Nuh in huis komt is het altijd gieren en brullen, dus ook dit keer. Nuh was koekjes aan het eten, maar ik luste die niet, omdat er kokos in zit. Maar ik zou en moest proberen, de drukte een koekje in mijn mond, maar ik had mijn mond dicht, dus het koekje kapot aan het gaan en de kruimels zaten allemaal achter mijn shirt. Ik pakte een koekje en gooide die na Nuh. Wat een feest wat een feest. Daarna waren de oudste meiden aan de beurt en het hele huis lag onder de koekjes.
Na alles weer opgeruimd te hebben had Nuh niet alleen brood voor mij, maar een of ander Afrikaans goedje met kool erin. Het was best pittig, maar het was heerlijk. Net als de kip die ik er ook bij kreeg. Met ander woorden had ik gewoon gegeten bij Nuh. Het was heerlijk!!
Ik kwam op een leuk idee om een water gevecht te gaan houden. Het was ik en een van de oudere meiden tegen 10. Een van de oudere meiden vroeg of ik altijd zo stout was en de andere zei dat ik later ook stoute kinderen zou krijgen, aangezien ik zelf altijd in ben voor een lolletje. Sommige jongens waren mij te slim af en die gooide water of mij heen. Toen ging mijn maatje er ook aan, die moest ook water of zich heen. Nadat een van de ouderen was gebeten/gestoken door een beest heb ik me overgegeven en ben ik helemaal zeik en zeik nat gegooid door de jongens, daarna had ik Nuh even een dikke natte knuffel gegeven, was ze natuurlijk heel blij mee.
Ik ben daarna na een van de oudere meiden die gebeten/gestoken was gerend. Ik had gekeken wat er aan de hand was en heb voor haar een crèmepje geregeld.
We moesten daarna nog een paar jongens terug pakken. Ik kwam wat schoenen terug brengen die nog bij Nuh’s huis lagen. Ik ging met mijn natte kleren nog een van de ouderen knuffelen. Ik kreeg haar eerst niet te pakken, maar ze was lekker nat na die tijd. Leuk gezicht! Ze vond het zelf verschrikkelijk.
Nuh had ondertussen haar huisje schoon gemaakt. Het was zo vies van alles. Ik ben naar mijn huis gegaan om een douche te nemen. Mijn voeten waren helemaal zwart van de modder. Bah bah bah!!
Ik ben vroeg gaan slapen. Maandag morgen op naar het ziekenhuis met het kindje uit mijn huisje. Ik ben heel benieuwd.
Veel liefs Floor