(origineel bericht op be-more.nl)
eerste werkdag
nou de eerste echte werkdag zit erop!
Gisteren hadden we 's ochtends een introductie in het ziekenhuis en hebben we een planning gemaakt voor de komende twee weken.
Vandaag liepen Ina en ik de ochtend mee met een ontzettend leuke verpleegkundige, in de female ward, dus de vrouwenafdeling. Veel vrouwen die net een kindje hadden gekregen met of zonder keizersnede lagen daar. We kregen heel veel uitgelegd en mochten controles doen en 's middags zelfs een wond verzorgen:D
Het ziekenhuis is niet te vergelijken met nederlandse begrippen en ik ga er ook maar niet aan beginnen hoe het allemaal precies is, maar wij zouden het ervaren als grote armoede. Maar hier zijn de mensen er erg blij mee, de verpleegkundigen en artsen hebben werk en de mensen worden geholpen als ze het geld maar hebben.
Een weetje wat ik ook nog niet wist, HIV en Malaria medicatie zijn hier gratis, het probleem is echter dat mensen geen geld of gelegenheid hebben om naar het ziekenhuis te komen omdat ze te ver weg wonen, niemand die op de kinderen kan passen enz.
Aan het einde van de ochtend werden babies gevaccineerd, hier hebben we gewoon bij gekeken en nog niet zelf gedaan aangezien ik in nederland ook nog nooit een baby gevaccineerd heb kijk ik liever nog even de kat uit de boom! En ik was blij dat ik niet de verantwoordelijke was voor het leed van die kids na de vaccinatie.
In de middag gingen we meekijken in het labaratorium, een kleine ruimte waar bloed afgenomen wordt bij mensen die een verwijzing van de dokter hebben. Veelal wordt er getest op malaria en HIV. De HIV testen werken hetzelfde als een zwangerschap test alleen dan met bloed. Onder de microscoop konden we TBC en Malaria zien, erg interessant.
Wat ontzettend wennen is, is het engels wat ze hier spreken, heel binnensmonds en men heeft er een hele eigen draai aangegeven lijkt wel. Dus vaak moet je dingen tig keer vragen wil je het verstaan.
Ondanks alles(zouden wij zeggen) zijn de mensen hier zo vrolijk en opgewekt en ze kunnen altijd lachen. Overal waar je komt wordt je nagekeken en de kleine kinderen rennen zwaaiend met je mee. Gisteren zaten we even op een ‘terrasje’ te genieten van een koud biertje, aangezien er muziek aanstond kwam er op een gegeven moment een groep van 6 kids ofzo een heel dansoptreden geven voor ons, echt super geweldig!
Achter ons appartement is de vuilnisbelt, hier gooit gewoon iedereen van alles op en anderen komen weer eens langs en pluizen die hele vuilnisbelt uit om te kijken of er nog iets bruikbaars bij zit. Hygiëne is echt ver te zoeken.
Verder zie je heel veel kleine huisjes waar de vrouwen heel de dag bezig zijn met hun kinderen, de was en eten koken. De mannen vertrekken 's ochtends vroeg naar werk of weet ik veel en komen 's avonds laat weer aan.
Vlees dat eten we hier niet graag, als je ziet hoe er halve koeien op de markt hangen heel de dag dan denk je al snel van hmmm laat maar, en in de ‘supermarkt’ heb je ook geen pakketjes vlees te koop dus eten we maar een ei haha.
De stroomvoorziening is matig. Omdat er grote schulden zijn bij het energiebedrijf, heeft deze gewoon besloten af en toe de stroom af te sluiten, dus dan zit je met zaklampjes te koken aangezien het om 19.00 uur al donker is. Wat ook opvalt zijn de vele militairen/politie met guns uit 19noach. Dit komt omdat er een jaar geleden een bomaanslag is geweest in Kampale. Het leger wat in Somalië alle hulp tegenhoudt is ook anti-Uganda omdat Uganda een groot vredesleger in Somalië heeft zitten. Sindsdien is de veiligheid dus erg verscherpt en spreken ze toch wel van een blijvende terroristische dreiging. Zolang je geen foto’s maakt van de militairen, politiebureaus of staatsgebouwen heb je nog vrij weinig te vrezen.
Verder kan ik elke ochtend genieten van een ijskoude douche en bedacht me vandaag dat als ik dat in Nederland volhoud het toch aardig scheelt in de stookkosten, maar dat gaan we nog maar bezien.
Morgen staat er een outreacht vaccination op het programma, dus ik denk dat we dan echt de bush bush in gaan om daar vaccinaties te geven en vrijdag hopen we naar een staatsziekenhuis te gaan waar de situatie nog tien keer schrijnender schijnt te zijn. Aankomend weekend verblijf ik in de backpackers in Masaka en spreken we alle andere vrijwilligers weer eens! Ben benieuwd hoe die hun eerste week ervaren…