(origineel bericht op be-more.nl)
De eerste dagen
Lieve mensen,
Inmiddels hebben we drie dagen op het project doorgebracht en zijn de komende dagen zo gevuld dat ik vandaag ga proberen een berichtje te plaatsen. We hebben al zoveel gezien en ervaren dat ik dat onmogelijk chronologisch kan beschrijven want dan zijn het een paar A4tjes. Dus maar gewoon wat hoogtepunten en bijzonderheden van vandaag.
Vandaag ben ik de all-round wijkverpleegkundige van 25 jaar geleden geweest. Vanochtend in het ziekenhuisje geassisteerd bij wat wij het consultatiebureau noemen: baby’tjes in de lappa (omslagdoek) aan de haak! Groeicurve invullen met een puntje:het gewicht wordt niet eens altijd genoteerd! Voedingsadvies is niet nodig want borstvoeding is het enige menu, laat staan opvoedingsadviezen. Moeders nemen plaats op bankjes en kleden het kindje uit, dwars op hun schoot, waarbij het koppie gewoon naar beneden hangt als ze slapen. Luiers zijn er in allerlei vormen, echte doeken gevouwen met een plastic broek erover, kleine stukjes stof en zelfs een kindje met een pamper. Iedere dag is hier bureau in de ochtend en de middag en soms met men 3 uur er voor lopen. Er wordt ook volop gevaccineerd. Daarnaast kwamen ook de zwangeren zich wegen en was er consultatie mogelijk voor familyplanning. Kortom, aan de ene kant heel verschillend van ons, maar toch meer mogelijk voor de mensen hier dan ik had verwacht.
Daarna de taxi terug vanuit Zomba naar Mpunga (dat is de dorpje bij Zomba waar wij zitten). Een taxi wordt altijd gevuld met 4 personen op de achterbank, heeft altijd een of meerdere sterren in de voorruit, heeft meestal ijzerdraad in plaats van handgrepen om de deuren te openen en heeft nauwelijks schokdempers. En dat terwijl de weg gewoon een hobbelig zandpad is met flinke keien erin, waar heel veel mensen langs wandelen, waarbij de chauffeur benzine bespaart door de motor uit te zetten als we een stukje naar beneden rijden.
Zo’n kwartiertje hobbelen (over een afstand van 3 km) kost dan ook maar 30 cent.
Maar eerst nog even het nationale bordspel (Bao) besteld op het marktje; dat gaan ze namelijk graveren naar wens: Malawi 2013 Dat betekende flink afdingen, een aanbetaling doen en na zaterdag op te halen. En dat allemaal mondeling afgesproken? Ik heb dus zelf maar het een en ander op een papiertje geschreven en hem laten tekenen, want het zijn aardige mensen maar afspraak is hier over het algemeen geen afspraak. We zien wel, 2 spellen voor 11 euro, dus een buil kan ik me er niet aan vallen).
Vanmiddag huisbezoeken afgelegd: Home Based Care en Molly is de vrijwilligster bij Hope for life die daar de leiding over heeft. Jones een jongen van 18 assisteert daarbij. We zijn twee uur op pad geweest en hebben uiteindelijk 3 bezoekjes afgelegd van een kwartiertje. Het gaat namelijk om oude of zieke mensen die verder weg wonen. (Jeanne, de zakjes voor de medicijnen zijn vanmiddag meteen in gebruik genomen). Dus echt door de maïs velden, een riviertje oversteken door eerst schoenen uit te trekken en bij de dochter van een man, een hutje verder op een kwartiertje wachten tot vader gevonden is. Daar heb ik me vermaakt met een jongetje van ongeveer drie jaar dat als speelgoed een limonadefles had die hij kon rollen op het stoepje waar we op zaten. We hebben er een spelletje van gemaakt om te proberen wat maïskorreltjes die lagen te drogen 10 cm boven de fles in de opening te laten vallen. Dat is helemaal niet gemakkelijk.En hardop tellen!!!(zie foto) Op de terugweg vroeg iemand die we tegenkwamen waar ik vandaan kwam en wat ik hier deed. (Hij sprak engels). Hope for life kende hij niet en hij was benieuwd wat ze deden. Toen wilde hij graag het telefoonnummer hebben omdat hij dacht HIV positief te zijn dus hij wilde zich wel komen laten testen op het project. Zo zie je maar, het ouderwetse beroep van de wijkzuster die zichtbaar is, zou nooit mogen uitsterven.
Dit is zo maar in het kort een dagje beschreven. Veel dingen beginnen voor ons al gewoon te worden: de lucht van vuurtjes en kooltjes waarop gekookt wordt en omdat overal afval verbrand wordt, overal kindjes die op je afkomen en Azungu (blanke) roepen, je haren wassen onder een kraantje in de tuin, casave als fruit, geld dat lijkt op monopoliegeld (1000 kwacha is 2 euro en dan heb je nog briefjes van 20, 50, 100, 200, 500). Kortom het blijft even bij een impressie.
Morgenavond hebben we taalles (Chichewa) en kookles in Packachere, het hostel in Zomba waar de vrijwilligers van de 6 projecten van Be-more in het weekend verblijven als zij niet mee gaan op een van de excursies. Vrijdagmiddag ga ik daar weer heen voor de start van safari naar Liwonde National Park, een safari op het water. We slapen op een boot en gaan in kleine bootjes nijlpaarden en krokodillen bekijken.
De medebewoonsters zijn supertof (uitdrukking van mijn Vlaamse huisgenoot Joyce) en ik ben heel blij met Kim, die hier al een maand is en ons overal wegwijs maakt. Kortom, het verloopt helemaal naar wens. Wat wel raar is dat jullie zo ver weg zijn, maar dat we tegelijkertijd aan ontbijt, lunch en avondeten zitten! Dat heb je in geen enkel ander warm land.
Ik ga afsluiten en kijken of de dongel zijn werk wil doen: luxe hoor om niet naar een internetcafé te hoeven. Tot over een tijdje weer! Leuk om te kunnen vertellen!
Liefs Clementine