(origineel bericht op be-more.nl)
De vierde week
Deze maandag was anders dan de afgelopen maandagen. Moniek en ik brachten namelijk deze dag door bij het ziekenhuis van Rakai. Het was een zeer interessante dag. We reden naar het project toe in een 5-persoons auto waar we met z’n elven uiteindelijk in zaten. We hebben er erg om moeten lachen. Zo gaat dat hier met die taxi’s. ’s Ochtends begonnen we met de dokter rondes. We liepen langs de bedden van de patiënten en hoorden wat ze hadden. De dokter ronde duurde tot ongeveer een uur of 12. De afdeling met zieke kinderen en ondervoede kinderen maakte grote indruk op mij. Kleine, uitgemergelde lijfjes lagen in bedden en probeerden aan te sterken. Een Nederlandse vrouw (Kim) die nu een aantal jaar in Oeganda woont, heeft deze afdeling opgericht en sponsort het ook. Kinderen kunnen gratis verblijven en krijgen een speciaal dieet. Een heel mooi initiatief. Vervolgens hebben we ons in het laboratorium laten testen op malaria (niet dat we ziek waren, maar voor de zekerheid). Moniek en ik mochten gelijk bij wat patiënten meekijken, en kregen uiteindelijk gelukkig te horen dat we allebei geen malaria hadden. Na het eten hebben we gekeken bij het schoonmaken van een aantal wonden. Een jongetje van zeven jaar oud had een grote teen die er voor de helft af lag omdat er een motor overheen had gereden. Je zag het bot zo zitten. ’s Avonds zou de teen worden geamputeerd nu werd eerst de wond schoongemaakt. Het jochie kreeg geen enkele pijnstilling, maar gaf geen kik. Zo bizar! Maar dat is de Oegandese cultuur. Daarna kwam een ondervoed meisje met een grote hoofdwond, haar schedel lag bloot. Dit moest worden schoongemaakt. Ook dit was zonder pijnstilling. Het meisje was pas twee jaar oud (en woog 3 kg) en moest wel huilen. Wat natuurlijk logisch is. Oma keurde dit niet goed, en sprak haar hierop aan. Dit was zo hard… Gelukkig hadden we daarna leuker nieuws, want er lag een vrouw te bevallen. Wij mochten tijdens de bevalling kijken en er werd een gezonde jongen geboren! Ik mocht de pasgeboren baby in doeken wikkelen en daarna mochten we hem wegen. Echt onwijs bijzonder dat ik mijn allereerste bevalling mocht meemaken in Afrika. Een dag met veel indrukken dus!
Dinsdag gingen we dish racks (afwas rekken) maken. Dit was voor het eerst. We moesten vier diepe gaten in de grond maken en meerdere palen hakken van boomtakken. Er werden twee verdiepingen gemaakt tussen die vier palen, zodat onderop de vuile afwas kon worden gezet en bovenop het afwas rek kon dan de schone was worden geplaatst. Vooral het hakken van die palen op maat met een machete vond ik erg leuk om te doen. ’s Middags zijn we naar het laatste stuk van een Islamitische begrafenis geweest. Een jongetje van zes jaar oud was de dag ervoor aangereden door een motor en overleden. Op de begrafenis stonden alle mannen in een kring rondom het graf en alle vrouwen in een kring op gepaste afstand eromheen. Niemand huilde. Zelfs de moeder van het kind niet. Ook dit heeft te maken met het geloof. Dit was moeilijk te bevatten voor ons. ’s Avonds hebben we de sinterklaasavond gevierd. We hadden allemaal een gedicht voor ons getrokken persoon gemaakt en moesten er een cadeau bij zoeken waarvoor je niet hoefde te betalen. Leuke uitdaging natuurlijk! Een erg gezellige avond gehad waarbij we veel hebben gelachen.
Woensdag zijn we stoves gaan maken. Vorige keer dat we dat van plan waren, liep het helaas anders en ging het niet door, maar vandaag hebben we ze echt gemaakt. De bewoners zelf zorgen voor alle benodigdheden en wij voor de hulp. Eerst wordt er gras in kleine stukjes gehakt en dit door de modder gestampt. Het gras werkt als een soort cement. Daarna maakten we bollen modder en gaven die in een rij door naar de plek waar de stove werd gebouwd. Daar stonden twee afgehakte bananenboomstammen rechtop en lag er eentje op de grond. Als de stove na drie weken is uitgehard, worden de boomstammen verwijderd en kun je in het onderste gat vuur maken en op de twee gaten bovenop koken. Onwijs handig, en veel veiliger voor kinderen! ’s Middags begon het inpakken van de tassen al en moesten we een evaluatie over de projecten schrijven. Dit omdat de lokale vrijwilligers dan weten wat er wel en niet goed gaat en welke suggesties er eventueel zijn voor verbetering. Na de evaluatie zijn we naar school gegaan, omdat de kinderen een optreden voor ons hadden. Ze dansten en zongen, en de jonge jongens maakten de muziek. Zo lief dat ze dat voor ons hadden geregeld. Daarna zijn we nog even wezen kijken in de slaapzalen, want onze bedjes waren gebracht. De kinderen zijn er zo ontzettend blij mee. Vol trots lieten ze zien waar ze sliepen. ’s Avonds hadden we nog een afscheidsfeest met de lokale vrijwilligers. Er werd gespeecht en gedanst, en ze hadden zelf heerlijke cake gebakken. Echt een top avond!
Donderdag was helaas onze laatste dag in Lwengo. Ik ben ’s ochtends de wrappers voor de baby’s gaan wegbrengen met één van de lokale vrijwilligers. De wrappers zijn naar twee verschillende tweelingen gegaan die ze hard konden gebruiken. De moeders waren er ontzettend blij mee en bedankte me meerdere malen. Thuis even gewacht op de rest die nog bij de watertank constructie waren, en toen onze laatste spulletjes gepakt. Na de lunch afscheid genomen van iedereen, en toen helaas alweer op weg naar Masaka. Donderdagavond hadden we een etentje met alle Be More vrijwilligers bij Masaka Backpackers. Het was erg leuk om iedereen z’n verhalen te horen, en erg fijn dat iedereen het zo naar z’n zin had gehad. Eigenlijk wilde iedereen nog wel langer blijven haha! Inclusief ikzelf… ’s Avonds zagen we een vallende ster aan de prachtige sterrenhemel, dus maar even een wens gedaan. Jullie kunnen vast wel raden wat ik gewenst heb.
Vrijdag zijn we ’s ochtends naar Entebbe vertrokken. We kwamen rond half 2 bij het Central Inn hotel aan en zijn lekker naar het zwembad van het Lake Victoria hotel gegaan. Even lekker bijkomen en genieten van de zon.
Zaterdag zijn we vroeg in de ochtend naar Kampala vertrokken, want we zouden de sloppenwijken gaan bezoeken. Samen met drie jongens die zelf zijn opgegroeid in die slums, zijn we door de sloppenwijk gelopen. Dit was zo’n bijzondere ervaring die ik eigenlijk amper kan beschrijven. Het is ontzettend schrijnend om te zien in welke omstandigheden ze daar leven. Het is één grote vuilnisbelt. Kinderen van 7 jaar snuiven kerosine en liggen high op de grond. Jongens waarbij je in de ogen al kunt zien dat het voor hun te laat is om nog gered te worden. Het mooie was wel dat een groep jongens heel enthousiast op de jongens waarmee wij waren afkwamen. Ze kijken ontzettend tegen deze jongens op. Het zijn echt hun helden dat ze de sloppenwijken hebben weten te “ontvluchten”. Joseph, Pascal en Richard zijn drie van de zes jongens die samen drie jaar geleden een project hebben opgezet om kinderen uit de sloppenwijken een betere toekomst te geven. De jongens huren een huis waar de kinderen kunnen wonen en eten krijgen, en zorgen dat ze naar school gaan voor een goede opleiding. Daar staat tegenover dat ze geen drugs of andere middelen gebruiken en goed hun best doen op school. Voorheen stond het huis vlak naast de sloppenwijken en merkten ze dat veel jongens al snel in de verleiding kwamen terug te gaan naar de slums. Vandaar dat ze hebben besloten een huis verder weg te huren. Op dit moment wonen er elf jongens tussen de 8 en 16 jaar in het huis. Wij zijn daar ook geweest en bij deze jongens zie je inderdaad leven en energie in de ogen staan. Prachtig hoe de uncles (zo worden Joseph en andere 5 genoemd) alles over hebben om hun ook de kans te geven die zij zelf hebben gehad. Het heeft allemaal veel indruk op ons gemaakt, en in de matatu terug naar Entebbe hebben we er constant over gehad hoe bizar het was dat wij tussen die sloppenwijken konden lopen op een veilige manier. Daar zelf naartoe gaan als blanke is absoluut geen optie als je leven je lief is. Je had echt het idee dat je op de filmset van ‘Slumdog millionaire’ rondliep. Wat een heftige realiteit. Het is heel rot te beseffen dat veel jongens uit de sloppenwijken een uitzichtloze toekomst hebben…
Zondag zijn we de hele dag naar het zwembad gegaan. Het voelde eigenlijk verkeerd om opeens die luxe wereld te betreden als je de dag ervoor zo’n heftig iets hebt meegemaakt. In onze ogen is het een mission impossible om de slums te laten verdwijnen, maar deze jongens (van 20 tot 22 jaar oud) zetten de eerste stap om er een mission possible van te maken. Van zulke armoede ineens naar zulke rijkdom voelt vreemd aan. Het maakt je zo verdrietig en machteloos als je denkt aan die straatjochies die ondertussen op die vuilnisbelt liggen. De impact achteraf is misschien nog wel groter dan op het moment zelf…
’s Avonds zijn we om 9 uur naar het vliegveld vertrokken en gingen we om half 12 de lucht in. Toen ik op Schiphol aankwam, stonden daar papa, mama, Femke en Tom op me te wachten. Een warm welkom dus!
Wat is dit een fantastische ervaring geweest. Ik ben zo dankbaar dat ik al deze mooie dingen heb mogen meemaken. Ook had ik het geluk een erg leuke groep te hebben, dat heeft natuurlijk wel meegeholpen aan mijn prachtige tijd in Oeganda. Hopelijk kom ik er nog eens terug!
Liefs x