(origineel bericht op be-more.nl)
De eerste vier weken zitten er alweer op!
Hey allemaal,
Weer even een berichtje vanuit het verre, maar zonnige Uganda. De eerste vier weken zitten er alweer op. De tijd vliegt hier! Vanavond hebben we een afscheidsfeestje, omdat de andere vrijwilligers hier allemaal voor het laatst zijn. We hebben vanmiddag pannenkoeken gebakken. Wat een feest voor de kinderen hier! Ik begin me steeds meer thuis te voelen en heb dan ook erg veel zin in de komende weken.
Vorige week dinsdag ben ik samen met Lieke naar het ziekenhuis geweest. Dit is de dag dat de kinderen worden ingeent. Nou zijn wij allebei niet zo van de naalden haha, maar toch wel leuk en interessant om een keer mee te maken. Toen we daar aankwamen, was er nog in geen velden of wegen een zuster te bekennen. Daar begon het wachten al mee, terwijl de moeders met kinderen langzaam binnen stroomden. Nadat de ruimte overvol zat met kinderen die ingeent moesten worden en er eindelijk een zuster was, moesten Lieke en ik de administratie van de inentingen gaan uitzoeken. Wat een ongeorganiseerd zooitje is dat hier! De kinderen hebben allemaal een nummer, maar die staan al niet op volgorde. Dan moet uitgezocht worden welke inenting het kind krijgt. Als het kind er de vorige keer niet was, heeft het pech en krijgt het gewoon de volgende. Ik dacht dat ik wel aardig wat kon hebben, maar zelfs ik werd hier toch lichtelijk geirriteerd van haha.
Vorig weekend ben ik naar Lake Bunyonyi geweest. Dit is een erg mooi meer met een geweldige omgeving! Hier lekker tot rust gekomen (dat doen we hier nog niet genoeg;) en heerlijk gegeten bij een hotel met een Belgische eigenaar. Ook al zijn we in Afrika, een keer goed eten op zijn tijd moet toch kunnen.
Maandag toch maar even langs een dokter geweest, omdat ik al een paar dagen niet lekker was. Medicijnen gekregen en nu gaat het gelukkig weer helemaal goed. Zelfs een dagje op bezoek bij de dokter is een hele belevenis hier. Onderweg naar Masaka moest er toch nog even een band verwisseld worden. Die ‘nieuwe’ banden hier hebben al zo weinig profiel dat ze in Nederland niet eens meer gebruikt zouden mogen worden.
Bij de kliniek aangekomen, begon het wachten. Afspraken maken kennen ze hier niet, dus is het gewoon achteraan sluiten in de rij en wachten tot je aan de beurt bent. Dit heeft ‘maar’ twee uur geduurd. Uiteindelijk hebben we ongeveer de hele middag in die kliniek gezeten. Ach ja, alles gaat op het Afrikaanse tempo en zelfs daar wen je aan!
Morgen gaan we weer een weekend naar Masaka en maandag zullen dan de nieuwe vrijwilligers komen.
Meiden, ik heb de eerste vier weken een geweldige tijd met jullie gehad en ga jullie zeker missen!