(origineel bericht op be-more.nl)
zaterdag 5 november
Toch weer een slechte nacht gehad ondanks het lekkere bed en de stilte die hier heerst. Wat dat betreft kom je hier heerlijk tot rust. Om 8.30 uur zat ik al heerlijk in de zon aan de koffie met later n lekker ontbijt. Zo vroeg van de zon genieten komt volgens mij in nederland niet echt voor. Daarna zijn we naar het centrum van Masaka gegaan en hebben een rondtour gedaan met Shabira, de vriendin van Jeroen de coordinator. Wat een totaal ander leven is hier toch. Wel wat kleine souveniertjes kunnen inslaan voor de kinders ook al heb je dat hier echt niet veel want dat is voor de ugandezen totaal niet van belang. Eten en drinken en kleding is veel en veel belangrijker. Daarna zijn we weer bij cafe Frikadelle beland.
Wat betreft de vragen die ik wel eens krijg wat ik nu eigenlijk allemaal doe in het ziekenhuisje. Dit is eigenlijk niet zo heel veel. De adl wordt geheel door de familie gedaan evenals de zorg voor het eten en drinken. Je helpt wel bij de wondverzorging en bij het geven van de medicatie. Verder help je mee met de vaccinaties. Ook verricht je hand en spandiensten bij klusjes die de zusters af en toe hun neus uitkomen zoals het draaien van wattenbolletjes, het vouwen van gazen, het helpen steriliseren van lab artikelen, het meelopen van de artsenronde etc etc. Je ziet hoe hard ze hier werken met hun diensten van 12 uur en maar 3 dagen vrij in de maand. Je kunt je dan wel voorstellen dat ze af en toe even op de bank gaan liggen slapen in het kantoortje, helemaal als je nagaat dat de lunch er ook regelmatig bij inschiet. Toch vinden de mensen het heel belangrijk dat je er bent gewoon door het er zijn.Het uitwisselen van ervaringen en het geven van antwoorden op hun vragen wat betreft behandelingen vind men hier erg positief. Als ^blanke^ wordt je mening zeer hoog aangeslagen en gewaardeerd wat voor ons heel bizar overkomt omdat hun kwaliteiten met het weinige wat ze hebben absoluut goed te noemen zijn. Ik krijg wat dat betrft steeds meer respect voor deze mensen. Daar kunnen wij nog een hoop van leren…
Het is nu ondertussen avond en de stroom is weer is uitgevallen. Ik zit dit nu heel gezellig bij een olielampje te typen, knus hoor…