(origineel bericht op be-more.nl)
Het glas is half vol/leeg…
Kyotera, 12-09-2011
Morgen, over zes weken, lig ik in m’n eigen bed. Zes weken? Jaja, ik zit op de helft!!! Ik verbaas me erover hoe gewoon alles voor me is geworden hier. Een koude douche went, muffe kleding went, Ugandees eten went, de levenshouding van Ugandezen went… Alles went, behalve een Ugandese vent.
Maandag was ik weer redelijk fit. Mijn darmen rommelde, vooral na een maaltijd nog flink, maar een dag kliniek ging wel lukken. Het was heel erg rustig in de kliniek. Per ward maar vier patiënten. Ook was er geen dokter aanwezig, dus kon er geen artsenvisite worden gelopen. Een mooie dag om de voorraad gaasjes en watten weer eens flink aan te vullen. In de Maleward deed zich een interessante casus voor. De operatiewond van een man, geopereerd in het Rakai regeringsziekenhuis aan zijn appendix, was flink ontstoken. De wond moest schoongemaakt worden. De co-arts tilde het verband omhoog. Mandy en ik zagen iets wat op een drain leek. Na het gezicht van de co-arts te hebben gezien en nogmaals onder het verband te hebben gekeken werd het duidelijk dat het verre van een drain was. Het was een worm van ongeveer 15-20cm. OH MIJN GOD, wat verschrikkelijk ranzig. De wond werd hierna flink gereinigd en weer dik ingepakt. De man had vreselijk veel pijn en ik had medelijden. Hij had de worm niet gezien, hij moest eens weten.
Ook dinsdag was het nog steeds rustig in de kliniek en weer geen dokter aanwezig. Menn en ik zijn op de verlosafdeling een kijkje gaan nemen, hier zou een vrouw spoedig gaan bevallen. Daar hebben we de rest van de dag doorgebracht, gekletst met de midwife en assistente. Op een gegeven moment lag de midwife te slapen op m’n schoot. Niet zo gek als je hun rooster ziet. Acht dagen dienst achter elkaar, één dag vrij en vervolgens weer acht diensten. Ze maken hier dagen van twaalf uur. Ik denk niet dat Uganda een CAO richtlijn heeft en ik denk ook niet dat ze van de vele uren die ze maken rijk worden. De bevalling was echt prachtig (vond ik), geen poespas, heel natuurlijk. Toen het kind geluid maakte, maakte de Jaja (=oma) van achter het muurtje een dansje, klapte en zong. Het was zo mooi om dat te zien, zo blij als dat ze was. Heel leuk om zo’n bevalling mee te maken.
Woensdag zijn we met Abert naar het regeringsziekenhuis Rakai geweest. Wat een drukte en wat een ellende hebben we daar gezien. Hoe rustig het in onze kliniek is, zo druk was het hier. Wachtrijen en matrassen buiten. Patiënten slapen, door gebrek aan ruimte, buiten. Hoe erg is dat? Schrijnend. Rakai heeft een tandarts, daar hebben Menn en ik een uurtje bijgezeten. Één ding is zeker, hoe zeer mijn mond ook doet, ik ga hier niet naar de tandarts. Hij werkt wel hygiënisch, maar de manier waarop. Ai ai ai, ik dank God op mijn blote knieën dat ik een Veender als tandarts heb en geen Ugandees! Bijna iedereen laat zijn tanden/kiezen trekken als er een gaatje in zit of ontstoken is. Dit kost 3000shilling (=1euro). Een vullig kost 10.000shilling (=3.50euro). Heel veel mensen hebben ook nog maar 5 tanden in hun mond staan, omdat laten trekken goedkoper is als vullen. Na de tandarts zijn we gaan helpen in de Maleward. Daar werkt een hele leuke verpleegkundige. We hebben geassisteerd bij de wondronde. Een man met een ontstoken hoofdwond waar het pus uitspoot, een ontstoken teen en operatiewond. Een andere man had zijn prostaat laten verwijderen, maar zijn blaas was niet dichtgemaakt. De urine kon door heel zijn lichaam lopen zei de zuster. Hij had een afgeknipte katheter met aan zijn penis een boterhamzakje gebonden zodat de urine daarin kon aflopen. Heel bizar… 's Middags zijn we lokaal wezen lunchen met Abert om vervolgens onze reis voort te zetten naar de Nursing School. Wat een mooi gebouw. Het lijkt wel een resort. We hebben daar een rondleiding gekregen en met studenten gepraat. Studenten zitten hier intern. Wat ik persoonlijk heel raar vond is dat de school er heel mooi uitziet, maar heel slecht staat aangeschreven in Uganda. Daarnaast is het ook nog eens een privéschool. Dan zou je toch verwachten dat de kwaliteit van onderwijs goed is. De eerstejaars hadden een assesment, bloeddruk meten. Mandy mocht proefpersoon zijn en het meisje was goed zenuwachtig. Ze deed me aan mezelf denken, alleen was zij donker zodat ik geen rode vlekken kon waarnemen in haar nek. Terug in de taxi naar Kyotera stapte er een wat oudere vrouw bij ons in de auto. Of het kwam omdat ze met vier mzungu’s zat of omdat de auto aardig volgeladen was weet ik niet, maar ze deed haar ketting met kruis af, maakte zelf een kruisje en kuste haar ketting. Het was heel aandoenlijk om te zien, ze bad letterlijk voor haar leven.
Donderdag housevisits bij Kim. Dit keer met Annemarie, Ina en Lisette (komt van een ander project om een dagje te kijken bij ons). Langzamerhand kunnen we gaan kijken of we wat kindjes kunnen afbouwen en alleen maandelijks bezoeken. Margret gaat daar denk eentje van worden, je ziet haar iedere week vooruit gaan. Moses en Musa zien er redelijk goed uit. Deze week hebben we nog een andere tweeling bezocht. Het meisje, Nakato, kijkt met haar linkeroog in d’r rechterbroekzak en andersom. Het is zo grappig om te zien. Zij krijgen hulp omdat de moeder te weinig borstvoeding heeft voor de kleintjes. Thomas, het nichtje van Claire, doet het ook heel goed. Angel heeft zichzelf verbrand en was niet te genieten. Ik vroeg aan Mama Angel of Angel wel eens speelt of lacht. Beide doet hij niet en waarom weet niemand. Wat moet je daar nou mee? Dat blijft moeilijk. Ik hou de laatste weken wel een beter gevoel over aan de housevisits. Je ziet de meeste echt vooruit gaan en de dankbaarheid die je krijgt is zo fijn. Ina gaf aan dat ze veel armoede ziet, ik zei haar dat ik dat ook heel erg had de eerste weken. Nu ben ik daar aan ‘gewend’ en zie ik behalve de armoede wel de verbetering.
Donderdag zijn we naar Masaka afgereisd vanwege ons weekenduitje naar Murchison Falls.
Vrijdag 05.00u de bus in om weer wat eelt te kweken op mijn gat. Mooi resort waar we sliepen. Na aankomst hebben we een eerste safari gehad. Ik had niets te klagen, apen in overvloed. Onder andere bavianen, heel tof. Ook heel veel giraffen. Wat een prachtbeesten zijn dat zeg. Naast giraffen ook waterbuffels, verschillende soorten antilopen, nijlpaarden en olifanten. De natuur is heel anders als Queen Elizabeth. Veel groener, Queen is meer savanna. Zaterdagochtend de tweede safari. Leeuwen van ver gezien, helaas geen luipaard. De natuur tijdens de boottocht was prachtig, je ziet minder dieren omdat er heel veel bebossing is. Na de boottocht naar de watervallen d.m.v. hiken. De man die ons begeleidde had een doorweekt shirt van het zweet, ik snapte niet hoe dat kon tot ik zelf mijn eerste bergje had gehad. Pff… best pittig. Ik zei gelijk tegen Mandy dat ik betwijfel of John me met deze conditie nog wel terug wil in de selectie. De watervallen zijn echt te gek. Ik ben zo jaloers dat wij niet zulke mooie natuur hebben in Nederland. Dan sta je op een bepaald punt en denk je ‘nu kan het niet mooier’, maar dat ga je de hoek om en dan denk je ‘ja, het kan nog mooier’. Echt de moeite waard.
Zondag weer een lange rit terug naar Masaka. Een luchstop in Kampala zorgde ervoor dat ik in de hemel terecht kwam. Er was daar namelijk een hele grote supermarkt en deze supermarkt had KOMKOMMERS!!! En ze zijn heerlijk. Terug in Masaka hebben Menn en ik met onze vriendinnetjes geskyped, wat heel leuk was. Na het diner zijn we naar de Ambience gegaan met nog twee nederlandse meiden, de eigenaar van de Backpackers en twee personeelsleden. Wat een geweldige avond. Mandy had haar lolbroek aan en daar had ik profijt van. Rock Paper Scissor wie de dansvloer opmoet en met de locals moet dansen. Ik won… niet!!! Daar ging ik. Gelukkig kwam Mandy me al vrij snel vergezellen en was ik niet de enige die omringd werd door mannelijk ‘schoon’. Rond de klok van half drie lagen we in bed. Maandag om half negen werden we namelijk bij Kim verwacht om een huis te gaan bouwen (lees modder gooien).
Dit was het weer voor deze week. Vergeten jullie morgen niet mijn drie maandse avontuur doormidden te zagen?!
Tot volgende week.
Liefs Britt