(origineel bericht op be-more.nl)
de tweede week
De tweede week
Inmiddels hersteld van de malaria en weer koortsvrij. Viel wel even tegen maar ik voel me nu weer prima. Aan de hitte begin ik nu te wennen.
Het werkschema is gemaakt en kan nog worden aangepast aan onze voorkeuren.Het is elke dag wat anders. De kinderen hebben hier nog zomervakantie en gaan volgende week weer naar school. Dan zullen we ook starten met de werkzaamheden op de school. De lokale vrijwilligers John, Augustine, Rose en Mary werken met ons op de verschillende lokaties. We reizen er op de boda heen …Soms verdelen we ons in twee groepen. Zoals bij de home visits.
Er gebeurd hier zoveel dat het moeilijk is om alles met jullie te delen. Mijn dagboek staat al flink vol en ik zal daaruit regelmatig een dag of gebeurtenis beschrijven. Het is wel even wennen om in dit land een poosje te gaan leven. Niets is meer hetzelfde. Ander klimaat, totaal andere mensen,zien van zoveel armoede, Kinderen waarbij de noodzakelijke (medische) zorg ontbreekt. Totaal ander eten .Er is hier geen vlees bevalt me prima overigens. Geen kraan waar je even water pakt. en ook vaak geen stroom. Ook de denkwijze is zo anders dat het vaak wel wat uitleg nodig heeft om elkaar te begrijpen. Overigens denk ik dat dat vaak niet eens lukt. Het is zowel voor ons als voor hen een grote uitdaging om hiermee om te gaan. Maar ik vind dit juist leuk.
Uganda is warm in vele opzichten.!!
We bezoeken gezinnen waar disabled childen zijn. Dit kan van alles zijn kinderen met hiv/aids
kinderen met verstandelijke/meervoudige beperkingen maar ook kinderen die lichamelijke beperkingen hebben. Soms zijn kinderen gehandicapt geraakt omdat bijvoorbeeld een beenbreuk nooit is behandeld. Er is dan geen geld voor behandeling. Als het kind dan niet meer goed kan lopen gaat het ook niet meer naar school.
We bezochten een klein weesmeisje het hiv. Ze was twee jaar en had beide ouders verloren aan aids. Oma zorgt voor haar en moet ook de medicijnen betalen wat soms niet lukt. Gelukkig proberen de grootouders het allemaal goed te regelen en kloppen ze bij het project aan als het echt niet lukt. Dan krijgen ze hulp voor vervoer naar het ziekenhuis en evt medicijnen.
Daarna gingen we naar een jongen van 11 jaar die zeer ernstig meervoudig gehandicapt is. Ook dit kind woont bij zijn grootouders. Als we aankomen gaat oma gelijk aan het werk. Bankje wordt neergezet in de schaduw en matten van bananenblad neergelegd. Dan gaat ze naar binnen om haar kleinzoon te wassen en komt dan met hem naar buiten. Het kereltje lijkt niet ouder dan 3 jaar. Aan zijn gebit zie je dat hij ouder is. Hij is heel mager en erg vergroeid. Omdat er hier geen luiers zijn zit hij in zijn blote billen. In het huisje zat hij op een paar lege koffiezakken. Oma kan het zo makkelijker schoonhouden. Het jongetje lacht en geniet zichtbaar van de aandacht. Ik had een voelboek vann thuis meegenomen met een spiegeltje er in . Prachtig vond hij dit. Helaas was het muziekdoosje wat ik ook vanuit nederland had meegenomen in het weekend door een van de kinderen in ons huis kapot gemaakt. Jammer want een meisje wat we vorige week bezochten reageerde er zo goed op. Roelant had een hele grote ballon opgeblazen het jongetje ging er lekker overheen hangen. En banaantje peuzelde hij ook lekker op. Zijn handen hadden ontstekingen er zaten grote kloven tussen zijn vingers. We gaan dit in de gaten houden. Toen de oma er wat vuil tussenuit haalde kromp hij ineen van de pijn. Nog een liedje gezongen en met de ballon gespeeld toen was het weer tijd om te gaan.
Oma knielde voor ons uit dankbaarheid. Hier moeten wij mee om leren gaan. Ik vind dit moeilijk maar Rose vertelde dat we dit als vorm van beleefdheid en respect moeten zien.
Opa rookte een pijp dit was de eerste Ugandees die ik zag roken. Op roken berust hier een taboe. Het is voor een Ugandees niet te begrijpen dat je je lichaam dat aandoet. Overigens zouden ook de meeste mensen het echt niet kunnen betalen.
Dinsdag op de kliniek gewerkt. Alle moeders komen daar heen om de kinderen te laten vaccineren en te wegen. Ze komen van ver en hebben hun mooie kleren aan gedaan. Ook de kinderen hebben hun mooiste kleren aan. Veel komen op de boda Ze zitten dan metr drie volwassenen en vaak twee hele jonge babys op de brommer.heel eng en gevaarlijk. We hebben daar de kinderen gewogen en de kaart ingevult. Daarna gaan ze voor de vaccinaties.
Er zitten wel 60 moeders met kinderen en iedereen wacht geduldig af. Afspraken worden hier op een dag gemaakt maar een tijd wordt niet genoemd.
Echt heel leuk om te doen vond ik dit. Maar van practisch werken heeft men hier niet gehoord. Tja welkom in Uganda. Toen een van de kinderen de draagzak natplaste (luiers hebben ze niet) was er ook geen andere. Gelukkig konden Roelant en ik het met onze fles water en natte doekjes weer schoonmaken. En ging het wegen weer verder. Er waren ook kinderen bij die veel te mager waren of afgevallen waren. Dit gaven we dan een keer extra door aan John die dan vervolgens het met de moeders besprak in het Luganda.
Verder zaten er vele mensen in de wachtkamer voor de arts. Kinderen met nare hoest en benauwdheid.(ga bij terugkomst even een mantoux laten zetten!)
Verder deze week naar de vrouwenclub geweest Hier zijn vrouwen die gezamelijk manden maken voor de verkoop om zo wat inkomen te hebben. Een aantal vrouwen hebben hiv/aids. De meeste hebben geen enkel inkomen zo zijn er heel veel hier.Het was er erg gezellig en met zijn allen op matten op de grond. Er is ons voorgedaan hoe we manden moeten maken en we konden aan de slag. Wat een zwaar werk. Ik heb de mijne mee naar huis genomen en de opdracht gekregen er mee verder te gaan. Vind ik ook leuk om te doen. Om Roelant hebben ze vreselijk gelachen dat hij het ook wilde proberen. Lukte hem goed en hij kreeg vele complimenten van de vrouwen. De lokale vrijwilligers hadden hem voorgesteld dat hij ook elders ander werk mocht gaan doen omdat hij een man is. Maar dit wilde hij niet. De dames vrouwenclub vinden het schitterend dat hij er is. Ze hebben de grootste lol. En wij ook.
De verdere week gebouwd aan een watertank en droogrekken voor de vaat gemaakt. Ook huisbezoeken afgelegd met vragenlijsten om de problemen in kaart te brengen.
Hier kom ik een volgende keer op terug.
Op donderdagmiddag ben ik met de boda naar het ziekenhuis van Rakai gegaan ik had daar met Karin afgsproken. Het was een prachtige rit van 5 kwartier dwars door de mooie natuur, heuvels plantages koeien met erorme horens en prachtige vogels. Tussendoor af en toe een klein dorp. Kinderen zwaaien en roepen mzungu mzungu. Sommigen hebben nog nooit een blanke gezien. Er zijn geen verharde wegen dus alles over ongelijke paden. Maar een mooie tocht door een gebied waar je met de auto niet kunt komen .
De rest van de vrijwilligers gingen bijna allemaal dit weekend naar Murchison falls en op gamedrive.Ik ging niet mee. Wil het liever even rustig aan doen en ik ga wel het een andere keer doen.
s 'Avonds met Karin, Tim en Ellen wat gaan eten. Helaas hadden zij in huis geen water. Ik had me op een douche verheugd. Nee dus. Weer een teiltje water. Ook prima. Het is een apartement waar zij verblijven maar je kan er nergens buiten zitten. Dat is wel jammer.
De volgende dag naar het ziekenhuis. Een rondleiding van Karin gekregen en even bij een vrouw gekeken die net bevalen was. Haar moeder was erbij en die zorgt dan voor eten en drinken. Achter het ziekenhuis is een keuken (overdekte vuurplaats) waar de familie op een houtvuurtje kan koken voor de patient. We werden gevraagd om mee te gaan naar een vrouw waar een spiraaltje ingebracht zou worden. Na afloop zei de verpleegkundige dat wij het de volgende keer wel zelf konden doen.??? ja ja.!!! Niet dus. Ben hier ook maar een dagje te gast. Op de vrouwenafdeling en de mannen afdeling was het rustig. Toen naar de kinderen Er waren 5 kinderen op de zaal en die hebben we heel blij gemaakt met een ballon. Verder meegelopen met de arts op ronde langs de patienten waarbij hij uitleg gaf.
Een paar keer bij de kleine kinderen geweest. Er waren er twee en allebei erg ziek. Een jongetje wat ondervoed en erg klein was. Infuus in zijn hoofdje. Toen ik een ballon in zijn bedje legde kreeg ik een allerliefste glimlach. Een meisje ook op deze zaal was er erg aan toe het kind was erg zwak en reageerde nauwelijks.ik weet niet of dit kind het gaat redden. Bij haar een ballon aan haar bed gedaan. De moeders van de kinderen bedankten ons. Na de luch in de ziekenhuiskantine rijst met bonen. zijn we naar huis gegaan, helaas nog geen water en nu ook geen stroom meer. Even de stad ingelopen en langs de vaak eenvoudige winkeltjes over de markt gelopen. Kinderen speken je aan en geven een handje lopen een stukje mee. Ze willen even aan je huid voelen.
Het is leuk het hier even te zien. Wij hebben nauwelijks winkeltjes in Lwengo en restaurantjes zijn er al helemaal niet. Maar wel een prachtige omgeving en mooie mensen.
In een supermarkt heb ik een aantal stukken zeep gekocht. Deze zal ik in de gezinnen waar zelfs zeep ontbreekt uitdelen. Hygiene is hier vaak ver te zoeken. Dan maar hopen dat ze het gebruiken en niet ruilen. Maar goed als ze het wel doen ga ik er maar vanuit dat ze iets anders harder nodig hebben. Het is onze gift en zij mogen er mee doen wat ze willen.
In de avond naar de backpackers in Masaka gegaan, om daar het weekend door te brengen en uit te rusten in een hangmat. Omdat er veel op pad zijn is het ook hier erg rustig. Heerlijk. Ben erg moe van alle indrukken en nieuwe onbekende bezigheden… Misschien ook nog wel een restje van de malaria.
Liefs Jolanda