(origineel bericht op be-more.nl)
Uganda updates
Eindelijk lukt het om na drie weken een weblog te plaatsen…
Er zijn veel dingen gebeurd en ik heb veel mooie en heftige dingen mee gemaakt de afgelopen tijd. Vrienden gemaakt en ervaringen op gedaan dat ik de rest van mijn leven mee zal nemen. Erg jammer dat de tijd zo snel gaat en ik al inmiddels aan mijn laatste week Uganda ben begonnen.
Maar om jullie een duidelijk beeld te kunnen geven van mijn avontuur neem ik jullie mee terug naar het begin, begin van mijn reis…
Het eerste weekend…!
Na een lang en vermoeiend vlucht, was het eindelijk zo ver. Eindelijk geland in Uganda en het avontuur kon beginnen.
Ruben ons coördinator die zelf ook als een vrijwilliger is begonnen en na zijn bezoek naar Uganda zo in de baan van Uganda is geraakt dat die heeft besloten om er te blijven. En is nu sinds een jaar als coördinator aan het werk voor be-more hier in Uganda. Haalde ons op van het vliegveld en bracht ons naar de backpackers. Hostel waar we het weekend zouden verblijven. Het was erg laat en donker dus veel kon je niet zien.
Mijn eerste indruk? Warm en veel, heel veel muggen.
Na een korte nachtje, toch maar besloten om even rond te neuzen en de omgeving te verkennen en kennis te maken met zowel de nieuwe als de oude vrijwilligers. Voor de oude vrijwilligers was de avontuur natuurlijk alweer bijna afgelopen, terwijl die van ons pas zou beginnen. Dus daarom heb ik besloten om de dag met hun door te brengen, naar hun verhalen en tips te luisteren. Zodoende ook besloten om naar Victoria hotel te gaan om te zwemmen en bij te komen van de lange vlucht. Een heel mooi zwembad met een heerlijk uitgebreid keuken. Heel anders dan dat ik het mij had voorgesteld.
Na het zwemmen, besloten een van de andere vrijwilligers ( Moniek) en ik terug te lopen om zo ook de omgeven wat te ontdekken. zo doende kwamen we ook langs een golftrein( hoe grappig is dat!!) dus maar even naar binnen gelopen om een babbeltje te maken. Ze nodigden ons ook uit om een kijkje in het clubhuis te nemen, maar helaas hadden we daar niet genoeg tijd voor. Dus dat staat boven aan mijn lijstje voor mijn laatste weekend, dat ik dan weer in Entebbe zit.
Door de ontzettende drukte in backpackers, hadden Moniek en ik geen kamer kunnen regelen voor die avond. Dus werden we door Ruben naar " cross road" gebracht, dat is een hostel niet meer dan 5 min van backpackers vandaan. Dus bedachten wij, eerst gezellig met de rest te gaan eten en drinken en later met de boda boda ( motor taxi) naar cross road te gaan. Zo gezegd zo gedaan dachten we toen, nou mooi niet dus.
Want de boda boda mannetje wist niet waar we moesten zijn, en na het een aantal keer te vragen waren we ook niet echt opgeschoten. Dus wilden we toch maar terug naar de backpackers om even duidelijk t adres te krijgen. Maar jammer voor ons, hadden we een echt eigenwijs Afrikaans mannetje als boda boda die hoe dan ook het zelf wilde vinden( volgens mij meer een algemeen mannen eigenschap, maar goed ) en maar door bleef rijden. Dat was natuurlijk even eng geworden. Dus besloot ik maar t hef in handen te nemen en heb maar heel hard geschreeuwd " STOP, stop right now" geschrokken door dat een vrouw hem op deze manier aanspraak stopte hij direct en keek me met zijn grote ogen vol verbazing aan, waarna ik op het zelfde toontje duidelijk maakte dat we terug naar de backpackers willen en wel nu, dit deed hij dan ook netjes.
Eenmal bij de packbackers hebben we gebeld met peter( ons gastheer bij crossroad )
Het adres gevraagd en dan weer verder gegaan. Echt geluk hadden we helaas niet, want ook dit keer kon onze boda boda mannetje het niet vinden. Dus werd er weer met Peter gebeld die ons vervolgens op een meeting point kwam halen. Eind goed al goed dacht ik zo…
Na een heerlijke nacht en een warme douche dat toch erg zeldzaam is hier, kwam Peter vragen of de nacht goed door waren gekomen en of we iets nodig hadden waar we bijna in koor " coffee please" zeiden. Peter rende dan heel snel t keuken -woonkamer -eethoek zaaltje in en riep ons een kwartier later dat het klaar was.
Toen we er binnen kwamen was hij brood voor ons aan het toasten en op dat moment besefte ik hoeveel trek ik eigenlijk had en was echt super blij met deze vriendelijke jonge man.
De avond ervoor hadden we al met Ruben afgesproken dat hij ons maar kwam halen, want we wilde natuurlijk niet het zelfde verhaal als gisteren meemaken en daarnaast hadden we nu ook als ons spullen bij ons.
Eenmaal terug bij de backpackers zaten de andere al lekker in de tuin van t weer te genieten. Dus schoven wij gezellig aan en zaten met zijn alle in een kring, klaar voor de briefing van Ruben. Hij vertelde ons een beetje wat we vandaag konden verwachten van ons dagje Kampala. Terwijl hij bezig was, kwam ons guide ( Kamya) ook aangereden. Dus na een kleine meet en Great met Kamya zijn we naar Kampala vertrokken.
Ondanks dat we elkaar nog maar net kenden, waren we nu al een leuk hecht groepje geworden, wat de bus reizen ook een stuk gezelliger en aangenamer maakte. Zo hebben we veel gelachen onderweg naar Kampala, maar af en toe ook lekker rustig zitten en naar buiten kijken, en het allemaal opnemen. Het mooie landschap, vreselijk rijdende verkeer maar ook al t andere. De kleine winkeltjes naast de weg en de enorme billboards die er hangen, kinderen die voor de winkels met stokjes spelen.
Wat heel bijzonder was om te zien waren de zijstraatjes, je was er natuurlijk heel snel voorbij maar als je goed oplette zag je tussen de winkels en eigenlijke de grote en wat nettere gebouwen door het echte leven. Smalle zijstraatjes met zandwegen en huizen die je bij wijze van spreken met een vinger omgooit "de kortte wijken "
Echt super bizar om die contrasten zo duidelijk te kunnen zien, je weet natuurlijk dat die er zijn en verschil tussen rijk en arm gigantisch is, maar het op die manier te zien is toch wel echt shockend.
Eenmaal in Kampala aan gekomen was het wel heel anders, het was ontzettend druk en echt bizar om te zien hoe al die auto’s, motoren en mensen van alle kanten kwamen. Een georganiseerd chaos kan ik het wel noemen, maar ach als het maar werkt right!?
Na te hebben geparkeerd, zijn we door een super schattig , maar ontzettend drukke fruit/ groenten markt gegaan. En oh dear als blikken konden doden waren we 3000 keer dood geweest vandaag. Ze kijken je lachend aan en maken gebaar naar hun kraampje en op het moment dat je negeert of nee schud verandert de blik dan ook gewoon en moet je er voor zorgen dat je maar gauw door loopt. Soms roepen ze je ook na " mazungu mazungu " blanke" en als je dan nog niet reageert raken ze wel even aan, strelen over je arm heen, en als je in de smaak valt willen ze dan ook trouwen met je " muzungu, muzungu, muzungu marry me"
Aan het einde van t markt kregen we “jack fruit” een heel groot groen/ geel fruit ding dat je vaak ook in de bomen ziet hangen hier. Super lekker fruit, een mix tussen mango en ananas maar dan niet zo sappig en wel sterk van smaak.
Na onze bezoek naar het fruit -markt zijn we terug naar t auto gegaan, om dan door te gaan naar t craft markt voor het kopen van eventuele souvenirtjes. Na twee uurtjes daar te hebben rond gesnuffeld zijn we terug gegaan naar de backpackers. En ik kon gelukkig zo mijn kamer in, die ik de vorige dag had gereserveerd. Na het eten en met huis Skypen heb ik nog een heel tijd met een aantal van de andere bij elkaar gezeten en wat geklets. En mijn project genoten beter leren kennen ( Sharon en Marlie) super toffe meiden waar ik het goed mee kan vinden.
Eenmaal in mij kamer was ik nog enige tijd bezig met muggen jacht. Uiteindelijk na twee klamboes over elkaar te hebben gegooid kon ik slapen, zonder lastig gevallen te worden door al die stomme muggen.
De volgende ochtend was het er niet beter op, want heel de badkamer was over genomen door baby muggen. Dus maar bij een van de andere vrijwilligers gedoucht.
Het was een vroege dagje en tevens ook de dag dat we naar onze projecten zouden gaan, ik had werkelijk geen idee wat me daar te wachten stond en kon niet wachten om er aan te komen. Maar voor dat het zover was hadden we nog een reis van 4 uur, plus een stop op het evenaar.
Aan gekomen in Masaka" backpackers" nog eens met zijn alle aan tafel gezeten en alle laatste dingen met elkaar door genomen. En per groep naar ons project gebracht.
Na een hobbelige reis van 45 min kwamen we aan bij een best groot huis niet ver van het ziekenhuis vandaan, een alleen staande huisje tussen de bannen bomen. Met drie slaapkamers waar onder twee grote en een kleine. Een smalle woon/eet kamer, met een gang naar de keuken toe. Een wc die niet altijd doorspoeld en geen douche, wel een kraan en emmers om je mee te wassen. maar gelukkig is het ziekenhuis op 2 min loop afstand dus kunnen we daar douchen, wel koud uiteraard…
Bij aankomst werden we opgevangen door “Abet” ons (assistent )project coördinator.
een vriendelijke meneer, die werkelijk blij is om ons op te vangen en wegwijs te maken. Een echte Afrikaan, heeft engelen geduld, geen benul van de tijd en doet alles op zijn gemak. Zelfs praten doet hij heeel langzaam, het maakt hem ook niet uit als je zegt dat je iets weet of dat hij het al eerder aan je verteld heeft. Hij stoppen netjes, maar gaat vervolgens gewoon verder waar die gebleven was.
Na kennis te hebben gemaakt met hem zijn we naar “stad” gegaan om boodschappen te doen en om voor de avond al wat eten te scoren.
Het stadje waar we verblijven “Kyotera” is niet zo heel groot, maar is een erg gezellig stadje. Langs de weg staan boda boda’s, kleine kraampjes met eten, groenten en fruit. Ook wordt er druk gegokt door de mannen. Ze verzamelen zich aan alle hoeken van de straat en spelen “mens erger je niet” met een hoogsnelheid wordt er gespeeld, voor mij niet meer bij te houden… Ook staan er twee pooltafels langs de kant en daar zie je vaak wat jongeren gasten om heen hangen. Overdag is het natuurlijk erg warm allemaal dus na zonsondergang komen de Ugandese echt tot leven en blijven ze tot de late uurtjes buiten.
Die avond hebben we voor het eerst “Rolex” gegeten een lokaal snack dat overal langs de weg te koop is.
Het is een soort pannenkoek" chapati" met ei en wat groeten, dat rollen ze en dan heb je " roll- egs, dus Rolex" een prima en heerlijk maaltijd…
Terug in ons huisje hebben we dan eindelijk onze spullen uit gepakt. wat heel fijn was na zo een weekend uit je backpack te hebben geleefd.
De volgende dag stond in het kader van rondleiding en kennismaking. Alle afdelingen( male ward, female ward, peadiatric ward, nutrishan, maternity ward, minor theater, operating theater, art clinici, lap en apotheek) gezien en kennis gemaakt met de staff.
Het was een bijzonder maar ook een schokkende dag. Bijzonder omdat ik besefte dat ik werkelijk hier ben en schokkend, tja al het andere was schokkend. De manier van werken, hygiëne, apparatuur alles eigenlijk. alleen al het bed waar patiënten op slapen, de patiënten dossiers of de besnijding dat we mochten zien van een kindje van een maand MET EEN BOTTE SCHAAR… Echt heel erg wennen allemaal. Soms ook erg frustrerend omdat je dan denkt " ohh doe nou een handschoen aan, of pak een nieuw naald" but then again, it works… so who I’m a to say anything about it…!!!
De rest van de week ben ik voornamelijk bezig geweest met verpleeg hulp, opnames doen, infusen prikken, wonden verzorgen.
Ook was er een “imunasetion” moeders die met hun kinderen komen voor vaccinaties enz. Dus besloten Marlie en ik om daar bij te helpen. Het was natuurlijk super leuk om al die kindjes vast te houden en lekker mee te knuffelen, minder leuk was het moment dat ik ze moest vaccineren. Vond het zo erg dat ik ze pijn deed, maar bleef in mijn hoofd herhalen " het is voor hun eigen best wel" en dat maakte het enigszins makkelijker. Bleef ook steeds “sorry baby” zeggen en al die moeders mij maar uitlachen, maar ach so be it.
De donderdag zijn we met zijn alle naar Kim gegaan, een toffe vrouw die ongeveer 6 jaar hier woont en heel veel goeds doet hier, waaronder het opzetten van het afdeling nutrishan.
Kim heeft een groot stuk land gekocht die ze met behulp van vrouwen en vrijwilligers onderhoud. Zo doende hebben wij ook op het land geholpen. Kuiltjes gegraven en maïs gezaaid. Helaas zullen we het oogstte niet meemaken, maar zullen vast foto’s van Kim krijgen.
Na een week vol nieuw indrukken, waren we erg blij dat het alweer weekend was en we de andere vrijwilligers zouden zien en hun verhalen horen. Dus verzamelden we met zijn alle in masaks backpackers. naast het samen zijn en het " Chillen" maakten we die weekend ook kennis met de taal en het Ugandees keuken (zooo heerlijk) maar ook heel erg fijn om op zondag weer richting het project te gaan wat we inmiddels ook als thuis zien, wat voor vele voor verwarring kan zorgen wanneer er gezegd wordt " we gaan naar huis"
Voor nu maar een samenvatting van het eerste week. Snel zal ik de rest ook posten. Keep in touch
Kusjes en de Afrikaanse groetjes xxxx