(origineel bericht op be-more.nl)
De eerste dagen Uganda…
FOTO’S ZULLEN TE ZIEN ZIJN OP <a rel=“external” href=“http://www.FACEBOOK.COM”>WWW.FACEBOOK.COM</a> EN <a rel=“external” href=“http://www.JORDY-IKZELF.HYVES.NL”>WWW.JORDY-IKZELF.HYVES.NL</a>
ZOEK HIER DAN OP DE NAAM JORDY ELIJZEN, WOONPLAATS VARSSEVELD. OOK MIJN REISBLOG ZAL OP HYVES TE LEZEN ZIJN.
Zaterdag 27 aug. 11
Daar gaat die dan, voor jullie een verslag/verhaal van hetgeen dat ik ga meemaken in Afrika en voor mij het begin van een ervaring die ik waarschijnlijk mijn leven lang nooit meer zal vergeten.
Na jaren ervan te hebben gedroomd, na maanden er toch stiekem naar toe te hebben geleefd en na weken er na uit te hebben gekeken was het deze dag toch echt zo ver en was het tijd om te starten met hetgeen wat voor mij toch ook onbekend terrein is, namelijk vrijwilligerswerk in Afrika (Uganda) Nu hoor ik sommige van jullie denken, waar begint Jordy aan en is dat nu wel helemaal verstandig, toch denk ik dat er ook sommigen onder jullie het idee van vrijwilligerswerk doen in het buitenland helemaal prachtig vinden. Om heel eerlijk te zijn naar mezelf!!!, zelf ben ik ook erg benieuwd naar het antwoord dat ik zal hebben over een maand als ik weer terug ben ik het eigen vertrouwde Nederland.
Natuurlijk was zoals altijd het afscheid nemen op Schiphol toch wel weer een beetje moeilijk, natuurlijk mama dat zich zorgen gaat maken om haar zoon en ook vooral het afscheid tussen Marieke en mij was toch even minder leuk, natuurlijk komt na dit afscheid ook weer een weerzien met mijn dierbare en dat is (hopelijk) voor mij weer snel daar, dit zal dus betekenen dat ik een prachtige tijd in Uganda heb gehad.
Toen ik dan ook eenmaal weer door de gate was begon ook voor mij het echte avontuur. Het gevoel van het op reis willen zijn is de laatste maanden toch weer erg groot geworden en nadat het vliegtuig opsteeg voelde ik de drang weer langzaam wegvloeien uit mijn lijf, ja het reizen en het avontuur is dan voor mij ook weer echt begonnen.
Na een rustige eerste vlucht landde ik iets na 16:00 uur op Ataturk Airport in Instanbul, hier in Turkije was het weer erg aangenaam, toch moest ik dit land na ruim 3 uurtjes weer verlaten want om 18:35 begon ik aan de laatste uurtjes richting Entebbe (Uganda) dit zouden iets meer als 6 uurtjes zijn en zo landde ik dus een 6 uur en tien minuten later midden in de nacht op Entebbe Airport. Jeroen en Kim (Be-more) vingen mij op en zo lag ik na de nodige info en het pinnen van jawel 700 000 Ugandese schilling een ruim uur later op bed in het Entebbe Hostel.
Zondag 28 aug. 11
Deze dag eerst maar een klein beetje uitgeslapen, om 10:30 zouden we vertrekken om de nodige informatie te krijgen en om deel te gaan nemen aan de Kampala tour, helaas regende het deze dag dus hebben we het meeste van de tour uit het busje bekeken. Deze tour gaf een goede indruk van het leven in Uganda, de weg erna toe is alleen al een leuke onderneming. Je ziet de vele kraampjes langs de weg, de vele mensen wie langs de weg lopen en ook brommertjes (boda boda) zie je er in overvloed rijden, wat je natuurlijk ook ziet zijn de vele krottenwijken, de wijken met huizen wat bijna geen huizen te noemen zijn. Het is vaak niet meer dan zelfgemaakte stenen van klei, takjes en water, het dak vaak van platen wat vaak ook niet geheel waterdicht is, in het (huis) is het natuurlijk altijd vochtig en er is geen centrale verwarming, elektriciteit of een warme douche, allemaal heel primitief dus en toch zie je vaak een glimlach op het gezicht van de vele mensen hier, de meeste mensen weten gewoon niet beter.
Eenmaal aangekomen in de stad Kampala, de hoofdstad van Uganda.
Misschien zullen sommigen onder jullie deze plaats bekend in de oren klinken, deze stad was vorig jaar namelijk regelmatig in het nieuws tijdens de serious request week op 3fm. Deze stad is erg druk, erg chaotisch en vooral niet in hele goede conditie. Veelal zijn de wegen kapot, straten slecht en de gebouwen zijn vaak half afgemaakt.
Wat erg mooi was om vanaf enige hoogte te zien was de taxicentrale van Kampala, hier stonden wel 100en taxi’s hutje mutje op elkaar. Na verder nog een leuke gezellige maaltijd te hebben genuttigd vertrokken we weer terug naar het Entebbe Backpackers, hier zou de avond vol gemaakt worden met het kijken van wat voetbal en ook om even wat tijd achter de laptop door te brengen.
Maandag 29 aug. 11
Dit is vooral de dag waar ik sinds mijn komst erg naar uit kijk, deze dag zou ik namelijk kennis gaan maken met het gezin en het huis waarin ik terecht zou komen. Natuurlijk stond er dus eerst nog de reis vanaf Entebbe naar Masaka op de planning, een reis wat ongeveer 4 uur in beslag zou nemen. Na ’s ochtends nog te hebben genoten van een warme douche (wat voorlopig de laatste is) was het rond 09:30 tijd om in het oude krappe busje te stappen met heel veel mensen, je kunt je dus wel voorstellen dat het geen comfortabele reis zou gaan worden, wat het wel is geworden is een hele leuke en gezellige reis. Kort na het vertrek brachten we een kort bezoek aan een tankstation om daar ons ontbijt te halen, deze bestond voor mij uit een stokbrood met Nutella, eigenlijk dus gewoon een heerlijk ontbijt alleen de koffie ontbrak nog(A)
Met zen allen gingen we snel de bus weer in om onze weg te vervolgen richting Masaka, tijdens de reis natuurlijk erg veel naar buiten kijkend en proberen om alles wat je ziet op te slaan, dit is natuurlijk niet gelukt. Wat je ziet is te nieuw en te vreemd en dus vooral ook soms moeilijk te plaatsen. Ik weet niet of ik bij het zien van het leven hier denk dat dit ook het beeld was dat ik had van Afrika voordat ik hier naartoe vertrok. Soms denk ik van wel na het in Nederland te hebben gezien en gelezen van de nodige informatie over het land, wat ik wel weet is dat het land op haar eigen manier erg mooi is, vooral Uganda is erg groen en door alles wat je hier ziet wat je in Nederland niet zult zien blijft het me de eerste dagen vaak verassen, soms toch ook nog met vragen waar ikzelf (nog) geen antwoord op heb.
Dan na ongeveer 3 uurtjes rijden volgde er de volgende stop, doordat de evenaar door Uganda loopt hadden wij het voorrecht om te mogen stoppen OP de evenaar. Het was niet meer dan een gele streep en 2 beelden die je er aan helpen herinneren dat je op de evenaar staat, wel het idee dat je er staat maakt het een leuke en onvergetelijke tussenstop.
Toen na uiteindelijk een lange krappe reis kwamen we aan in Masaka Backpackers, hier zouden we met zen allen nog de laatste nodige belangrijke informatie krijgen. Het duurde wat lang maar al met al was het erg gezellig en vooral ook erg belangrijk om te weten, het verhaal dat Jeroen en Kim voor ons hadden doet je toch weer even beseffen dat je nu toch echt in Afrika bent en niet meer in het veilige Nederland.
Nadat het einde van de dag naderde kwamen de mensen van de verschillende projecten de personen voor dat project ophalen, ik werd samen met Ingrid (medevrijwilliger project Chedra) als laatste opgehaald en op dat moment kon het niet lang meer duren voordat ik kennis ging maken met de mensen en het huis waar ik een maand mee zou gaan doorbrengen.
Toen Tom ons kwam ophalen brachten we eerst een bezoek aan de plaatselijke supermarket, er moest tenslotte toch ’s avonds wat gegeten worden en een aantal andere belangrijke levensbehoeften konden erg van pas gaan komen. Hier in de supermarkt gaat alles al net zo rustig als in de rest van het land, ieder artikel word hier opgeschreven en daarna word het bij elkaar op geteld doormiddel van een rekenmachine. Nadat dit gedaan was was het toch echt tijd om na 3 dagen sinds mijn vertrek uit Nederland het huis te gaan zien, het project en de mensen waar ik mee te maken zou krijgen. De spanning die deze gedachten met zich meebracht bleek volledig onterecht, nog nooit heb ik zon warm welkom gehad en nog nooit heb ik me zo snel geaccepteerd gevoeld als bij dit gezin. Nu pas snap ik waar ik al die dagen voor ben gewaarschuwd, namelijk de vriendelijkheid van deze mensen.
Dan het gezin, deze bestaat uit Moses, dit zal de huisman zijn, dan is er Tom een jongen wie erg goed Engels spreekt, zijn eigen leeftijd niet weet en als grote droom heeft om ooit in een vliegtuig te zitten. Dan hebben we Olivia en Monic dit zijn de dochters van het gezin met ongeveer dezelfde leeftijd als dat ik heb, ze lachen allebei erg veel en vinden het erg leuk dat we er zijn. Vera dat is de huismoeder toch heeft zij een leeftijd van 17!! jaar, zij zorgt ervoor dat het huis schoon is, de was gedaan word en vooral alles wat er bij een gezin runneb komt kijken
Na het kennis maken kregen we een rondleiding door het huis, het is best een groot huis maar de gemakken waarmee ik gewend ben zijn niet aanwezig. Een douche, dat is er niet, ik zal het moeten doen met een teil met (koud) water.
Een toilet is niet aanwezig, het is simpel gezegd een heeeel diep gat in de grond, dit noemen ze hier een latrine, dit zal dus erg wennen zijn voor mij omdat ik soms nog wel eens last heb van smetvrees maar wat moet dat moet en ik zal het er een maand mee moeten doenJ Na het doornemen van de regels van het huis is denk ik het meeste voor zowel hun als voor ons duidelijk, laten we er vooral een mooie maand van maken, dat is de gedachte wie ik in mijn hoofd heb over de tijd dat ik hier vooral mag zijn.
Wat denk ik het allerbelangrijkste van mijn verblijf zal zijn, zijn de mensen van het project, deze zijn erg gastvrij en het voelt goed om hier te zijn, ik hoop dat voor mij de moeilijke momenten uit zullen blijven, al ben ik bang na de waarschuwingen wie wij als vrijwilligers hebben gekregen dat ook ongetwijfeld mijn moment hier zal gaan komen dat ik het even niet meer zie zitten, ik zorg er dus voor dat ik met de stroom wie er af en toe aanwezig is de laptop vol zit zodat ik mocht ik dat willen ik me even terug kan trekken in mijn eigen wereldje.
Na het kennis maken moest er deze avond toch ook nog gekookt gaan worden, Ingrid en ik hadden pasta gehaald met saus en wat verse groenten. Nu is het zo dat er hier op sommige momenten van de dag stroom is maar dit kan dus ook zo weer op ieder moment van de dag uitvallen, dit gebeurde dus gisteren al en zo merkte ik al gelijk hoe fijn een simpele lamp kan zijn. Al snel kwamen de kaarsen en de petroleum lampen tevoorschijn en zo werd het toch ook wel weer gezellig. Nadat we nog even met Tom en Olivia gepraat hadden vond ik het tijd om naar bed te gaan en om even fijn een nacht te gaan slapen, helaas gaat er morgen nog niet gewerkt worden want het blijkt het einde van de Ramadan te zijn dus is het er een nationale feestdag, helaas dus nog 1 dagje langer wachten totdat ik aan de slag kan.