(origineel bericht op be-more.nl)
Al over de helft…
Hallo allemaal, ten eerste iedereen bedankt voor de lieve berichtjes!!!
Sorry dat ik lang niks meer heb geschreven, maar als je een tijdje in Uganda bent ver-ugandees je een beetje en doe je alles in een mindere versnelling. Een motto op onze keukenmuur is dan ook zeer toepasselijk “Beter laat dan nooit!” Dus bij deze toch een verhaaltje voor de lieve mensen in Holland 
De eerste week was (zoals vele van jullie al weten) niet mijn beste week qua emoties en verwachtingen, maar heb mijn verwachtingen nu helemaal bij gesteld en ga vooral genieten! En dat heb ik gedaan, mezelf vooral niet (te veel) druk gemaakt om de dingen hier en besloten er het beste van te maken!
Cadeautjes uitdelen
Zondag op maandag een rot nacht achter de rug, 10x wakker geweest met het gevoel 6 uur geslapen te hebben maar in werkelijkheid waren het 20 minuten, niet fijn! Vandaag weer een dagje in het Kyotera Medical Centre (KMC). Eerst even bij het prematuurtje wezen kijken, omdat wij niet gedacht hadden dat hij het weekend overleefd had, maar toch wel! Hij zag er ook al een stuk beter uit door de goede zorg van zn vader, Joepie! Ik had besloten de katoenen luiers en baby kleertjes mee te nemen, dus eerst nurse Jacky van de paediatric ward geleerd hoe je katoenen luiers vouwt. Ze kwam daarna met het idee om de kleren en de luiers niet in een doos te stoppen voor later, maar om ze uit te delen onder de net bevallen en nog te bevallen moeders en aan de papa van het prematuurtje. Eerst met de kleinste kleertjes naar de papa samen met Sas en nurse Jacky voor de vertaling. Jacky stak een verhaal af tegen de papa in het luganda waarna ik hem de kleertjes gaf. We spreken elkaars taal niet, maar de man pakte mijn handen zo stevig beet en zonder woorden werd het meer dan duidelijk wat hij wilde zeggen. Het was overduidelijk hoe blij hij was. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk dus verliet de ward met Sas, buiten gekomen voelde ik de tranen over mn wangen stromen. Het is niet te omschrijven dat men hier zo blij kan zijn met spullen die wij westerlingen nooit meer zouden gebruiken. Dat was ronde 1.
Ronde 2 was de overige kleertjes en luiers uitdelen onder de moeders. De 7 moeders lagen bij elkaar op zaal en iedereen had er wel wat familie bij zitten. De vroedvrouw nam me mee naar de moeders en Britt ging ook mee om het hele gebeuren op foto vast te leggen. Ze vertelde ook hier in het Luganda dat de mzungu spullen kwam brengen/weggeven en ik zag iedereen op staan (die dat kon) en ze begonnen allen hard te klappen. Ik voelde me ontzettend opgelaten, kreeg weer tranen in mijn ogen en besefte wat voor een watje ik aan t worden was! Het is een vreemde gewaarwording hoe blij de mensen hier kunnen zijn met zoiets kleins als baby kleertjes die ik 24 jaar geleden aan heb gehad (bedankt mam!).
Bevallingen
Van de week was het smiddags erg rustig in het KMC op 2 vrouwen na die in labor waren, dus een goed oogje in het zeil gehouden om het mee te kunnen maken. Sas kwam me net op tijd halen, want het was begonnen! Ik stak mn hoofd om het hoekje en met de eerste perswee was het hoofdje er en met de 2e push was het kind er. Een jongetje! Moeders gaf geen kik tijdens de bevalling of daarna, de navelstreng werd doorgeknipt, de placenta eruit getrokken en de baby werd ingepakt en op de weegschaal gelegd. Daar laten ze hem ook gewoon n kwartier liggen, heeel bizar maar goed! Een half uur later lag er een nieuwe vrouw in labor op dezelfde tafel met wel iets ontsluiting, maar een inflammatoire cervix en een kind dat niet lekker ingedaald was. Yesssss sectio dacht ik! Dat werd het uiteindelijk ook, maar dan 2 uur later, omdat mevrouw geen health baby kaart had moest ze de sectio zelf betalen á 400.000 Shilling (125€). De halve familie gebeld en uiteindelijk werd er 300.000 betaald. Prima! Sas en ik mochten mee naar de OK
Sas en ik de patiënt op een brancard geholpen en via een zeer hobbelig pad (lekker als je weeën hebt) naar de theatre gebracht. Daar mochten Sas en ik ons omkleden in veel te grote OKpakken die eruit zagen als gevangenismode, maar tis iets dus op naar de OK. De operatie 5 minuten gefilmd totdat de baby er was en toen naar de baby gegaan die paars/blauw was en beademd werd. Wat hier heel normaal is, vermoedelijk door de medicatie die de moeder heeft gehad. Moeders was onder “algeheel” zonder tube en alleen een zuurstofbrilletje, het was dus ook niet heel vreemd dat ze peroperatief telkens met haar voeten trok.
De baby (een meisje) kleurde iets bij en huilde inmiddels zeer goed. Ik mocht haar inpakken van de vroedvrouw en haar meenemen naar de familie. Aan Sas de eer om de baby te overhandigen aan de familie! Hele familie blij, vooral oma. Ze waren extra blij omdat de mzungus haar kwamen brengen dat moet goed zijn haha.
Britts verjaardag
Het is dinsdag en Britt is jarig! Savonds toch maar besloten om er een feestje van te maken bij de pub. Rosalie kwam ook nog even een biertje doen. 3 (halve liter) biertjes op en 1 meegenomen voor thuis richting appartement. Giechelend en redelijk tipsy maakten we op de trap kennis met vrijwilligster nummer 5 Arianne. Charming! Om half 10 naar bed waar Britt heel tevreden tegen me zij: “Gaab, bedankt voor de geslaagd verjaardag!”
Outreach
Vorige week 2 dagen op outreach geweest. Niet de outreach waar we op gehoopt hadden, maar we gingen in ieder geval! Op outreach om de kinderen uit de dorpen te vermaken zodat de rest voorlichting kon geven in Luganda over het gebruik van condooms, HIV etc. Landelijk gezien mogen kinderen tot 18 jaar geen voorlichting krijgen over deze zaken, omdat men van mening is dat de voorlichting aanzet tot handelen. Maar in werkelijkheid zijn er vrij veel tienermoeders en jongeren die besmet raken met HIV. De eerste dag 1,5 uur op de boda gezeten met zn drieën, 3x verkeerd gereden en blauwe billen, maar we zijn er gekomen. De kinderen 1,5 uur vermaakt en hetzelfde ritje weer terug gemaakt. Onderweg genoten van de mooie natuur en alleen maar zwaaiend achterop gezeten naar alle kinderen die naar je roepen, lachen en zwaaien…
De 2e dag werden we wakker van de regen, dus besloten dat we niet wilden gaan! Uiteindelijk klaarde het op en toch maar achterop de boda gaan zitten! En het was het waard! Wat een uitzicht onderweg en het vissersdorpje lag aan de rand van lake victoria… Fantastisch! Ballonnen en stickers uitgedeeld, waardoor we natuurlijk niet meer weg mochten gaan van de kinderen…
Murchinson Falls
Een gezellig bus ritje van 10 uur bracht ons op plaats van bestemming “Murchinson Falls”… Zwaar weekend maar ook dit was het helemaal waard! Drie keer op safari gegaan, al hobbelend op t dak van het busje gezeten waardoor we blauwe, beurse billen en benen hadden na 2 dagen! Verder nog een boot tocht gemaakt over de Nijl met als einddoel een hike tocht door de rimboe om uiteindelijk bovenaan te eindigen bij de Falls… Wat een uitzicht!
Voor nu laat ik het hier even bij… Hebben jullie wat leesvoer en ik niet meer de berichtjes dat ik wat van me moet laten horen 
Zodra ik terug ben zal ik alle verhalen online zetten inclusief de foto’s! Inmiddels heb ik er 2 op FB gezet voor de mensen (pap & mam) die niet kunnen wachten
Allemaal een heel goed weekend toegewenst… En zie jullie over 12 dagen weer in Hollandia…!! Kusjes…!!
PS: Jaap ik wens 2x 3 punten de komende 2 wedstrijden en ook 3 punten tegen Longa als ik weer langs de kant sta 