(origineel bericht op be-more.nl)
met horten en stoten maar nu eindelijk gelukt!
Hallo luitjes,
Als jullie dit lezen is het toch weer gelukt om dit berichtje te versturen en werkt de dongel dus weer!!!
Afgelopen weekend heerlijk relaxt ,Margriet gezwommen en Judith 1teen nat gemaakt. En jaja geslapen in een tent en we hadden nog zo gezegd ‘kramperen doen we niet meer op deze reis. Gelukkig hielden we de moed erin en konden we er kostelijk om lachen wat ons weer heerlijk warm hield ,want hoog in de bergen is het hier ook koud en vochtig. Naast onze camping konden we heerlijke vlaamse frieten nuttigen .
Uitgerust en wel begon de dag enigzin heftig: met spoed kwam er een auto aan bij het ziekenhuis daar werd een meisje van 18jaar uit gedragen flink vloeiend . Bij onderzoek bleek dat zij aan het bevallen was nadat later bleek dat zij deze zelf had opgewerkt gezien het feit dat ze zelf de zwangerschap niet accepteerde en ook verzwegen had voor de omgeving. Het baby’tje had geen overlevings kansen omdat het pas 28 weken jong was , misschien ook maar beter zo. Aan het einde van de dag was er een geslaagde keizersneden met behulp van de door ons mee gebrachtte apparatuur dat maakte de dag weer goed
.
Vandaag dinsdag was het erg rustig op het ziekenhuis en hebben we wat aangekeuteld,tijdens onze lunch onder een boom in de schaduw werden we verrast toen we achteromkeken en een kindje zijn behoefte zat te doen op een bananenblad ,ach this is africa (TIA). Voorlopig kunnen we geen banaan meer zien. s’Middags hebben we kleding en spulletjes gebracht bij 4 weeskinderen die we vorig jaar al ontmoet hadden maar toen leefde hun vader nog. De oma verzorgt de jongste 2 kinderen nu. Ondanks dat we niet met elkaar konden communiceren vanwege de taalbarriere bleek ze erg onder de indruk en werden we stevig omhelst. zeker na het zien van de meegenomen foto’s van vorig jaar! Zo even werden we gebeld door de oudste zoon die kampala op school zit on te bedanken dus de Tam Tam werkt erg snel.
Dit was weer even en update en tot gauw weer.
Bij het versturen stopte de dongel weer eens , daarom gaan we maar weer verder met onze belevenissen. Woensadg hebben bezoek gebracht aan een staatsziekenhuis in Rakaistad. Daar aangekomen was de armoede van het land nog groter dan gedacht . De verroestte kapotte bedden , smerige matrassen en over volle zalen deed ons erg schrikken . Omdat ons ziekenhuis een "prive’ ziekenhuis is waar de bevolking een bijdragen moeten leveren is het niet zo druk en wordt het ook beter bijgehouden en daarnaast ook mede door het sponsorgeld. Al snel werden we ingezet als helpende handen tijdens een grote buik operatie ,dit was bij een jongen met een gebarstte darm., We stonden versteld hoe ze dit doen met de beperkte middelen die ze hebben. Voor ons was het echt geweldig omdat we echt konden en mochten assisteren.
Vandaag (donderdag) hebben we de laaste puntjes op de I gezet en zijn al onze doelen afgewerkt. De rontgen is weer verder op de rit het echo apparaat draait weer, de O.K. heeft nu zijn benodigde bewakingsapparatuur, en de eerste opvangskamer is nu beter geregeld. Aan het einde van de dag kwam uiteindelijk ook nog onze verscheepte vracht aan, die we morgen gaan uitpakken en verdelen, dus nog 1 dag aanpoten. We hebben vanavond onze afscheidsparty gehad met veel te veel speeches maar waar wel veel dankbaarheid uit bleek, met name zijn erg blij dat de grote generator dankzij het sponsorgeld van jullie nu werkt en daardoor ook weer levensreddend kan zijn . Deze generator was reeds vanaf april aanwezig maar door geld gebrek konden ze hem niet aansluiten!!
Vandaag (Vrijdag), want we konden hem gisteren weer niet versturen, hebben we heel veel mensen blijkbaar blij gemaakt want de gezichten sprakken boekdelen en de uitspraak van de chirurg uit Rakai was: eerst was de O K een markt en nu is het een supermarkt!!! UIteindelijk hebben we ook nog een modeshow gehouden met de verpleging en artsen in hun nieuwe uniformen. Ze moeten wel erg lachen om de broeken voor de zusters, want normaal dragen ze een jurk.Voldaan hebben we afscheid genomen, maar waarschijnlijk niet voor altijd, want men smeekte bijna of we terug wilden komen, en ach ja ons bloed kruipt ook waar het niet gaan kan. Maar dat we samen gaan dat is zeker, waar naar toe dan ook!!
Vandaag( 17 dec) vanaf ons project vertrokken en ja hoor !! zitten alweer een bruiloft te bewonderen maar mogen nu niet aanschuiven ( we waren niet gepast gekleed met onze bergschoenen).
Laat het aub nu lukken anders zijn we al weer in ons koude kikkerlandje want vannacht vliegen we terug.
Groetjes Margriet en Judith