Beste Explorer,
een zeer genuanceerde, juist en zeer informatief artikel hierover vond ik bij de NRC, ik heb er een internetabo, ik quoteer:
**Het Wilde Westen van het Oosten
**NRC 11 februari 2011
Jarenlang hing in de aankomsthal van Ninoy Aquino International Airport in Manilla een doek dat schreeuwde: ‘Welkom in de Filipijnen, het meest christelijke land van Azië’. Daar onder hing een kleiner bord met de mededeling: ‘Pas op voor zakkenrollers’. Het was een treffend symbool voor de schyzofrene Filipijnse samenleving. Een van de meest gastvrije en gewelddadige ter wereld.
Loop door Luneta Park aan de boulevard van Manilla en je zult vrijwel zeker door een van de vele groepjes Filipino’s worden uitgenodigd om mee te eten. Zittend in het gras. Loop een willekeurige bar binnen en voor je het weet krijg je bier met ijs aangeboden en wordt je hemd van je lijf gevraagd. Ben je getrouwd? Heb je kinderen? Wat vind je van de Filipijnen? En als je over straat loopt, wordt er regelmatig naar je gezwaaid en geroepen vanuit bontgekleurde jeepneys of volgestouwde trycicles (de Filipijnse variant van de tuktuk). ‘Hello poreigner!’ Het is de hartverwarmende vriendelijkheid voor en nieuwsgierigheid naar buitenlanders die in iedere Filipino lijkt te zitten.
Dat is misschien niet iets wat je verwacht als je het landenprofiel van de Filipijnen op de website van MinBuza leest. Een bloemlezing:
‘Het drogeren van buitenlanders in bars en taxi’s is een hardnekkig fenomeen.’
‘Het risico op ontvoeringen is nog altijd aanwezig.’
‘Met grof geweld gepaard gaande roofovervallen op straat komen regelmatig voor.’
‘Houd rekening met de mogelijkheid van gijzelingsacties en overige terroristische activiteiten’
Papieren persvrijheid
Hoewel het ministerie hier enkele zeer extreme situaties beschrijft, schuilt er achter het vriendelijke gezicht van de Filipijnen wel degelijk een gewelddadige samenleving. Sla een willekeurige krant open en het bloed spat in je gezicht. Gijzelingen, roofovervallen en moorden zijn hier inderdaad aan de orde van de dag.
Vooral advocaten en rechters zijn vaak het slachtoffer van moordaanslagen. Maar ook journalisten zijn een geliefd doelwit. Weer zo’n tegenstelling: op papier zijn de Filipijnen het meest persvrije land van Azië, maar volgens de internationale Committee to Protect Journalists (CPJ) is het na Irak en Somalië het gevaarlijkste land ter wereld voor journalisten. Sinds 1986 zijn er tussen de 140 en 180 Filipijnse journalisten vermoord.
Vendetta’s en corruptie
Een mensenleven lijkt hier soms niet veel waard. Een moordaanslag kun je al laten plegen vanaf een euro of 50. Ben je meer een doe-het-zelver? Een wapen aanschaffen is hier bijna net zo makkelijk als het kopen van een doosje eieren. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat in dit land burgers en bedrijven meer wapens bezitten dan de hele politie- en legermacht samen. Dat wapentuig wordt vooral rond verkiezingstijd uit het vet gehaald, als rivaliserende families elkaar bestrijden om de macht. Vendetta’s worden op bloedige wijze uitgevochten, want boven alles geldt hier: don’t fuck with the family.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, maken moslimrebellen en communistische milities bepaalde, vooral de armste, gebieden van het land onveilig. Ontvoeringen voor losgeld vormen hier een geaccepteerde bron van inkomsten (er is vaak ook niet veel anders te doen). Zo ontvoert Abu Sayaf regelmatig buitenlandse toeristen op Mindanou en Palawan. Op het laatst genoemde eiland werd 5 jaar geleden een wereldberoemde amerikaanse ambasadeur onthoofd die met 20 andere buitenlanders ontvoerd was uit hun beach resort. Op mindanou gebeurt dit vaker maar krijgen deze zaken niet zo vaak aandacht van de media omdat dit in moslimgebied ‘normaal’ is. Het leger dat op deze groepen jaagt, levert ironisch genoeg ook het grootste deel van hun wapens en munitie. Corruptie zit hier in iedere porie van de maatschappij. Het is zo gewoon als ademhalen.
Laatste peso
Als mensen mij vragen de Filipijnen kort te omschrijven, noem ik het vaak maar het Wilde Westen van het oosten. Dat levert altijd vragende blikken op, maar het is onmogelijk het land in één, twee of twintig zinnen samen te vatten. Het doet ook geen recht aan het land om mensen te verwijzen naar de website van Buitenlandse Zaken. Want ja, al die dingen komen hier voor, maar tegelijkertijd zijn er maar weinig andere landen waar het zo prettig toeven is als hier. En daarnaast zijn het juist die tegenstellingen en paradoxen die wonen in dit land, zeker voor een journalist, zo spannend maken. Een land waar je ‘s nachts beroofd kunt worden door iemand die de volgende dag z’n laatste peso uitgeeft om je te trakteren op bier met ijs.