(origineel bericht op be-more.nl)
Zestiende en laatste week in Uganda!
Al ben ik al zo’n 3 weken thuis, hier alsnog de blog over m’n laatste week in Uganda. Meegesleurd door alle drukte in Nederland en het werken vergat ik telkens om het online te zetten. Maar… Hier issie dan!
Zestiende week:
Vrijdag: We hadden om half 10 afgesproken bij het taxi park in Masaka. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://0”>Om 11 uur</a> was iedereen er pas. Rond half 3 waren we bij City Annex hotel, we hebben tassen gedumpt en zijn even snel onder de douche gestapt en zijn toen naar Brood gelopen voor de lunch. Vanaf daar zijn we naar een Craft Market gegaan voor de laatste souvenirtjes. Savonds zijn we lekker bij de La Fontain gaan eten in Kissemente, naast de club Iguana. Toen we weer terug waren bij het hotel waren we allemaal compleet uitgeteld en zijn we gelijk op bed gegaan. Zaterdag: Vandaag zouden Anouk, Sara-Kim en ik met de jongens de sloppenwijk in gaan. Ze zouden ons om half 10 ophalen. We waren <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://1”>alle 3</a> al erg vroeg wakker dus in plaats van zitten wachten zijn we lekker wat gaan slenteren over de craft markt bij het hotel. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://2”>Om 10 uur</a> belde Joseph dat vandaag het jaarlijkse medical camp was en of we daar naartoe wilden. We zouden daarna alsnog de slums in gaan als we dat wilden. We hadden geen idee wat het medical camp was maar het klonk interessant. Hij zei dat hij er over een uur zou zijn. Prima, hadden we nog meer tijd om rond te slenteren. Half 12 waren Joseph en Pascal bij ons hotel. Het was ongeveer 10 min met de boda tot we bij een groot veld kwamen waar een aantal grote witte open tenten opgezet waren. Overal waar we keken waren straat kinderen en muzungu’s die met mondkapjes en handschoenen aan rondliepen. Toen we naar beneden liepen kwam er een straatjongen op me af lopen. Hi Big! How are you! I remember you! You were in the slums a few weeks ago! Het was Emma! (in Uganda worden de jongens Emma genoemd ipv de meisjes). Hij was het gozertje waar Evelyne en ik toen zo om hebben gelachen. Degene die onze namen niet kon onthouden en ons dus de bijnamen big, tall en small gaf. Hij vroeg zelfs nog waar tall en small waren! Geweldig! Hij was toen zo stoned als een garnaal dus vond het zo leuk dat hij me herkende! Nu was hij nuchter dus dat was nog leuker om te zien. Hij is ongeveer een jaar of 11 of 12 en het is echt een geweldig joch! Hem had ik ook zo mee naar huis willen nemen. Het medical camp bleek een jaarlijks evenement te zijn waar alle straatjongens zich gratis overal op kunnen laten testen en kunnen laten onderzoeken. Zo goed! De sfeer die er hing was ook echt super! Vrolijke muziek, nuchtere kinderen die druk aan het spelen en rondrennen zijn en heel veel mensen die vrijwillig aan het helpen zijn. Pascal kwam voorbij lopen met een heel verdrietig/ boos jongetje aan zijn arm. We vroegen wat er aan de hand was en Pascal schoot in de lach. Hij vertelde: i don’t know what to do with him. They took his blood and he wants it back. Typisch straatleven. Ze hebben al niets van echt van hun is, behalve hun lichaam. Gaat iemand hun bloed afpakken! Hoe durven ze! We moesten er wel om lachen terwijl het jongetje echt heel erg boos was. Hij snapte er maar helemaal niets van. Emma kwam regelmatig aan m’n hand met me mee lopen en kletste aan 1 stuk door. Later zag ik hem in z’n uppie ergens op een stoel zitten. Ik ging op m’n hurken voor hem zitten en vroeg hem waar z’n vrienden waren. Zegt de schat: my friend is sitting right in front of me! En toen gaf hij me een knuffel. Zo aandoenlijk! Ik smolt ter plekke en kreeg nog meer de neiging om hem mee naar huis te nemen. Het is echt zo’n lief kereltje en moet gewoon op straat leven omdat zijn ouders hem niet meer willen. Hij kan niet in huis genomen worden bij Joseph en de jongens omdat hij te verslaafd aan de kerosine is. Zo jammer! Dat hij vandaag nog nuchter was, was puur omdat ze hem sochtends heel vroeg gaan halen en hem overgehaald hebben om mee te gaan door te zeggen dat hij gratis lunch zou krijgen. Zo hebben ze alle jongens mee gekregen uit de slums. Eenmaal daar kregen ze wel te horen dat ze pas lunch zouden krijgen als ze zich overal op zouden laten testen en zich overal voor lieten onderzoeken. Van alle jongens uit de slums waren er gelukkig maar 3 met HIV. Iedereen had een veel hoger aantal verwacht. Er was ook een tent waar je bloed kon af laten nemen voor donatie. Alle drie vonden we dit een mooi doel. Bloed doneren in Uganda. Helaas had Sara-Kim op het moment malaria en Anouk had een paar weken terug malaria gehad dus ze mochten beiden niet. Dan maar in m’n eentje doneren. Joseph en Pascal vonden het super dat ik dit ging doen voor de kids en bleven mee kijken. Ik had nog nooit eerder bloed gedoneerd dus om dan de eerste keer in Africa te doen was toch best wel spannend. Ik moest eerst een aantal vragen beantwoorden en dingen invullen en daarna was ik good to go. Ze waren extra blij met muzungu’s omdat die allerlei vaccinaties hebben gehad dus zij zien ons bloed als bloed van hele goede kwaliteit. Het bloed afnemen zelf ging heel goed. Ze prikte direct goed, iets wat ze in Nederland nog steeds erg moeilijk vinden bij me, en toen hij eenmaal zat vulde het zakje zich ook snel. Een wat oudere straatjongen had latex handschoenen ergens vandaan geplukt en aangetrokken en had een mondkapje voor gedaan. Hij kwam ineens naast me staan en stelde zich voor als Doctor Hakim. Ik moest zo lachen, ook de nurses in de tent schoten in de lach. Ik speelde het spelletje mee door te zeggen: Doctor, please tell me whats wrong with me… Hij antwoordde simpel: I’m sorry my dear, you lost to much blood, you’re going to die. Hij was denk ik rond de 16 jaar en zijn gezicht stond heel serieus. Zo hilarisch! De zakjes waren gevuld en ik voelde me nog helemaal prima. Ze verwijderde de naald en ik moest mijn arm omhoog houden om het bloeden te stoppen. Het volgende moment lag ik de stoel achterover gekiept in lig positie en stond Emma geschrokken naast me roepend: big! Wake up! Wake up! Ik was flauw gevallen. Ik kreeg een flesje cola en glucose koekjes zodat ik wat suiker binnen kreeg. Na 10 minuten voelde ik me weer goed dus mocht ik gaan. Ik was met Sara-Kim ergens in het gras gaan zitten en we waren wat aan het praten en het volgende moment lag ik weer gestrekt met heel veel mensen om me heen. De straatjongens riepen nu allemaal: the muzungu is dead! 1 van de nurses van de bloeddonatie tent kwam naar me toe en nam me weer mee naar de tent en moest verplicht weer gaan liggen terwijl ik me toen al wel weer goed voelde. Ik lag net weer een paar tellen en raakte toen weer buiten westen. Dit gebeurde nog meerdere keren vlak achter elkaar en de nurse begon na elke keer mijn bloeddruk op te meten. Die was gewoon in orde. Waarschijnlijk had het er gewoon mee te maken dat ik nog niet echt gelunchd had en vanwege de warmte. Ik voelde me in ieder geval behoorlijk lullig en begon me steeds zwakker en duizeliger te voelen. Pascal zat me de hele tijd heel angstig aan te kijken en bleef maar vragen are you okay? Terwijl Joseph de lol er wel in zag en met z’n telefoon naast me stond en elke keer nadat ik weer buiten westen was geraakt, liet hij me weer met een big smile een nieuwe foto zien waar ik lijkbleek op het bed lag. Emma was reuze bezorgd en bleef bij me op bed zitten. Big, i’ll take care of you! I promise! Zo lief! Echt een schatje! We zouden eigenlijk nog de slums in gaan maar ik zorgde nu voor behoorlijk wat oponthoud. Anouk en Sara waren nog nooit de slums in geweest dus ik vond het heel sneu voor hun als ze nou niet konden gaan. Het was al meer dan een half uur geleden dat ik voor het laatst onderuit gegaan was en Peter was ook aangekomen. De meiden gingen met Joseph en Pascal de slums in en Peter ging met mij terug naar het hotel. Hij zette me op de boda in het midden, ging achter me zetten en klemde me helemaal vast en hield z’n armen strak om me heen zodat, als ik weer flauw zou vallen, ik niet van de boda af zou vallen. Het is een echte Ugandees, met dus onwijs goed getrainde spieren. Ik voelde hoe stevig hij me vast had dus ik voelde me daardoor echt heel erg veilig. Bij het hotel aangekomen liep hij nog helemaal mee naar de kamer omdat hij er zeker van wilde zijn dat ik okee was. Heb even een paar uur geslapen en voelde me daarna echt weer top. De meiden waren ook weer terug en nadat we allemaal gedoucht en omgekleed waren zijn we weer naar Kissemente gegaan om een hapje te gaan eten. Sara bleef in het hotel omdat ze moe was. Tijdens het eten zat ik totaal niet lekker in m’n vel. Joseph had mijn camera bij zich gehouden om foto’s van de kinderen voor me te maken en had per ongeluk al m’n foto’s gewist. Ook al m’n foto’s dus van kleine David, ondervoede kindje, de foto’s van het ziekenhuis personeel, het filmpje dat ik op de boda rijd en m’n bungyjump foto’s. Ik baalde echt verschrikkelijk. Ik was behoorlijk pissig op Joseph maar hij beloofde me dat hij vanavond naar me toe zou komen en dat Pascal zou kijken of hij de foto’s terug op het kaartje kon zetten. Na het eten gingen Anouk en ik nog even samen een drankje doen bij de bar de Iguana en de jongens zouden ook daarheen komen. In tegenstelling tot Koninginnedag, was de Iguana nu onwijs rustig en saai. De jongens waren er gelukkig al snel en verklaarden ons voor gek dat we hierheen gegaan waren. Zij stelden voor om de boda te pakken en weer Kyoto te gaan, net als de vorige keren. Anouk en ik wilden het niet al te laat maken maar Kyoto was op loopafstand van ons hotel dus we moesten sowieso die kant op dus daar een drankje doen kon geen kwaad. We waren blij dat we gegaan waren want de feeststemming zat er alweer snel in. We hebben <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://3”>alle 4</a> maar 1 drankje gehad omdat we veel te druk waren met dansen. Joseph leerde Anouk allerlei maffe dans moves en Pascal en ik hadden de grootste lol met onze dans moves. Richard was ook nog even langs gekomen maar hij viel al snel in slaap op de bank dus hij was snel weer weg. Was wel heel apart om afscheid van hem te moeten nemen. Rond half 3 stelde Joseph voor om terug te gaan want hij moest de volgende dag weer vroeg op en Pascal beloofde me dat hij de hele nacht zou proberen m’n foto’s terug te krijgen voor me. Onderweg naar het hotel bleven we al lopend, lachend door dansen en lol maken. Voor het hotel hebben we nog heel lang staan na praten en geprobeerd de jongens Nederlands te leren terwijl zij ons Luganda leerden. We werden bijna weggestuurd omdat we zoveel herrie maakten met al dat gelach. Iets na 3 lagen we op bed en ik was gelijk vertrokken. Zondag: De meiden gingen allemaal naar de moskee en ik bleef lekker alleen achter. Had even zin in een dagje voor mezelf, helemaal omdat dit m’n laatste dagje Kampala was. Ben lekker op m’n gemakje gaan douchen ontbijten en ben toen naar de oasis shopping centre geslenterd. Daar boodschapjes gedaan en toen lekker bij cafe Javas neer geploft met mn boek, een grote kop cappuccino en wifi. Pascal belde me dat hij me mijn kaartje wilde komen brengen maar toen ik vroeg of het gelukt was met de foto’s draaide hij eromheen. Ik begon erg bang te worden dat het niet gelukt was en dat ik dus alles kwijt was. Hij kwam cafe Javas binnen gelopen met een heel ernstig gezicht. Het enige wat hij zei was: dus… Je kan nu zelf op de boda boda rijden? Ik heb het filmpje gezien! Ik vloog hem gelijk om z’n hals van blijdschap. Het was hem gelukt! Hij moest lachen omdat het hem dus gelukt was mij te laten geloven dat alles kwijt was. We hebben nog gezellig een paar uur samen bij Javas zitten koffie drinken en zitten praten. Rond 1 uur belde Anouk dat ze klaar waren bij de moskee en terug naar Masaka wilden gaan. Pascal liep nog met me mee naar het hotel en toen moesten we helaas toch echt afscheid nemen. Ga hem ook echt heel erg missen. Om half 3 zaten we in de matatu terug, iedereen zat opgepropt achterin en ik zat heerlijk relaxt voorin omdat ik naar een ander dorp moest. Rond 5 uur was ik in Kabalungi aangekomen en ging ik eerst lekker met Barbra bijkletsen over het weekend. Na het eten nog wat zitten lezen en toen lekker op tijd op bed gegaan. Maandag: Ik had het hele weekend al wat last van hoofdpijn maar toen ik vanmorgen wakker werd knalde m’n bijna uit elkaar. Ik was snotverkouden en had koorts. Voelde me echt super beroerd en kreeg amper een hap naar binnen. Dit kon gewoon een griepje zijn maar griep geeft dezelfde symptomen als malaria dus heb voor de zekerheid toch maar Anthony gebeld om met me naar Masaka te gaan. In de kliniek me laten testen en gelukkig konden ze geen malaria in m’n bloed vinden. Kreeg wel een kuurtje mee voor voorfdholte onsteking en tabletjes tegen de verkoudheid en een hoestdrank. Compleet voorzien van de treatment konden we weer terug naar kabalungi. De hele dag op bed gelegen, liggen lezen en aan het eind van de middag kwam Ruben nog even langs. Dinsdag: Vandaag voelde ik me ietjes beter maar nog niet helemaal top en had nog steeds koorts. Ben toch met Rachael naar the health centre gegaan voor de immunization. Dit zijn m’n laatste project dagen dus ziek of niet, die wil ik niet missen. Heb weer veel over de cultuur geleerd. Ze hadden family planning outreach bij the health centre. Hierbij gingen ze alle vrouwen voorlichting geven over de verschillende soorten anti-conceptie. Rachael wilde er ook graag bij zijn want zij was ook nog nergens van voorzien. Ik deed ondertussen vast al het papierwerk en toen Rachael terug kwam vroeg ze mij om mijn mening over de verschillende soorten. Ze vertrouwende meer op mijn mening omdat we in Nederland veel meer kennis hebben over dat soort dingen. Ik vertelde haar over de verschillende soorten, hoe het werkte en wat de bijwerkingen kunnen zijn. Aangezien je hier overal anti biotica voor krijgt raadde ik haar de pil af. Ze is bang voor injecties dus de prik pil werd hem ook niet. Toen ik zei dat ik tevreden was met m’n spiraal omdat je die niet kunt vergeten en er verder totaal geen zorgen aan hebt, stond ze gelijk op om naar de arts te gaan. 15 min later plofte ze weer naast me neer en zei: zo, die zit erin. En nu? Ik moest lachen en zei: nu krijgt Audrey er voorlopig geen broertje of zusje bij. Hierdoor kwamen we op het onderwerp abortus. Het is hier hartstikke illegaal om een abortus te krijgen. Een vrouw die een abortus laat doen, kan daardoor in de gevangenis belanden. Sommige artsen doen wel aan abortussen maar in het geheim tegen heel veel geld. Rachael vertelde dat er ook vrouwen in de village zijn die illegaal een abortus uitvoeren tegen betaling maar de vrouwen die bij zo’n persoon een abortus laten doen, overlijden in bijna alle gevallen. Een abortus in de village gebeurt natuurlijk niet op officiele wijze. Rachael vertelde dat dit vaak gebeurd met ijzerdraad of stokken. Zo wordt er inwendig natuurlijk hartstikke veel beschadigd en de vrouw raakt in shock door de pijn. Toch nemen nog steeds veel vrouwen het risico. Na de lunch ben ik alvast m’n koffer gaan inpakken en apart gaan leggen wat ik hier wilde laten. Woensdag: Vandaag hadden we eerst weer homevisitings. Was wel weer interessant maar mijn gedachten waren er niet helemaal bij. Ik merkte ook aan Rachael dat zij er ook niet helemaal bij was. Na de lunch alvast m’n koffers wat ingepakt en daarna kwam Julius langs. Daar nog even gezellig mee zitten praten en <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://4”>om 3 uur</a> hadden we de evaluatie over de afgelopen maand. Na de evaluatie heb ik ze <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://5”>alle 4</a> hun afscheidskado gegeven en als kleine kinderen bij sinterklaasfeest zaten ze ze uit te pakken. Echt heel leuk om te zien hoe leuk ze het vonden. Daarna ging ik me opfrissen en omkleden want vanavond hadden we het afscheidsfeest van de projecten. Ik had met Barbra afgesproken dat ik vanavond voor haar zou koken. Heb de koude pasta salade met tonijn gemaakt waar we bij het Rakai project zo van genoten. Ik had het niet verwacht, maar ze vond het erg lekker! De hele pan is leeg gegaan terwijl we lekker aan het praten waren. Het afscheidsfeest was echt verschrikkelijk! De meiden van het Nakyenyi project negeerden me compleet! Geen idee waarom. Heb in het luganda m’n afscheidsspeech gehouden met hulp van Rachael en daarna lekker de hele avond staan dansen met Julius en Rachael. Rachael had ook door dat ze me negeerden dus die zei al snel: kom! We gaan hun lekker ook negeren! Super kinderachtig maar heb genoten van de lol die we erom hadden. <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://6”>Om 9 uur</a> waren we weer thuis en ben toen vrijwel gelijk op bed gegaan. Donderdag: Na het ontbijt m’n laatste spulletjes ingepakt en <a rel=“external” href=“x-apple-data-detectors://7”>om 11 uur</a> komt Anthony me ophalen om naar Masaka te gaan. Eerst mog weer groepsfoto’s gemaakt met Rachael, Barbra en Joseph. Terwijl we foto’s aan het maken waren, kwam de buurman aanlopen dat hij ook met me op de foto wilde. Daarna nam hij m’n camera mee om het aan al z’n vrienden te laten zien dat hij met de muzungu op de foto staat. Terwijl ik op Anthony aan het wachten was zat ik lekker met Rachael en Barbra na te praten over het ‘feestje’ van gister. Zij waren het met me eens dat het feestje echt niet leuk was. Daarna zaten we nog lekker te roddelen over knappe mannen en over de perfecte toekomstige papa van onze kindjes. Het voelde echt zo vertrouwd met hun! Alsof ik met 2 vriendinnen die ik al jaren kende zat te kletsen. Tijdens de zoveelste lachbui kwam Anthony aanlopen en toen was het moment daar om afscheid te nemen. Al deed ik nog zo m’n best, ik kon m’n tranen niet in bedwang houden. Zelfs Rachael stond ook met tranen in haar ogen. Het voelde zo onwerkelijk om afscheid van ze te nemen! Ga echt hard m’n best doen om zo snel mogelijk naar ze toe terug te kunnen. Ik ging niet gelijk naar backpackers toe. Anthony heeft mijn koffers daar wel naar toe gebracht maar ben naar Kate haar nieuwe werk toegegaan om haar te verassen. Had nog niet echt afscheid van haar kunnen nemen dus toen ik binnen kwam lopen was ze echt super verbaasd. Ze sprong gelijk op om me te omhelzen. Daarna wilde ze me aan al haar collega’s voorstellen en heb ik met ze allemaal kennis gemaakt. Toen nog even met Kate zitten praten en haar haar afscheids kado gegeven en toen door naar Plot gegaan. Na een uurtje kwamen Susan en Anna ook naar plot en hebben we nog heel gezellig een paar uur daar gezeten. Rond 5 uur met z’n 3en naar backpackers gegaan. Eerst gedoucht en omgekleed en toen bij Susan en Anna op de kamer gezeten. Rond 7 uur gingen we met de hele groep vrijwilligers eten en na het eten met Bram, Susan, Anna en Sophie het drinkspel ‘ik heb nog nooit’ gedaan. We hebben werkelijk zo ontzettend veel gelachen! De zweedse meisjes en ik waren ongeveer de laatsten die richting bed gingen maar het was echt een zeer geslaagde laatste avond in masaka! Vrijdag: Vanmorgen met een kater afscheid moeten nemen van de lieve Susan en Anna. Had het er wel moeilijk mee. Heb in de afgelopen 2 maanden aardig wat tijd met ze gespendeerd en ook heel wat met ze gedeeld. We hebben eerst nog wat foto’s gemaakt voor we elkaar gedag knuffelden. We hebben elkaar beloofd dat zij een keertje langs gaan komen in Nederland en dat ik een keer bij hun langs zou komen in Zweden. Ben daar ook nog nooit geweest dus dat maakt het extra leuk. Ze hadden het er constant over dat ze in Zweden hele toffe metal en rock festivals hebben die geen drol kosten dus hopelijk kan ik er tegen die tijd ook van mee genieten. De grote bus met bijna iedereen vertrok als eerst en ik reed met Ruben mee omdat ik rechtstreeks naar Entebbe ging. Onderweg lekker over muziek en van alles zitten kletsen en op die manier waren de 4 uur naar Entebbe zo om. We zijn eerst nog even gaan lunchen, een heerlijke pistoletje met kaas! Daarna heeft hij me bij het hotel afgezet. Heb me niet ingecheckt want de kamers zijn hier onwijs duur en ik wordt om 2.30 alweer door Ruben opgehaald ondat m’n vlucht om 3.50 vertrekt. Nu zit ik lekker buiten bij het hotel van de laatste straaltjes zon in Afrika te genieten met m’n boek, muziek, koude cola en m’n sigaretjes. Dit worden m’n laatste sigaretjes voor m’n vlucht want heb Inez en Jan Henk beloofd dat ik gestopt zou zijn als ik weer met beide voeten in Nederland sta. Tegen zessen met een paar anderen, die met de bus vanuit Masaka waren aangekomen, wezen eten bij Faze 3. Rond 10 waren we weer terug en ben gelijk even gaan douchen en mn tassen vertrek klaar gaan maken. Om half 12 zat ik in de lobby op Ruben te wachten tot hij me op kwam halen. Nu is het 2.52 en zit ik bij de gate te wachten tot ik in mag stappen. Zit met een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant wil ik echt nog niet weg uit Uganda en ik ga sowieso de hele leefstijl en cultuur ontzettend missen. Aan de andere kant mis ik de mensen thuis ook wel heel erg en kijk er naar uit om iedereen weer te zien. Ook kan ik nu echt niet wachten om opnieuw te solliciteren voor het ziekenhuis om met m’n vervolg opleiding te starten. Het gaat zo raar zijn om in Nederland terug te zijn denk ik. Gok ook wel dat het vrij snel zal lijken alsof ik nooit weggeweest ben maar toch. Wij leven echt in zo’n compleet andere wereld… Het is echt niet met elkaar te vergelijken. Het is moeilijk uit te leggen maar de mensen die ook hier geweest zijn zullen precies begrijpen wat ik bedoel. Weet zeker dat ik nu veel dingen op een andere manier zal bekijken en anders over bepaalde dingen zal denken. In het vliegtuig zat ik naast een man die heel veel ruimte in beslag nam en echt gigantisch stonk naar oud zweet. Moest er af en toe zelfs van kokhalzen als hij zich bewoog of z’n armen optilde. Ik dacht dat de Ugandezen goed waren in stinken maar deze man was echt erg. Heb lekker mn trui aangetrokken en de kraag opgetrokken tot over m’n neus. De man zat me heel raar aan te kijken, maar lekker belangrijk! Hij is waarschijnlijk al gewend aan z’n eigen stank! Rond 4.00 stegen we op en vlak daarna was ik al vrij snel in slaap gevallen. Om 8.15 werd ik weer wakker en voelde me nog brakker dan voor ik ging slapen. Heb lekker een filmpje aan gezet en probeerde zo nog wat uurtjes rust te pakken. Rond 10.00 kwam ik aan in Instanbul en de boarding time was pas 13.10. Had nog lekker de tijd om wat rond te slenteren en meerdere keren naar de rook ruimte te lopen. Het slenteren hield al snel op dus plofte op een bankje neer om te lezen. Het lezen lukte op een gegeven moment gewoon niet meer omdat ik zo moe was dat ik er scheel van ging kijken. Nog maar een sigaretje doen en dan vast naar de gate toe. Sta je in het rookhok met een chagrijnig hoofd, bril op en scheel kijkend van vermoeidheid, komt er een of andere Turkse kerel naar me toe of ik een vuurtje heb terwijl ik zijn aansteker in z’n zak zie zitten. Dus ik zeg: je hebt zelf een aansteker? Zegtie: weet ik maar ik wilde graag een gesprek met je beginnen. Ik: (nog steeds moe en chagrijnig) Dan kan je toch ook gewoon naar me toe lopen en vragen hoe het met me gaat? Of heb je daar te weinig lef voor dat je een stomme openingszin moet gebruiken als heb je een vuurtje voor me? Ondanks dat ik dacht dat ik wel afstandelijk genoeg reageerde begon hij zowaar te lachen en gewoon door te praten. Hij begon me uitgebreid te vertellen dat hij hier op het vliegveld werkt en hoeveel hij wel niet verdiend. Heb hem gezegd dat ik het fijn voor hem vind en ben toen weggelopen. Was hier zo niet voor in de stemming! Goed… Het is nu 13.01 en zit te wachten tot ik de wachtruimte voor de gate in mag. Nog even een uurtje gestrekt op de bankjes liggen voor ik het vliegtuig in ga.