(origineel bericht op be-more.nl)
Farewell…
Nu ik dit schrijf ben ik alweer 3 weken in het koude Nederland. Wat vind ik het heerlijk om weer thuis te zijn, maar wat mis ik ook de sfeer, de kids en al het andere wat ik had in Afrika.
Deze laatste blog schrijf ik om jullie te laten weten hoe mijn laatste week bij Bobbi Bear verlopen is, waar het (vele!) sponsorgeld naar toe is gegaan en hoe het leven weer hier in Nederland is:-).
De laatste week bij Bobbi Bear stond eigenlijk in het teken van de begrafenis van Angel en het afronden van alles wat er nog speelde. Maar eerst hebben we op zondag lekker rustig aangedaan en ´s avonds pannenkoeken gebakken met de kids:-). Uiteindelijk hebben we er ook maar wentelteefjes bij gemaakt, want aan die 36 pannenkoeken die je volgens het pakje zou kunnen maken kwamen we bij lange na niet;-).
Op maandag hebben we veel dingen voor de begrafenis geregeld, welke de dag erna zou plaatsvinden. We hebben een speech namens de vrijwilligers geschreven en muziek uitgezocht die op de begrafenis gedraaid zou worden. ’s Avonds zijn Willemijn en ik op bezoek geweest bij Jan, een broer van iemand bij ons uit de kerk. Toen wij nog in Nederland waren had Jan al via de mail contact met ons opgenomen. Hij hoorde dat er twee meiden uit de gemeente van zijn broer in Leidschendam naar Durban kwamen en nodigde ons uit om een keertje bij hem en zijn familie te komen eten. Jan is vroeger havenpredikant geweest in Durban en woont nu met zijn dochter, haar man en kinderen in een hele mooie wijk in Durban. Gek om een afspraak met iemand te hebben die je helemaal niet kent, maar wat was het een gezellige avond. Lekker gegeten en gekletst over zijn werk als havenpredikant en over ons vrijwilligerswerk.
Dinsdag was het dan zover, de begrafenis van Angel. De afgelopen dagen is iedereen op het centre druk bezig geweest om alles zo goed mogelijk te regelen, wat natuurlijk voor veel spanningen en stress leidde. Bij de begrafenis van iemand uit een Zulu-cultuur horen ook verschillende gebruiken, die wij toch zoveel mogelijk wilden nakomen. Zo is Angel begraven in een wit jurkje, waarin geen knoopjes mogen zitten. Hiernaast dient er een mooie deken over de kist gelegd te worden en dient er een rieten matje onder haar kist te liggen als zij daadwerkelijk wordt begraven.
Rond 10 uur kwam de rouwwagen op het terrein van Bobbi Bear gereden. Iedereen verzamelde zich rondom de wagen en terwijl verschillende staffleden de kist uit de auto tilden en naar binnen droegen, begonnen de Zulu-vrouwen heel mooi te zingen. Een ontroerend moment, wat iedereen erg raakte.
De ‘herdenkingsdienst’ vond plaats in het Bobbi Bear centre, waarbij de kist van Angel in het midden van de lounge stond met iedereen daar omheen. Ondanks dat Angel, naast haar zus Sweetie, geen familie meer had was het erg druk. Haar klas was samen met vele leraren van school aanwezig, de vrouwen van de Tree Clinic (welke altijd op vrijdag gehouden wordt) waren aanwezig en hiernaast waren ook vele andere ‘Bobbi Bear betrokkenen’ aanwezig. De dienst was erg emotioneel, maar voelde toch ook heel warm en goed. Nadat de pastoor had gebeden zijn verschillende mensen aan het woord geweest. Zo sprak de schooldirecteur van Angel, een paar klasgenootjes van Angel en ook haar zus Sweetie. Erg dapper als je ziet hoe moeilijk het voor hen was. Na de mooie en emotionele woorden van Eureka was het de beurt aan ons. Terwijl wij als vrijwilligers samen bij elkaar stonden heeft Robin, een van de vrijwilligers die de speech ontzettend mooi heeft vertaald naar het Engels, het volgende namens ons gezegd:
‘’When we came to Africa, we had no idea what we could expect of our time here. The only wish we had was to help at least one child in serious need. And there you were, with your sister Sweetie. When you walked into Bobbi Bear on Thursday, we knew that we wanted to do everything to help you, make you healthy and put a smile on your beautiful face. You looked frightened, insecure and very sick.
<em> </em>
On Friday we took you to Blue Roof. There we saw the beginning of the real you. With a big smile on your face, like you see on that picture (point at the picture on the grave), you sang and danced on your most favorite music from Rihanna and Chris Brown. You had a twinkle in your eyes and you were glowing of happiness. That smile touched our hearts and is something we will never ever forget. We ate pizza, which you enjoyed so much, that you wanted to save a few pieces for the next morning. The thing you truly loved was taking a bath; here you could totally relax. You didn’t want to be alone when you were laying on the couch. We stayed with you the entire time, holding a tissue on your cheek when the infection hurted too badly. We carried you up and down the stairs. We remember asking you, during Holly’s birthday party, what you wanted to do. You were in so much pain but said: ‘I want to party’. You had an entire plate filled with crisps and pie’s and filled the space with your presence.
<em> </em>
On Sunday, we went to the Animal Farm. This was the first trip you ever had in your short life. Even though you were exhausted, you had a peaceful look in your eyes and we knew that you were enjoying every single second. Besides your sweet, loving and bubbly personality, you were also a person that new exactly what she wanted, which outfit to wear and how to work around the vegetables in our healthy meals. We had the best time with you.
<em> </em>
Unfortunately, we couldn’t keep you with us for a longer amount of time. You were so sick that you had to go to the hospital. We stayed with you all night, but had to leave you behind. You were so brave. You have no idea how proud we were and still are of you. You were a true fighter, but after fighting to survive for 2 years, your body just couldn’t cope anymore.
<em> </em>
No matter how sad we are because you didn’t deserve to leave us this way, we’re happy that you’re finally in a place without pain, without sorrow. When we saw you a few days ago, you had a peaceful glow over you. We know that you’re in a safe place right now; watching over your sister. You were the most beautiful angel when you were with us. Now you’re an Angel looking down on us. Hopefully with the same smile that we got to see every day. I can speak for all of us if I say that we’re so happy that we were able to give you the love you deserved, even if it was only for a few days. I’m glad you left our world knowing that there we’re so many people that cared about you and that you were truly loved. We will never forget you.
<em> </em>
All the love,
Your volunteers
<em> </em>
Na deze woorden is het nummer ‘Farwell’ van Rihanna gedraaid en is de dienst wederom afgesloten met een gebed. Vervolgens zijn we met zijn allen naar de begraafplaats gereden. En ja….op zo’n begraafplaats gaat het er een stuk anders aan toe dan wij hier in Nederland gewend zijn.
Er was een grote zandberg waar verschillende kruizen en bloemen op lagen en waar ook het graf van Angel ergens tussen lag. Terwijl de kinderen uit de klas van Angel en de andere Zulu-mensen prachtig zongen, werd de kist van Angel naar het graf gedragen. Vervolgens lieten de begrafenisondernemers de kist langzaam de grond in zakken, waarna zij samen met de mannen in blauwe pakken (behorend bij de begraafplaats) met grote scheppen zand het gat dicht maakten. Bij de laatste scheppen zand werd het paarse kruis met de naam van Angel op het graf gezet en werd deze met nog wat extra scheppen zand ‘vastgezet’ in de grond.
Nadat Eureka had gesproken en de dominee had gebeden ging er een grote witte tros met ballonnen de lucht in, speciaal voor Angel.
Toen dit gebeurd was is iedereen weer richting het Bobbi Bear centre vertrokken, waar we met een hapje en een drankje nog wat hebben nagepraat. De rest van de dag hebben we eigenlijk niet zoveel meer gedaan. Iedereen was moe en aangedaan, maar toch ook blij dat we Angel een mooi afscheid hebben kunnen bieden. Haar zus Sweetie is die nacht bij ons blijven slapen.
Woensdagochtend zijn we met alle vrijwilligers en Sweetie naar Victoria’s Street Market gegaan om de nodige souvenirs in te slaan:-). Voordat ik naar Afrika vertrok riep ik dat ik geen plek meer had in mijn backpack om nog souvenirs mee te nemen naar huis, maar toen ik eenmaal in Afrika was kon ik het toch niet laten. Ik liet immers toch de helft van m’n backpack achter, dus ruimte zat voor het thuisfront:-).
’s Middags ben ik samen met Robin, mee geweest om Sweetie weer veilig bij haar ‘auntie’ af te zetten. Moeilijk om haar achter te laten, maar heel fijn om te zien dat ze nu in veel betere omstandigheden kan leven dan dat zij eerst deed bij haar oom. Sweetie leek erg gelukkig bij haar ‘auntie’ thuis, dus dat gaf mij een goed gevoel.
Donderdag hebben we als afsluiter weer een lekkere lunch verzorgd voor alle stafleden en hebben we veel foto’s gemaakt met iedereen. Omdat we in overleg met Bobbi Bear besloten hebben dat een deel van het sponsorgeld besteed zal worden aan medische artikelen om de medische box (die gebruikt wordt bij de Tree en de Support Group om de vrouwen/mannen/kinderen met wonden e.d. te helpen) te vullens zijn Willemijn en ik die middag samen met Eureka naar het winkelcentrum geweest om medische artikelen te kopen. De medische box was al lange tijd niet meer compleet, waardoor geen optimale hulp geboden kon worden. Met een hele winkelwagen vol pleisters, verband, scharen, ontsmettingsmiddelen, watten, pincetten enzovoort liepen we tevreden de winkel uit.
Vandaag hebben we ook de laatste rapporten geschreven van de cases, waarbij wij als vrijwilligers betrokken waren en moest er toch echt ingepakt gaan wordenJ.
Vrijdag was het dan echt zover. De laatste dingen inpakken en de laatste dingetjes regelen voor de kadootjes voor de kids en stafleden. Vlak voordat we vertrokken richting het vliegveld hebben Michelle en Eureka ons nog toegesproken in het bijzijn van alle stafleden. Echt super lieve woorden! Ook hebben we een certificaat gekregen en heeft de staf ons een persoonlijke Zulu-naam gegeven. Ik heb de naam ´Noxolo´ gekregen, wat ‘Peaceful’ betekent:-).
Na veel tranen, knuffels en nog meer lieve woorden moesten we echt de auto in richting het vliegveld. We vertrokken eerder dan gepland, omdat het deze dag ontzettend hard regende en de kans daardoor groot was dat verschillende wegen niet meer begaanbaar waren. Gelukkig viel dit mee en kwamen we ruim op tijd op het vliegveld aan. Onderweg hebben we wel flink geluk gehad. Vlak voor ons wisselde een automobilist van baan, maar omdat hij dit met zo’n gigantisch hoge snelheid deed en de weg behoorlijk glad was, raakte hij in een slip. Hij tolde de weg over en vloog over de vangrail tegen een betonnen muur. De bijrijders kant was helemaal ingedeukt, maar gelukkig zat daar niemand. We weten niet hoe het is afgelopen, maar heftig om te zien was het wel zo de laatste uurtjes voor het echte vertrek.
Op het vliegveld hebben we eerst nog lekker geluncht. Ons vliegtuig had vertraging dus het wachten kon beginnen. Een beetje ongeduldig werden we wel want in Dubai hadden we maar 3 uur overstap tijd. Meer vertraging dan dat we tot nu toe al hadden, konden we dan ook niet echt hebben. Na zo’n 2 uur vertraging konden we dan eindelijk boarden en na geland te zijn op Dubai was het rennen geblazen naar de gate. Uiteindelijk liepen we als een van de laatste het laatste vliegtuig in op weg naar Schiphol!
Hoe dichter we bij Schiphol kwamen, hoe meer gespannen we werden. En ja, toen was het echt zover. We waren geland op Nederlandse bodem! Nadat we ons natuurlijk nog even hadden opgefrist in de wc en de backpacks van de bagageband hadden gepakt gingen we de schuifdeuren door…………
En ja hoor, daar stond iedereen! Met spandoeken en ballonnen te joelen en te zwaaien. Super leuk om iedereen weer te zien en te knuffelen!!!
Toch was het ook een beetje gek. Dit was toch het moment waar je weer naar toe leeft en ineens is het dan zover. Het leek allemaal weer zo normaal, alsof ik nooit was weggeweest:-).
De dagen erna ben ik eigenlijk gelijk aan de slag gegaan in ons nieuwe huisje. Ik was nu thuis en dus konden we eindelijk beginnen met meubeltjes kopen en laminaat uitzoeken. Heerlijk! Helaas ben ik ook een paar dagen ziek geweest en is m’n verstandskies gaan ontsteken. Afgelopen donderdag zijn er dan ook 2 verstandskiezen getrokken. Bah. Hoewel ik er van te voren enorm tegenop zag, viel het gelukkig best mee.
Vorige week ben ik ook weer begonnen met werken bij m’n bijbaantje op het kinderdagverblijf. Leuk om iedereen weer te zien en lekker bij te kletsen! In het begin was het wel even wennen en wilde ik in het Engels tegen de kids praten, in Afrika deed ik niet anders natuurlijk:).
Eigenlijk zit ik alweer in zo’n versnelling van het gewone leven hier, dat ik nog amper tijd heb gehad om bijvoorbeeld m’n foto’s uit te zoeken. Zelfs m’n post van de afgelopen 3 maanden moet ik nog bekijken en m’n handbagage moet nog uitgepakt worden. Natuurlijk denk ik ook nog vaak aan Afrika. De kids, de staff en gewoon hoe het leven daar was. Als ik m’n CD opzet die ik in Afrika gekocht heb of sommige foto’s voorbij zie komen, komen de herinneringen weer boven. Gek dat alles daar gewoon doorgaat en er weer nieuwe vrijwilligers zijn die hetzelfde doen als wat ik daar deed. Ik denk dat ik maar weer hard moet gaan sparen om in de toekomst weer iedereen op te kunnen zoeken in Afrika:-).
Ook zou ik in deze blog laten weten waar het sponsorgeld (dat heel veel lieve mensen uit onze kerk gedoneerd hebben) naar toe is gegaan. Omdat er vanuit het project vraag was naar verschillende ‘kleinere’ doeleinden hebben we ervoor gekozen het geld aan verschillende dingen te besteden. Zo heb ik eerder in de blog al geschreven dat er een deel van het sponsorgeld besteed is aan de aanschaf van medische artikelen om de medische box die gebruikt wordt bij de Tree en de Support Group aan te vullen.
Een ander deel van het sponsorgeld is besteed om Angel een mooi en waardig afscheid te bieden. Zo is het kruis op haar graf betaald van sponsorgeld. Het is een mooi paars kruis geworden met haar naam erop. Ook heeft de dominee die in de herdenkingsdienst van Angel is voorgegaan een ‘financieel bedankje’ gekregen. Hiernaast is ook voor vervoer gezorgd, zodat de vrouwen die elke vrijdagochtend naar de Tree komen bij de begrafenis aanwezig konden zijn.
Weer een ander deel van het sponsorgeld zal worden besteed aan de financiering van een EHBO-cursus die verschillende stafleden mogen volgen. De stafleden werken immers elke dag met kinderen en het is daarom van belang dat ook zij (in geval van nood) juist weten te handelen.
Ook zal een deel van het sponsorgeld gebruikt worden om de kinderen bij de Support Group een extra’tje te geven, zodat ook zij een fijn kerstfeest met elkaar kunnen vieren. Vandaag, de laatste zaterdag voor kerst is de Support Group extra bijzonder geweest. De kinderen hebben allemaal kunnen genieten van een hotdog met frisdrank, in plaats van een boterham met limonade. Ook zijn er chips en snoepjes uitgedeeld en heeft ieder kind een kerstcadeautje gekregen. Fijn om te weten dat deze kinderen even lekker ‘in de watten zijn gelegd’ en hebben kunnen genieten van iets wat voor hen uniek is.
Tenslotte zal het overige geld gebruikt worden om het brood, de kaas, de worst en de limonade (dat elke week gegeven wordt aan de zo’n 150 kinderen bij de Support Group) voor de komende maanden te bekostigen. Bobbi Bear heeft niet altijd het geld om elke week deze boodschappen te kunnen doen, maar omdat de Support Group het enige moment in de week is voor de kinderen dat zij met zekerheid eten krijgen wordt er toch altijd voor gezorgd dat deze boodschappen gedaan worden (ook al betekent dit dat de stafleden deze boodschappen uit hun eigen portemonnee moeten betalen, terwijl zij het zelf ook niet breed hebben). Door het sponsorgeld hieraan te besteden kan er zeker de komende 4 à 5 maanden elke week boodschappen gedaan worden om de kinderen een goede maaltijd te kunnen bieden:-).
Ik wil de mensen, die hun bijdrage hebben geleverd aan dit project in de vorm van een donatie, heel erg bedanken. Door jullie hebben Willemijn en ik, naast ons vrijwilligerswerk, iets extra’s kunnen leveren aan de kinderen die het zo ontzettend hard nodig hebben! Super!
Lieve allemaal. Dit was mijn laatste blog over mijn enorm gave Afrika-avontuur. Het was een hele mooie, indrukwekkende en bijzondere tijd en ik ben heel blij dat ik de kans gekregen heb om dit te doen. Heel erg bedankt voor alle lieve reacties op de vorige blogs die ik geschreven heb. Ik vond het heel fijn om ze te lezen.
Ik wens jullie allemaal hele fijne dagen met veel gezelligheid en een super 2013!
Liefs,
Renske