(origineel bericht op be-more.nl)
De meest heftige periode bij Bobbi Bear – het vervolg
08-11 Op donderdag hebben we Eureka’s kantoor opgeruimd. De staff kwam enthousiast binnenrennen: Tanja en ik stonden in de kranten. Op één foto zag je alleen mijn haar en Tanja’s gezicht, en in de andere krant was het precies omgekeerd. In de krant, het nieuws: wij worden nog echte South-African celebrities. Het was tijd voor een grote pre-kerst schoonmaak. De krantenartikelen en foto’s die je tegenkomt zijn ongelooflijk. Het ene moment kijk je naar een reclame van Bobbi Bear of een leuke anekdote, het andere moment naar bebloede foto’s van abused children. Ook hebben we het Centre opgeruimd. Alle boeken (we hebben er heel veel) kunnen naar de Support Group. J. ging er al weer vandoor met een hele stapel; die hebben we teruggeroepen en een les gegeven over kinderen die het werkelijk nodig hebben.
Op een gegeven moment kregen we een telefoontje over een ernstig ziek meisje (we hebben haar Angel genoemd – rond de 13 jaar). Zij was de laatste 3 weken niet naar school geweest. De leraar en het schoolhoofd zijn gaan zoeken en vonden haar, opgesloten in haar oom’s flat. Ze mocht voor niemand open doen. Ze woog nog maar 27 kilo en was doodziek; ze kon nauwelijks lopen. Ze kwam binnen samen met haar oudere zus P (oudere tiener). Angel’s status was positief, zij had medicatie nodig (ook voorgeschreven gekregen – ARVs), maar haar oom geloofde hier niet in. Hij gaf gooide de medicatie weg en kreeg hiervoor Zulu medicatie (van de kwakzalverij soort) in de plaats. Ze had overal infecties, op haar gezicht en op haar borst. De meisjes hadden geen ouders meer, en op de oom na waren alle andere familieleden overleden. We konden ze niet wegsturen; het meisje was te ziek. Ze moesten geholpen worden, anders zou Angel overlijden gezien haar toestand. Eerst hebben we ze om alle informatie gevraagd, zodat we een duidelijk beeld hadden van de situatie. Ik zat naast P. en troostte haar. Ze waren beide erg bang. We hebben de zusjes laten overnachten in het opvangcentra van Mildred. Overdag hebben we ze gevoed, liefde gegeven en tassen gemaakt met kleding, eten, toiletspullen en alle benodigdheden.
09-11 Vrijdag ben ik met Tanja, Sdudla, Angel en P. naar Blue Roof geweest. Dit is een kliniek gespecialiseerd in HIV/AIDS. Het is een prachtig gebouw. De dokter was helaas niet aanwezig op vrijdag. Als we bloed lieten prikken (we moesten haar CD4 count weten om de sterkte van de medicatie te bepalen) zouden we 2 weken op de resultaten moesten wachten. We vroegen of de files van haar vorige kliniek doorgestuurd konden worden, mogelijk hadden we geen twee weken meer. De doktoren maakten zich grote zorgen om Angel. Ze moest iets eten en ze kon niet meer zitten. We zijn naar een rustkamertje gegaan. Hier kreeg ze een bakje porec. Ze vroeg mij of ik muziek op mijn telefoon had staan. Toevallig hadden we precies dezelfde muzieksmaak (Rihanna etc.) en ze bloeide helemaal op. Toen Tanja en Sdudla wat te drinken gingen halen begon ze met mij te zingen en te dansen. Het was een echte opleving. Ze lachte en straalde. Ik vond het heel bijzonder om op deze manier de tijd door te brengen met zo’n ziek meisje. Op dat moment was er niets van te merken. Na enkele minuten was ze echter alweer uitgeput en zat ze tevreden op bed te glimlachen. Hier heb ik een hele mooie foto van haar gemaakt (deze is op de begrafenis op de kist gezet). Het was precies een momentopleving van hoe ze echt was, een vrolijk, lief meisje die wist wat ze wilde. Ik kan eerlijk zeggen dat dit één van mijn gelukkigste momenten was hier, omdat je zag dat ze voor het eerst in haar leven aandacht en zorg kreeg, en hiervan genoot. Haar zus zat aan de overkant op een ander bed mee te stralen, te swingen en te dansen. De oom wilde ze vermoedelijk alleen hebben om stiekem de grant (kindersubsidie) per maand te krijgen. Nu hadden ze voor het eerst mensen om zich heen die om hen gaven en het beste met ze voorhadden. We moesten maandag weer terugkomen voor de juiste medicatie, tot die tijd kregen we veel antibiotica ed. mee. Ik had er het volste vertrouwen in dat het goed zou komen. Angel kreeg de juiste zorg, dus wat kon er nog misgaan.
’s Middags hebben we allen besproken hoe we nu verder moesten. We hadden zoveel kinderen (baby, N., J., P. en Angel) en we wisten in deze drukste periode van het jaar niet hoeveel we er nog bij zouden krijgen. Angel kon achteraf de trappen bij Mildred bijna niet aflopen, laat staan die bij de cottages. We kregen de optie om in de bovenverdieping van het Centre te wonen voor een weekend, daarna zou Angel naar verwachting naar het ziekenhuis gaan. Op de bovenetage van het Centre heb je een babykamer, een meisjes- en een jongenskamer. We hebben onze spullen gepakt en zijn voor in ieder geval het weekend verhuisd. Marian en Anita bleven nog een nachtje in de cottages; zij gingen de volgende dag op een Be More trip. Ik sliep bij N., de baby, Tanja, Renske en Willemijn op een kamer.
J., Angel en de oudere zus sliepen in de andere kamer (en Willemijn om op Angel te passen). We zouden allemaal afwisselen. Het was veel werk, want alle kinderen moeten in bad, eten en aandacht: Je hebt een ontzettend ziek meisje die alle aandacht nodig heeft, een aandachtvragende N. en J., een baby die zo eigenwijs is en steeds stiekem de trap op en af liep (wat natuurlijk hartstikke gevaarlijk was en niet mocht) en P. die gerustgesteld moest worden. Gelukkig konden P. en J. het erg goed vinden samen ondanks de 8 jaren leeftijdsverschil. Het was kortom een drukke, gezellige bende. Het werken en wonen in hetzelfde gebouw was wel even wennen.
10-11 Ik heb voor Jackie veel mailtjes moeten sturen (denk Antonio Banderas), zo ook naar Axel, iemand die kerstkado’s wilde doneren voor de kinderen. Hier had ik een goed contact mee opgebouwd. Op zaterdagochtend kwam hij langs, dus ging ik niet naar de Support Group. Het was een hele aardige knul die al vele kledingstukken, flesjes, cupcakes ed. had meegenomen. Ik en Tanja hebben hem rondgeleid, verhalen verteld en hem geïnformeerd over dat met Bobbi Bear te maken heeft, op zo’n manier dat hij wel veel spullen mee wilde nemen de volgende keer. Even later kwam de vader van K. en zijn vrouw (over deze case had ik eerder verteld). Ik spreek met de ouders over hoe ze het beste met K. (elkaar en zichzelf) om kunnen gaan en ik probeer uit te zoeken of er sexual abuse in de familie voorkomt, wat T. (K.’s neefje hiertoe gedreven zou kunnen hebben). Tanja sprak met K. en ik had eerst een gesprek met de vader, vervolgens met zijn vrouw die direct in tranen uitbrak en vervolgens met beide. Ik vind het nog steeds raar om op een kantoor in mijn stoel te zitten met een volwassen cliënt voor me. Ik heb hier in ieder geval genoeg geoefend, in lesjes anger management, volwassen familiedrama’s of ernstige abuse cases ben ik nu geheel in thuis. Het is fijn dat ik snel een vertrouwensband met de mensen kan opbouwen, dit merk ik ook met de kinderen. Toen ik een session had zowel met de moeder als met de vader schrok ik, de gehele houding van de man veranderde en ik ontdekte waar het probleem werkelijk zat. Ik adviseerde het stel over de vervolgstappen met K.; hier was de vader het niet mee eens. Hij werd paars en woest en zei dat we hem hier nooit meer hoefde te verwachten. De vrouw durfde niets te zeggen. Rustig deelde ik hem mee dat hij hier kwam voor mijn advies, en als hij mijn mening niet waardeerde het inderdaad geen nut had om hier te komen. Ik maakte met de moeder een nieuwe afspraak. Het was een zeer ongemakkelijke afsluiting en de man had me echt een naar gevoel gegeven. Hij spreekt ook veel over schieten ed.
Angel lag op de bank in Eureka’s office. Ze wilde niet alleen blijven dus heb ik de hele middag bij haar gezeten om een doekje op haar hoofd te leggen (ze heeft een grote infectie in haar wang wat erg drukt en zeer doet) en tegen haar te kletsen. Ze gilde soms van de pijn. De medicatie werd besproken en van een arts kregen we nog meer medicatie (zo’n zuurstof/dampmasker etc.). Ook vierde Holly, het dochtertje van het nichtje van Michelle haar verjaardag op het Centre. (origineel bericht op be-more.nl)