(origineel bericht op be-more.nl)
Rough aunties, bye bye baby’s and brave girls!
<strong>Don’t mess with rough aunties!</strong>
Maandag (en eigenlijk de rest van de week ook) was een ‘emotional rollercoaster’. In de ochtend zijn we met zoveel mogelijk collega’s (allemaal in Bobbi Bear t-shirts) naar de rechtbank geweest. Al jarenlang loopt er een man door Toti <span style=“color: #000000”>(Amanzimtoti) en Durban rond om geld te vragen namens Bobbi Bear. Alleen heeft Bobbi Bear hier niets van gezien en heeft hij dit allemaal in eigen zak gestoken. En dit gaat niet om een paar euro! Eureka werd zaterdag gebeld door een winkelier die vertelde dat hij weer gesignaleerd was. Samen met Ladyfair is zij in de auto gesprongen en zijn ze erachter aan gegaan. Ze hebben hem persoonlijk staande gehouden totdat de politie arriveerde. Om te laten zien dat we daar niet van gediend zijn, werden alle medewerkers opgetrommeld. We moesten even wachten (ook wel interresant om een paar andere zaken te zien), maar toen kwam hij aanlopen. Voorover gebogen, één hand op zijn rug strompelt de 59-jarige man de rechtzaal binnen.(Dit terwijl hij zaterdag nog hard heeft gerend om weg te komen van Eureka en Ladyfair!) Uiteindelijk spreekt de rechter uit dat hij 5000 Rand borg moet betalen wil hij vrij komen. De rest van de zaak wordt 16 september behandeld. YES! Volledige euforie onder de medewerkers. Met z’n allen staan we op en lopen de rechtzaal uit. De rechter kijkt wat verbaasd en merkt dan pas dat we allemaal van Bobbi Bear zijn. Ze wordt uitbundig bedankt. Meerdere keren wordt er geroepen: ‘Don’t mess with rough aunties!!!’. Later horen we dat de borg als nog verlaagd is naar 2000 Rand, omdat hij het niet zou kunnen betalen. Onbegrijpelijk!
Bij terugkomst worden wij door Jackie meteen de volgende auto ingestuurd. We worden naar het comfortcenter in Toti gebracht. Een meisje (S.) van 9 jaar is verkracht door haar vader. Met haar zijn nog 3 andere meisjes. Twee van ±9 en eentje van ±5 jaar. De hele middag hebben we met ze doorgebracht, terwijl moeder en af en toe ook het meisje een verklaring aflegt. Moeder en andere familielieden zijn erg verdrietig. Ze zijn ontzettend bang dat het meisje nu HIV-positief blijkt te zijn en geeft haarzelf de schuld van het hele gebeuren. Later vertrekken we naar een ander comfortcenter in afwachting van alle officiële documenten zodat ze naar het ziekenhuis kunnen voor een inwendig onderzoek. Tot die tijd spelen wij allerlei spelletjes. De dames zijn vrolijk en lachen. Er worden verschillende filmpjes gemaakt door S. Het is een bijdehand en vrolijk meisje. Ze wil later dokter worden en weet zeker dat dit haar gaat lukken. ‘I’m allready a popstar, because I feel like that!’. Bijzonder meisje. We moeten in de middag helaas de dames alleen laten omdat wij nog twee baby’s hebben om op te passen. (Het jongetje hebben wij inmiddels gebombadeerd tot James.) De meisjes zijn s’avonds met hun familie naar het ziekenhuis gegaan. Voor de zekerheid hebben de andere meisjes ook een inwendig onderzoek gehad. De volgende dag horen we dat ze allemaal verkracht zijn. En niet eenmaal…Een groot scheldkanon gaat af in mijn hoofd. Wat wordt ik daar kwaad van, bah…! Later komt Bradley bij ons om te vertellen dat de moeder van S. een zelfmoordpoging heeft gedaan. Zij ligt nog altijd op de intensive care. Dat kan er ook nog wel bij! Arme meisjes… (niet uit te drukken in woorden hoe je dat doet voelen).
</span><span style=“color: #000000”><strong>Bye, bye baby’s
</strong></span><span style=“color: #000000”>Dinsdag was de dag dat wij afscheid moesten nemen van Nana. (little diva). Zij werd opgehaald door een ‘social worker’ om in een weeshuis geplaatst te worden. Niks aan… Zij vond het niet leuk en wij ook niet. Je raakt na een weekje toch aan haar gehecht. Ter plekke werd besloten dat James ook mee gaat. Het is erg moeilijk om baby’s door te plaatsen en een goed onderkomen te vinden, dus wanneer er een ‘social worker’ in de buurt van het Bobbi Bear house komt wordt op hem/haar ingepraat tot dat zij het op zich neemt een goed onderdak voor de baby te vinden. Beide baby’s weg… Enige traantjes werden gelaten. Sandy en Viola besloten even met Bradley een stukje te rijden om hun hoofden leeg te maken.
In de tussentijd werd Michelle gebeld dat familie van James op het politiebureau stond!? Ik met Michelle de auto in om baby James op te halen uit het ziekenhuis. Wanneer baby’s door geplaatst worden krijgen zij namelijk eerst een check-up. Daarna zijn we doorgereden naar het politiebureau en hebben wij de tante’s opgehaald en meegenomen naar het Bobbi Bear house.
Wanneer familie zich plots meld wordt niet meteen de baby meegegeven. Eerst wordt gecheckt of hun verhaal wel klopt. Al snel blijkt dat niet een vreemde, maar vader zelf de baby heeft gedropt om de moeder een hak te zetten. Zo heeft moeder de baby bij vader gedropt om hem een hak te zetten. Baby James is dus gebruikt als speelbal, door weer een jonge moeder… Er wordt besloten dat James nog twee dagen bij ons blijft. Totdat de familie bij elkaar komt om goede afspraken te maken. Dit mede ook uit angst dat moeder komt om de baby weer bij de tantes weg te halen. De tantes hebben dan geen poot om op te staan, zij hebben immers niet de voogdij.
</span>
<span style=“color: #000000”>In de middag zijn wij even gaan shoppen. Er moest immers nog een jurk komen voor de bruiloft van zondag. (Heb natuurlijk die mooie nette jurk van het benefietconcert uit mijn rugzak gegooid om ruimte te maken, met het idee die toch niet nodig te hebben hier…)
</span><span style=“color: #000000”><strong>The worst living conditions!
</strong></span><span style=“color: #000000”>Bij terugkomst zit een 7-jarige (bijna 8) jongen bij Eureka in kantoor. Nors kijkend en niet pratend. Michelle heeft hem opgehaald uit het caravanpark waar hij woont. Hij zat hier alleen omdat zijn moeder om 4.00 snachts vertrokken is naar het werk. De jongen zit de hele dagen alleen. Daarbij is hij tot op heden nog niet naar school geweest! Tegen het einde van de dag komt moeder langs. Zij blijkt 20 te zijn en J. gekregen te hebben op haar 12e.Zelf nog een kind… Haar vader heeft haar niet geholpen om voor J. te zorgen. Vanaf haar 12e stond ze er alleen voor. Toch wordt besloten dat J. een nachtje bij ons komt slapen. Mede vanwege de slechte leefomgeving (het caravanpark) en het niet naar school gaan.
J. heeft ontzettende heimwee die avond. Op enig aandringen van mij gaat hij in bad. Ik kan je vertellen dat was nodig!!! Helemaal geschrobt en gewassen gaat hij opeens heel hard huilend naar beneden. Viola heeft een lekker bord pasta gekookt en na enig aandringen van Eureka, Sandy en mij eet hij dit op (lees als je het opeet krijg je mooie autootjes). Het niet eten leek echt een soort verzet tegen het hier zijn. Daarna was het eigenlijk goed. Hij heeft veel gespeeld en gegeten. Het bed naast mij werd opgemaakt en hij viel als een blok in slaap!
De volgende dag brengen wij (Michelle, Sandy, Viola en ik) hem naar school. Voor het eerst in zijn leven! Doordat hij waarschijnlijk enorm achterloopt zijn er verschillende tests afgenomen. Letters en kleuren kan hij nog niet onderscheiden. Hij heeft twee klassen in te halen! Michelle regelt dat hij naar school kan. Het komend jaar haalt zij hem persoonlijk op en brengt hem.
Wanneer J. op school is gaan wij een kijkje nemen in het caravanpark. Het is echt een verschrikking. J. woont in een soort van donkere kleine kelder (noemt het gerust grot). Er zijn nauwelijks ramen en het stinkt er enorm naar natte hond. Hier zit hij dan de hele dag alleen! Het is een wonder dat die jongen nog niet ziek is.
Sandy en ik beginnen in de middag met het maken van een boek voor de nieuwe vrijwilligers waarin we iedere medewerker plaatsen met foto/ functie en alle verschillende politiebureaus in de omgeving. (Tenminste wij hopen dat hij over twee weken af is, maar dan moet het wel wat rustiger worden hier). Vol enthousiasme komt J. terug van school. De hele middag speelt hij alsof hij naar school gaat. Hij komt naar ons toe. Geeft ons een knuffel, zwaait ons gedag, ‘vertrekt’ op zijn step, komt terug en geeft ons weer een knuffel. (Ongeveer twintig keer achter elkaar). Het lijkt alsof hij liefde tekort komt… In de avond gaan wij met J. terug naar het caravanpark. Michelle gaat kijken of zijn moeder voor de dag oppas geregeld heeft. Uiteindelijk is er een lieve vrouw bereid om voor J. te zorgen totdat moeder terugkomt van werk. Ook moet er een andere huis voor hem gezocht worden. Michelle gaat dit allemaal oppakken… J. gaat weer bij moeder slapen. Wat mij een dubbel gevoel geeft… Later in de week horen wij dat J. s’ochtends al vroeg klaar staat om naar school te gaan, vol enthousiasme!</span>
<strong>Bye, Bye James
</strong><span style=“color: #000000”>Donderdag is dan echt de dag dat wij afscheid nemen van James. Eureka heeft de hele familie bijeen geroepen. De tantes en oma van vaderskant, de tante van moederskant en moeder zelf is aanwezig. In de Zulucultuur is een bepaalde hiërarchie. De oma van James is de oudste daarom dient zij veel respect. Doordat zij betrokken wordt in dit hele verhaal kan oma ervoor zorgen dat er daadwerkelijk gezorgd wordt voor James. (Die, nu blijkt, een totaal andere ingewikkelde Zulunaam heeft…). Oma heeft nu de middelen om te zorgen dat haar zoon en de moeder van James het kindje niet zomaar dumpen. Ze kan nu Bobbi Bear inschakelen. Er wordt hierdoor een zekere druk gelegd op moeder. Het is een beetje moeilijk uit te leggen hoe dit precies werkt, maar de oma dient zoveel respect dat moeder en vader zullen doen wat zij zegt. Tevens kiest Eureka ervoor dat zij zelf een oplossing bedenken. Ook hierin heeft oma een grote stem. Er wordt uiteindelijk voor gekozen dat baby James en moeder bij haar en zijn tantes gaat wonen. James komt te wonen bij een goede familie waar goed voor hem gezorgd wordt.
Donderdag in de middag relaxen wij wat en in de avond gaan wij lekker uiteten en cocktailtjes drinken op Florida Road. Dat is het voordeel van geen kinderen hebben ;).
</span><strong>Brave girls
</strong><span style=“color: #000000”>Vrijdag wordt door Eureka gevraagd of wij een meisje A2.(12 jaar) ‘some love’ willen geven. Dit meisje was zaterdag op een feestje van een vriendinnetje. Door de vader van dit vriendinnetje, een hoogstaand lid van de community, is zij meegenomen om ijsjes op te halen. Hij heeft haar ergens achteraf meegenomen en verkracht. Op de terug weg is het meisje op de snelweg uit de auto gesprongen om van hem weg te komen! Onder de krassen en schrammen is zij zaterdag aangekomen bij het Bobbi Bear house. Even later kwam de vrouw van deze man langs om haar te intimideren geen aangifte te doen. Eureka en Ladyfair hebben haar weggestuurd. A2. heeft wel aangifte gedaan! Dezelfde dag is de man die haar verkracht heeft overleden. Nu komt ze langs voor counseling en ondersteuning. In het begin is ze verlegen en stilletjes. Maar na een tijdje is het ijs gebroken. We doen van alles. Met name zingen vindt ze erg leuk. Ze begon zelfs het liedje ‘We are the world te zingen!’. (Benefietconcert…) Je merkt dat ze af en toe afwezig en in zichzelf gekeerd is. Logisch… Ze is zo moe dat ze in de middag graag wil slapen zolang ik maar naast haar blijf zitten.
Zaterdag komt ze weer langs. Ze is open en gezellig. Springt alle kanten op en zingt. Vandaag spreekt ze met Selma onze psycholoog. Na een tijdje klamt andere A. (16 jaar) mij aan. Ze geeft mij een dikke knuffel en is blij mij te zien. Met z’n drieeën brengen we de rest van de ochtend door. A. vertelt mij dat haar moeder mij vorige week gemist had. Ze wilde mij graag zien. Ook zij had mij gemist. Ze blijft rond hangen en geeft mij veel knuffels. Ze doet het zo goed. Zorgt voor haar zusje. Gaat naar school, maakt haar examens. Ik vertel dat ik trots op haar ben omdat ik zie en weet dat ze het moeilijk heeft. (zie weblog 3!) Als ze weg gaat krijg ik een dikke knuffel. ‘I love you…’. Wat een schatje… </span>
<strong>Everything goes not according to plan!</strong>
<span style=“color: #000000”>Vanavond zouden wij eigenlijk naar de Durban by night tour. Deze is helaas op het laatste moment afgelast omdat er schietpartijen in de townships waren geweest. Niet veilig genoeg dus. (Dit is al de 3e keer dat wij hem verplaatsen omdat we eerste baby’s hadden…) Ik besluit dan ook vanavond mijn blog te typen omdat ik al zoveel meegemaakt heb. Maar dan…
Rond 19.00 staat er een auto bij de ‘gate’. Twee mannen en een meisje (20 jaar) staan op de stoep. We besluiten Eureka te bellen omdat wij de poort niet open mogen doen als wij alleen zijn (niet veilig hier). Wanneer Eureka er is gaat zij praten met de mannen en wij met het meisje. Ze heeft gedronken. Ze vertelt aan het vechten te zijn geweest met vrienden omdat zij haar laatste geld aan nog meer drank op wilde maken. Al snel wordt duidelijk dat ze de afgelopen jaren op de straat heeft geleefd. Ze is erg emotioneel en huilt. Ze wil niet meer leven, het hoeft allemaal niet meer zo. Na lang aandringen dringt ze een paar glazen water. En er wordt gezorgd voor ijs. (hele hand is dik van het slaan) Aangezien Bobbi Bear een huis is voor kinderen wordt besloten dat zij een nachtje in het traumacenter bij het politiebureau mag slapen. Dit wil zij in eerste instantie niet omdat zij bang is voor de politie. Na lang op haar inpraten gaat ze met mij en Eureka mee in de auto. Aangekomen op het politiebureau is ze alweer vergeten wat ze komt doen. Ze dondert mij ook bijna van het trapje af… Gelukkig liep ik achter haar. Er is een traumacounselor ingeschakeld gespecialiseerd in volwassenen om met haar te praten. Er blijft iemand de hele nacht bij haar gezien de uitlatingen die gedaan worden… Rond 21.30 kom ik met een vol hoofd weer thuis aan. Wat een week! </span>
<span style=“color: #000000”>Het is mij deze week echt duidelijk geworden dat je niets kan plannen. Het beste kun je op de dag zelf bedenken dat je vanavond uit eten gaat of iets anders leuks gaat doen. En zelfs dan komt er zo weer iets tussen…
Gelukkig hebben wij vandaag een leuke dag! Zulubruiloft… Even wat anders aan mijn hoofd.
Ik ga mij dan nu ook snel even mooi maken :D</span>
<span style=“color: #000000”>Liefs,</span>
<span style=“color: #000000”>Sanne</span>
<span style=“color: #000000”>P.S. Even geen tijd voor foto’s, komt weer bij mijn volgende blog.
</span>