(origineel bericht op be-more.nl)
Busy auntie… Sannie!
<strong>Meisje N.
</strong>Moeder zit nog altijd in de gevangenis omdat zij vorige week niet met borgtocht vrijgelaten werd. Samen met Ladyfair ga ik naar ‘court’ om te kijken wat er deze week besloten gaat worden. Voor de ingang staat haar vriend, man of ‘gewoon maar een vriend’. (Hij heeft inmiddels zijn verhaal al drie keer veranderd). De rillingen lopen over mijn rug. Dat heb je soms bij bepaalde mensen. Alles in je lichaam zegt wat een nare man. Niet zozeer ergens op gebaseerd. Hij is boos. Wij zouden geen rechtelijke machtiging hebben om N. bij ons te laten verblijven. Wij handelen echter in opdracht van de ‘social worker’. Na een tijdje wachten (zoals zo vaak) komt de ‘pleegmoeder’ van N. naar voren. Een forse, blanke Afrikaanse vrouw. Ze vertelt dat N. geen Zulu spreekt en dat ze daarom vrijgelaten moet worden (zie vorig weblog: opgepakt voor diefstal). We spreken immers geen Engels bij Bobbi Bear!? Kort samengevat: ‘pleegmoeder’ wordt vrijgelaten, 5 jaar voorwaardelijk. Ze heeft namelijk eerder al eens wat gestolen. Haar vriend, man of ‘gewoon maar een vriend’ vertelt meteen met haar naar Bobbi Bear te komen om N. op te halen. We besluiten zo snel mogelijk Eureka en Michelle op te bellen om hier een stokje voor te steken. Snel worden we opgepikt. N. wordt in het huis verstopt totdat moeder geweest is. Alle hekken worden gesloten. Thuli heeft met N. gesproken en zij heeft dan eindelijk toch besloten te praten! Wat Bobbi Bear en de ‘social worker’ genoeg grond geeft haar niet meer terug te sturen!!! Het trieste is dat zij altijd als huissloof is gebruikt. Voor 20 Rand per week (Net iets meer dan één euro) moest zij alles in huis doen. Ondertussen wordt ze uitgescholden voor alles wat maar los en vast zit. Buren hebben hier bandopnames van. Tevens is zij seksueel misbruikt door een vriend van pleegmoeder. Echt niet, dat zij nu nog terug gaat naar deze vrouw! Ondertussen krijgt natuurlijk N. overal de schuld van. Zij zou de kaas gestolen hebben.Wel vreemd dat ze de twee stukken kaas dan in de BH van deze vrouw gevonden hebben…
De laatste week is N. bij ons gebleven. In de tussentijd is haar pleegmoeder (nog wel) vier keer langsgekomen. Eén keer heeft N. haar gezien. Ze verstopte zich achter één van de vrijwilligsters. Bang! De ‘social worker’ gaat nu bepalen wat er met N. gebeuren gaat. Naar alle waarschijnlijkheid gaat ze terug naar het weeshuis waar ze drie jaar geleden uitgekomen is. Niet beter, maar slechter. Deze vrouw heeft meer kapot gemaakt dan dat zij zich waarschijnlijk bewust is. Niet opgevoed volgens de Zulucultuur zal ze in een land als Zuid-Afrika altijd tussen wal en schip vallen. Zulu kinderen spelen niet met haar want ze spreekt geen Zulu en Afrikaanse kinderen niet omdat zij niet Afrikaanse is… En dat is naast de beschadigingen van het seksueel en emotioneel mishandelen.
Hoewel ze in de eerste week verlegen en teruggetrokken was wordt ze steeds uitbundiger. Helaas ook moeilijker handelbaar. Ze is vroeg aan het puberen. En ik hoor mijzelf soms dingen tegen haar zeggen die mijn moeder tegen mij zegt. (En ik echt verschrikkelijk vond…). Wanneer er andere kinderen in huis zijn is zij erg jaloers en eist zij (vaak op een negatieve manier) aandacht. Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt proberen wij haar hier in een gezonde en normale routine te krijgen. Hopelijk neemt zij toch iets van de liefde en zorg die wij geven mee in de rest van haar leven.
<strong>Meisje N2
</strong>Maandag aan het einde van de middag vertelt Eureka mij dat zij eigenlijk een meisje van 14 jaar bij ons onder wil brengen. Of ik dit wil alleen? Je kunt toch moeilijk nee zeggen als je hoort dat dit meisje verkracht is, de dader nog vrijloopt en er geen andere veilige haven is voor haar om te verblijven? Rond half zes komt ze binnen. Huilen, verdrietig en teruggetrokken. Ze eet niet of nauwelijks. Tijdens het kijken van een film gaat het even, maar dan moet ze naar bed. Ze wil graag bij mij en ‘kleine N.’ op de kamer slapen. Geen probleem, als dit haar de nacht doorhelpt. Als ik twee minuutjes voor de laptop hoor ik een zacht gehuil. Ik besluit naast haar te zitten. Haar Engels is niet zo goed maar ik kan eruit op maken dat ze bang is gevonden te worden door de dader. Ik probeer haar gerust te stellen. Grote tranen rollen over haar wangen. Ze wordt onrustig en hyperventileert lichtjes. Ik blijf bij haar tot ze naar een uur eindelijk in slaapt valt. Met de tranen nog op haar wangen.
<strong>Nieuwe vrijwilligers
</strong>Dinsdagochtend staan we met z’n drieeën (N., N2 en ik) op ons gemak op. Het is ‘Heritage day’. Een feestdag voor alle inwoners van Zuid-Afrika om hun achtergrond te eren. Met name de Zulucultuur is heel trots op hun gebruiken. Vooral op hun klederdracht. Voor mij en de andere werknemers van Bobbi Bear betekent het een extra vrije dag. In de middag kwamen de nieuwe vrijwilligsters! Vijf nieuwe dames in het Bobbi Bear huis. Na zo’n weekend ‘alleen’ (s’avonds dan…), een drukke en gezellige bedoening. Nadat ze een beetje uitgepakt hadden zijn we naar de supermarkt gelopen (Checkers). Meteen even eten ingeslagen voor een paar dagen en een verjaardagstaart voor N2. Zij was namelijk jarig. 15 jaar. Niet onbelangrijk om te vieren ondanks de situatie waar ze nu in zit. Ze leek het wel te waarderen. Toch ook vandaag wel heel verdrietig…
Woensdag wordt N2 weer opgehaald en naar een ander huis gebracht. Dit mede omdat Bobbi Bear ‘point of rescue’ is. Dit betekent tijdelijke huisvesting.
<strong>Kleine ondeugende J. </strong>
Ook J. is deze week weer in beeld gekomen. (zie weblog 5) Michelle heeft signalen opgevangen uit het caravanpark dat het niet goed gaat. Hij zou o.a. geslagen zijn met een leren riem. Daarnaast is er tot op heden nog geen ander verblijfplaats geregeld. Wat betekent dat hij nog steeds in een druipende ‘grot’ onder de grond woont… (Om het zo maar even te zeggen). Hij hoest en is constant ziek. Waarschijnlijk vanwege de schimmels in het huis. Genoeg signalen om hem voor een nachtje in het Bobbi Bear huis te halen. Wanneer J. uit school komt, wordt er een foto gemaakt van de billen van J. (Dit kan later nog als bewijsmateriaal dienen). Een grote blauwe plek, echt niet normaal, loopt over zijn linkerbil… Martin, politieagent, wordt ingeschakeld. Samen met hem, Michelle en Lara (nieuwe vrijwilligster) vertrekken we naar het caravanpark. Ik zie Lara dezelfde reactie hebben die ik had bij binnenkomst. Michelle begint spontaan te krabben en wil wel weer onder de douche. Moeder vertelt dat zij J. geslagen heeft omdat hij andere geslagen zou hebben… Het gesprek vindt plaats in het Afrikaans maar is voor mij inmiddels al goed te volgen. (Althans in de grote lijnen). Martin maakt duidelijk dat hij de situtie in de gaten houdt. Daarnaast wordt haar de regeling voor gelegd dat J. doordeweeks bij Bobbi Bear verblijft en in het weekend bij haar. Totdat zij alles beter op de rit heeft.
(Later horen we dat de opa van J. tevens zijn vader is… Wil niet weten wat deze moeder op 12-jarige leeftijd heeft moeten doorstaan)
Op dit moment zijn er dus twee kinderen in huis om voor te zorgen.
<strong>Rocked it!
</strong>Door Thuli ben ik gevraagd een presentatie te geven op één van de scholen in de buurt. De meeste van jullie weten wel hoe ‘doodnerveus!!!’ ik dan ben. Ik besluit het toch maar te doen. Gelukkig gaat Ladyfair mee als back-up. Samen lopen we het schoolgebouwtje binnen. Voor mij bevindt zich een klas met leerlingen van de 15/16 jaar. Daar sta je dan… Ja… en dan moet je praten over seksueel misbruik en suïcidaliteit. En dat ging… eigenlijk heel goed!! Het werd een leuk, interactief gesprek met de klas. Iedereen leek geïnteresseerd en bereid te luisteren. Soms moest je even wat kinderen aanwijzen om je vraag te beantwoorden. Maar dat was bij ons ook altijd zo op de middelbare school!
Na mij vertelde Ladyfair over haar leven en de trauma’s die zij doorstaan heeft. Dit alles vertelt zij zeer open en eerlijk aan een klas vol pubers. Respect!
Na de tijd lopen we beiden met een goed gevoel het klaslokaal uit. Ladyfair geeft meerdere keren vol verbazing aan dat ze trots op me is. (Waarschijnlijk omdat ik een paar keer heb laten vallen dat ik presenteren altijd erg lastig vind). Het doet me goed dit uit de mond van zo’n sterke vrouw te horen.
<strong>Ziek
</strong>Hoewel ik in het weekend denk dat het beter gaat met mij lichamelijke gesteldheid wordt het aan het einde van de week alleen maar erger. Wanneer ik twee dagen (en totaal meer dan twee weken megaverkouden) als een zombie heb rondgelopen vraag ik Michelle toch maar mij naar de dokter te brengen. Ik moet lang wachten maar als ik aan de beurt ben wordt ik helemaal doorgelicht. Voorhoofdsholteontsteking en keelklachten. Vervolgens krijg ik een medicijnkast aan medicatie voorgeschreven. (o.a. antibiotica). Meteen maar even opgehaald bij de drogist en de rest van de dag rustig aan gedaan.
<strong>Galleria
</strong>Zaterdag regent het. Hierdoor was er helaas, alweer, geen Support Group. Tot nu toe geen kans gehad om hier naar toe te gaan. Hopelijk komt er nog een zonnige zaterdag. We gaan met N. naar Galleria. Een winkelcentrum in de buurt en kopen voor haar nieuwe schoenen. Waarna we samen zijn gaan lunchen. Ondertussen krijgen we een telefoontje van Jackie dat er mogelijk een baby komt logeren. Deze jongen is door zijn moeder achter gelaten. We voegen ons daarom bij Jackie. Na een tijdje wachten komt de politiewagen aangereden. Maar… de moeder is gevonden. Geen baby te logeren dus. Wel is er een afspraak gemaakt met de 18-jarige moeder om maandag langs te komen. Ze heeft duidelijk hulp nodig om voor haar mannetje te zorgen.
In de avond, toen N. op bed lag, hadden we mooi de kans om kakkerlakkenpoker uit te proberen. Na veel lachen, gieren en brullen zijn we rond half twee naar bed gegaan.
<strong>Sandy en Mark op bezoek!
</strong>Zondagmiddag kwamen Sandy en Mark (haar vriend) op bezoek. Super gezellig. Met z’n drieeën zijn we naar Ushaka gereden. Hier hebben we een zeehondenshow, penguinvoeding en een megagroot Aquarium gezien met verschillende zeedieren erin. Na de tijd zijn we lekker gaan eten bij Moyo. Ultieme ervaring als je echt Afrikaans wilt eten. Als voorgerecht hadden we een stukje Kudu en Struisvogel. Dit moest met de handen gegeten worden. Onze handen werden dan ook eerst gewassen doormiddel van een karaf met rozenwater. Het hoofdgerecht werd geserveerd in een ijzeren pannetje. Tussen de gerechten door werden onze gezichten geschminkt. Zelfs Mark heeft zich laten schminken!! En na dit alles toch ook nog maar een lekker toetje. Superfijn en gezellig om weer even bij te kletsen en alles een beetje door te nemen wat we hier samen de afgelopen zes weken hebben meegemaakt. Wat best veel is eigenlijk!
Maandag hebben we weer afscheid van elkaar genomen. Best even lastig momentje… Maar, we gaan elkaar in Nederland gewoon opzoeken!
<strong>Folweni
</strong>Met Mildred ben ik maandag naar Folweni comfortcenter geweest. Hier kwam een jongen van 18-jaar. Getraumatiseerd door dat een Indiaase man hem heeft geprobeerd te verkrachten. Deze man zou een 'social worker’zijn. De zaak heeft geen doorgang gevonden daardat de verklaring niet goed zou zijn afgenomen. Mildred heeft met hem en zijn ouders gepraat. En schakelt nu een psycholoog in van Bobbi Bear om dit trauma te verwerken.
Even later komt er een vrolijk meisje van 7 jaar binnen gelopen. Terwijl Mildred met haar moeder praat, kleuren wij samen meerdere kleurplaten in. Morgen moet zij praten in ‘court’. Mildred probeer het meisje zo goed mogelijk voor te bereiden. Wat lastig is voor zo’n jong meiske. Ze is meerdere malen verkracht vanaf de leeftijd van 1 jaar. Haar moeder heeft meerdere doodsbedreigingen gekregen. Het is een gevoelige case. Wordt vervolgd…
Hoop dat het jullie allen goed vergaat!
Liefs,
Sanne