(origineel bericht op be-more.nl)
Time flies…
<em>Momenten om nooit meer te vergeten…
</em>Het is inmiddels al weer meer dan een week geleden dat ik mijn laatste weblog heb geschreven. De tijd vliegt echt voorbij en hoe is het nou mogelijk om alles wat ik meemaak vast te leggen in een paar woorden. Toch wil ik super graag met jullie delen hoe het hier gaat, dus laat ik het maar proberen!
Afgelopen maandag ben ik voor het eerst naar de rechtbank geweest. Wij zijn mee geweest als steun voor de moeder van twee jongens die geslagen zijn door de ex-vriend van moeder. Moeder is helaas ook dader, omdat ze niks gemeld heeft van het geweld. Gelukkig heeft de moeder haar leven weer opgepakt en zorgt nu weer goed voor haar zoons. Waarschijnlijk krijgt de moeder niet zo’n hoge straf, hopelijk haar ex vriend wel! Normaal gesproken gaat Bobbi Bear niet mee naar zaken voor volwassenen, maar bij dit gezin is Bobbi Bear zo betrokken dat ze daarom ook naar de zaak van moeder gaan. Eenmaal in de rechtbank bleek dat er meerdere zaken snel achter elkaar behandeld worden. De zaak waar wij voor kwamen was als tweede aan de beurt en het werd helaas uitgesteld voor verder onderzoek. Gelukkig komt de zaak nu wel al 21 december voor, want één van de jongens gaat zijn vader in Londen bezoeken in januari en dan moet de rechtzaak afgerond zijn. Het schijnt hier ontzettend vaak voor te komen dat zaken uitgesteld worden, je komt dus vaak voor niks. Bizar ook om te zien dat de politie agent tijdens het voorkomen van de zaken ligt te slapen. That’s Africa… Onderweg in de auto kwamen we in een grote verkeerschaos terecht. 195 landen kwamen in Durban samen om te praten over de klimaatverandering. Dat betekent: tientallen daklozen en straatkinderen worden van de straat geplukt en buiten de stad gegooid, delen van de stad worden ineens mooi gemaakt, en de politie is druk met het begeleiden van hoge pieven in plaats van vieze smeerlappen pakken. Wie wordt hier nou beter van?
Dinsdag ben ik mee geweest naar een presentatie op een kleuterschool. Thuli gaf de presentatie en het was ontzettend leuk om erbij te zijn. In ontzettend simpele maar duidelijke taal werd uitleg gegeven over de ‘good touch’ en de ‘bad touch’. Ik schrok best toen er een stuk of 15 kinderen hun handen opstaken op de vraag: “Did anybody ever touched your private part?”. Hopelijk is door de presentatie duidelijk geworden wat wel en niet goed is en waar de kinderen naar toe kunnen als iemand ze iets hebben aangedaan. Verder is er vandaag een nieuw meisje van 5 binnen gekomen waar wij de komende tijd voor gaan zorgen. Dit meisje is verkracht, maar ontzettend bang om naar de dokter te gaan waardoor er bewijs verloren gaat. De bedoeling is dat ze de komende tijd op een veilige plek is en counseling krijgt waardoor ze toch nog naar de dokter gaat. Het is een vrolijk meisje en ze is gelijk lekker gaan spelen. Ze spreekt alleen Zulu, maar met handen en voeten kom je toch een heel eind. Toen het bedtijd was veranderde het lieve vrolijke meisje ineens in een klein angstig kind. Ik heb nog een kind zo intens bang gezien. Toen we iemand erbij haalde om aan haar te vragen wat er was, vertelde ze dat ze bang was dat ‘de man’ weer terug zou komen. Verschrikkelijk om te moeten horen en dit te moeten aanzien. Uiteindelijk is ze pas om 12 uur in slaap gevallen…
Woensdag mocht ik mee met Jackie en Thuli naar een presentatie over Bobbi Bear. In verband met de 16 days of activism was Bobbi Bear uitgenodigd om een presentatie te geven in een soort gemeentehuis. De andere presentaties die werden gegeven waren echt heel interessant, ik leer hier echt van alles. Als laatste was Bobbi Bear aan de beurt en dan zie je hoeveel mensen geraakt worden door het werk van Bobbi Bear. Jackie kan echt speechen als de beste en haar verhalen maken dan ook echt indruk. Een aantal mensen hebben ook al gezegd dat ze met hun bedrijven misschien geld op kunnen halen, dus dat is natuurlijk helemaal geweldig. Het mooiste aan deze dag vond ik de gesprekken die ik heb gehad met Jackie en Thuli. Deze vrouwen hebben al zo veel meegemaakt en zo veel gedaan voor Bobbi Bear dat je wel dagen achter elkaar zou kunnen luisteren. Zelfs na zo veel ellende zetten ze zich nog elke dag keer op keer in voor anderen.
Vrijdag is een dag die ik nooit meer zal vergeten… Toen we in de ochtend aankwamen vertelde Jackie dat we naar de Tree gingen die dag en dat we allemaal met een case terug moesten komen. Ik dacht okeeeee, dat geeft geen druk ofzo. Bij de Tree komen de meest arme vrouwen met kinderen en zij krijgen hier wat eten en kleding. Hiernaast staat Bobbi Bear klaar om hulp te bieden voor allerlei soorten problemen. Daar gingen we dan, in de auto op weg naar iets waar je niet op voorbereid kan worden. Er zaten een paar rijen vol vrouwen en kindjes allemaal te wachten tot wij daar kwamen. Pas toen we begonnen met uitdelen merkte ik pas hoe arm deze mensen zijn, ze trekken de spullen bijna uit je armen, en je kan het ze niet eens kwalijk nemen. Wat zou jij doen als je geen geld hebt om eten voor je kinderen te kopen. Ook heb ik bij de Tree een case opgedaan, samen met Nosipho. Er kwam een mevrouw bij ons die na een operatie aan baarmoederhalskanker erachter is gekomen dat haar blaas beschadigd was zonder dat ze dit aan haar hadden verteld. Naast medische hulp voor haar lichamelijke ongemakken wil ze ook graag psychische hulp, omdat ze het er erg moeilijk mee heeft. Hopelijk kan ik deze vrouw helpen door dit voor haar te regelen.
Toen we vol van alle indrukken terug in de auto zaten dachten we dat er op vrijdagmiddag vast niet veel meer te doen zou zijn en we dus op tijd naar huis konden. Jackie had echter andere gedachten en riep alle staf bij elkaar voor een meeting. Toen wij na een tijdje gezang hoorden gingen we om een hoekje kijken en mochten we erbij komen. Het is niet in woorden, zinnen of beelden uit te leggen hoe mooi het is als een groep Zulu vrouwen samen aan het zingen en bidden zijn. Ook al versta je niet wat er gezongen wordt, het gevoel en de warmte gaan dwars door je heen. Op een gegeven moment kwamen er twee mensen binnen die samen met de staf gingen bidden. Zij vroegen elke vrouw iets te vertellen over het afgelopen jaar en de wensen voor het volgende jaar. Tijdens de gebeden en het gezang tussendoor bleek pas hoe zwaar al deze mooie en inspirerende mensen het hebben. De tranen vloeiden rijkelijk en ik voelde me zo bevoorrecht dat ik hier bij mocht zijn. Het is mooi om te zien dat deze vrouwen zo veel kracht halen uit hun geloof. Aan het einde is er ook nog voor ons gebeden en het gevoel wat ik deze middag heb gehad neemt echt niemand me meer af.
Toen ik ’s avonds, vol van alle indrukken, ons kleine meisje in bad wilde doen kwam Jackie opeens binnen: “I’ve got a present. This is D. a 4 year old girl and she speaks Afrikaans. Daar staat dan een klein meisje voor je neus, zonder spullen en zonder enige informatie. Gek, maar zo kan het hier lopen. Het was een vrolijk meisje en begon gelijk te spelen met het andere meisje. Ze wilde niet echt echt eten, maar in bad gaan vond ze geweldig. We hebben haar gewassen en schone kleertjes aangetrokken en toen ging ze naar bed. Toen ze eenmaal naar bed moest raakte ze erg overstuur, ze wilde naar haar moeder en probeerde een paar keer naar buiten te lopen. Ontzettend zielig dat we niks voor haar konden doen, behalve onze liefde geven. Uiteindelijk viel ze bijna op de bank in slaap toen Jackie binnen kwam met haar oom aan de telefoon. De moeder van het meisje was bij de dokter erg in de war, vermoedelijk verslaafd aan drugs, en de dokter vond dat ze niet in staat was om voor haar dochter te zorgen. Gelukkig is haar oom haar diezelfde avond nog op komen halen en zagen we weer het vrolijke meisje terug.
Als je denkt dat deze mooie, gekke, onvoorspelbare dag toen voorbij was… Al meerdere keren deze avond hoorden we bij de buren (waar twee kinderen zijn) ontzettend veel boos geschreeuw. Op een gegeven moment werd dit zo erg dat we naar Jackie zijn gegaan en zij besloot dat we de politie moesten bellen. Klein detail is dat je 6 verschillende politienummers probeert en er nergens iemand op pakt. Pas na ongeveer een uur iemand te pakken gekregen en nog eens twee uur later kwam de politie langs. Gelukkig was het toen bij de buren al weer rustig maar het zet je zeker aan het denken, wat nou als je echt met spoed politie nodig hebt??
Ik besef me dat ik ondertussen al een superlang verhaal heb geschreven. Ik zal nu afsluiten en zo snel mogelijk een stuk verder typen over het weekend, want daarin zijn ook weer een paar bijzondere dingen gebeurd. Morgen bij het Bobbi Bear huis zal ik proberen wat foto’s te uploaden. Helaas heb ik niet zo veel foto’s die ik kan plaatsen, omdat ik geen kinderen herkenbaar in beeld mag brengen. Trouwens, misschien vragen jullie je ondertussen wel af of ik al een idee heb voor mijn sponsorgeld. Ik ben hier nog hard over aan het nadenken, maar ik weet wel dat ik een deel van het geld wil besteden aan de staf. Momenteel is er genoeg materiaal voor bijvoorbeeld de rapebags (de tassen die meegaan wanneer een kind is verkracht) en er is ook genoeg kleding voor de kinderen die eventueel binnen komen. Nu ik hier drie weken ben heb ik van verhalen, van bijvoorbeeld Jackie, gehoord dat de stafleden het erg moeilijk hebben. Stuk voor stuk zorgen zijn allemaal voor heel veel kinderen, die vaak niet van hen zijn, en leven vaak in de armste delen van Durban. Zij krijgen amper salaris en ondanks dat komen zij toch elke dag naar Bobbi Bear om anderen te helpen. Je hoort ze nooit klagen en zijn bijna altijd vrolijk. Toen ik van Eureka hoorde dat de meeste van de staf met kerst vaak niet eens iets te eten hebben voor hun eigen gezin, wist ik dat ik hier iets aan wilde doen. Zonder deze mensen zou Bobbi Bear immers niet eens bestaan. Hoe ik dit precies in ga vullen, laat ik jullie nog weten!
Nu ga ik echt stoppen, ik zal zo snel mogelijk weer wat laten horen. Bedankt voor alle lieve reacties, dat doet me echt goed!
Heel veel liefs en een dikke kus,
Irma