(origineel bericht op be-more.nl)
Tough and lovely South-Africa
Deze week was een volle, interessante week, vol nieuwe ervaringen. Een lange blog, want er is veel gebeurd haha!
Vorige week zaterdag was al een volle dag, maar er wat nog één ding wat ik vergeten was te vertellen en toch graag met jullie wil delen, aangezien het de realiteit hier in Zuid-Afrika goed weergaf en ik er behoorlijk van schrok: toen we in Galleria hadden gegeten, zaten daar ook twee donkere kindjes, tussen de 1 en 2 jaar, met hun moeders. Ze hadden lichtgevende stokjes bij zich (een beetje van die glow in the dark sticks voor de kenners) en ze keken heel schattig naar ons. Ik ging één van die kindjes een beetje kietelen en eigenlijk een beetje te spelen zoals je dat met jonge kindjes doet. Op een gegeven moment zegt de moeder van het kindje: ‘You’re not from here, are you?’. Ik gaf aan dat ik inderdaad uit het buitenland kwam, namelijk Nederland. Waarop ze zei: ‘Yes, I thought so, because white people from here don’t play with my son like that’. Bam, realityschok! Ik stond even met open mond naar haar te kijken. Ongelofelijk dat de Apartheid toch nog voelbaar is, dat geven de inwoners zelf ook aan. Heel heftig en dat spookt ook nog wel door m’n hoofd.
<strong>Durban Court op maandag</strong>
Dit was de eerste dag in de rechtzaal, in Durban Court. Het bedroeg een zitting waarbij het vonnis zou worden uitgesproken in een zaak waarbij een 17-jarige jongen een 13-jarig meisje dat verstandelijk gehandicapt was, had verkracht. We moesten op de gang wachten tot de zaak zou beginnen. Er zat verder niemand die voor deze zaak kwam, behalve een jonge jongen die naast mij zat. We kregen een vermoeden en vroegen het Sindi; inderdaad, dat was de dader. Heel gek, dat zal je in Nederland niet zo snel zien! Ik voelde verschillende dingen; walging, maar ook onbegrip, dat zo’n jongen die er goed en verzorgd uit zag en toch zoiets op zijn geweten had. Na een tijdje wachten kregen we te horen dat de zaak werd laten vallen. Zo maar, geen reden werd gegeven. We gingen het vragen aan de aanklager, uit interesse, maar vooral ook uit onbegrip. Ze gaf aan dat ze de zaak had laten vallen, omdat het te moelijk zou zijn om aan te tonen dat de jongen op voorhand wist dat het meisje verstandelijk gehandicapt was, gezien zij had ingestemd met het seksuele contact (aldus hem) en 16 jaar bleek, ipv 13 jaar. Ongelofelijk, vooral als je bedenkt dat die jongen al haar hele leven lang haar buurjongen is! ‘Dit is Zuid-Afrika’, zo zei Sindi.
Bij terugkomst zat de moeder van het babytje van 6 maanden waar we zaterdag een melding over hadden gehad, op de bank. Ze was al in gesprek geweest met Thandeka, maar ik mocht bij het tweede deel van het gesprek aanwezig zijn. Ze spraken in Zulu, maar Thandeka vertaalde het af en toe voor mij. Het bleek dat de vrouw geen geld had om eten te kopen voor de kleine en met dat in gedachten het babytje had achtergelaten bij de buurvrouw, om achter geld aan te gaan. Ze ontvangt geen kinderbijslag (<em>grant </em>heet dat hier) en de vader van het kind onderhoudt het kindje niet. We hebben besloten dat ze gaat proberen een identiteitskaart aan te vragen, waarna ze de kinderbijslag aan kan vragen. Als ze dit ontvangt, kan ze haar kindje wel onderhouden. Er was geen noodzaak om het kind weg te halen, omdat ze heel erg graag voor haar kindje zorgt en er veel van houdt. We hebben wel wat extra melkpoeder, luiers, eten en kleding meegegeven.
's Avonds hebben we de documentaire over de medewerkers hier bij Bobbi Bear, <em>Rough Aunties</em>, gezien. Heel indrukwekkende docu, waarin je goed ziet hoe sterk de band tussen de vrouwen is en hoeveel ze voor elkaar over hebben. Heel mooi om te zien. Ook heel indrukwekkend was dat we zagen hoe sterk die vrouwen zijn, wetende dat ze heel veel hebben meegemaakt!
<strong>Umbumbulu Court op dinsdag</strong>
Vandaag waren er twee zaken in Umbumbulu Court, een heel ander, primitiever, rechtsgebouw dan die van Durban. Beide zaken betroffen <em>bail application</em>, dat wil zeggen, of de verdachten borg krijgen. Eerst kwamen er nog andere zaken, die werden allemaal uitgesteld. Ook de twee zaken waar wij voor waren werden uitgesteld, ivm het feit dat er geen elektriciteit was. Wederom, this is South-Africa! Er was bij één van de twee zaken ook een groep vrouwen, zij gingen na de zitting buiten het hek zingen over dat verkrachters geen borg zouden moeten kunnen krijgen. Heel mooi om dat gezang alleen al te horen, maar nog mooier met de gedachte erachter. We klapten allemaal lekker mee en werden zelfs door een fotograaf op de foto gezet.
's Middags kwam de pleegmoeder van Na. weer langs. Ze bemoeide zich met veel zaken, want Na. moet eigenlijk naar een ander opvangtehuis. Probleem is echter dat het huis waar een plekje voor haar vrij is, te ver van haar huidige school is. Daarom zou ze naar een andere school moeten, maar dit is slechts voor 2 maanden, het schooljaar begint hier namelijk in januari. Nu is het nog maar de vraag of er een school is die haar voor 2 maanden aan wil nemen. Het is nu dan ook de vraag of ze hier nog twee maanden blijft en daarbij de lasten heeft van verschillende vrijwilligers, of dat er toch een school gevonden kan worden waar ze terecht kan.
<strong>M. het meisje dat mijn hart veroverde</strong>
<strong></strong>
Woensdagochtend zijn Lara, Sdudla, Mildred, Sindi en ik naar de uitgestelde zitting van gisteren geweest. Deze zaak ging over een dertigjarige man die zijn 14-jarige buurmeisje had verkacht. Na een paar zaken was hij eindelijk aan de beurt. Yes, geen borg voor hem, hij blijft gewoon vastzitten en het onderzoek gaat verder!! Helaas kunnen we deze zaak niet verder volgen, want de volgende zitting is pas in november.
's Middags weer bij het huis aangekomen, was M. daar, een meisje van vier dat een jaar lang bij Bobbi Bear is gebleven. Ze heeft een spierziekte en kan daardoor niet lopen. Ze wilde graag bij ons spelen en zo kreeg haar oma, waar ze bij woont, een paar daagjes rust. Wat een schatje is dit zeg! De hele tijd ‘auntie dit’, ‘auntie dat’, ze heeft zeker een eigen willetje en laat die ook gerust horen, haha!
<strong>Victim Friendly Centre in Scottsburgh</strong>
<strong></strong>
Donderdag heb ik lekker gespeeld met M. en later een fotoshoot gehouden met Ladyfair. Ze wilde graag op de foto, en niet één, nee een heleboel! We hebben erg hard gelachen.
's Middags zijn Sylina en ik met Mildred naar het Victim Friendly Centre in Scottsburgh geweest. In een VFC worden kinderen opgevangen als er iets is gebeurd en ze ontvangen er counseling. Mildred had vandaag een afspraak voor counseling met een 4-jarig meisje en haar moeder. Sylina en ik hebben lekker met het meisje gespeeld, ze sprak echter alleen Zulu, dus we konden niet echt met haar communiceren. Het meisje was heerlijk aan het spelen en kwam naar mate de tijd vorderde wat meer uit haar schulp. Uiteindelijk ginge ze ook met Mildred praten en ze bleek heel veel verteld te hebben. We kregen te horen dat haar <u>iets</u> (wat werd niet duidelijk) is aangedaan door een 14-jarige jongen. Wat er is gebeurd is ernstig, maar de jongen kan geen straf krijgen, omdat hij minderjarig is. Dit schokte me wel erg, iemand moet naar mijn mening gewoon boeten voor z’n daden en nu leert hij nergens van! Volgende week heeft Mildred weer een afspraak met haar en dan zal ze de beer gaan gebruiken. Hopelijk kunnen Sylina en ik hier ook weer bij zijn, zodat we de zaak een beetje kunnen volgen en ook zien hoe de beer wordt gebruikt.
Op de terugweg gingen we Mildred naar huis brengen, daar hebben we haar oma van 94 jaar ontmoet. Fantastisch, echt een heel oude vrouw. Ze was blij ons te zien en we hebben even met haar gesproken, een hele warme ervaring.
<strong>Hluhluwe</strong>
<strong></strong>
Dit weekend gingen Sylina en ik naar Hluhluwe, daar hadden we heeeeeeeel veel zin in! Lekker dieren kijken en even helemaal ontspannen.
Vrijdag vertrokken we om 1 uur richting het park. De eerste nacht overnachtten we in een backpackers, op een half uurtje rijden van de ingang. Dit was een super mooie backpackers en we hebben daar lekker gegeten, Savanna Dry gedronken en bijgekletst met onze reismaatjes die ook naar Hluhluwe gingen.
Het park was echt ge-wel-dig! Bij binnenkomst zagen we gelijk een van de Big Five: de buffel! Kort daarna zagen we ook nog een giraf en zebra’s. Echt fantastisch om die beesten zo in het wild te zien, en ook nog eens heel dichtbij!
Binnen een halfuur hadden we ook de tweede van de Big Five gespot: de neushoorn. Dit was een witte, te herkennen aan een brede kaak en lip.
We hebben nog veeeeeeel meer dieren gezien, waaronder drie van de Big Five en nog een aantal zeldzame dieren die je niet zo snel ziet (een cheetah met zijn prooi – hij stak zelfs zijn bebloede kop omhoog – en een zwarte neushoor met zijn jong – te herkennen aan de puntige lip. We hebben heel erg geluk gehad en het was echt schitterend Niet alleen dat we zo veel dieren hebben gezien (25 verschillen soorten), maar de natuur daar is ook adembenemend. Binnen zo’n park zijn er al zo veel verschillende soorten omgevingen; van dor en droog en bladloze bomen, tot groen gras en bomen vol met bladeren!
Zaterdagavond hebben we in het park zelf geslapen, in safaritenten. Dit waren hele luxe tenten met zelfs een eigen keukentje en badkamer! Gelukkig waren er ook klamboe’s, want er kwamen 's avonds heel veel insecten in onze tent, dat was wat minder! We hadden ook nog iets heel spannends meegemaakt: toen we om half 7 's avonds terugkwamen van onze tweede rit in het park, werden we met de bus afgezet bij onze tenten. Ik zat in een bus waar de andere twee meiden waarmee ik in een tent lag, niet in zaten. Ik stapte uit de bus en liep gewoon naar de tent toe. Achter me, vanuit de bus, hoorde ik opeens: ‘stop, stop!’. Ik stopte, keek om naar de bus en keek weer terug naar het pad en daar stond ik, oog in oog met een hyena. Een echte, op slechts een paar meter afstand! Ik was blij dat ze me hadden geroepen en liep verder met de gids. Daarop ging de hyena weg, maar toen de twee andere meiden later aankwamen, kwam hij met een vriendje terug, helemaal tot aan het terras! Wij bleven maar even lekker in de tent en hoopten en gilden dat ze weg moesten gaan… Erg spannend!
We gingen ook braaien, voor ons de eerste keer hier in Zuid-Afrika! Het was heel gezellig met iedereen, veel gekletst en gelachen. Op een gegeven moment kwamen er bush pigs, een soort zwijnen, zij wilden ook wel meegenieten van de braai. Het was heel grappig om ze onder ons bezig te zien, op zoek naar eten en met z’n allen op een aardappeltje afstormen. Later kwam er zelfs ook nog een hyena kijken!
Al met al, een fantastische ervaring die safari en het was het zeker waard! (ik zet niet alle foto’s erop want dat duurt te lang)