(origineel bericht op be-more.nl)
A little bit of everything…
<strong>Umbumbulu court 4 girls</strong>
Dinsdag moest wederom de man voorkomen die de vier meisjes (familieleden) verkracht heeft. (zie weblog 5). We wachten even buiten en stappen dan naar binnen. Met een groep van zo’n twintig andere vrouwen. Allen gekleed in groen en zwart. Gekomen om te protesteren tegen de vrijlating van deze verdachte en verdachte van verkrachters in het algemeen. Marloes, Jorien en ik zitten vooraan. In verticale richting, direct naast ons, staat de bank waar alle verdachten op zitten. Blijft toch bizar zo dichtbij…Na een tijdje wachten, in een veel te warme ruimte, is ‘onze’ verdachte aan de beurt. Maar doordat de electriciteit het niet wordt de zaak wederom uitgesteld… That’s Africa…
Vandaag waren wij terug in Umbumbulucourt. En de ‘bailapplication’ is van start gegaan! (Door al dat gepraat in Engels ben ik soms het Nederlandse woord kwijt :S). Ik kreeg hier wat nieuwe informatie te horen. Zo schijnt de ‘stiefvader’ van de meisjes één van de verkrachtingen gefilmd te hebben. Moeder heeft dit filmpje gevonden waarna de waarheid aan het licht gekomen is. Daarna was plots zijn telefoon kapot en gevallen. Vreemd toeval. De angst bestaat dat het filmpje gemaakt met de mobiel op het internet staat. Dit zal een enorme invloed zijn voor het oudste meisje. De verdachte is aan het woord geweest. Hij geeft aan niet schuldig te zijn en niet te weten waar de aantijgingen vandaan komen. Toen de verdachte aangaf 6 kinderen te hebben (op 29-jarige leeftijd) bleef het onder de toeschouwers niet stil. Oooh’s en aaah’s… De rechter moest de toeschouwers hier op aanspreken. Plots horen we, steeds harder wordende, zang van buiten. De vrouwen van vorige week zijn gearriveerd om te protesteren tegen de vrijlating van deze man. Een toy-toy noemen ze dat. Was een magisch moment. Na de verdachte, was de moeder van de verdachte aan het woord. Dit om na te gaan of de verdachte bij (eventuele) vrijlating op borgtocht een plaats heeft om te verblijven. De ‘investigating officer’ was als laatste aan het woord. Hij kwam aan het woord om zijn argumenten aan te dragen tegen het op borgtocht vrijlaten. Om 11.00 was er een korte theepauze voor de rechter. Met z’n allen zijn we naar buiten geweest om mee te doen aan de toy-toy. ‘No bail, no bail, no bail…’. Zingen en dansend demonstreren. Na de tijd hebben wij weer naar de rechtbank gegaan. Maar toen… deed de opnameapparatuur het niet. Na een half uurtje wachten werd de zaak wederom uitgesteld. ( Nu 4x…). Tot morgen. Wij hopen op geen ‘bail’. Na de tijd wees Mildred mij de moeder van het meisje. Ze had me al een knuffel gegeven tijdens de toy-toy, maar ik had haar niet herkent. (Knuffelen doe je hier ook met vreemden dus heb er niet bij stil gestaan). Ze ziet er totaal anders uit. Ze heeft een maand moeten revalideren maar gelukkig heeft ze de inname van de overdosis overleeft!! Na de tijd heb ik nog even met haar gepraat. Ze geeft aan dat het beter met haar gaat. En dat terwijl ze net oog in oog heeft gestaan met de verkrachter van haar dochter… (en ex-vriend).
<strong>Taking care of a baby in a township</strong>
Op woensdag kreeg Sdudla een telefoontje van het politiebureau in Toti. Eén van de medewerkers kreeg regelmatig een vrouw op bezoek die luiers en eten vroeg voor de baby van haar zus. Haar zus is opgepakt voor het bezit van heroïne. Met Lara vertrokken we met een volle pak luiers naar het politiebureau. Samen met twee agenten zijn we naar ‘social welfare’ gegaan. Hier hebben we een ‘social worker’ opgepikt die, met wat melk voor de baby, met ons meegegaan is de township in. Na een tijdje rijden over hobbelige zandweggetjes stopten we aan de kant van een kleine rivier. Hier moesten we een klein bruggetje over om bij de vrouw haar huis te komen. Al snel kwam ze aangelopen met de kleine op haar arm. Hij zag er ondanks alles goed uit. De vrouw heeft informatie gekregen over het opvragen van een ‘grant’. (beurs voor de baby). En heeft voor op korte termijn alle benodigdheden gekregen die zij nodig heeft.
<strong>M. </strong>
Deze week kwam kleine M. van 4 jaar bij ons op bezoek. M. heeft een spierziekte en kan daardoor niet alles wat een normale vier-jarige kan. M. is in het verleden door haar moeder achtergelaten aan de kant van de weg. Bobbi Bear heeft haar toen in huis genomen en zo goed mogelijk voor haar gezorgd. Op dit moment woont ze bij oma. Doordat ze een lange tijd bij Bobbi Bear verbleven heeft, heeft zij heimwee naar alle medewerkers hier. Af en toe komt zij dan ook op bezoek om iedereen weer te zien. Vorige heeft ze een nachtje bij ons geslapen. En vandaag is ze weer terug gekomen. Ze kan niet zonder Bobbi Bear!
<strong>Volunteerbook
</strong>Donderdag was een rustig dagje. Mooi tijd om te werken aan het boek voor de vrijwilligers met alle foto’s van de medewerkers erin. Toen ik er in de keuken aan het werk was gingen alle medewerkers om mij heen staan. En… een groot deel van de foto’s heb ik weer overnieuw genomen. Niet omdat ik niet tevreden was, maar de medewerkers zelf wilden graag een betere foto’s. Prima! Gaf mij de kans om wat tijd met deze geweldige mannen en vrouwen door te brengen. Het was een erg gezellig ochtend.
<strong>Tree</strong>
Vrijdag zijn we naar de Tree geweest om eten en kleding uit te delen aan de vrouwen daar. Er waren er deze week niet zoveel omdat het de dag was dat veel vrouwen hun pensioengeld op konden halen. Ik blijf het lastig vinden bij de Tree. Vrouwen die eten willen en bijna niet kunnen wachten tot ze het krijgen. En het bijna uit je handen grissen…
<strong>Schilderen!
</strong>In de middag zijn we verder gegaan met het schilderen van Folweni. (deel van donatiegeld is hier naar toe). Er zit nog meer werk in dan we dachten. Maar nu er nieuwe en goede verf is gekocht wordt het in ieder geval wit! De eerste laag is vandaag aangebracht.
Maandag ben ik samen met Marloes en Michelle naar Galleria geweest om de laatste aankopen voor Folweni te doen: waterkoker, vuilnisbak, Junglestickers voor aan de muur, kinderstoeltjes en leuke kussentjes. In de middag hebben we de tweede laag verf aan gebracht in de grote kamer en de eerste laag in de kleine. Zo gauw het af is zal ik hier foto’s plaatsen.
<strong>Zulu experience
</strong>Zaterdag hadden Simone, Lara en ik een uitje via Be more, namelijk de Zulu experience. We werden opgehaald door Jovial en zijn met haar naar haar huis in de township gelopen. Daar aangekomen kwamen er allemaal kinderen naar ons toegerend. Onder het genot van een kopje thee vertelt ze ons over haar leven en de Zulucultuur. We maken een rondje door de township waar zij woont. Alle kinderen lopen mee. Ze laat ons zien waar de koeien normaal luis-/vlooivrij gemaakt worden en vertelt ons dat zij de ontlasting gebruiken wanneer zij huidaandoeningen hebben. Tja… je moet wat… We lopen richting een rivier. Hier gaan we maar niet in. Het heeft hier te lang niet geregent waardoor het water niet wormvrij is… Weer terug gekomen in het huisje wordt er door de kinderen een Zuludans opgevoerd en krijgen we een groot bord Zulupap met bonen en tomatensaus.
<strong>Kerk
</strong>Zondag zijn we (voor mij de tweede keer) met Ladyfair naar de kerk geweest. De vorige keer waren we uitgenodigt voor deze dag omdat het een grote kerkdienst is. Ik werd door veel mensen herkent. ‘There sister from Holland…’. Dit keer vond de kerkdienst plaats in een grote hal. Een stuk of 500 mannen en vrouwen, geheel in het wit gekleed. Wij; Marloes, Simone, Lara en ik, waren de enige blanken. We werden ontvangen alsof wij Micheal Jackson in eigen persoon waren! Vooraan werden speciaal voor ons stoelen vrijgehouden zodat we alles goed konden zien. N. was met ons meegeweest. Dit was voor haar, haar eerste ervaring met de Zulukerk. Toch een stukje van de cultuur waar zij vandaan komt. (biologisch gezien dan). Aan het begin van de diensten begonnen plots verschillende mannen en vrouwen te huilen en de schreeuwen. Een paar lieten zich op de grond vallen en bleven daar gelange tijd liggen. Speciaal voor deze dienst was er een priester uit Swaziland overgekomen. Hij zorgde ervoor dat er voor ons vier een tolk aanwezig was. En via deze weg legde hij uit dat zij geloven dat op het moment dat dit gebeurd. God door deze mensen praat. Er werden een aantal stukken uit de bijbel voorgelezen, maar al snel werd er weer gezongen en gedanst. Alles was erg vrolijk. Na een tijdje werden wij gevraagd om naar voren te komen. Sta je daar opeens voor 500 mensen te dansen. Vlak daarna hadden we lunch zittend op de vloer. Na de lunch werden we door o.a. Ladyfair meegetrokken naar buiten. Hier werd door het koor geoefend. We werden er tussengeplaatst met het idee mee te zingen. Was alleen een beetje moeilijk omdat het in Zulu is. Toch vond iedereen het allang prachtig dat wij er tussen stonden. Later horen we dat dit er onder andere mee te maken heeft dat in de tijd van de apartheid nooit blanke mensen een stap in een Zulukerk zouden zetten. Ook nu nog steeds laat de apartheid zijn sporen na en komt het zelden voor de een blanke een voet zet in een Zulukerk. Erg jammer voor hen want het is een fantastische, warme ervaring.
<strong>J. en N. </strong>
Naast al deze ervaringen blijven wij de zorg houden voor J. en N. J. is zondag weer bij ons teruggekomen. Hij wilde graag terug komen bij ons. Daarnaast kon zijn moeder hem thuis niet aan. Van de ‘social worker’ hebben wij nog steeds niet gehoord wat er met N. gebeuren gaat. Afwachten dus… Onder tussen zijn we net een groot gezin met zes moeders. De kinderen lijken zich hier al echt thuis te voelen. Leuk, maar soms wil je ze wel even achter het behang plakken.
Liefs,
Sanne
P.S. Kijk eens naar deze link: <a rel=“external” href=“http://us4.campaign-archive1.com/?u=90fc672f9c465e103aea7603a&id=bbb44b6c33&e=c449e8d9ff”>http://us4.campaign-archive1.com/?u=90fc672f9c465e103aea7603a&id=bbb44b6c33&e=c449e8d9ff</a>
Stichting friends for Bobbi Bear zet zich in Nederland in om donatiegeld in te zamelen voor Bobbi Bear!! Ik heb een stukje geschreven voor hun nieuwsbrief…