(origineel bericht op be-more.nl)
weer een weblogje!
Door alle drukte van afgelopen week kon ik geen tijd vinden om een weblog te schrijven.
Nu is het andersom, heb ik bijna de hele dag de tijd om foto’s uit te zoeken, m’n dagboek bij te schrijven en dus nu een weblog te typen. Het is soms raar hoe chaotisch het hier kan zijn. Het ene moment val je van de ene bizarre case in de andere counseling en een paar dagen later is het weer rustig. We zijn allemaal wat moe dus gelukkig geeft dat nu even niet.
Om maar weer even bij het begin van de week te beginnen, maandag zijn we met Nosepho meegeweest naar de Umlazi rechtbank. Het ging om een case van een meisje die 5 jaar geleden verkracht was door een veel oudere man. Wij zaten in de zaal om te horen wat het vonnis zou zijn. Toen onze case behandeld werd bleek dat bij het oproepen van de dader, deze gewoon uit het publiek kwam lopen. Hij zat dus gewoon bij ons op de bankjes te wachten tot zijn zaak voorkwam. Zo’n maffe ervaring! Vervolgens konden wij de zaak moeilijk volgen omdat ze hier veel Zulu spreken waar geen touw aan vast te knopen is en als ze al Engels praten dan is dat zo mompelend en zachtjes dat je ze niet kunt verstaan. Uiteindelijk bleek dat de zaak uitgesteld werd omdat de rechter weggaat en het onhandig zou zijn als iemand de zaak op het laatste moment over moet nemen, dus nu laat hij het helemaal over aan iemand anders in januari ergens…… Je vraagt je af waarom ze hier überhaupt rechters hebben… Vervolgens liep de dader gewoon weer met ons mee naar buiten en was hij weer vrij tot januari. Hopelijk durft het meisje tegen die tijd wel te getuigen zodat die man alsnog achter de tralies beland!
Na de rechtbank zijn we naar het ziekenhuis geweest om een meervoudig gehandicapt meisje te bezoeken. Zij was vrijdag binnengekomen en was in zeer slechte staat. Ze zat in een bed met alleen een luier, naast haar lagen vrouwen die bloed hadden uitgekotst, in de poep lagen, aan het overgeven waren in een plastic boodschappentasje, er lag een vrouw te bevallen in de zaal ernaast die het hele ziekenhuis bij elkaar kreunde af en toe en de vrouw naast het meisje moest plassen maar was te laat dus liet alles lekker lopen onderweg.
Je zou denken dat de zusters dus erg druk zijn, maar nee hoor, er wordt over het bloed heen gestapt, door de pis heen gelopen, en ze kijken je nog glazig aan ook als je vraagt of het meisje misschien wat kleding aan mag. We hebben het uiteindelijk voor elkaar gekregen dat ze een vestje aan kreeg en twee extra dekens. Ook zouden ze gaan overleggen over zondevoeding aangezien het meisje bijna niet kon slikken en kauwen. Ze kon dat misschien morgen wel vragen aan de dokter, terwijl het meisje daar al sinds vrijdag is… dat ze daar dan niet zelf op komen…
Iedereen was aangeslagen toen we terug in de auto zaten, je wil terplekke een schietgebedje doen dat je hier niks overkomt want als je in dat ziekenhuis terecht komt dan is de kans groot dat je daar overlijdt. Maar helaas is dat de realiteit hier, als je niet genoeg geld hebt dan ben je je leven niet zeker.
Dinsdag zijn we opnieuw naar Umlazi court gegaan. Ditmaal voor een case van een meisje die verkracht is door 3 mannen. Ook deze zaak werd weer uitgesteld, gelukkig zitten deze mannen wel in voorarrest. Ook deze keer hebben we wat gesproken met de familie, die mensen zijn zo blij dat wij er zitten terwijl voor ons gevoel het zo simpel voelt. We gaan zitten, proberen iets te verstaan van het Zulu en Engels en gaan weer naar huis. Maar zij voelen zich erg gesteund dat daar een paar blanke meiden zitten vanuit Bobbi Bear, die geven om hun kind.
’s Middags ben ik mee geweest met Mildreth naar de Kwamakutha container. Dat is een van de plekken waar vanuit Bobbi Bear opereert. Dit doen ze om in elk gebied vertegenwoordigt te zijn en beter bereikbaar zijn voor de mensen uit de buitengebieden. Zij zou daar afspraken hebben voor counseling maar helaas waren die mensen er na een uur nog niet. Ik moest om 15.00 uur weer thuis zijn voor een meeting met Loes dus we zijn maar weggegaan en konden meerijden met de politie. De container zit namelijk bij het politiebureau. Het moet een heel leuk gezicht geweest zijn voor de mensen langs de weg want nadat Mildreth afgezet werd dacht ik alleen te kunnen zitten voorin maar toen kwam een officier die in de achterbak zat toch ook maar voorin zitten. Dus ik zat als blank meisje geplet tussen 2 dikke Afrikaanse politiemannen met een versnellingspook in m’n knieholte over weggetjes die we zelfs op safari niet tegengekomen zijn! Maar ach, ik kon er wel om lachen, het breekt je dag weer zo’n avontuurtje !
Dinsdagavond kregen we een nieuw jongetje binnen. Hij was verstoten door zijn buren waar hij woont sinds zijn moeder hem verlaten heeft en zijn vader is overleden. We zagen een angst in zijn ogen, niet normaal, iedereen was best geschrokken over de staat waarin hij binnen kwam.
Helaas nam zijn verhaal een heel andere wending dan we met z’n allen ooit hadden kunnen denken. Op woensdag hebben ze contact gezocht met het politiebureau uit zijn omgeving, aangezien hij heel ver weg woonde en met de trein hier naar toe was gereisd, was dat nog best een klus.
uiteindelijk waren ze achter zijn schooladres gekomen en hebben ze contact gehad met hen.
Wij gingen donderdag met Lisa, Augusta, ik, Sdudla en Michelle hem weer terugbrengen naar zijn school. Inmiddels was ook zijn moeder opgespoord en bleek dat ze gewoon nog bij elkaar wonen.
Dat vonden wij al een beetje vreemd maar goed. Je gaat mee in de auto en stelt geen onnodige vragen. Dus wij zaten daar op school en zijn moeder was er ook. Het gesprek was meerendeel in Zulu dus ook daar wachten wij gewoon af en zien we wel…
We begrepen al wel dat het niet allemaal koek en ei was met het jongetje, maar in de auto bleek pas hoe raar het verhaal echt was. We hoorden toen pas dat de jongen een behoorlijk lastig geval is op school, al een paar keer geschorst en zelfs een meisje verkracht met vriendjes samen.
We waren gelijk helemaal klaar met die jongen. Hoe langer je er over nadenkt hoe schrijnender je de situatie gaat vinden. Het gedrag komt natuurlijk ergens vandaan, er is vast heel veel met hem gebeurt maar het idee dat je een verkrachter, lijmsnuiver en weet ik het wat wel niet zoveel liefde en aandacht hebt gegeten doet bijna zeer. Je voelt je onwijs bedrogen.
Tussendoor hadden we woensdag nog volunteerday, waar we alle projecten langsgingen. Ik ben heel blij dat we alle projecten hebben kunnen zien en weet zeker dat ik de goede keus heb gemaakt. Ik vond veel andere projecten teveel babysitten en andere te gevaarlijk qua doelgroep (veel straatjongens). Het was een gezellige dag, leuk om ook andere vrijwilligers even te ontmoeten!
Donderdagmiddag had ik ook nog counseling met mijn case. Ik werd weer alleen gelaten, het geeft heel veel vertrouwen maar is ook doodeng! Je realiseert je op sommige momenten in het gesprek dat dit ‘the real thing’ is. Je kunt nu even niet oefenen, je moet helder blijven en de goede vragen stellen. Je hebt het met een heel kwetsbaar meisje over wat haar is overkomen en je probeert zoveel mogelijk details uit haar te krijgen maar ook voorzichtig te zijn om het net opgebouwde vertrouwen niet te beschadigen.
’s Avonds ben ik met Lisa nog even snel naar Galeria gegaan om een vest te scoren voor ons tripje naar Lesotho. Dat is nog best een opgave met de zomercollectie in de winkels! Maar uiteindelijk wel gelukt ?
Vrijdag ochtend hadden we nog Tree clinic. Ik was daar nog niet geweest omdat ik vorige vrijdagen druk was met andere dingen. Het is een bijeenkomst onder een hele grote boom waar lokale mensen bijeenkomen voor zingen, gebeden, het uitdelen van kleding en eten. Het is erg moeilijk om de spullen eerlijk te verdelen, iedereen steek z’n handen omhoog en roept naar je. Maar gelukkig gingen ze allemaal met wat spullen naar huis.
’s middags werden we opgehaald om naar Drakensbergen te rijden. Het was een lange rit maar we hadden mooi uitzicht en een leuke groep. Het weekend was zeer geslaagd, een onwijs mooi natuurgebied en een hele leuke grappige gids! Het waren ruige weggetjes vol met stenen, maar het uizicht maakt alles goed. Wat een bergen!
De 1e nacht sliepen we in een backpackers (een zeer eenvoudige B&B), maar dat was prima verzorgd. De 2e nacht sliepen we bij een Lesotho familie, dat was wel echt back to basic zeg! Geen stromend water, geen elektriciteit en bedden die kraken als een malle. Ze maken geen stapelbed uit 1 paal maar plakken er gewoon twee op elkaar. We hebben dus allemaal erg slecht geslapen maar gelukkig konden we ons ’s ochtends in de koude rivier wassen!
Het paardrijden was onwijs gaaf om te doen. Wel hele ielige paardjes maar berensterk. Het was echt iets wat ik niet had willen missen. ook zijn we nog langs een traditional healer geweest, die vrouw heeft me verteld dat ik ga trouwen, 3 kinderen krijg en alles wat ik wil bereiken gaat me lukken… En voor de thuisblijvers: onze reis naar huis verloopt voorspoedig…
nou is toch fijn om te weten, en dat voor maar 2 rand!
zie de foto’s voor een indruk van ons weekendje!
Vanaf maandag zijn we na een hele verhuisdag ingetrokken in het Dreamhouse. Het is nog even wennen maar wel weer gezellig met z’n allen bij elkaar. Morgen gaan we waarschijnlijk naar een schoolpresentatie en donderdag heb ik weer counseling. Vrijdag gaan we al weer naar Hluhluwe, erg veel zin in!
Weer heel veel liefs uit Afrika en hopelijk tot sneller dan een week!
ik zal m’n best doen,
Xx Marenthe