(origineel bericht op be-more.nl)
Dagje Rechtbank in Durban
Wat een dag vandaag. Jos en ik zijn vandaag een dagje op de rechtbank in Durban geweest. Aangezien ik twee jaar Rechten heb gestudeerd in Nederland en dus aardig weet hoe het er bij ons aan toegaat wilde ik heel graag zien en ervaren hoe het er hier aan toe gaat op de rechtbank. We hadden van te voren mooie nette kleren en schoenen gekocht want zomaar in je korte broekje op slippers de rechtzaal inlopen zit er niet in hier. Toen we op het project weg wilde gaan was de schoonmaakster net hier bezig ons huisje schoon te maken. Ze was helemaal overdonderd hoe mooi en net we eruit zagen en wilde gelijk met ons samen op de foto. Ze bleef maar zeggen hoe stunning we eruit zagen en ze schaamde zich bijna dag zij geen schoenen droeg op de foto. Het grappige was dat ze dacht dat we gingen trouwen op de rechtbank. Dat we er daarom zo netjes gekleed uitzagen haha Eenmaal bij de rechtbank moesten we natuurlijk door de detectiepoortjes enz. Byron had ons van te voren uitgelegd wat we wel en vooral niet moesten doen. Zo moesten we vooral geen zonnebril dragen op ons hoofd, als je de rechtszaal inloop naar de rechter knikken, geen camera meenemen, de rechter met Your Worship aanspreken als ons iets gevraagd word en natuurlijk opstaan als de rechter binnenkomt of wegloopt. Daarnaast vertelde Byron dat ze heel rude met elkaar omgaan in de rechtbank. Dit kan tussen iedereen zijn. Of dit nu de rechter, de tolk, een agent, de aanklager of het slachtoffer is. En dat we daar dus niet van moesten schrikken en gewoon doen als ons iets gevraagd werd. Eenmaal binnen liepen we gelijk naar de informatiebalie om te vragen of zij ons konden vertellen in welke rechtszalen interessante zaken waren. Byron had ons geadviseerd om te zeggen dat we twee rechtenstudenten uit Nederland waren die wilde zien hoe het er aan toe gaat in een Zuid-Afrikaanse court. Voor onze studie zeg maar. Dus dat hadden we gedaan. De man en vrouw achter de infobalie lachten ons hard uit. Blijkbaar klonk het heel raar dat we “interessante” zaken wilden zien. Alle zaken zijn natuurlijk interessant. Er werd ons verteld dat vanaf de 7de verdieping tot aan de 11de verdieping interessante zaken waren. En dan de oneven verdiepingen. We zijn toen naar verdieping 7 gelopen en willekeurig een rechtszaal ingelopen. Hier was het gelijk raak. Er stond een man terecht voor een gewapende overval. En dit was niet de eerste die hij gepleegd had. Het voorbeeld dat hij hiermee gaf aan de community werd zwaar meegewogen door de rechter. Waarschijnlijk zat deze man al vast want hij droeg een gevangenisoutfit. De uitspraak was dat hij 20 jaar kreeg in plaats van 30 jaar. Toen de tolk dit naar hem vertaalde glimlachte hij. Vervolgens liep hij weg, een trap af naar beneden, recht naar de cellen. Toen hij wegliep hoorde ik pas dat hij vastgeketend was aan zijn benen. De kettingen rammelde toen hij de trap naar beneden afliep. De volgende zaak ging om 3 jongens die een Indische man hadden overvallen en hem hierbij in elkaar geslagen hadden. De man was er zelf ook om te getuigen. We konden niet alles goed verstaan ook al praatten ze Engels. Wat we er van konden opmaken was dat ze 3 weken gevangenisstraf kregen. Daarna liepen de 3 jongens gewoon de rechtszaal uit wat erop wees dat ze 8 weken voorwaardelijk hadden gekregen en dus naar huis konden. In de volgende rechtszaal die we binnen liepen was een verkrachtingszaak van een kind aan de gang. Toen we naar binnen liepen waren ze net aan het luisteren naar een opname van de getuigenis van het kind. Aangezien dit niet openbaar mag werden we gelijk weggestuurd door een agent. We hadden eigenlijk wel zin in wat te drinken en eten en gingen dus opzoek naar een lunchroom ofzo iets in de rechtbank. Jos sprak een vrouw in een toga aan die ons heel aardig hielp. Werden we zo even door een aanklaagster naar de lunchroom geëscorteerd. De volgende zaak die we bijwoonde was wat onduidelijk. Er zat heel veel publiek. Het viel heel erg op dat het een ontzettend gevarieerd publiek was. Donder, licht, jong, oud, man, voruw, moslim, christen. De verdachte werd vrijgesproken maar we zijn er niet achter gekomen waar hij precies voor terrecht stond. De laatste zaak die we gezien hebben was een rapecase, een verkrachtingszaak. Er stond een man terecht die zijn vriendin zou hebben verkracht. Zijn vriendin zat voor mij op de tribune. De verdachte zou zijn vreemdgegaan met een ander had zijn vriendin van de buren gehoord. Ze had hem hiernaar gevraagd en ze hadden sex gehad daarna. Dit zou volgens de vrouw tegen haar zin zijn geweest terwijl de man beweerde dat ze het zelf ook wilde en er dus totaal geen sprake van verkrachting was. Dit was bijna een jaar geleden gebeurd maar de man wist nog precies wanneer wat gebeurd was en waar en op welk tijdstip. Terwijl hij werd ondervraagd zat de vrouw voor mij te schudden met haar hoofd, ze was zo ontzettend gepikeerd om wat hij allemaal zei. Je kon zo goed merken dat ze het absoluut niet met hem eens was en hij keihard aan het liegen was. Af en toe deed ze haar handen demonstratief op haar oren en zat wild met haar hoofd te schudden. Volgens de man wilde de vrouw wraak op hem nemen omdat hij was vreemd gegaan en hem daarom aanklaagde terwijl er geen sprake van verkrachting was maar gewoon sex binnen hun relatie. Hij had een smsje zei hij waarin stond dat ze van hem hield. Maar hij was die telefoon kwijt dus kon hij het smsje niet laten zien. Op een gegeven moment werd de vrouw zo kwaad en gilde en schreeuwde ze van alles. Ze flipte echt zeg maar. Ze sprak ik Zulu dus we konden niet verstaan wat ze zei. Ze stond op en gooide kwaad haar tas op de grond en stormde de rechtszaal uit. Jos en ik schrokken hier behoorlijk van. Het is best heftig om dit zo van dichtbij mee te maken en getuigen te zijn van wat er daar binnen gebeurde. Ik vond het heel interessant om te merken dat je bijna gelijk in eerste instantie de kant van het slachtoffer kiest, de vrouw dus. Terwijl je eigenlijk helemaal niets weet van de omstandigheden enz. Maar hoe langer we luisterden en de verklaring van de man hoorde hoe meer we ook wel twijfelden aan de vrouw. Jos en ik hebben er achteraf over gepraat en wij zijn er nog steeds niet uit wie hier nou de waarheid sprak. Toen de vrouw zo ging schreeuwen werd de zaak gepauzeerd. De rechter zei: achja het is toch lunchtijd dus we gaan straks wel verder . Ik ben toen met Jos ergens in een klein Indisch eettentje wat gaan eten en drinken. Zo leuk was het daar! Jammer dat ik geen camera bij me had. Dit was echt zo’n plek waar je anders nooit komt. We waren op 1 man na de enige blanken. We werden wel wat aangekeken maar dat kon ook komen omdat we er zo goed gekleed uitzagen 
De jongen die ons het drinken kwam brengen zei van alles tegen me over mijn labello bijv. haha Toen we weggingen gaf hij me een papiertje met zijn naam en nummer. Zodat ik hem kon bellen want hij ging naar een muziekevent en hoopte dat ik met hem mee zou gaan. Zo maak je nog eens wat mee dacht ik zo haha Toen we terug in de rechtszaal waren zaten de rechter, griffier, agenten, advocaat, tolk en de aanklager gezellig met zn allen te kletsen en lachen. Ze hadden het ontzettend naar hun zin en zaten met hun telefoon te spelen of elkaar met een krant te slaan. Ik vond dit behoorlijk onbeschoft aangezien de verdachte ook gewoon nog in de rechtszaal zaten. Dit is zo anders dan in Nederland. Dat zou daar echt niet op die manier gebeuren dus dat verbaasde me erg en irriteerde me ook een beetje eerlijk gezegd. Sowieso het gedrag van de rechters en advocaten enz is zo anders hier in Zuid-Afrika. Een rechter zat lekker uitgebreid te gapen, een agent zat demonstratief de krant te lenen, een aanklager zat tijdens zijn pleidooi verveeld aan z’n toga te plukken en vroeg opeens een pen aan de agent achter hem. Heel interessant om allemaal te observeren. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Sowieso vond ik het heel leuk om naar de lichaamstaal van al die mensen te kijken. Hoe de advocaat bijv. kijkt, praat, staat en zich opstelt naar de rechter. Aangezien ik niet alles even goed kon verstaan ben ik naar dat soort dingen gaan kijken. Naar gedrag en lichaamstaal van de mensen in de rechtszaal. Heel leerzaam! Aangezien het maar niet opschoot en de zaak niet verder ging zijn Jos en ik weggegaan. We zouden opgehaald worden door een taxi. Dus we hebben nog een heerlijk bakje cappuccino gehaald en zijn gegaan. Het was echt heel erg leuk en interessant om mee te maken. Het was er leerzaam en leuk om samen zo’n dagje in de rechtbank door te brengen en het te vergelijken met de gang van zaken op de rechtbank ik Nederland.
Na de rechtbank gingen we nog even lekker naar het strand om wat te drinken en eten en wat boodschapjes te doen. We hadden nog wat tijd over omdat we later opgehaald werden. We hebben lekker een stuk langs het strand gelopen. Jaja op blote voetjes over het zand in ons nette pak en jurkje haha Daarna gingen we een drankje doen en een hapje eten. Toen we daar zaten kwam er een vrouw vragen of ze een sigaret van ons mocht kopen. Dat mocht natuurlijk en ze vroeg of ze er bij mocht komen zitten en met ons mocht praten. Geen probleem natuurlijk. Een toen kwam ze even met haar levensverhaal. Ze bleek vroeger een heroïne verslaafde te zijn geweest. Ze was in de prostitutie beland om haar drugs te kunnen betalen. Op haar 16de had ze haar eerste kindje en haar 2de kind op haar 19de. Zelf was ze op haar derde verlaten door haar moeder nadat ze door haar vader lichamelijk ontzettend mishandeld werd. Ze woont in Johannesburg en had daar in de slechtste wijk ever waar de meest verschrikkelijke dingen gebeuren. Ze begon over Nelson Mandela te praten wat haar erg emotioneerde. Ook Prinses Diana en Mother Theresa deden haar erg veel. Ze vertelde dat ze nu clean was maar nog wel aan de cocaïne. Niet zo clean dus. Maar ze vertelde heel trots over haar kinderen. Hoe goed ze het doen. Dat haar dochter in Australië woont en voor BMW werkt en veel geld verdiend. Ze bleef maar zeggen hoe mooi mijn jurkje was en hoe knap ik wel niet was en model moest worden. Ze vroeg of we een business kaartje hadden zodat we contact konden houden. Want ze vond het zo ontzettend geweldig dat we hier in Afrika vrijwilligerswerk doen. Ze bedankte ons daar meerdere malen voor. Jos en ik hebben hier achteraf over gepraat en vroegen ons af of alles ook wel echt waar was wat ze vertelde. Of dat ze van sommige dingen gewoon hoopte dat ze waar zijn en het dus maar vertelde. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Het was zichtbaar dat het haar goed deed om haar levensverhaal te vertellen. Het was ook wel heftig om dit allemaal te horen. Dat mensen dus zo ontzettend veel ellende meemaken. Dat je in je eigen gezin zo mishandeld en verlaten wordt en dan aan de drugs raakt en in de prostitutie beland en heel jong kinderen krijgt. Vervolgens woon je op een van de meest gevaarlijke plekken op aarde. Dan heb je echt de meest slechte kant van het leven gezien. Zo erg! Haar droom is om jonge meisjes die in de prostitutie belandt zijn of erin dreigen te raken voorlichting te geven. En vooral heel veel liefde. Ze wil vooral andere mensen, vooral kinderen heel veel liefde geven omdat dat het belangrijkste en meest essentiële is wat een kind nodig heeft. Ze was zelfs in staat om een soort pillen te nemen waardoor je borstvoeding kan geven. Dit wil ze dan doen met kinderen die na de geboorte gelijk afgestaan of verstoten worden. Het was indrukwekkend om allemaal te horen. Toen we weggingen gaf ze ons allebei een dikke knuffel. Al deze ervaringen, indrukken en verhalen maakte vandaag tot een leerzame, interessante, indrukwekkende, heftige maar leuke dag. Ik ben ontzettend blij dat ik heb gezien hoe het eraan toe gaat in de rechtbank hier. Een bijzondere dag!