(origineel bericht op be-more.nl)
Durban by night
Het is dinsdagavond en ik zit op de bank de Zuid-Afrikaanse krant te lezen, terwijl the deaf angel tv zit te kijken. Mijn oog valt op een artikele met de titel: “child killer gets two life terms”. Een vijfjarig meisje ging bij haar buurmeisje spelen. Het buurmeisje was in slaap gevallen op de bank, dus haar vader bracht haar naar bed. Toen hij terug liep naar de keuken raakte hij seksueel opgewonden, terwijl hij tv aan het kijken was. Hij verklaart dat hij gemakkelijk opgewonden raakte, omdat hij al drie maanden geen seks meer had gehad. Hij liep naar het vijfjarig meisje toe en vroeg haar haar kleren uit te doen en op de grond te gaan liggen. Hij wilde haar een spelletje leren. Toen zij zijn instructies opvolgde deed hij zijn broek en onderbroek uit en verkrachte haar. Na de verkrachting lag het meisje op de grond te huilen en de man besefte dat hij haar niet kon laten gaan, omdat ze aan haar familie zou vertellen dat hij haar verkracht heeft. De man besluit een mes te pakken en steekt haar in haar buik. Hij kijkt toe hoe ze doodbloed en niet meer ademt. Hij wikkelt haar in een doek en gooit haar in de wc. De rechter oordeelt: “Two life terms, because the man raped the child for his own desire and he disposed of her body in the most undignified way.”
Ik lees het artikel toch weer vol verbazing, ondanks dat ik de afgelopen vier weken wel meer van die gruwelijke verhalen heb gehoord. Ik moet denken aan mijn avontuur van afgelopen maandag.
Ik ga samen met Lady Fair, Hans en de politie langs verschillende high schools om afspraken te maken voor een anderhalf durende workshop. In die workshop worden onderwerpen als pregnancy, HIV, seks, Bobbie Bear, drugs enzovoorts aangekaart. We gaan per politieauto langs de scholen. Er is maar èèn plek achterin, dus ik moet samen met de politievrouw en Lady Fair achter in de kooi zitten. Hier zitten normaal de verdachte in. Voor ons waren er matrassen neergelegd, zodat we toch wat comfortabeler zaten. Ik vond het fantastisch om eens met een politieauto en met een politieagente vol humor en goede verhalen mee te gaan.
Ik vraag de politieagente naar de criminaliteit in haar gebied (Umkomaas). Zij vertelt me dat ze vind dat de samenleving aan het verharden is en dat er steeds meer drugs problemen en verkrachtingen zijn. Een verklaring hiervoor is de armoede en het feut dat velen geen baan kunnen vinden. Umkomaas heeft meer een politiebureau waar vier huisjes en een paar politieauto’s staan. Zij werken dus eigenlijk voor twee mensen, want de overheid wil niet meer geld investeren in meer blauw op straat.
Het valt me op dat de politievrouw het klokje van haar horloge aan de onderkant van haar pols draagt. Ik zeg tegen haar: “wij Nederlanders zijn altijd op tijd, omdat wij het klokje van ons horloge aan de bovenkant van onze pols dragen. Wij kunnen altijd checken hoe laat het is. Jullie zijn nooit op tijd, dus dragen jullie het klokje aan de onderkant .” Ze moet lachen en het ijs is gebroken. Zij leert mij Zulu en ik haar Nederlands. Daarnaast hebben we ook goede zaken verricht en met vier high schools afspraken gemaakt voor een workshop.
Drie dagen later zitten we met z’n vieren en een politieman (Martin) in een mini auto op weg naar Durban. Martin gaat ons de criminaliteit van Durban laten zien. We slaan een straatje in en ik kijk vol verbazing naar rechts. Dit zijn de shacks zegt Martin. Het zijn allemaal zelfgemaakte houten huisjes van ongeveer drie bij drie meter. Hier moet een heel gezin in leven. De huisjes zijn op los zand gebouwd. Er staan drie blauwe containers waar alle mensen van de shacks moeten wassen en plassen. Wanneer het regent dan komt het water onder de houten huisjes en containers door. Jullie kunnen dan wel raden hoe het ruikt daar na een regenbui….
Dit is buiten de hommeles people de armste wijk van Durban. Ik ben zo dankbaar dat ik en dak boven mijn hoofd heb en een douch en toilet voor mezelf. En als ik Lieske even niet kan uit staan (wat nooit gebeurd natuurlijk:p) dan zou ik naar een andere kamer binnen mijn huis kunnen, Deze mensen leven met vijf a zes personen in een hutje van drie bij drie meter, dus nul komma nul privacy. Martin zegt tegen ons: “Ga eens met je hele familie een paar uur op het kleinste kamertje van je huis zitten. Dan weet je hoe deze mensen zich voelen.” Ik zou het nog geen uur uit houden, moet je nagaan dat deze mensen dagelijks zo leven. De meest voorkomende criminaliteit bij de shacks is dan ook robbery.
Ik dacht altijd dat dit de townships waren. Niet dus. De naam township komt uit de tijd van de Apartheid. De zwarte bevolking mocht niet bij de blanke bevolking wonen, dus moesten ze allemaal in een gebied wonen. Dat is in Durban de wijk Umlazi. Daar leven 1,1 miljoen mensen bovenop elkaar. Het zijn allemaal stenen huisjes, maar wederom niet echt groot als je ziet hoeveel mensen erin leven. In de township is het alcoholgebruik hoog. Dit leidt weer tot meer verkrachtingen en moorden. Er zijn nauwelijks sportvoorzieningen en er is maar 1 openbaar zwembad op 1,1, miljoen mensen. Zowel in de townships als de shacks is het echt overleven, dus de criminaliteit is zeker te verklaren. Misschien zou ik wel hetzelfde doen in die situatie.
Op een gegeven moment rijden we langs een stadion in Umlazi. Dit stadion is speciaal gebouwd voor het WK 2010. Er is in de bouw van het stadion miljoenen randen gestoken. Toen kwam de Zuid-Afrikaanse overheid erachter dat de voetbalteams helemaal niet zouden gaan spelen en trainen in dit stadion maar 120 kilometer verderop. Het allerergste is nog dat voor de bouw van het stadion alle skacks zijn weggehaald. De mensen zouden in tijdelijke huisjes achter het industrieterrein worden geplaatst. Daarna zouden ze worden overgeplaatst naar overheidshuizen (die zijn een stuk groter vergeleken met de shacks). In 2009 zijn deze mensen weggehaald en het is nu 2013 en zijn zitten nog steeds in de tijdelijke huisjes. Dit alles is op meerdere lekken in Durban gebeurd.
We rijden naar het industrieterrein, naar de tijdelijke huisjes. Deze mensen zijn achter het industrieterrein geplaatst, zodat de toeristen van het WK deze mensen niet zouden zien. Het is een lange rits van stenen huisje en ik denk vier bij twee meter ongeveer. Er leven ongeveer 3200 mensen. Er zijn vijftig douches en 30 wc’s op 3200 mensen. De overheid zorgt niet voor water en elektriciteit. Ik krijg plaatsvervangende schaamte als ik dit zie. Martin heeft wel eens aan de mensen van de shacks gevraagd wat ze van het hele idee van de overheid vinden, want ze leven nu in een stenen huis in plaats van een houten huisje. En man heeft tegen Martin gezegd: “Ik ben mijn dignity verloren, want ik heb met mijn blote handen mijn houten huisje gebouwd en een plek voor mijn familie gecreëerd. Dit heeft de overheid nu van mij afgepakt.” Dit alles met dank aan de FIFA en de Zuid-Afrikaanse overheid (de FIFA vond de huidige stadions namelijk niet goed genoeg).
We sluiten onze trip af in de Nigeria buurt en in de buurt waar veel prostituees zitten. South Africa houdt de grenzen voor andere landen open. Hierdoor komen veel mensen uit Nigeria naar Durban. In deze wijk vindt veel drugshandel plaats en wordt veel in mensenhandel gedaan. De Nigerianen drogeren de vrouwen met heroïne totdat ze een schuld van 10.000 rand hebben. Ze moeten dan doormiddel van prostitutie het geld terugverdienen. Inmiddels zijn de vrouwen dan verslaafd geraakt aan heroïne, waardoor ze niet meer uit de prostitutie komen. De Nigerianen nemen steeds meer de straten van Durban over.
Even later rijden we door een wijk waar de dames van lichte weelde op straat staan te wachten op potentiele klanten. Prostitutie is in Zuid-Afrika illegaal en dus strafbaar. Zodra er een politieauto langs komt rennen de dames snel weg. Het is gevaarlijk om een prostitué te zijn, omdat niemand anders in de gaten houdt bij wie je instapt en vaak zijn de mannen dronken. Ze gooien de dames dan soms ook al rijdend uit de auto als ze klaar zijn.-+
Ik dank god op mijn blote knieën dat ik het zo goed thuis heb en altijd goed verzorgd ben door mijn ouders. Ik ben nooit iets tekort gekomen en ik heb alles wat mijn hartje begeert. Het is ongelofelijk dat de Zuid-Afrikaanse overheid zoveel geld ( we spreken over biljoenen randen) uitgeeft voor een voetbaltoernooi, omdat de FIFA de huidige voetbalstadions te min vond. Voor al die biljoenen randen hadden ze ook HIV medicatie voor alle mensen in Zuid-Afrika kunnen kopen! Het is te gek voor woorden. Ik vrees nu al voor het WK 2014 in Brazilië. Zullen daar ook hele shack wijken worden weggevaagd?