(origineel bericht op be-more.nl)
Nog maar een week te gaan…
Na een mislukte poging zit ik weer vol goede moed voor de laptop, ik wil jullie namelijk graag laten weten wat ik de afgelopen weken allemaal gedaan heb. Mijn laatste weblog dateert van mei, dus dat mag ook wel. Afgelopen weekend ben ik met mijn mede-vrijwilligers naar Hluhluwe Isipingo game reserve geweest, waar we onder andere olifanten, neushoorns, giraffes, buffels en een cheetah hebben gespot, heel gaaf! Wat is Zuid-Afrika toch een prachtig land.
De afgelopen weken ben ik samen met Ilse veel bezig geweest met een gezin met drie dochters (7, 5 en 2 jaar oud). Moeder kwam bij Bobbi Bear omdat ze zich ernstig zorgen maakt over de jongste T. Ze durft niet te gaan slapen, krijst als haar moeder haar luier verschoont en vertoont abnormaal seksueel gedrag ten opzichte van haar zussen. Om erachter te komen wat er met dit meisje gebeurt zou kunnen zijn (al hebben de ouders al een vermoeden van wie, waar wanneer) heb ik samen met LadyFair de methode van de Bobbi Bear toegepast. Door de leeftijd van het meisje was het erg lastig om te beoordelen of wat het meisje vertelde/tekende op de beer haar eigen ervaringen waren of dat ze mogelijk te veel bevraagd is. Echter, het is wel duidelijk dat er iets aan de hand is. Uit onderzoek van Dr. Mohammed (kinderarts gespecialiseerd in seksueel misbruik) blijkt dat er inderdaad seksueel misbruik heeft plaatsgevonden. Samen met de ouders gaan Ilse en ik de andere twee dochters ophalen, omdat er bij hen mogelijk ook misbruik heeft plaatsgevonden. Na medisch onderzoek blijkt dit bij de oudste inderdaad zo te zijn. D., hun tweede dochter is heel erg angstig om onderzocht te worden. Na herhaaldelijke pogingen van ons, haar moeder en dr. Mohammed lijkt het ons beter om dit meisje goed voor te bereiden op een dergelijk heftig onderzoek. Het is erg belangrijk dat ze het gevoel krijgt dat ze controle heeft over de situatie, vandaar dat Ilse en ik de laatste dagen in de rol van patiënt zijn gekropen om met haar te oefenen. Hiernaast heb ik een jongetje (8) gecounseld die moeite heeft met het feit dat zijn ouders recent zijn gescheiden, een jongen (14) die niet meer naar school wilde omdat zijn leerkracht hem pestte en een meisje (16) die veel problemen heeft met haar ouders. Uit gesprekken met haar, haar moeder en haar stiefvader blijkt dat hier sprake is van emotionele mishandeling. We proberen hier het meisje zo goed mogelijk in te ondersteunen. Ze vind het bijvoorbeeld super om ons helpen op zaterdag met de support group. Ook ben ik afgelopen week op call-out geweest waar Tanja, Kim en ik met een meisje op het politiebureau hebben gesproken die continu wegloopt, haar ouders het leven zuur maakt en drugs gebruikt. Echter; achter elk van dit soort gedragingen zit een verhaal is me wel duidelijk geworden. Naast counseling woon ik een heleboel rechtszaken bij. Woensdag ben ik bijvoorbeeld bij een uitspraak geweest waar een man 20 jaar gevangenisstraf kreeg voor het herhaaldelijk verkrachten van zijn nichtje van 6. Ook doen we presentaties, protestmarsen, meetings met schoolhoofden, politieofficieren en community/social workers en check ups in safety places. Graag wil ik jullie op de hoogte houden van de cases waar ik in mijn vorige weblog over heb geschreven, dus bij deze. Safetyguard
‘De bailapplication vind woensdag plaats’. Weten jullie nog dat ik dit schreef? Ze hebben het heel vaak tegen me gezegd, tot vervelends toe (als ik weer eens te veel vragen stelde over hoe, wanneer, met wie). Maar; Hello, this is South-Africa. De bailapplication is al drie keer uitgesteld, om verschillende redenen. De verdachte wil een andere advocaat, het onderzoek is nog niet rond, enzovoort. Helaas kan ik de (nu geplande) bailapplication niet meer meemaken hier. Het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat hij bail krijgt, omdat het misbruik op zijn werk heeft plaatsgevonden. But you never know… Deze middag komt de familie van A. voor counseling. Samen met de psychologen in opleiding bij Bobbi Bear (ze noemen hen hier babyshrinks) probeer ik de familie zo goed mogelijk te ondersteunen in de situatie waarin ze zich nu bevinden. You make me feel human again
T., wat een prachtige en sterke vrouw. Ondanks de pijn die ze dag in dat uit heeft, weten we nog steeds af en toe een stralende ‘hollywoodsmile’ op haar gezicht te toveren. Ik merk dat het zwaarder wordt. Ze gaat erg snel achteruit op dit moment. We hopen haar in de loop van volgende week even mee naar buiten te kunnen nemen. Al is het een hele onderneming, ze zal het echt fantastisch vinden denk ik. Elke middag komt haar kleindochtertje M. naar Bobbi Bear. Echt een draak, maar zo lief. Wanneer haar opa haar ophaalt lijkt het iedere middag weer een ‘hello goodbye moment’. Ze springt in zijn armen en knuffelt hem alsof haar leven ervan afhangt, super om te zien! Nog een ruime week te gaan, voordat ik op het vliegveld stap naar Nederland. Ik hoop dat ik hier nog een moment vind om een laatste blog te schrijven, anders wordt dat thuis. Ik wil jullie alvast bedanken voor jullie interesse om deze blog te lezen, al kan ik niet wachten om alles in ‘real life’ te vertellen! Liefs, Jill