(origineel bericht op be-more.nl)
Aan de slag
Week drie, de week waarin je je nuttig gaat te voelen op Bobbi Bear was ons vantevoren gezegd J. Waarbij de eerste weken vooral bestaan uit het volgen van de training en het proberen te vinden van je plekje krijg je vanaf de derde week het gevoel ook echt iets te kunnen bijdragen. Doordat we op dit moment met de maximale bezetting aan vrijwilligers zijn en er ook nog twee oud vrijwilligers zijn moeten we het werk soms wat verdelen. Maar het is inderdaad waar dat ik mij deze week een stuk nuttiger heb gevoeld. We kijken vooral veel mee en leren ontzettend veel van alle vrouwen die hier zo ontzettend hard werken.
Deze week mochten Kirsten en ik mee naar een counseling gesprek bij een meisje van twee dat is verkracht. Het gesprek was in het zulu en dus moest er achteraf voor ons vertaald worden maar de handelingen van het meisje (o.a. met de beer) spraken boekdelen. De moeder was door het politiebureau niet goed ingelicht over haar rechten en plichten waardoor een groot deel van het gesprek hieruit bestond. De moeder heeft beloofd aan haar plichten te gaan voldoen (bijvoorbeeld contact opnemen met de onderzoeker bij de politie) en dan zal er een nieuw counseling gesprek volgen. Op de terugweg werden we ineens opgeroepen naar een huis te gaan waar net een overval was geweest. Er waren geen kinderen bij betrokken maar de huishoudster (die thuis was ten tijde van de overval) was behoorlijk getraumatiseerd. Daarom werd er besloten later in de middag met een psycholoog van Bobbi Bear terug te gaan.
Ook maandagavond was indrukwekkend. Er stond een tripje op het programma, namelijk Durban by Night. Een politieagent nam ons mee om van 19-22h Durban te gaan bekijken. Hierbij nam hij ons niet mee naar de gevaarlijkste wijken vanwege onze veiligheid maar toch wel naar gevaarlijke wijken waar ik niet graag ’s avond zou willen rondlopen. Ook liet hij ons zien wat de wereldkampioenschappen hier allemaal hebben aanricht. Complete wijken waar al ontzettend arme mensen wonen zijn weggeveegd. De mensen hebben ‘tijdelijke’ woonruimtes elders gekregen maar zitten hier drie jaar later nog steeds. De tijdelijke woonruimte bestaat uit 12m2 per gezin, ongeacht of dit uit 4 of 10 mensen bestaat. Daarbij is er 1wc en douche per 100 mensen en liggen deze wijken op industrie terreinen zo ver buiten de stad dat kinderen niet meer naar school kunnen. Maar misschien wel het belangrijkste is dat hun trots is weggenomen. Dit is maar slechts een voorbeeld van alle vreselijke dingen die er hebben moeten gebeuren voor het WK en de FIVA, bizar!
Deze week stond onze eerste court-dag (rechtbank) op het programma. Een ervaring opzich. Bij de poortjes wordt je net als in Nederland netjes gescand, maar daar houden de overeenkomsten dan ook direct op. Gedurende de rechtzaken druppelen er steeds meer mensen binnen ongeacht de tijd, getuigen komen niet opdagen, rechtzaken worden uitgesteld, zomaar start er een volgende rechtzaak waarin je buurman de verdachte kan zijn en een hoop irrelevante vragen worden gesteld aan getuigen en slachtoffers. Zoals ik al zei… een hele ervaring. Wij kwamen hier voor twee zaken waarvan eentje werd uitgesteld aangezien de verdachte zijn alibi nog steeds niet gecontroleerd was. De tweede werden we helaas weggestuurd omdat er bij getuigeverklaringen van kinderen geen publiek mag zijn. Meestal wordt er voor Bobbi Bear een uitzondering gemaakt omdat zij er in het belang van de kinderen zijn maar nu was dit helaas niet zo.
’s Avonds terwijl ik aan het skypen was werd ik ineens geroepen. Er was een call out en ik had dienst. Er was een gewapende overval geweest bij mensen thuis. Er waren geen kinderen bij betrokken maar de politie wist niet goed hoe ze met de getraumatiseerde slachtoffers om moesten gaan en hadden daarom Bobbi Bear gebeld.
Later in de week was ik met Lieke, een oud vrijwilligers en een staff lid op weg naar een politiebureau voor counseling toen er een telefoontje van een school voor speciaal onderwijs binnenkwam. Het bleek om een case te gaan van een meisje van 16 met een verstandelijke beperking. Op school is zij aangerand door een medewerker en ze had haar leerkracht hierover ingelicht. Wij en haar lerares zijn met haar mee gegaan naar huis om er met haar vader over te praten. Vader was erg kwaad toen hij het verhaal hoorde maar was bereid om het recht niet in eigen handen te nemen en mee te gaan naar het politiebureau. We zijn nog mee gereden naar het politiebureau maar moesten de zaak daar helaas overdragen aangezien we door moesten naar een ander bureau voor de counseling gesprekken.
Mijn weekend begon deze keer al op vrijdag net als voor 3 andere vrijwilligers. Voor ons stond er een tripje naar de Drakensbergen en Lesoto op de planning en deze begin al op vrijdag. Om 11.30 zouden we worden opgehaald. Nu zijn we er ons van bewust dat de Afrikaanse tijd anders is dan onze tijd en je niet ongerust moet worden als je te laat wordt opgehaald. Toen om 12.30 echter nog niemand was werden we dit wel en dit bleek terecht want ze waren ons vergeten, oeps! Om 13.30 zaten we dan eindelijk maar toch in het busje richting dit mooie gebied. Het is gelijk een heel ander stukje Afrika wat je te zien krijgt. Ontzettend mooie bergen, dalen, natuur en dieren. Om een indruk te geven van het weekend zal ik wat foto’s op facebook zetten. Het was in elk geval genieten!
Helaas waren de dagen na dit tripje wat minder genieten door een opgelopen buikgriepje. In het weekend hebben we geslapen in een bed en breakfast bij lokale bevolking en daar ook mee gegeten en gedronken. Ik gok dat mijn maag dat niet helemaal kon waarderen en daardoor heb ik drie dagen lang niet kunnen werken. Morgen ben ik hopelijk weer helemaal fit! Helaas zijn de komende twee dagen door nationale feestdagen geen werkdagen waardoor ik een hele werkweek heb gemist. Volgende week maar weer dubbel werken/genieten ;). De tijd gaat nu zo snel!! Nog maar 16 dagen te gaan en dan staan paps en mams alweer voor de deur met de auto om te gaan reizen.