(origineel bericht op be-more.nl)
Heftige, mooie en heerlijke momenten
<strong>Lieve allemaal!</strong>
Hier alweer een van mijn laatste (sorry alweer een lange) blogs voordat ik naar huis ga…
Bij voorbaat al excuses voor alle spelfouten etc. die erin staan, had echt geen zin meer om alles nog een keer na te lopen! Enjoyyy 
<strong>Donderdag</strong>
Vandaag was een redelijk rustig dagje. Robin en ik hielpen Eureka met wat spulletjes opruimen op kantoor en binnen in de woonkamer. ’s Middags zaten we bij Eureka op der office toen ze aan de telefoon hing met de politie: er waren twee meisjes die daar heen waren gekomen samen met hun teacher, omdat ze thuis (ze woonden bij hun oom) opgesloten werden en verwaasloosd. Eureka stelde voor om hen langs te laten komen en even later zaten ze in de office op de bank samen met de teacher en schoolhoofd. Ze vertelden ons het verhaal en we besloten om ze niet terug te sturen naar de oom, maar ze een nacht bij Mildred te laten slapen (die heeft een opvang en onze bedden waren allemaal bezet. Bovendien was de jongste erg zwak: ze was besmet en haar ooms gooide iedere keer haar medicatie weg). We hebben samen de oudste wat spullen uitgezocht in de storeroom, zoals kleding en tandenborstels. Het erge was dat de jongste zo zwak was dat ze zelfs de trap niet op kon komen (de storeroom is boven). Dat brak echt mijn hart.
Die avond hadden Robin en ik afgesproken met Ryanne, haar vriendin Floor, en Anouk en Stijn (die terugkwamen van hun drie weken reizen en in durban waren). we gingen met z’n allen uiteten bij Taco Zulu, een mexicaans restaurant in Durban. Was weer even supergezellig om elkaar weer te spreken en met elkaar te lachen. En ja willeke en mirwana, jullie werden gemist haha 
<strong>Vrijdag</strong>
’s Ochtends waren de twee meiden weer terug op het centre en gingen Robin en ik samen met Sdudla met de jongste naar Blue Roof om medicatie voor haar te regelen. Daar hebben een tijdje gewacht op de bedden (ze was moe en mocht op een bed gaan liggen), en heb ik nog samen met Sdudla door een volgens haar gevaarlijke buurt, aangezien er drugs en drank werd verkocht, drankjes gehaald bij de benzinepomp. In de benzinepomp werd ik al bijna verkocht aan Nigeriaan door Sdudla en toen we terugliepen greep een zwaar dronken vent mijn hand en vroeg om mijn naam en nummer. Tja ik snapte nu wel wat ze bedoelde met de gevaarlijke buurt!
Na wat heen en weer gefax met haar oude kliniek, kregen we uiteindelijk wat medicatie voor haar mee en gingen we weer terug naar het centre. Daar kregen we te horen dat we naar het centre moesten gaan verhuizen, omdat de twee meiden niet meer bij Mildred konden blijven, aangezien de jongste te zwak was en ze dus bij ons moesten blijven (en er geen plek meer was in de cottages).
Die middag hebben we dus wat spullen naar het centre verhuisd, en hebben we met z’n allen en Eureka en Michelle pizza gegeten!
<strong>Zaterdag</strong>
’s Ochtends kwam Axel langs, een man die Jackie had ontmoet en in december kerstcadeautjes bij de supportgroup wil gaan geven. We gaven hem een rondleiding en vertelden hem wat we zoal deden bij Bobbi Bear. Hij had een supergrote koffer met allemaal kleding mee en dat doneerde hij aan Bobbi Bear! Super om te zien dat er veel mensen zijn die hieraan denken en dit weggeven.
Rond 11 uur kwam onze case weer, K. Met vader en dit keer ook moeder. Ik had weer een gesprekje met K., waar opzich niet veel nieuws uitkwam maar waarin ik hem wel heb laten tekenen en hij nog even lekker gespeeld heeft.
’s Middags was het feestje van het kind (1 jaar) van het nichtje van Michelle, dat op het centre werd gevierd. M. en onze baby hebben lekker van de cupcakes gesmuld (waarbij de baby haar hele gezicht onder smeerde), en ook Angel heeft even buiten bij het feest gezeten. ’s Avonds hebben we met z’n allen gegeten en zijn nadat de kids op bed lagen, zelf ook lekker op tijd onder de wol gekropen.
<strong>Zondag</strong>
Vandaag kwamen Michelle en Eureka om ons en de kids mee te nemen naar een animal farm! Het was een warme dag en dus spreidden we ons kleedje onder de boom en hebben we daar een picknick gehouden. De kinderen vonden het allemaal geweldig om de diertjes te zien. Alleen Angel heeft voornamelijk op het kleedje gelegen aangezien ze zo zwak en moe was. J. (ons andere kind) heeft nog even een ponyritje gemaakt en was prachtig om te zien hoe ze daarna aan het glunderen was. Ze hadden daar ook superschattige baby varkentjes en hele rare grote ongeschoren schapen. Natuurlijk kwamen ook de kippen en hanen (die overigens een heel vies kwabje op hun hoofd hadden) nog even bij ons koekeloeren toen we aan het eten waren.
’s Middags moesten we nog langs de dokter voor Angel, waar we een tijdje gewacht hebben en besloten om alvast 1 auto teurg te laten gaan, en hebben we savonds weer met z’n allen gegeten.
<strong>Maandag</strong>
’s Morgens om half 8 kwamen de eerste staffmembers al binnen, en het is heel gek om dan al op het centre te zijn en in je pyjama rond te lopen. Nadat we de baby en M. verschoond en aangekleed hadden gingen we naar beneden om ze in hun stoel te laten ontbijten, waarbij de baby natuurlijk zichzelf weer helemaal ondersmeerde.
Robin en ik gingen met Ladyfair, Thuli, Michelle, Lorna, Pilani en Nosipho mee naar Scottsburgh court voor onze grote courtcase, terwijl Angel naar Blue roof en het ziekenhuis ging met willemijn, renske en Sdudla.
Toen we bij court aankwamen liepen we de auto uit met de beren en demonstratiebordjes in ons hand om nu ook echt te demonstreren. Er stond een groep met vrouwen die aan het zingen waren, en zij kwamen allemaal op ons af als bijen op honing. Iedereen greep een bordje of rukte een beer uit onze handen. Verbijsterd en verbaasd hierom gaven we alles weg, maar hielden natuurlijk een bordje en 1 beer voor onszelf. Hierna gingen we naar binnen, maar toen we bij de zaal aankwamen, liep de principal net weg weer naar beneden, en waren we dus te laat. De zaak was weer postponed dus we hadden opzich niet veel gemist maar het was jammer dat we zijn opkomst gemist hadden. Toen we naar buiten gingen, stonden daar weer alle demonstranten en hield een van hen een speech voor de rest. Hij was nog maar net begonnen of hij werd uitdagend en agressief geduwd door een man van een andere groep: de familie van de principal. Er ontstond een grote ruzie waarbij er over en weer werd geschreeuwd en uitgedaagd en de familie liep zelfs met knuppels te zwaaien. De cameraman, die daar onschuldig stond te filmen, kreeg op een gegeven moment water over zijn camera, waardoor hij weer boos werd en begon te schreeuwen naar de familie. Na een tijdje liep de familie een stukje naar achter, maar dat was niet voor lang. Op hun teentjes getrapt door het joelen van de grote menigte, gingen ze weer terug en op een gegeven moment renden de hele hups een stukje verder richting een soort shoppingarea. Wij stonden alles van een afstandje te bekijken, te bang om ons erin te mengen maar te nieuwsgierig om weg te lopen, en kregen niet alles mee wat er daar precies gebeurde. Het scheen dat de cameraman daar geslagen is en een politieagent (die eindelijk eens tevoorschijn kwamen) gebeten was. Daarna rende de politie, met de menigte in hun kielszog, weer terug naar hun auto’s en scheurden ze met gillende sirenes weg. Even later volgde de wagen waarin de principal zat en waarschijnlijk reden de politieauto’s dus voor deze wagen uit. Hierna ging de familie ook weer weg en werd Ladyfair nog geinterviewd door een nieuwszender en hield de ‘leider’ van de demonstratiegroep weer een speech voor iedereen, waarna Michelle ook nog wat tegen iedereen zei; dat we volgende week met tig meer mensen moet komen en dat we moeten vechten (niet letterlijk bedoeld) voor onze kinderen.
Toen we daar stonden kwam er een vrouw naar ons toe van een department of education of iets, en die vertelde ons dat er nog meer geruchten waren over een andere school, waar de beste vriend van de principal ook principal was en dezelfde dingen met zijn leerlingen deed als deze. Hopelijk gaan we daar ook nog heen en durven de kinderen erover te vertellen. ‘We opened a can of worms.’
Uiteraard werd alles weer vastgelegd door de media en dus stond er de dag erna weer een stukje in de krant en ook op het nieuws was Bobbi Bear weer te zien.
Die middag was vrij rustig en hebben we voornamelijk achter de baby aangerend die wegliep en met M. gezeten.
Savonds waren renske en willemijn nog niet terug en hebben we met z’n vieren (Marian, Anita; die waren weer terug van hluhluwe, Robin en ik) en de kids gegeten. Ze kwamen pas om half 5 terug en hadden de hele tijd in het ziekenhuis gezeten om te wachten totdat Angel kon worden opgenomen, wat uiteindelijk gelukt was.
<strong>Dinsdag</strong>
’s Ochtends kwamen de moeder en vader, tante en opa en oma van onze baby om te discussieren over wat er nu ging gebeuren. Vandaag gingen ze naar Umbumbulu court om de papieren te tekenen en er werd uiteindelijk besloten om de baby naar Opa en Oma te laten gaan, die woonden namelijk ook verder van de moeder af zodat ze niet zomaar onverwachts op de stoep zou komen te staan. Na nog een knuffel en kus namen we afscheid van haar en zette Michelle ze allemaal af bij court.
Vandaag ging ik samen met Robin naar court (met Nosipho en Pilani) en zou (opnieuw) de judgement zijn van de 20 mnd case. Omdat we eerst buiten zaten te wachten, gingen robin en ik nog even naar de wc en een rondje lopen. Toen we even later weer terugliepen, zagen we de oma en iedereen al teruglopen; bleek dus dat het al geweest was en opnieuw postponed was. We gingen dus weer terug naar het centre maar daarvoor haalden we nog een maaltijd die de staffmembers daar vaak halen en die er altijd errug lekker uitzag en nog op ons to do lijstje stond.
’s Middags zijn we nog even naar de checkers geweest en hebben we op Eureka’s office gezeten. Het was erg stil en rustig zonder onze baby, maar we kwamen wel even allemaal tot rust.
’s Avonds hebben we avondgegeten van de donaties, de kinderen in bad/ bed gedaan en op ons bed een boekje gelezen en nog even gepraat. Rond half 11 werd ik gebeld door Michelle en moest ik naar beneden komen om de hekken open te doen. Haar stem aan de telefoon klonk al serieus en kortaf en toen ik eenmaal beneden Lorna en Ladyfair bij haar zag staan met allemaal een verdrietig/ serieus gezicht, dacht ik gelijk dat er iets ergs aan de hand was. Ik moest iedereen wakker maken en naar beneden roepen, en toen we met z’n allen aan de keukentafel zaten zei Michelle dat ze geen goed nieuws had. Ze vertelde dat Angel het helaas niet gehaald had; ze moest vandaag een operatie ondergaan en ze is niet meer wakker geworden uit de narcose omdat ze zo zwak was. Dit nieuws greep ons allemaal erg aan en we begonnen dan ook allemaal te huilen. Het ergste was dat het ook nog verteld moest worden aan haar zus, en dus maakte we haar wakker en brachten haar ook naar beneden. Ladyfair vertelde in het Zulu wat er gebeurd was en troostte haar. Ze zei zelfs tegen Ladyfair waarom God haar niet meenam, aangezien al haar familie al overleden was.
Nadat robin en ik even met Michelle mee hadden gereden om Ladyfair en Lorna thuis af te zetten, kropen we verdrietig en vol ongeloof ons bed in.
<strong>Woensdag</strong>
We waren al vroeg uit de veren omdat we voor vandaag het huis een beetje moesten opruimen, omdat een heel bekende rugbyspeler zou komen en geld zou doneren aan Bobbi Bear; John Smit. De sfeer was nog steeds gespannen en verdrietig, en we werden allemaal Eureka’s office in geroepen, samen met de staff. Daar begonnen ze in het Zulu te zingen en te bidden en dat greep me zo aan dat ik het niet droog kon houden. Ontzettend aangrijpend hoe de staff in huilen uitbarstte en meeleefde met de zus. Niemand was nu in de stemming voor een vrolijk bezoekje van een bekende rugbyspeler, maar dat was nou eenmaal zo. Rond half 11 kwam hij aan samen met zijn manager in een supertoffe jeep. Iedereen stond hem buiten op te wachten en we stelden ons allemaal voor. Hierna kreeg hij een rondleiding door het gebouw, waarna hij met iedereen op de foto ging (ja ook met ons) en uiteindelijk de cheque van 500 000 rand gaf. Op dat moment begon de hele staff te klappen en te zingen, wat super was om te zien.
’s Middags gingen we met z’n allen en de zus naar Galleria om kleding voor haar te kopen, aangezien ze dat bijna niet had. Ze begon helemaal te glunderen toen we haar complimentjes gaven en ze was erg blij met haar nieuwe kleding.
Rond half 4 kwam Ryanne nog even langs om voor de laatste keer gedag te zeggen, aangezien ze zaterdag alweer naar nederland vertrekt, en nog wat donatiegeld te geven.
Robin en ik gingen hierna nog even naar de cottages om wat kleding op te halen, en savonds hebben we weer met z’n allen gegeten en hebben we eindelijk weer een heerlijk wijntje genomen!
<strong>Donderdag</strong>
Vandaag hebben we ’s ochtends eerst voor onszelf ons blog geschreven, en rond half 12 moesten we voor Eureka haar statement over Angel typen. Deze statement moest ze geven aan de politie en moest dus helemaal correct en ondertekend zijn. Hierna gingen Robin, Michelle, Eureka en ik samen met P. Naar het huis van de oom waar Angel gewoond had. Onbeschrijvelijk wat we hier aantroffen. Het was een piepkleine flat waar iedere vorm van hygiene ver te zoeken was. Echt alles was ranzig, oud en had een vieze lucht. Angel sliep op een ontzettend oud vies bed, en P. Sliep op de ranzige bank. Dit alles was een kamertje van ongeveer 2 bij 2. De oom sliep een kamer ernaast en dan had je nog een vies klein badkamertje en heel klein keukentje, waar de koelkast onder de schimmel zat. Ik kreeg er de rillingen van en kon daarom ook niet te lang binnen blijven. P. Pakte al haar spullen bij elkaar (wat neerkwam op 1 tas, dat was dus haar leven), en we moesten nog wat documenten zoeken. Hierna gingen we snel weer naar buiten en hebben we allemaal ruimschoots desinfecterende gel op onze handen gesmeerd.
Vervolgens gingen we weer terug naar het centre, en werd P. Weggebracht naar haar auntie, wat eigenlijk de vriendin van haar moeder was. ’s Middags kwam Wilma nog even langs en zijn we uiteraard weer naar de checkers geweest om een heerlijk avondmaaltje te halen.
<strong>Vrijdag</strong>
Om 8 uur moesten we klaar staan omdat vanmorgen court op het programma stond, maar dit keer was het niet zo maar court, maar durban court waar de first appearance van de oom van Angel zou zijn! Vrij spannend dus. Eenmaal aangekomen in Durban court, moesten we, nadat ik weer mijn camera moest inleveren (stom! Vergeten dat die nog in mn tas zat), nog een hele tijd wachten. Niet wetende welke court het zou zijn, namen we plaats op een bankje voor een prikbord waar iedere keer lijsten werden opgehangen met de courtnummers erop. En het duurde maar en het duurde maar. Op een gegeven moment besloot Michelle het opnieuw te vragen, waarop ze geantwoord kreeg dat het in court K of V zou zijn. Wij dus als de wiedeweer opsplitsen naar K en V. Ik ging met ladyfair naar K en al snel bleek dat het hier niet zou zijn. Toen kregen we een smsje van michelle dat we moesten opschieten omdat hij nu appearde, en dus gingen we snel weer weg richting court V. Na een kleine verdwaling kwamen we eindelijk aan bij de juiste zaal, en toen we naar binnen liepen stond hij er al. Het bleek dat hij gelijk bail kreeg, en maarliefst van 1000 rand, wat dus helemaal niet veel is. Ladyfair zei ook dat als ze bij de first appearance gelijk bail application doen, het geen sterke case is. We zagen hem nog toen hij naar benden liep en ik lieg niet als ik zeg dat hij er echt uitzag als een debiel. Toch was ik blij dat ik deze klootzak nog gezien had, omdat het gelijk de laatste keer zou zijn (de volgende courtcase is in december).
Hierna gingen we, na een korte stop om Michelle der sleutels voor haar nieuwe flat op te halen, weer terug naar het centre, waar we een relaxed middagje, inclusief kussengevecht, met de staff gehad hebben.
’s Avonds hebben Robin en ik alleen met M. en J. gegeten, aangezien de rest een weekend weg was.
<strong>Zaterdag</strong>
Uiteraard regende het vandaag weer, en dus ging de supportgroup niet door. Rond 10 uur kwam er een case binnen en moest ik met Martin mee naar binnen voor een ‘verhoor’. Het scheen dat een jongetje van 4 wat seksuele handelingen moest verrichten bij zijn stiefzus van 10, en wij moesten dus dat dat meisje ondervragen in hoeverre het waar was. Ze ontkende alles en leek vrij oprecht in haar antwoorden en houding. Later vertelde Robin, die met de kleuter gepraat had, wat hij allemaal gezegd had en toen begonnen Martin en ik toch te twijfelen aan de oprechtheid van het meisje, aangezien kinderen van zo een jonge leeftijd geen gedetailleerde verhalen uit hun mouw schudden. Stiefmoeder was in elk geval bezorgd, maar niet boos op het meisje, en nu ze gezien hebben dat we niet boos worden of gaan schreeuwen, komt het misschien volgende keer naar boven.
’s Middags zijn we als klein gezinnetje naar Galleria gegaan om te lunchen en wat te shoppen, en zowel Robin als ik zijn goed geslaagd! Alles paste en alles was leuk, heeeerlijk om zo even te kunnen shoppen.
Eenmaal thuis aangekomen hebben we nog even lekker gechillt, met elkaar gegeten en een filmpje gekeken.
<strong>Zondag</strong>
Vandaag liep Michelle al vroeg de deur plat omdat haar zoontje zijn verjaardagfeestje vandaag zou vieren bij Bobbi Bear. Robin en ik hebben wat geholpen met dingen neerzetten en hebben er nog even gezellig bij gezeten, waarna we naar de checkers gingen om eten voor savonds te halen (die sluit op zondag om1 uur), omdat we met marieke en lune gingen eten! S Middags hebben we nog wat gelezen en gelegen, en aan het eind van de middag zijn we richting de cottages gegaan om daar dus met Marieke en Lune te eten. Was super gezellig om hen weer even te zien en om weer even terug in de cottages (wat toch wel ons thuis is hier) te zijn.
<strong>Maandag</strong>
’s Ochtends gingen we met een groepje naar de Spur, omdat we als Bobbi Bear uitgenodigd waren door een funder. Het waren mensen die een run van Amanzimtoti (of iets daarvoor), tot na Capetown hebben opgericht, genaamd the lighthouse run. Het doel van deze run is om geld op te halen voor slachtoffers van abuse, en dus willen zij Bobbi Bear ook deels steunen. Het was mooi om hun persoonlijke verhaal en drijfveer te horen en te merken hoe fel ze opkomen voor dingen als dit.
Eenmaal op het centre kwamen we al helemaal in de kerstsferen (voor zover we dat nog niet waren want bij de checker hangt de kerstversiering er al sinds oktober en in de Galleria draaiden ze ook al kerstmuziek), omdat we de kerstboom gingen optuigen! Alle kerstversiering werd tevoorschijn gehaald en dus hebben het centre leuk ingericht en klaar gestoomd voor kerst (heeel jammer dus dat ik er dan niet meer ben 
).
’s Middags hebben we Michelle geholpen met een aantal spullen te verhuizen naar haar nieuwe flat en wat dingetjes op zijn plek zetten en in orde maken in haar nieuwe flat.
Savonds kwamen Marieke en Lune weer om gezellig met ons pizza te eten! Helaas duurde het een beetje lang omdat de pizzaman het huis niet kon vinden, maar dat mocht de pret niet drukken, met een glaasje wijn en goed gezelschap kwamen we de tijd wel door ;).
<strong>Dinsdag</strong>
Vandaag kwam onze case K. weer langs met zijn vader, waarvan we steeds meer de kriebels krijgen. Tijdens de gesprekjes en sessies met K. Kwam er niet veel nieuws naar voren, en dus besloten we na een gesprek met Eureka om het voorlopig stop te zetten, omdat teveel confrontatie en counseling ook schadelijk kan zijn. Eureka hielp ons met het gesprek met de vader, omdat Robin en ik enigszins bang voor hem werden, aangezien hij ook een pistool op zak had en maar doordramde over dat hij ons wilde sponseren om terug te komen. Uiteindelijk lukte Eureka het om hem te overtuigen en was vandaag de laatste voorlopige sessie met K.
Het was erg mooi weer vandaag en we hebben een heerlijk chilldagje met de staff gehad en lekker zelfgemaakte patatjes gegeten!
<strong>Woensdag</strong>
’s Morgens waren we vooral op centre weer met de staff en hebben we een tijd op Eureka’s office gezeten om het over Angel te hebben. Eureka was bezig met telefoontje plegen om haar lichaam vrij te krijgen; dit was nogal een gedoe omdat er verder geen familie was en wij als Bobbi Bear haar dus moesten identificeren maar hier ging allemaal nog wat tijd overheen.
’s Middags konden we dan eindelijk met Eureka naar het mortuarium om het lichaam te identificeren. Van te voren werden we gewaarschuwd en vroegen ze of we het wel aankonden omdat het echt heel gruwelijk zou zijn, en we hadden ons daarom ingesteld om het ergste. Toen we haar uiteindelijk mochten zien, viel het alles mee. We liepen door een gangetje en kwamen bij een soort garageplaats, waar ze op een ijzeren tafel lag met een paars laken over haar heen. Toen het laken eraf werd gehaald, was het Angel en lag ze er vredig bij. Geen gapende wonden en enge horrorscenes zoals we verwacht hadden, maar het mooie meisje dat we gekend hadden. De tranen sprongen in mijn ogen omdat ik ineens besefte dat ze er niet meer was en wat er allemaal gebeurd was, zo oneerlijk allemaal.
Het scheen een geluk te zijn dat de begrafenisondernemer met ons mee was, omdat die een laken over haar heen hadden gelegd, terwijl ze haar normaal naakt laten zien en bovendien trekken ze normaal alle ‘lades’ open omdat ze niet weten waar iedereen ligt, terwijl ze nu apart op een tafel was gelegd in een andere ruimte.
Eenmaal weer terug op het centre verliep onze avond zoals gebruikelijk, met het wassen en verhaaltjes voorlezen aan de kids, en hebben we savonds nog even gezellig gekletst op onze ‘ porch’.
<strong>Donderdag</strong>
Vandaag was weer een grote dag voor de courtcase van de principal, vandaag zouden we namelijk te horen krijgen of hij vrij mocht op bail of niet. Bovendien waren we voorbereid op een enorme rel, gezien wat er vorige keer gebeurd was. We droegen dan ook geen Bobbi Bear kleding; better safe than sorry.
Toen we echter aankwamen, stond er alleen nog maar politie (die er nu dus wel was, in tegenstelling tot vorige keer). We gingen snel naar binnen om een plekje te bemachtigen en we zaten dan ook helemaal vooraan. Net op tijd trouwens want als snel stroomde de hele zaal bomvol.
Geheel tegen onze verwachtingen in duurde het veel langer dan de vorige keren en hebben we daar een hele tijd gezeten. De advocaat van de principal bleek een echte aanfluiting en deed me denken aan een omhooggevallen drammertje, dat slecht tegen zijn verlies kan. De interactie tussen hem en de rechter was hilarisch; de rechter verbeterde hem vaak en verdedigde meerdere keren de witness (wat de investigator police officer was, die om advies voor bail werd gevraagd). Ook de vragen die hij stelde bleken volkomen niet relevant voor de bail application en hij dramde met bepaalde echt door, terwijl het antwoord er allangal duidelijk op was. Bovendien zat de rechter regelmatig te glunderen en te lachen en leek hij zelfs kleine traantjes weg te vegen.
Het viel me maar weer op hoeveel professioneler ze hier te werk gaan vergeleken met Umlazi court (en dan heb ik het vooral over de rechter en de public defender, die beide erg oplettend waren, ja duh zou je zeggen maar dat is dus niet overal zo hier, en duidelijk over veel kennis beschikten).
De principal zelf keek weer geregeld uitdagend achterom en vind het nog steeds bizar om te bedenken dat ik hem op de school nog vrij heb rond zien lopen, en helemaal surrealistisch dat de meiden die een nachtje bij ons geslapen hebben zijn slachtoffers zijn (bij andere courtcases is het wat vager omdat je er niet vanaf het begin bij bent geweest en alleen het verhaal te horen krijgt, terwijl ik nu weet wat er gebeurd is en met eigen ogen het beginproces heb meegemaakt).
Na een korte pauze gingen ze weer verder en vatten beide partijen de verdeding samen en ontkrachtte de public defender de argumenten van de advocaat om hem vrij te laten op bail. Hierna was er lunchpauze en moest iedereen de courtroom uit. Iedereen liep naar buiten en toen we rond kwart voor twee weer naar binnen probeerden te komen, stond iedereen te dringen bij de ingang. We beseften al snel dat de kansen op een plek in de courtroom nihil waren, en dus besloten we het buiten af te wachten; wat ontzettend jammer was omdat ik wel graag bij dit moment wilde zijn. Ladyfair wist op de een of andere manier wel binnen te komen en via een sms hoorden we dat hij niet op bail vrij kwam! Iedereen kwam hierna zingend en joelend naar buiten en de demonstranten begonnen weer te dansen en te zingen (zulu), waar Ladyfair, Thuli en nog wat andere staffmembers zich bij aansloten.
Ontzettend mooi om te zien hoe blij iedereen was en heeel fijn dat die eikel nog achter slot en grendel zit :).
Savonds een rustig avondje gehad en lekker op mijn bedje mijn blog zitten typen!
Nou dit was het weer voor nu!
Hoe dichterbij het afscheid komt, hoe moeilijker ik het krijg. Ik voel me hier zo thuis en ga de mensen hier zo ontzettend missen… ik wil hier eigenlijk gewoon nog niet weg…
Maargoed morgen hebben we nog een ladiesnight (!!) en volgende week gaan we nog gezellig een avondje bij The View eten, dus we hebben nog wat leuke dingen in het vooruitzicht ;)!
<strong>Dikke kus & liefs</strong>