(origineel bericht op be-more.nl)
Laatste blog - terug op Nederlandse bodem
Zo, weer een weekje terug op Nederlandse bodem!
Allereerst mijn excuses voor het niet vervolgen van mijn weblog… Mijn laptop heeft het uiteindelijk toch helemaal begeven, dus ik heb geen blog meer kunnen plaatsen tijdens mijn laatste 5 weken in Zuid Afrika.
Op 19 augustus was alweer de laatste dag bij Bobbi Bear, de tijd is echt voorbij gevlogen! Gelukkig zat er voor Vicky en mij ook iets positiefs aan deze dag, want na 6 weken konden we eindelijk Jeff en Bert weer een kusje geven 
Na het ophalen van de mannen op het vliegveld zijn we naar Bobbi Bear gereden. Daar heb ik Bert rondgeleid en aan al de staff voorgesteld. Vervolgens werden we al snel bij elkaar geroepen voor het afscheidsritueel.
We zaten met het grootste deel van de staf, alle vrijwilligers, Bert, Jeff en de kinderen in de woonkamer. Alle stafleden zeiden iets persoonlijks tegen de vrijwilligers en dat was erg fijn en toch ook wel emotioneel.
Ikzelf kon het lang droog houden, maar toen Michelle vertelde hoe bijzonder ze het vond hoe ik met mijn jochie om ben gegaan lukte het me niet meer om het droog te houden. Wat me ook echt is bijgebleven is de uitspraak van Jackie, dat ze bewondering had voor mijn onvoorwaardelijke inzet voor mijn jochie en dat ik op haar leek (en dat was geen compliment volgens Jackie, maar dat vond ik toch wel!).
Het werd afgesloten met het uitdelen van een certificaat voor alle vrijwilligers en daarna was het tijd om afscheid te nemen van de stafleden, de kinderen en de andere vrijwilligers. Ik vond het zo’n raar idee dat je in 6 weken tijd zo’n enorme band met alle mensen op hebt gebouwd en de kans groot is dat je deze mensen nooit meer gaat zien. Gelukkig hoefde ik nog niet helemaal afscheid te nemen van Bobbi Bear, Bert en ik zouden 2 september namelijk nog een dagje terugkomen.
Na het afscheid zijn Bert en ik onze reis begonnen in Durban. We hebben eerst 2 relaxte dagen gehad in Durban en zijn daarna doorgevlogen naar Johannesburg om onze rondreis te starten. We hebben echt een fantastische reis gehad, maar ik zal jullie alle verhalen besparen, anders zijn jullie echt nog uren aan het lezen! Ik, en Bert ook, laat graag de foto’s, met bijbehorende verhalen, zien, dus die komen allemaal nog wel!
Aangezien deze weblog voornamelijk over mijn vrijwilligerswerk bij Bobbi Bear gaat wil ik nog wel eventjes vertellen over de dag dat ik terug ben gegaan.
Ik bedenk me nu trouwens dat ik ook nog niet verteld heb dat ik op mijn laatste echte werkdag niet meer naar mijn jochie kon, aangezien er teveel speelde rondom de baby. De gevolgen van mijn bezoek aan het jochie, zijn moeder en tante zou teveel risico’s voor de baby kunnen hebben. Daarnaast wisten we ook niet zeker of het wel veilig was, met pijn in mijn hart heb ik dus moeten beslissen om niet naar hem toe te gaan. Ik heb wel direct Bert gebeld om te vragen of hij het oké vond om op 2 september samen met hem en Michelle naar m’n jongetje te gaan. Stiekem vond ik het ook wel heel erg leuk om hem ook nog aan Bert te laten zien! Natuurlijk wilde Bert mee, dus ik heb direct een afspraak gemaakt met Michelle.
Op 2 september hebben Bert en ik ’s morgens kleertjes en een bal voor het jongetje gekocht en snoepjes voor zijn neefjes/nichtjes. We kwamen rond half 2 bij Bobbi Bear aan en Jackie kwam ons direct tegemoet gelopen toen we door het hek kwamen en gaf ons een dikke knuffel. Ze was blij om terug te zijn én ik ook!! Het voelde echt als thuiskomen, ik heb zo’n fijne tijd gehad daar! We hebben alle stafleden gedag gezegd en werden bijgepraat over alle kinderen. We konden nog net het afscheid van het baby’tje meemaken, want ze zou binnen ongeveer een uur naar haar vader gaan. Ik heb dus nog even met haar geknuffeld. Wat was ze groot geworden in die 2 weken tijd zeg! En ze kon zelfs een beetje glimlachen, echt leuk!! Na een uur kwam inderdaad haar vader, een jonge kerel, die niet eens van alle problemen rondom de baby afwist. Bizar toch?! Hij heeft nog wel een relatie met de moeder van de baby, dus ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen. Ik vind het ook erg vreemd dat Social Wellfare maar weer wel toestaat dat het kind dan naar de vader gaat, terwijl de moeder dan dus alsnog in contact is met het kind dat ze door het toilet wilde spoelen… Ik moet er maar gewoon niet teveel over nadenken, want ik kan er toch niets aan veranderen. Ik vond het wel een erg fijn idee dat de vader een baan heeft en nog bij zijn moeder woont. De vader van de baby gaat dus overdag gewoon werken en geld verdienen, terwijl zijn moeder op de baby past. De moeder van de baby hoeft er dus helemaal niets mee te maken te hebben, dus ik hoop ook dat ze er niets mee te maken krijgt!!
Helaas bleek dezelfde dag al dat we dat kunnen betwijfelen, want we werden door de communityworker gebeld dat de moeder samen met m’n jochie vertrokken was. Niemand wist waar ze was, dus ik kon alsnog mijn jongetje niet zien. Erg moeilijk!!! Wat wilde ik hem graag nog even zien, even vasthouden, wat liefde geven… Daarnaast wilde ik ook graag zijn (thuis)situatie zien en nog wat voor hem regelen als er iets niet goed was. Helaas was niets van dit alles mogelijk…
Wel een oppepper was het zien van ‘ons meisje’: ik stond net bij haar bed toen ze een beetje wakker begon te worden. Ze deed rustig haar oogjes open en toen ze mij zag was ze meteen wakker ‘Auntie Lein!!’ en ze wilde meteen ‘up’. Heerlijk om haar weer even in mijn armen te sluiten en samen blij zijn om elkaar weer te zien! Schone kleertjes aan en spelen maar!
Het was vrijdag, dus Jackie had al snel gevraagd of Bert en ik naar de Champagne Friday wilden komen. We moesten ook ons hotel maar afbellen, want we sliepen in de cottages. Geen discussie mogelijk! Even overlegd met Bert, maar hij snapte heel goed dat ik graag nog wilde blijven en hij vond het zelf ook leuk om eens mee te maken! ‘Ons meisje’ in haar nieuwe rolstoel (ze heeft een rolstoel gekregen, waardoor ze nu dus mobieler is en beter zit, fantastisch!!) en op naar ‘huis’ dus! Ook fijn om weer bij de cottages/Jackie’s huis te komen. Voor het eten hebben Bert en ik nog gespeeld met ‘ons meisje’, daarna heb ik haar nog een keertje eten gegeven en op bed gelegd. Wat was ik gelukkig! Daarna hebben Bert en ik samen met Daniël en de nieuwe vrijwilligers gegeten en zijn we naar de Champagne Friday geweest. Eén groot feest! De volgende morgen ‘ons meisje’ aangekleed, zelf gedoucht en aangekleed en in mijn Bobbi Bear shirtje op naar de Support Group. Nu kon ik dus Bert ook de boom van de Vrijdag-Tree laten zien (dat is op de weg naar de Support Group) én de Support Group. We hebben de Support Group mee gedraaid en daarna werd het echt tijd om écht afscheid te nemen van iedereen. Nu vond ik het moeilijker dan de vorige keer, maar ik was tegelijkertijd ook nog zo gelukkig van de afgelopen 2 dagen. Ik heb de staf allemaal nog gezien, de baby een laatste knuffel en kus kunnen geven, met ‘ons meisje’ kunnen spelen en verzorgen én Bert vrijwel alles laten zien. Wat wil een mens nog meer?!
Inmiddels ben ik dus alweer een weekje terug in Nederland en heb ik ontzettend veel moeite (gehad) met mezelf weer aanpassen aan het Nederlandse ritme. Ongelofelijk dat je jezelf in het begin niet kunt aanpassen aan het Afrikaanse ritme en dan vervolgens helemaal niet kunt aarden in Nederland. Natuurlijk was het fijn om op Schiphol te komen en daar Frouk, mijn ouders, Berts ouders, Monique & Tim en Silver weer te zien, maar tegelijkertijd wilde ik ook zo erg niet in Nederland zijn.
Dit werd alleen maar bevestigd toen ik de volgende dag met mama ging lunchen in de stad en daar even snel haarmousse ging halen; iedereen is aan het haasten en aan de kassa wordt chagrijnig en onvriendelijk gereageerd. Zo anders dan in Zuid Afrika! In het weekend wilde ik dus ook helemaal niets anders dan thuis of bij Bert op de bank hangen, ik hoefde nog even helemaal niets van het Roosendaalse leven mee te maken. Gewoon even wennen. Dat wennen begint nu wel te lukken na mijn vrienden grotendeels allemaal weer te zien en dinsdag weer te zijn begonnen op mijn werk. Je kunt er niet onderuit, je zit zo weer in de Nederlandse mentaliteit. Ik ben alweer erg goed in mijn dagen volplannen etc., terwijl ik me nog zo had voorgenomen om daar mee te stoppen. Dat was één van de dingen die me absoluut aanstonden aan de Afrikaanse mentaliteit. Daarnaast ben ik me bewust geworden van hoe het leven ook kan zijn, hoe goed we het hier over het algemeen hebben in Nederland en dat de welzijnssector in Nederland zóveel beter geregeld is dan in Nederland. Hoe dan ook: ik heb een fantastische ervaring achter de rug, heb enorm genoten en had deze 11,5 week voor geen goud willen missen!!
Bij deze wil ik jullie dan ook allemaal bedanken voor het volgen van mijn weblog, al jullie lieve berichtjes, alle kleertjes, speelgoed, het quilt en de financiële ondersteuningen van Bobbi Bear.
Diep in mijn hart hoop ik dat ik ooit nog eens zo’n weblog mag bijhouden voor mezelf en voor jullie, maar dat blijft voorlopig een droom. Deze ervaring neemt in ieder geval niemand me meer af!
Mailcontact blijft trouwens bestaan tussen het personeel van Bobbi Bear en mij, dus ik ben er nog niet helemaal tussenuit gelukkig!