(origineel bericht op be-more.nl)
Terugreis
Lang lang geleden alweer dat ik mijn laatste blog schreef. De vele indrukken van de laatste week werken en het reizen maakten dat ik ’s avonds vaak geen zin meer had om te schrijven. Maar dat is natuurlijk geen excuus ;). Inmiddels zit ik samen met mijn ouders op het vliegveld van Kaapstad te wachten op het vliegveld terug. Maar goed terug in de tijd…
Na het weekend brak mijn laatste weekje bij Bobbi Bear aan. De week begon rustig maar eindige in een bijna chaotische drukte. In deze week heb ik onder andere een rondleiding bij een erg mooie HIV/AIDS kliniek gehad (Blue Roof). Mensen met HIV/AIDS kunnen in deze kliniek onderzoeken, medicatie en voorlichting krijgen. De kliniek is met hulp van buitenlandse goede doelen organisaties erg mooi opgezet en kan de mensen hierdoor goed helpen. Maar zoals overal in Afrika kan het soms een tijdje duren voor je geholpen wordt.
Waar het nog meer even kan duren voor je geholpen wordt is het publieke ziekenhuis. In Zuid-Afrika heb je ziekenhuizen van de staat waar iedereen naartoe kan voor medische hulp en privé ziekenhuizen die hoge tarieven hebben. Doordat de kinderen die geholpen worden door Bobbi Bear vaak weinig geld hebben belanden we met deze kinderen vaak op de rape afdeling van het publieke ziekenhuis. Tijdens mijn periode werken bij Bobbi Bear had ik dit ziekenhuis nog niet gezien. Om het ziekenhuis toch met eigen ogen te bekijken kregen Kirsten en ik een afspraak met een dokter van de rape afdeling. Deze dokter gaf ons een rondleiding over de afdeling en vertelde ons over haar werk. Een indrukwekkende vrouw die zich volledig inzet voor haar werk. Ook hier betekent die echter niet dat alles goed geregeld is voor de kinderen die wij hiermee naartoe nemen. De dokter die wij sprake was ontzettend gemotiveerd maar dit zijn helaas niet alle dokters. Daarbij zijn de wachttijden vaak erg lang (niet zelden zit je hier van ’s ochtends vroeg tot laat in de middag/avond te wachten). De omstandigheden op de andere afdelingen zijn zeker niet beter, het gebouw is meer dan vol met zieke mensen, te weinig zusters en helaas ook slechte kwaliteit van zorg.
Ook heb ik deze week kunnen meekijken bij hoe ‘de beer’ wordt uitgevoerd. Er kwam een meisje binnen waarvan de moeder vermoedens had dat er misbruik plaats had gevonden/plaats vond bij het meisje. Samen met een staff lid van Bobbi Bear gingen ik en het meisje in gesprek. Erg leerzaam om te zien hoe dit gesprek tot stand kwam.
Mijn laatste ‘echte werkdag’ bij Bobbi Bear liep volledig anders dan verwacht. Ik had gedacht dat we naar de tree zouden gaan voor een afscheid. Maar op het centre aan gekomen bleek er van alles aan de gang te zin. De ene na de andere case kwam binnen met als resultaat dat ik en Lydia voor we er erg in hadden in een auto zaten op weg naar een case. Samen met een staff medewerker en twee familieleden van twee kinderen gingen we op weg naar een huis om de kinderen op te halen. Omdat er niet zeker was hoe de huidige verzorgers van de kinderen op de situatie zouden reageren kwamen er twee politieagenten als back-up mee. Mocht er geweld gebruikt gaan worden zouden zij kunnen ingrijpen. Gelukkig gebeurde dit niet en ’s middags zaten alle betrokkenen op het kantoor te praten op zoek naar de beste oplossing voor de kinderen.
Maar dit was nog niet alles. Want weer terug op kantoor bleek er nog een zaak te spelen waarbij de politie ons back-up zou geven. Het ging hierbij om een naar onze informatie gewelddadige man met die een bejaard familielid zou mishandelen. Met een grote groep staffleden en vrijwilligers vertrokken we en na een hoop strubbelingen (zonder fysiek geweld) is het bejaarde familielid in naar een veiligere plek gebracht.
En toen was het alweer zaterdag… de dag waarop paps en mams bij Bobbi Bear kwamen. Erg leuk om ze te kunnen laten zien waar en met wie ik de afgelopen weken heb gewerkt. Ze zijn mee geweest naar supportgroup en hebben meegeholpen met de wondverzorging, spelen met de kinderen en het uitdelen van eten en kleding. Een erg mooi moment was waarop de kinderen speciaal voor ons gingen zingen om ons een veilige reis te wensen. Helaas waren vrijwel alles staff leden al weg op het moment dat wij terug kwamen waardoor een afscheid niet meer mogelijk was. Gelukkig leven we in een wereld van internet en mobiele connecties 
Want reizen was het volgende wat op ons programma stond. Nadat mijn ouders een nacht bij Bobbi Bear hadden doorgebracht vertrokken we voor een reis van twee weken. Het afscheid van de medevrijwilligers en vooral onze kleine prinses was een flinke brok in mijn keel wegslikken. Maar daar gingen we dan op weg naar Johannesburg in onze huurauto. Onderweg hebben we zoveel mooie dingen gezien. Van St Lucia, Swasiland, Hazyview, Krugerpark, Magubaskloof naar Johannesburg. Een hoop dieren gespot in St Lucia en het Krugerpark (zowel te voet door het park als met een auto) een nieuwe cultuur leren kennen in Swaziland en prachtige uitzichten bekeken bij Hazyview zijn slechts een paar van de hoogtepunten. Ook het apartheidsmuseum bij Johannesburg was een indrukwekkende ervaring.
De geschiedenis van Zuid Afrika kwam opnieuw voor ons tot leven in Kaapstad met een bezoek aan Robbeneiland. Erg indrukwekkend om van een ex gevangene verhalen over de gevangenis te horen. Ook de rest van Kaapstad was zeker de moeite waard! The Southern cape, Tafelberg en het waterfront alles hebben we bekeken. Een stad die op mij totaal anders overkwam dan Durban en Johannesburg, alleen al doordat je hier in de avond (natuurlijk wel met minimaal 2) over straat kan lopen in een groot deel van het centrum.
Maar helaas ook het reizen is inmiddels afgelopen en over precies twee uur zal ons vliegtuig naar Nederland vertrekken. Jammer maar ik heb ook erg veel zin om jullie allemaal weer te zien straks! Tot morgen [/size]J .