(origineel bericht op be-more.nl)
Up on the moon
Lieve allemaal,
Met een einde komt een nieuw begin. Een heerlijk gegeven, met heerlijke nieuwe gebeurtenissen en avonturen in het vooruitzicht, al kan ik dat nog niet helemaal bevatten. Mijn twee maanden bij Operation Bobbi Bear in Amanzimtoti, Durban, heb ik afgelopen vrijdag verruild voor zonnige dagen bijkomen bij Carlijn in Kaapstad. Fysiek zit ik nu op haar bed een weblog te typen, maar met mijn gedachten ben ik nog in Toti. Hoe zou het met mijn kleine meisje zijn, nu ook ik <em>up on the moon</em> ben na twee maanden zo intensief voor haar te hebben gezorgd? En heb ik wel echt alles gedaan wat ik kon om een beetje verschil te maken? Zoveel betekent als ze in mijn afscheidsspeeches zeiden? Hoe vervangbaar ben je als er elke zes weken nieuwe vrijwilligers komen, die net zo hartelijk worden ontvangen als wij toen we van het vliegveld gehaald werden? Of beteken ik echt net zoveel voor hun als zij voor mij en zullen ze mij ook nooit vergeten, zoals ik het Bobbi Bear team en de kinderen nooit meer uit mijn geheugen zal kunnen wissen? Veel gedachten die ik een plekje moet geven. Het blijkt moeilijker dan ik dacht om nu in Kaapstad te zijn, waar tot drie uur 's nachts cocktails drinken in een club met stampmuziek niet erg strookt met wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt in Durban, waar men om half tien 's avonds gespannen achter het stuur zit, bang voor een hijack. Begrijp me niet verkeerd, Kaapstad is heerlijk, Carlijn en haar vriendinnen zijn enorm gezellig en de Tafelbers is meer dan prachtig, maar met mijn hoofd ben ik duidelijk nog bezig met mensen loslaten, afscheid nemen en alles op een rijtje zetten. Zo erg zelfs, dat ik er een Goldfish concert voor heb afgezegd om vanavond een avondje alleen te zijn. Call me crazy, maar Afrika gaat in je zitten (sorry voor dit cliché) en Goldfish past nu even niet in het plaatje.
De afgelopen weken waren intens en vooral heel veelzijdig. Mijn laatste keer naar court, een meeting over 16 dagen activisme tegen geweld en misbruik van vrouwen en kinderen, die drie dagen later van start zouden gaan en waarvan nog vrij weinig gepland was. Een HIV-awareness presentatie in Zulu voor ouders, dus 10 Zulu kindertjes voor anderhalf uur vermaken, terwijl je geen woord Zulu spreekt, maar wel een bal hebt en bootjes en hoedjes kan vouwen. Kinderen zijn kinderen, of je nu in Nederland, in India of in Zuid-Afrika zit. Een laatste keer counseling van mijn case, waarbij ik eerst twee uur in de auto in de stromende regen heb moeten wachten tot de mevrouw met de sleutel van de Bobbi Bear-container in Umlazi er was om open te doen en daarna het meisje niet kwam opdagen ondanks dubbele bevestiging. Het Bobbi Bear-huis vol kitschy en kleurige kerstversiering en dansende kerstmannen. Een avond drankjes bij Michelle, de vrijwilligerscoördinator, waarna we achterin een politiewagen werden ‘gegooid’ en thuis werden gebracht. Afscheidsbriefjes schrijven voor de staffmembers, ons meisje voorbereiden dat Aunty Augusta up on the moon ging, met tranen in mijn ogen en steeds vaker ook op mijn wangen en shirt. De allerliefste speeches en een certificaat als afscheid, voor ik de auto in moest stappen en naar het vliegveld werd gebracht, richting de maan. Opeens leek het een stuk makkelijker om ‘thuis’ in Nederland te verlaten, waar ik mijn hele leven heb gewoond, dan de plek waar ik twee maanden zo intensief heb geleefd en gewerkt en zoveel liefde heb gekregen van de mensen met wie ik leefde en werkte, wetende dat je toch wel terug naar dat thuis gaat en misschien wel nooit meer naar deze fantastische plek. En naar die kleine vrolijke hummel, die mijn hart voor altijd heeft gestolen…
Het donatiegeld van papa, mama, tante Guus, Harm en Robbert-Jan (DANK!!) heeft inmiddels een mooie bestemming gekregen, in de kluis van Bobbi Bear. De totaal 9000 Rand zal worden gebruikt als ons kleine meisje ziek wordt en in het ziekenhuis opgenomen moet worden. Zij kan met haar spierziekte en slechte longen weinig hebben, een voor ons normaal griepje of verkoudheid kunnen bij haar dodelijk zijn als er niet op tijd wordt ingegrepen. En het governmental hospital met haar binnengaan, is een moord an sich, met alle vieze ziektes en bacterieën die daar in de lucht hangen. Ze moet dus naar een schoon en veilig ziekenhuis en dat kost zoveel geld, dat Bobbi Bear dit steuntje in de rug erg goed kan gebruiken. Jackie denkt dat ze maximaal 12 jaar oud zal worden en vindt daarom dat ze alles moet krijgen wat ze wil, ik denk dat zij veel ouder kan worden en zelfs zal kunnen lopen als ze de juiste zorg en begeleiding krijgt. Laten we hopen dat ik gelijk heb en er een dikke laag stof op het geld zal kunnen groeien voor het gebruikt moet worden! Het verschil wat ik in twee maanden heb gezien is inmens en dit kleine vechtertje, zo’n 8 maanden geleden weggeplukt van een leven op straat met een verslaafde moeder, niet in staat te bewegen of een woord te spreken, waarvan de dokters inschatten dat ze nog een week te leven had, is veranderd in een echt meisje met een hele duidelijke eigen mening, dat honderduit praat en veel te grappig is! Ik wil zorgen -samen met andere vrijwilligers- dat zij nog meer zal kunnen groeien en bijvoorbeeld fysiotherapie zal kunnen krijgen, maar daar zullen jullie later nog meer over horen. Eerst zelf nog even landen en de andere, mooiere kant van Afrika bekijken komende maand!
Lieverds, ik ga nog even genieten bij Carlijn en een week Kaapstad met m’n liefde! Daarna een spannende reis door de rest van Zuid-Afrika, Mozambique en misschien ook nog wel Botswana en/of Namibië. Daar horen jullie vast ook gauw meer over en reistips ontvang ik zeer graag op de mail;)! Ik zal aan jullie denken, als ik morgen al sproeten kwekend over het strand banjer in m’n korte broek met de zon op m’n hoofd. Hoorde dat het al gevriesd heeft? Daaaag, hugs and kisses from my moon in Cape Town!