(origineel bericht op be-more.nl)
On the moon…
<em>En ik weet niet of ik het hier wel zo leuk vindt…
</em>Lieve allemaal,
Inmiddels ben ik vandaag precies drie weken thuis. Het afscheid is me best tegengevallen. Weggaan van een plek wat echt als thuis is gaan voelen, gedag zeggen tegen Jackie en haar fijne gezin waar ik zo veel tijd heb doorgebracht, maar vooral de laatste knuffel van de kleine meid waar ik dag en nacht voor gezorgd heb raakte me behoorlijk. Toen ik de kleine uit mijn handen gaf voelde het einde echt definitief.
Michelle heeft ons samen met haar man naar het vliegveld gebracht en gelukkig is Thuy ook nog even meegeweest. Een kort, maar goed afscheid en daar gingen we dan. Ik kon gewoon niet geloven dat het afgelopen was, dat ik deze mensen achter me ging laten en dit werk voorlopig niet meer ging doen. Vlak voordat ik het vliegtuig inging heb ik Sdudla nog even gebeld en ook dit maakte het niet echt makkelijker.
Eenmaal op het vliegveld van Dubai begon ik de reis een beetje zat te raken en kwam steeds meer het gevoel dat het toch wel fijn was om naar huis te gaan. Ik kon heerlijk languit over drie stoelen slapen en toen ik wakker werd kon ik niet meer wachten tot ik mijn papa en mama weer heerlijk kon knuffelen. En jawel… daar stonden ze! Met een welkom-thuis ballon in mijn hand ben ik heerlijk met mijn papa en mama naar m’n lieve broer gegaan en heb ik daar kerst gevierd. Tweede kerstdag eindelijk opa en oma weer gezien en natuurlijk heel veel foto’s laten zien en verhalen verteld.
En nu… nu ben ik weer in Nederland. De eerste dagen kon ik het me nog niet echt realiseren en was ik met mijn hoofd vooral in Zuid-Afrika. Ik heb met dubbele dekens geslapen omdat ik het zo koud had en kon wel heel de dag filmpjes en foto’s bekijken. Toch begon het normale leven al weer snel te dringen en moest er behoorlijk veel geregeld worden voor m’n opleiding. Inmiddels ben ik ook weer aan het werk en is eigenlijk alles weer normaal.
Ik besef me steeds meer en meer hoe veel ik geleerd heb tijdens mijn reis. Zoveel mensen, met zo veel verhalen in een geweldig maar eigenlijk ook verschrikkelijk land. Het is moeilijk uit te leggen wat dit avontuur voor mij betekend heeft. Elke dag denk ik nog met heimwee terug aan de mooie momenten en het mooie werk wat al die lieve mensen daar doen.
Dit is mijn laatste verhaaltje over mijn avontuur ‘Bobbi Bear 2011’, maar ik hoop dat ik ooit een nieuwe weblog kan schrijven met de titel ‘The story continues…’. Als laatste wil ik nog graag kwijt dat ik ontzettend dankbaar ben dat ik ben geboren in Nederland. Ik kan (relatief) veilig over straat, ik krijg de kans om te studeren, maar het belangrijkst is dat ik de hulp en medische zorg kan krijgen die ik nodig heb. Ik besef me zo veel hoe goed wij het hier in Nederland hebben en ik hoop dat jullie dat ook een klein beetje doen.
Heel veel liefs en een dikke kus,
Irma