(origineel bericht op be-more.nl)
Up on the moon
Daar zit ik dan… Over een uurtje word ik samen met Denise opgehaald en om 18.40 stap ik het vliegtuig in. Wat doe je nou nog op zo´n laatste moment. Afscheid van alle staff hebben we al gehad, omdat iedereen vrij is voor kerst. Net nog even bij Jackie geweest, maar die wil het niet eens over ons afscheid hebben. Koffer is gepakt en ons kleine meisje ligt op bed, wetend dat als ze wakker wordt wij ‘up on the moon gaan’. Vandaar nu mijn laatste weblog vanuit het mooie Zuid-Afrika.
Ik had beloofd jullie nog te laten weten waar ik het sponsorgeld aan ga besteden. De afgelopen zes weken ben ik erachter gekomen dat Bobbi Bear momenteel best veel bezit. Elke week komt er wel een keer iemand langs die kleding, snoep of speelgoed brengt. Geld is echter een groter probleem. Ik heb besloten om mijn geld achter te laten in een potje voor medische kosten voor alle kinderen. Met mijn eigen ogen heb ik kunnen zien hoe verschrikkelijk het is om naar een government hospital te moeten. Het is er onhygiënisch, mensen zitten staan en liggen overal en soms moet je drie dagen wachten tot je een dokter te zien krijgt. Helaas is het voor veel mensen geen andere optie om naar een private hospital te gaan, omdat dit te duur is. Ik wil het geld, wat ik mede dankzij jullie mee heb kunnen nemen, graag aan Bobbi Bear geven zodat alle kinderen die bij Bobbi Bear binnen komen de goede medische zorg krijgen die ze verdienen.
De laatste week heeft vooral bestaan uit heel veel lol maken, maar ook afscheid nemen. Maandag was het rustig bij Bobbi Bear en zijn we naar een street market geweest. In de avond hebben we Michelle in het zonnetje gezet, omdat zij gisteren jarig was. Heerlijk uit eten geweest in een prachtig restaurant. Woensdag en donderdag heb ik al afscheid moeten nemen van twee van mijn lieve medevrijwilligers. Na deze 6 weken is het zo raar dat zij weggingen. Gelukkig kan ik ze nog zien als ik terug ben in Nederland.
Verder heb ik van de week ook nog het stadion van Durban beklommen. Nou eigenlijk was het gewoon met een lift, haha! Prachtig uitzicht daarboven. Gisteravond heb ik nog een topavond gehad met Michelle en haar vrienden. Heerlijk cocktails gedronken en haar verjaardag gevierd. Ik had me geen betere laatste avond kunnen wensen.
Donderdag heb ik ook mijn eigen afscheid gehad. De staffleden hebben voor me gebeden en er is prachtig gezongen. Ook heb ik een Zulu-naam gekregen van de staff, op basis van hoe zij mij de afgelopen 6 weken hebben gezien. Mijn naam is Nozipho, dit betekent gifted one. De uitleg van Jackie hierbij was: de gift to have, gift to be and gift to give. Na het mooie samen zijn kwam toch echt het moment van afscheid. Echt niet leuk! Ik voel me zo thuis bij Bobbi Bear en bij alle prachtige mensen dat ik echt nog niet naar huis wil. Maar het is tijd om te gaan…
Lieve allemaal, ontzettend bedankt voor alle lieve mailtjes, smsjes, belletjes en berichtjes die ik van jullie heb gehad de laatste tijd. Het heeft me ontzettend goed gedaan. Ook al wil ik hier niet weg, ik mis jullie ook allemaal dus het is ook wel weer fijn om naar huis te gaan. Ik weet zeker dat als ik thuis pas besef hoeveel ik hier eigenlijk heb meegemaakt. Helaas is het nu echt tijd om ‘up on the moon’ te gaan…
Tot snel,
Liefs Irma