(origineel bericht op be-more.nl)
Week 9
Een lang weekendje in de Backpackers blijven luieren, tot maandag, want dan kwamen de nieuwe vrijwilligers toe en moest toch een mini-welkomstteam (lees: 2) zijn… Van de zeven dames zit er ook voor de verandering eens een Vlaamse bij – ook uit het Gentse – amai hoor, nu pas merk ik echt hoe ‘plat’ik normaal spreek en hoe mooi ik nu begin te praten # Nederlandse invloed!
Om 2 p.m. ging onze projectleider Anthony ons oppikken; het werd 3, 4 en half 5 en dan hebben we toch maar eens gebeld! Binnen een halfuurtje, en inderdaad (hoerahoera) daar was een auto met twee volwassen passagiers en twee kinderen, proppen maar # UGANDA style! Leuk hoor hier, een hele dag voorbij aan wachten, wachten, wachten, maar geduldig word je er wel van!
Dinsdagvoormiddag met mama Sanne naar een ver health center, uurtje op de boda in alle vroegte door de bush bush, frisse wind in de haartjes, al hete zon op de huid, hmmm heerlijk!
Lekker babietjes gewogen aan een hangweegschaal uit de jaren stilletjes # weegmat volgens Sanne voor ze binnengingen voor een vaccinatie. Daar ook de eerste albino-Ugandese-mama geJjzien, heel raar hoor, hele witte huid met wat plekken op, een Ugandees gezicht en Ugandese outfit, blond-rossig haar voor zover ze er had en een prachtige bruine baby.
Dinsdagnamiddag afscheid genomen van Sannes familie – fantastische mensen J (en dit zeg ik niet omdat Sanne mijn blog ook leest) – en dan middagje bed in met een heerlijk hoofdpijntje.
Woensdag was het niet veel beter, met Jodie – die ook al een tijd sukkelt met hoesten enzo – naar de ByansiClinic in Masaka, getest op malaria en bacteriële infecties maar niets gevonden, ok, zal wel hormonaal zijn of door het warme weer.
Jjingo (Anthonies rechterhand) ging ons ophalen rond 4 p.m. en ja hoor, hij brak het record, om 19u40 mochten we hem verwelkomen!
Donderdagvoormiddag gerust met die lekkere hoofdpijn, ondertussen ook Eerlijk Reizigers op bezoek die meedoen met onze activiteiten. Donderdagnamiddag eindelijk de eerste échte laag verf aangebracht in het nieuwe kliniekje van de school!
Theo is die dag met Sanne naar het ziekenhuis geweest met Simon, een babietje dat hij ontmoette op housevisits vorige week. Dit jongetje is zwaarverbrand aan armpjes en beentjes door een brand een paar weken geleden. Theo en Sanne drongen erop aan ermee naar het ziekenhuis te gaan want hij moest echt behandeld worden.
Dit deed me denken aan de vrouw met HIV die ik vijf weken geleden ontmoette en die er zo slecht aan toe was, waarbij transport naar Masaka voor medicijnen het enige probleem was en die het project ZEKER ging opvolgen. Dus ik navragen aan Rose, want die vrouw woont in de area van de community waar zij verantwoordelijk voor is (zij was wel niet mee op die housevisit) en zij vertelde dat ze er al van gehoord had maar de vrouw nog niet gezien had. Ik reageer nogal verontwaardigd natuurlijk, dat vrouwtje lag daar al vijf maanden letterlijk te creperen maar Rose haar reactie was enkel dat ze het zo druk hadden met het nieuwe project (Lwengo 2)… Toen ging het ineens snel want in de namiddag ging een andere local volunteer gaan kijken en een rapport opmaken. Toen Jodie en ik terugkwamen van het schilderen was Rita ook terug met het ‘rapport’: het vrouwtje is overleden. En dat was dat. Even later zitten ze gewoon gezellig te lachen in the office allemaal samen. Voor hen is dat een heel andere beleving dan voor ons natuurlijk, mensen die hier aan HIV sterven is bijna common voor hen. Dusja, ik helemaal van de kaart natuurlijk en echt zwaar gefrustreerd dat er gewoon niets aan gedaan is terwijl er bijna elke dag iemand van het project naar Masaka rijdt! Maar niemand die eens langskomt en erover praat, niemand van die locals die onze gevoelens begrijpt. Heel onmachtig voelt dat! Want dan begin je natuurlijk ook te denken, als ik Rose gewoon elke dag herinnert had aan dat vrouwtje, zou er dan wel iets gebeurd zijn, was ze er dan nu wel bovenop? Of zelfs al kon ze niet meer geholpen worden, dan hadden we tenminste ons best gedaan, nu gewoon niks nul nada!
Donderdagavond weer met hoofdpijn bedje in en vrijdagochtend vroeg vertrekken op een relaxed uitstapje naar de Ssese-Islands in Lake Victoria.
In plaats van half tien waren we toch al om tien uur weg met Jjingo die vanuit Masaka (Njendo) een special hire regelde voor ons naar de ferry. Race tegen de tijd want de ferry zou om 12 uur vertrekken, aan 90 per uur hobbel de bobbel over slechtere en slechtste wegen en stipt om twaalf uur zagen we de ferry net vertrekken, blijkbaar ging ie om 11u50, voor een keer iets op tijd vertrekt in Uganda!
Wachten op de volgende dan maar, 14u, haha, werd natuurlijk 15u en dan nog een eindje rijden tot we de mooie slaapplaats, Pearl Gardens, gevonden hadden. Voor we de ferry opstapten had ik op de latrine ontdekt dat mijn buik ineens ook heeelemaal niet meer in orde was, dompertjeee.
Tegen 18u waren we eindelijk ter plekke en wat was dat de moeite waard! Echt een luxe resort bijna en een prachtig uitzicht over het meer! En daarbovenop waren we lekker uitgehongerd na een dagje zonder eten J. Nuja een lekker gezellig, relaxed weekend gehad dat enkel overschaduwd werd door de buik die steeds gezelliger werd …
De terugreis was nog gezelliger dan de heenreis; er zijn maar 2 ferry’s op zondag, eentje ’s ochtends vroeg en eentje om 13 uur, we bestelden de taxi meer dan op tijd en waren er dan om 12u30 aan de ferry, prima dus! En het werd … blablabla 15u30 joepie! Gingen we alweer voor een dagje zonder lunch! Tegen 18u in Masaka, ging ik met Sanne naar het ziekenhuisje gaan om ons beiden opnieuw te testen, niets van geworden want er kwam net een spoedgeval binnen en dan zouden we zeer lang moeten wachten.
Daarom deze morgen (maandag 28 mei) opnieuw gegaan; vonnis: tyfus, remedie: heel veel pilletjes!
Normaalgezien moet het wel vrij snel over zijn en blijven er toch twee weken over waarbij we lekker fit kunnen werken en genieten!
Groetjes en tot bijna!
Celine