(origineel bericht op be-more.nl)
You don’t change africa, africa changes you!
Het was een week vol tegenstellingen; het ene moment mis je thuis, het andere moment wordt je overvallen door een geluksgevoel. Zo is er niets te doen op het project en heb je het even helemaal gehad, het andere moment stromen de ideeën binnen en ga je vol goede moed weer verder. Het ene moment ben je ziek, het andere moment heb je, je nog nooit zo goed gevoelt… Emoties, gedachten en werkzaamheden wisselen elkaar in sneltreinvaart af hier in Afrika!
Laat ik maar beginnen met de mindere momenten van deze week. Ja, ook die zijn er in Afrika! Afgelopen weekend zou ik samen met Janneke naar Monkey Bay voor een weekendje zon, zee en strand. Helaas gooide mijn maag en darmen roet in het eten en is het een weekendje thuis geworden, lekker dichtbij het toilet. 
Gelukkig ben ik maar 1 dag echt ziek geweest, de rest van het weekend was ik alleen nog wat slapjes. Zondag was Lenneke (medevrijwilliger) jarig en zijn we lekker een ochtendje naar het zwembad geweest. Verder hebben we voornamelijk gerelaxt en niks gedaan…
Het project is deze week niet zo soepel verlopen als afgelopen weken. Er zijn wat frustraties geweest en er was weinig te doen. De frustraties werden voornamelijk veroorzaakt door de projectleider Thonex. Hij vindt zichzelf nogal belangrijk en volgt graag zijn eigen regeltjes. Zoals Janneke het mooi verwoord: ‘deze man is een typisch voorbeeld van een narcistisch persoonlijkheid.’ Alles is prima zolang het maar gaat zoals hij het wil of als hij er zijn voordeel uit kan halen. Vorige week heeft hij zomaar de commissie van de youthgroup ontslagen, waaronder de leider Arthur. Als wij dan om uitleg vragen krijgen we een nietszeggend antwoord. De redenen die hij geeft slaan nergens op. Wij krijgen alleen de positieve verhalen te horen, de negatieve worden achtergehouden terwijl wij het ook wel merken als er discussies worden gevoerd of mensen het er niet mee eens zijn. We waren er maandag dan ook even helemaal klaar mee en zijn weggelopen. We kunnen ze niet helpen als we niet alle informatie krijgen. Verder wordt er erg gemakkelijk om geld gevraagd. Dit is soms heel frustrerend omdat wij hier niet zijn om alleen geld te geven maar om het project te helpen ontwikkelen. We worden regelmatig voor het blok gezet omdat het project beloften doet aan de mensen uit de community die wij niet hebben gedaan. We hebben een lijst opgesteld met knelpunten waar wij tegen aan lopen zodat de regiocoördinator dit met Thonex kan bespreken. Ik hoop dat de knelpunten in de toekomst worden opgelost zodat andere vrijwilligers hier niet mee te maken krijgen!
Gelukkig hebben wij de negatieve gevoelens van ons af kunnen zetten en zijn we vol goede moed verder gegaan. Deze week zijn de scholen weer begonnen voor groep 3 en 4, standard 1&2. We hebben de lessen geobserveerd om te kijken wat er goed gaat en wat er eventueel verbeterd kan worden. Wat hierbij vooral opvalt, is dat er niet echt structuur in de lessen zit; kinderen en leerkracht lopen regelmatig weg, er worden voornamelijk rijtjes opgedreund en kinderen zitten achterstevoren op hun bankje. Je ziet wel dat de leraren echt hun best doen maar er is gewoon meer structuur en afwisseling nodig om de kinderen echt iets te kunnen leren! Veel kinderen kennen de rijtjes wel maar hebben geen flauw idee waar ze het eigenlijk over hebben. Wij hebben daarvoor de letters van het alfabet gekoppeld aan een voorwerp.
A is for apple, B is for banana etc. Heerlijk een middagje zitten kleuren en tekenen, ik voelde me weer even kind! Ook hebben we het plan om de letters van het alfabet met bijbehorend voorbeeld op de muren van de nursery te gaan schilderen zodat het wat meer gaat leven voor de kinderen (moet alleen nog even overlegd worden :p).
Voor de HIV/AIDS-group hebben we een training geregeld voor een zogenaamde village bank. Een van de andere project, YODEP, werkt hier al mee en zij gaan komende week 10 mensen van de groep training geven. De HIV groep heeft op dit moment 7 kleine bedrijfjes (oa. Hout, houtskool, rijst). Het geld dat ze hiermee ophalen verdelen ze onderling zodat ze extra voeding kunnen kopen. Er wordt echter geen geld gespaard. De training die gegeven gaat worden heeft als doel dat de bedrijfjes geld apart gaan houden op een bankrekening voor slechtere tijden. Een soort van spaarrekening waarover zij rente krijgen. Het fijne weet ik er ook niet van maar ik heb van YODEP begrepen dat het aardig goed loopt. We hopen hiermee de HIV op zo’n manier te ondersteunen dat zij in de toekomst kunnen blijven bestaan. Wij zijn van mening dat het geen zin heeft om telkens opnieuw geld te geven voor de bedrijfjes, zij moeten zelfstandig kunnen blijven bestaan!
De tijd hier in Afrika gaat snel, nog maar 2,5 week en dan ben ik alweer in Nederland…
Dit geeft een dubbel gevoel. Enerzijds heb ik heel veel zin om familie en vrienden weer te zien, gezellig te doen en te gaan werken. Anderzijds weet ik nu al dat ik Afrika ga missen, Afrika is steeds dieper in mijn hart gaan zitten. Zoals Steven van der Vijver zo mooi heeft omschreven: ‘Het gevoel van liefde gaat langzaam over in houden van, het is een oergevoel en je wilt er altijd naar terug.’ Het geluk in Afrika haal ik uit de kleine dingen; de glimlach van een kind als je reageert op het ‘azungu bo!’, de mensen op straat die altijd de tijd nemen om je te groeten en te vragen hoe het met je gaat, de busjes die overvol zijn maar waar toch altijd nog 1 iemand bij kan, de muziek die dag en nacht door de speakers knalt, de kinderen die tijdens de lunchpauze naar ons huisje komen om te spelen, de heerlijke gebakken aardappeltjes die iedere avond weer voor een vreugdemomentje zorgen omdat rijst nog steeds niet favoriet is, de kinderen die altijd komen vragen of ze op de foto mogen, de hele dag door kunnen knuffelen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hier in Afrika is veel armoede en leed, de straten liggen vol afval, de huisjes zijn klein en in slechte staat, de mensen werken keihard voor weinig, veel kinderen zijn wees omdat hun ouders zijn gestorven door ziekte, er heerst honger bij veel mensen en toch zijn de mensen blij met kleine dingen en het weinige dat ze hebben. De kracht en warmte die de mensen uitstralen maakt dat Afrika steeds dieper in mijn hart kruipt, de liefde is overgegaan in houden van en ik weet zeker dat ik nog vaak terug ga komen in dit continent!
Veel liefs