(origineel bericht op be-more.nl)
week van tegenstrijdigheden
De eerste helft van mijn reis zit er al op, wat gaat de tijd snel.
Afgelopen week was een week van intens genieten en ergenissen naast elkaar. Van samen en alleen, van rijk en arm, van ontspanning en verveling. Kortom genoeg tegenstrijdigheden naast elkaar.
Vrijdag had ik besloten om alleen op reis te gaan. Leanne was nog steeds ziek, ik wilde graag een weekendje ontspannen en ja misschien was dit wel het moment om voor het eerst echt alleen op pad te gaan. Het was een hele ervaring op zich. Voor het eerst zat ik alleen in een minibusje tussen alleen maar Afrikanen. Ik dacht een goed busje gevonden te hebben waarbij ik niet hoefde over te stappen. Het tegendeel bleek echter het geval te zijn. Enigzins gespannen zat ik alleen in de bus. Al snel keek ik vol verbazing om me heen. Ik had een plekje aardig voorin weten te bemachtigen, mijn knieen opgetrokken ivm alle koffers van medepassagiers. Helaas stopte mijn busje om de haverklap, om mensen in en uit te laden, gekookte eieren of maiskolven via het raampje te kopen of levende kippen en zakken vol aardappelen en vis in te laden. Onderweg bij een stop snel ergens een plekje gevonden waar ik kon wildplassen, want een toiletstop zat er niet in. In Mangochi aangekomen moest ik opeens alsnog overstappen om de bus richting Monkey Bay te nemen. Hier had ik een plekje helemaal voorin naast de chaffeur, wederom ingebouwd tussen allerlei koffers. Ook deze bus stopte geregeld, bij de eerste stop merkte ik dat via de ventilatorstrips en van onder mijn voeten overal rook kwam. Binnen de korste keren was ik dan ook in de rook gehuld. De chaffeur leek er zich weinig van aan te trekken, trok enkel zijn shirt uit tegen de hitte. Dus met een vluchtroute in mijn hoofd,voor als er vuur zou ontstaan , probeerde ik maar lekker van de omgeving te genieten. Bij Monkey Bay aangekomen (na meer dan 5 uur) wist ik niet welke kant ik op moest om naar mijn accomodatie te komen. Gelukkig kwam daar al iemand aangelopen die met me mee wilde lopen. Hoewel het een erg idyllisch plekje was, besloot ik toch de volgende dag de bus weer terug te nemen. Laat ik zeggen dat de omstandigheden erg primitief waren (geen drinkwater, toilet ver weg, geen stroom, baai vol bilharzia en gevaar op krokodillen en hippos). Op de terugweg had ik geen enkele spijt van mijn eigen onderneming en merkte ik dat ik al veel meer kon genieten van het reizen tussen de locals. Een gevoel van trots en persoonlijke overheersing overheerste dan ook vooral. Het weekend afgesloten met een duik in het plaatselijke zwembad en lezen bij Pakacherre (hostel Be-More).
Wat me verder de afgelopen week is opgevallen is al het moois dat Afrika te bieden heeft. Wat zie je hier mooie mensen, mensen die sorry zeggen wanneer jij je stoot of struikelt. Die ongevraagd, geheel belangeloos een omweg voor je maken om je te kunnen helpen. Die je beste zitplek in hun huis aanbieden en zelf op de grond gaan zitten. Mensen die je niet hoort klagen maar steeds zoveel kracht hebben om door te gaan, elke dag weer lachen, en plezier kunnen hebben en genieten van de kleine dingen in het leven ondanks armoede, aids en sterfte. Mensen die elkaar allemaal vriendelijk op straat begroeten, stil gaan staan om een praatje te maken. Die leven zonder horloge en zeggen “time is lying”. Mensen die elkaar warm omhelzen, mannen die zonder gene hand in hand lopen en bijna bij elkaar op schoot kruipen. Mensen die dansen, zingen en stralen. Wat ben ik blij dat ik een kijkje in hun leven mag nemen en het plezier en vreugde met hun mag delen.
Tegelijk was er deze week ook een hoop frustratie. Dingen op het project vlotten niet zoals we zouden willen. Thunix (onze projectleider) is soms vooral bezig met zijn eigen machtpositie. Soms heb ik het gevoel dat hij niet open naar ons communiceert en ons alleen als geldschieters ziet. Vragen over waarom sommige zaken gaan zoals ze gaan, worden ontweken, excuses worden verzonnen en hij laat anderen het vuile werk doen en doet zelf vrijwel niets. Een van de bijnamen die hij van ons heeft gekregen is dan ook Doenix ;). Ik heb voor mezelf dan ook even de focus moeten verleggen dat ik hier ben voor de gemeenschap en niet voor hem. Dat hij niet zal veranderen en dat we moeten kijken hoe we hier toch zoveel mogelijk kunnen bereiken zonder al te veel met hem te hoeven samenwerken. Dit lukt me de ene dag beter dan de andere. Wat betreft activiteiten merk ik dat het wat rustiger is. Dit maakt dat ik wat meer toe kom aan het lezen van boeken en maak ik de nodige slaapuurtjes. De keerzijde is dat ik me soms zo sloom en lui voel van het weinige doen. Activiteiten waar we mee bezig zijn geweest is het regelen van een 3 daagse training voor de HIV/AIDS groep. 10 mensen zullen vanaf volgende week alle in en outs geleerd krijgen rondom rente en bankzaken. Zodat ze een deel van de winst van hun 7 bedrijfjes (oa. verkopen van hout, bonen etc) kunnen omzetten in spaargeld voor slechtere tijden (regenseizoen en economische crisis). Verder is er een uur lopen van ons dorpje een tweede Nursery geopend, deze is nog erg primitief. Tevens zijn Standard 1 & 2 (groep 3 en 4)na de vakantie gestart met hun lessen, een hoop extra nieuwe gezichten voor ons. We willen komende tijd kijken of we misschien wat verbeteringen in het lesprogromma kunnen aanbrengen. Hopelijk staan de leraren hier voor open en blijven ze het ook consequent toepassen. Want nu gebeurt het nog wel eens dat er zonder pardon niemand voor de klas staat omdat diegene even naar de bank bleek te moeten 
Haha ja de logica is hier soms ver te zoeken. Verder zou social Wellfare afgelopen week spullen aan ouderen en zieken komen uitdelen. Mijn (ouderenzorg)hart brak toen ik zag dat deze mensen, die amper kunnen lopen helemaal vanuit hun dorp (soms wel 4uur wandelen) in de hitte voor niets waren gekomen. De mevr van de overheid had het toch te druk dus had ze besloten niet te komen. Op zo’n moment loopt de frustratie wel even hoog op bij mij. Maar ook dan blijven deze mensen je weer verbazen, want voordat ze weer terugstrompelde kreeg ik een vriendelijk bedankje en een warme handdruk. Mensen hebben hier een goed incasseringsvermogen opgebouwd of denken gewoon vaker Hakuna matata
Kortom ieder dag nog iets nieuws te leren,te ruiken, te proeven of te ervaren. Ben benieuwd wat de tweede helft van mijn reis me te bieden heeft…to be continued!!!