(origineel bericht op be-more.nl)
Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in!
Kyotera, 25-09-2011
Waar menig Veender met een kater wakker werd maandagochtend, bleef het bij mij bij flinke vermoeidheid. Mandy en ik vonden het dan ook niet een groot probleem toen Bonafance meldde dat er maar twee vrijwilligers meekonden op Outreach. Net toen we hadden bedacht hoe we onze dag konden gaan spenderen kwam Bennon met de mededeling dat we gewoon mee konden. Knop om en gaan met die banaan. De Outreach van deze week verschilt van onze eerste Outreach in die zin dat we gewoon in ons eigen appartement dineren en overnachten. Dit scheelt het project veel geld. Geen probleem, ik was de rukbunker en laterines van de eerste week nog niet vergeten. De visserdorpjes gingen we aan met de boda’s. Na een uur zitten (dat is echt lang op een boda) bereikten we het dorpje. Het dorpje ligt aan een uitloper van Lake Victoria. Ik heb HIV testen uitgevoerd, ongeveer vijftig mensen lieten zich testen. Uiteindelijk werd één vrouw positief getest. Één teveel uiteraard, maar ik moet zeggen dat het mij niet tegenviel. Toen we weggingen stapte ik heel elegant op de boda, ging zitten, schreeuwde WEERABA (doei) naar de mensen en zwaaide. Abert gaf op datzelfde moment flink gas, weg was mijn elegantie, Mandy en ik moesten alle zeilen bijzetten om mij op die boda te houden. Het resultaat was een lachsalvo van de menigte achter me…
Dinsdag gingen we een ander visserdorpje aan. Hier lieten minder mensen zich testen. Het regende ook halverwege de dag, waardoor mensen binnen blijven. Tussen de testen door hebben we de kinderen vermaakt met ballonnen, bellenblaas en touwtje springen. Een bitter nasmaak hield ik over aan de dag. Er werden slechts twee mensen positief getest, maar dit twee waren een moeder met kind van vier. Zo jong al HIV positief, dan ben je redelijk kansloos in een visserdorpje zonder geld en mogelijkheid om naar een kliniek te gaan. Dat irriteert me, altijd maar dat geld. Geld maakt niet gelukkig, maar geld kan de mensen in Uganda wel degelijk gezond maken, gezien Zorg&Zekerheid hier niets vergoedt voor de mensen. Bij thuiskomst was het goed weer om een borreltje te gaan drinken bij de Friends Pub. Kim en Nadine sloten zich bij ons aan. Het was erg gezellig. Zo gezellig zelfs dat Ina, bij thuiskomst, niet meer in staat was om van mijn heerlijke pastamaaltijd te genieten. In plaats daarvan kon de wc van Ina’s eigen gemaakte maaltijd genieten…
Woendag gingen Annemarie en Ina mee met Abert voor familyplanning. Mandy en ik gingen mee met de Outreachploeg. Het was een andere dag als gister. Een vrouw liep met een microfoon rond om mensen op te roepen. Toen er ongeveer 60man bijeen was geroepen startte Bonafance een voorlichting over HIV, het krijgen ervan, het leven met HIV, het voorkomen en dergelijke. Het was een hele open voorlichting. Mensen kregen de kans om wat te zeggen en vragen te stellen. Als iemand wat had gezegd, klapte iedereen. Ik vond het zo goed dat dit wordt gedaan. Een goede start van de dag. Na de voorlichting was het hard werken geblazen, iedereen kwam tegelijk voor het testen. Thembo, onze clown van het stel, prikte het bloed. Hij deed het superieur, maar naar nummer 53 was hij moe. Hij wilde lunchen. Na de lunch kwam hij niet meer terug, terwijl er nog wel klanten waren. Mandy moest hem gaan zoeken van Judith. Je kon ons opvegen, want Thembo lag ergens achteraf te slapen. Het is toch wat… Na het testen moesten we een tijdje wachten, omdat iedereen nog uitslag krijgt. Wij weer in de weer met ballonnen, bellenblaas en het springtouw. Jong oud, iedereen deed mee. Het was zo leuk en gezellig. Nadat iedereen uitslag had gekregen stonden er zes vrouwen op, kwamen er trommels in zicht en kreeg iedereen een soort voorstelling van hun. Ze zongen en dansten over HIV. Dat hun ouders zijn overleden aan aids doordat ze er niets over wisten, maar dat zij dit nu konden voorkomen door de kennis die ze hebben gekregen vandaag. Het was zo’n leuke ervaring en een goede manier van educatie. Echt heel tof om deze dag mee te maken. Het is net een warme familie, één voor allen en allen voor één. Woensdagavond was ik het zat en ben ik lekker op tijd mijn houten plank op/ingekropen.
Donderdag zouden we op outreach gaan, maar vanwege het slechte weer durfde geen van ons allen het aan om de boda op te gaan. Het gevaar dat je valt door het slechte, bij gebrek aan een beter woord, wegdek wilden we niet nemen. Een middag voor onszelf, ook lekker. 's Middags terug naar de kliniek voor het afscheidsfeestje van Annemarie. Zij verlaat Kyotera en gaat naar Lwengo. Een speech van de dokter en van een projectlid en de aanwezigheid van het personeel uit de kliniek maakte dat het leuk was om bij te wonen. Na dit feestje op de boda richting Kim. Daar hebben we gegeten en borreltjes gedaan op de veranda bij Kim en een slaapfeestje gehouden.
Vrijdagochtend werden we alweer vroeg naar Kyotera gebracht voor de outreach. Ik werd door Abert gebeld waar we bleven, want we waren laat. Daar had hij een punt, maar aangekomen in de kliniek was er nog niemand van het Outreachteam aanwezig. Iets meer dan twee uur laten konden we dan eindelijk gaan. Ohhh dat wachten, het is wat!!! Aangekomen op plaats van bestemming en begonnen met het werk, kwam de regen met bakken uit de hemel. Snel alles naar binnen verhuist en daar verder gegaan. Maar zoals ik hierboven al vermeldde, komt er niemand op straat als het slecht weer is. De opkomst viel dan ook tegen, twinig man getest en ééntje werd positief bevonden. De terugweg naar huis zette mijn lachspieren weer op scherp. We probeerden ons een weg te glibberen uit de bush, naar verhard wegdek. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot. Menigmaal zaten we in de slip. Thembo en Judith gingen ons voor en wij kregen volledig de slappe lach om de manier waarop hun zich een baan door de modder maakten. Maar zoals het spreekwoord luidt, wie een kuil graaft voor een ander valt er zelf in. Wij haalden hun in en maakten vervolgens een schuiver door de modder. Niets bezeerd, wel gelachen. Het lachen verging me toen een vrouw langs de weg vertelde dat de weg echt gevaarlijk was, dus we beter om konden rijden. Veiligheid gaat voor alles, dus wij namen de onweg die het dubbele aantal meters bedroeg. Mijn bolle kont is inmiddels zo plat als een dubbeltje.
De outreach van deze week was fantastisch om te doen. Ik heb veel mooie dingen en saamhorigheid gezien. Ik zei tegen Mandy dat het leek of deze dorpjes minder arm waren als het visserdorp Kasensero uit onze eerste week. Ik had het idee dat de mensen hier gelukkiger zijn en ook meer kennis. In Kasensero werd 60% positief getest en hier steeds rond de 5-10%, gelukkig!!!
In het donker reizen is niet mijn favoriete bezigheid, zo bleek ook vrijdagavond toen we in het donker afreisden naar Masaka om ons weekend te spenderen. Onze driver voerde een idiote Kamikaze actie uit. Hij haalde een vrachtwagen in, terwijl er een auto vanuit de andere kant ons tegemoet kwam. Nadine en ik dachten dat hij iets verder was, maar Mandy naast me schreeuwde WATCH OUT WATCH OUT YOU CRAZY MAN!!! Ik had het gevaar pas door toen onze tegenligger de berm inreed om ons te ontwijken op zijn weghelft. Ik zweette peentjes. Heelhuids aangekomen in Masaka hebben we gegeten en zijn we The Ambience weer omveilig gaan maken. Het was de laatste avond van een aantal vrijwilligers en zo vertrokken we met 7 vrijwilligers, Steve en Joseph richting de UganVeense kermis. Wat een avond, met geen pen te omschrijven.
Deze kermiszaterdag voelde ik me precies hetzelfde als andere jaren, lichtelijk last van opstartproblemen. Een kermiszaterdag zonder corso is geen kermiszaterdag. Via skype konden Jan uit Zweden, Joyce uit Estland en Mandy&Ik vanuit Uganda meegenieten met de corso. Iedereen die ik heb gezien maakten mijn hoofd iets lichter, echt heeeeeeeeel TOF! De rest van de dag heb ik vrij weinig uitgevoerd, 's avonds nog een piepklein borreltje genomen bij de Backpackers en slapen.
Vandaag is het zondag… We hebben een lang weekend. Mijn nagels heb ik vanochtend laten lakken in een salon door een jongeman. Hij heeft mijn nagels gelijk schoongemaakt, dat was geen overbodige luxe. Nu zijn ze weer paarsglimmend, ik hoop dat voor elke paarse teen die ik heb, ROAC de bal achter Patrick vd Zwet laat.
Morgen komen de nieuwe vrijwilligers. Wij verwelkomen morgen Jose, ik ben benieuwd…
Rust allemaal goed uit, dan ga ik er weer tegenaan van de week in de kliniek. Bij mijn bericht zitten ook een aantal foto’s, Enjoy!
Een groet vanuit het, voor nu weer even, zonnige Uganda!
X Britt