(origineel bericht op be-more.nl)
Outreach
Zit nu voor de laatste keer achter het internet in Massaka, de maand vrijwilligerswerk zit er weer op en de reis terug naar huis is begonnen. De maand is voorbij gevlogen. Ik heb deze maand ontzettend veel gezien en geleerd gewoond in grote steden, kleine steden, communities met huisjes van klei en uiteindelijk geleefd in een krottenwijk met huizen van golfplaten en rot hout. Ik heb ervaringen opgedaan die ik misschien wel nooit meer ga meemaken. Ik ben blij dat ik deze reis heb gemaakt en ben ook zeker bewuster geworden van het leven en de waarde die de kleine dingen in het leven hebben.
Mijn laatste week ben ik op outreach geweest. Het begon op dinsdag ochtend ik en nog een andere nederlandse vrijwilliger warden opgehaald door een public transport taxi (dit is een Toyota corolla, normaal geschikt voor 4 of 5 personen… wij zaten er met 11personen in) dus al een hele attractie om 2uur later aan te komen in ons outreach dorp. Dit dorp bleek een krotttenwijk te zijn. Alle huizen waren van gemaakt van rotte houten planken en golfplaten daken, de huizen waren niet veel groter dan bij een gemiddeld nederlands huis de keuken en daar woonde dan vaak een gezin met soms wel 8 of meer kinderen. Er was hooguit 1uur per dag stroom, Het afval lag overal en midden in het dorp was een plaats wat de stortplaats hoort te zijn, de wegen waren van zand en modder, er was geen water en riolering aanwezig. Het dorp is een vissersdorp wat aan lake buyoni ligt, mensen gebruiken dit water dan ook om te koken, drinken, wassen etc. Helaas is het een zoetwater meer waardoor het bilharzia in het water voorkomt dat erg gevaarlijk is voor je gezondheid (ik heb dus drie dagen gedaan zonder water, zonder douche) tot slot de wc die waren er niet. Er was een public laterine midden in het dorp een stenen gebouw met daarin een gat, doortrekken kan niet je kon een bakje water uit het lake halen om te spoelen, echter zaten de gaten helemaal vol dus spoelen lukte niet en de grond en alles erom heen zat dus vol met tja bedenk het maar…. Ook ik heb drie dagen van dit publieke gat gebruik moeten maken en ik kan je zeggen, hierbij zijn de dixies bij rock werchter heilig!
Nadat we aankwamen in het dorp dinsdag middag zijn we eerst met de projectwerker van Uganda gaan lunchen matoke (bananenpuree) met bruine bonen. Daarna zijn we op het strand onder een golfplaat gaan testen. Een Ugandees deed de inschrijvingen en deelde de labbriefjes uit, een andere ugandees gaf naderhand het resultaat en hierbij advies en condooms. Dit moest door de ugandezen gebeuren omdat niemand in het dorp engels spreekt (bijna niemand is geschoold) en aangezien ik geen Swahili spreek…
ik en de andere nederlander hielden ons bezig met bloedprikken, het bloed testen op HIV en de resultaten noteren. Het is heel lastig en raar, je zit op het strand het waait er de teststroken waaien weg, zand op alles, kinderen die constant om je heen staan en geen goede afvalplaats waardoor alles in kartonnen dozen werd gegooid. (we hadden gelukkig wel een naaldencontainer). Uiteindelijk ondanks alle chaos hebben we in drie dagen tijd zo’n 120 mensen getest en hierbij bleek helaas dat 25% positief was, hopelijk gaan ze de gratis medicijnen die de overheid betaald gebruiken en gaan we verantwoordelijker om met hun partners en kinderen. Helaas is dit veel onmacht we zeggen het maar het kennistekort en de taboe rondom HIV werken niet mee, als we maar een klein deel kunnen overhalen hebben we in ieder geval iets bereikt!
In de avond sliepen we in een “hotel” een kleine kamer met een bed en een hele vieze klamboe er was een stalen deur die je met een hangslot moest sluiten en daar was ik wel blij mee. Ik ben niet snel bang maar hier voelde ik me alles behalve veilig. Het dorp is een vissersdorp, weinig vrouwen (die vaak ook meerdere mannen hebben) en dus heel veel mannen, vaak jong onbezonnen en heel vaak ook dronken waardoor ze soms vervelend en lastig zijn. WE zijn gewoon nooit alleen de straat opgegaan ‘s avonds en gelukkig is er ook niets gebeurd.
Woensdag was het zelfde verhaal, ontbijt met brood, bananen en water, testen tot uur of drie, lunch met matoke en bruine bonen, rusten en ‘s avonds rolex eten en vroeg naar bed. Donderdag weer hetzelfde verhaal alleen zijn we toen om 3u naar huis gegaan. Weer in de taxi dit keer maar met 10personen. En ‘s avonds het afscheidsfeestje in het ziekenhuis, kregen wat te drinken, eten en speeches en een certificaat als dank voor het werk en de inzet.
vandaag vroeg opgestaan tas ingepakt, nog even een nieuwe malaria test laten doen en ik ben nu weer parasite vrij!!! Dus kan veilig naar huis gaan J
Vandaag nog even de laatste dingen kopen in massaka en alle vrijwilligers zien en gedag zeggen en dan morgen terug naar Entebbe nog een nachtje daar en dan is het weer tijd om terug te vliegen zondag naar Europa. Doordat onze belgen staken, is er een kans dat ik niet verder kan dan milaan, maar dat zie ik dan wel weer… milaan is vast niet de vervelendste plek om een dag te moeten verblijven, zeker niet als de luchthaven het hotel betaald 
lekker pizza, gelati’s, wijn, leuke italiaanse mannen kijken en shoppen, dit laatste zal dan zeker moeten aangezien ik geen jas bij me heb en nog maar 1trui…
Maar goed hopelijk zie ik jullie allemaal maandag! En anders tot snel !!
Ps. Het sponsorgeld is besproken en besteeds, uitgebreid verslag hiervan en foto’s krijgen jullie in Nederland van me
Bedankt voor jullie sms, mail, reacties en tot snel
Isabella