(origineel bericht op be-more.nl)
eerste week
hello mzungu’s!!
Uganda is verrassend groen, vriendelijk, choatisch, aangrijpend en nog veel meer…
Na oud&nieuw te hebben gevierd met andere vrijwilligers in een hostel in Entebbe zijn we de het nieuwe jaar begonnen met een tour door Kampala (de hoofdstad red.). Lees: als een kudde blanke hollanders, nog ietswat onwennig, achter een lokale gids aan een weg door de chaos proberen te vinden. Veel bekijks en veel te bekijken.
De volgende dag zijn we afgereisd naar Masaka, twee uur later vertrokken dan was gepland maar heb al snel geleerd dat wachten hier geen werkwoord is maar een levenwijze. Het verkeer is chaotisch, vele overbeladen taxibusjes en boda-boda’s (brommer taxies) racen over de zandwegen zonder verkeersregels en zonder rekening te houden met wat er verder op straat gebeurt.
Masaka backpackers hostel is een oase van rust, midden in de natuur op een helling met mooi uitzicht, hangmatten en veel gezelligheid. Dit is de plek waar we in de weekenden zullen verblijven en waar ook de vrijwilligers van andere projecten naar toe komen.
Dinsdag zijn we eindelijk op onze eindbestemming aangekomen: Rakai Health project in Kyotera, valkbij de grens met Tanzania. Het ziekhuisje bleek een verzameling van verschillende gebouwen, in ieder gebouw een andere afdeling. Er is, op het eerste gezicht, genoeg personeel en de hoofdarts, dr Ambros,s is fantastisch.
Woensdag 08.30uur begon onze eerste werkdag; met mijn witte jas aan en gewapend met genoeg handschoenen was ik er helemaal klaar voor. De ochtend met dr Ambross de visite meegelopen, die 4 uur duurde… Hij nam alle tijd om met de patienten te praten, ze te onderzoeken, alles naar het engels te vertalen en uit te leggen. ‘s Middags geassisteerd bij het verwijderen van wratjes op de handen van een jongen. Tijdens deze ingreep werd duidelijk dat steriel werken hier nog niet volledig begrepen wordt; deels door de limiteren mogelijkheden, deels door onbesef.
Donderdag werd mijn aandacht voor de ochtendviste overruled door het zien van een premateur jongentje die door zijn tante naar het ziekhuis was gebracht. De moeder en zijn tweelingbroetje/zusje bleken overleden vlak naar de bevalling, de toestand van dit kind was niet veel beter… Zwaar ondervoed en maximaal 400gram lag hij te vechten voor zijn leventje. Het enige wat we konden doen is een sonde inbrengen en om de paar uur voeding geven en afwachten. Er was een zuurstof apparaat maar deze stop zodra de stoom eraf gaat en dat is iedere nacht… Aan de toestand van de vader te zien vraag ik me af of dit kind, mocht hij het overleven, een toekomst heeft.
‘s Middag op ‘outreach’ geweest; met de boda-boda naar een dorpje in de middle of nowhere gebracht om samen met verpleegkundige baby’s te immuniseren. Heel schattig al die babies te wegen en goed te zien dat het immunisatie programma best goed in elkaar zit hier.
Vrijdag hebben we kennis gemaakt in met het personeel een overheidsziekenhuis, daar was de situatie een stuk somberer en zonder mijn witte jas aan en met mn weekend tas op mijn rug voelde ik behoorlijk bezwaard hier te zijn. Alles wat het ziekhuis te bieden had werd ons getoond, ongeacht of er in de behandelkamer net iemand ontkleed was, er een operatie bezig was of dat het eventueel vervelend zou zijn voor de patient om een 4 potterkijkers bij een beladen gesprek over zijn HIV te hebben…
‘s Middags zijn we terug gekeerd naar Masaka en brengen dit weekend door met alle andere vrijwilligers. Het voelt te luxe, ik kom hier om vrijwilligerswerk te doen, maar het is ook goed. Alle indrukken bespreken en doordoor relativeren is echt even nodig.
Morgen gaan we terug naar Kyotera en, zoals nu gepland iig, op een outreach van 3 dagen om mensen in de afgelegen vissersdorpjes te testen op HIV en voorlichting te geven… Ben benieuwd!!
Laat snel weer wat van me horen zodra dat kan,
Liefs