(origineel bericht op be-more.nl)
de eerste week
9 en 10 februari 2013
De reis vliegreis ging niet overr rozen. Al met al meer dan 6 1/2 uur vertraging. aankomst in Entebbe, na tussenlanding in Kigali om 5 uur 's morgens en om 7 uur in bed.
Maar alle leed was verdwenen toen ik 's morgens (net in bed) allerlei vreemde vogelgeluiden hoorde. Prachtig,
Het beckpackers " resort" is mooi aangelegd met palmbomen, bananenbomen, e.d. en een mooi grasveldje voor de kampeerders.
Het slapen was wel van heel korte duur, om 10.30 u werden we verwacht voor het regelen van praktische zaken. En daarop sluitend het geplande bezoek aan de grote stad Kampala.
Een belevenis, met niets te vergelijken. In de voorsteden staan wat stenen( vaak onafgewerkte) huizen tussen de krotten van beton, golfplaten, doeken…In het centrum wat wolkentorens van internationale bedrijven, regeringsgebouwen waar je absoluut niet mag fotograferen en natuurlijk het machtsvertoon daar omheen.
De rest is chaos, mensen die allemaal naar je"Masounkou" roepen, Dat wordt vaak vertaald als blanke, maar betekent eigenlijk "hij die van (n)ergens komt en (n)ergens heengaat… Blanke mensen zie je zo wie zo niet. Een hele belevenis je te laten indompelen in de hoofdstad, maar heeel blij dat we er weer uit waren. Indrukwekkend was ook de plek waar de bussen komen en gaan. Honderden busjes staan te wachten op hun passagiers en volgeladen zie je in lange files naar en van Kampala rijden. En verder uiteraard de bodaboda’s, brommers en fietsers die je ergens naar toe brengen. Vaak met 3 of meer op 1 voertuig. Vroeg naar bed, morgen weer een reisdag.
<strong> </strong>
<strong></strong>
maandag 11 februari
Al vroeg vertrokken naar Masaka. Dit is ongeveer 4 uur rijden. Met zijn 26 in een bus. De sfeer is hartstikke gezellig en ja - ik mag dan veruit de oudste zijn - alle leeftijden zijn vertegenwoordigd. (de jongsten zijn 17)
Natuurlijk een stop op de evenaar. Sterlt niet veel voor, maar wel een ijkpunt.
Masaka is , op het eerste gezicht, een veel leukere stad. In het badpackershuis (waar we in de weekenden ook zullen logeren) krijgen we wederom informatie over de projecten en alles wat erbij komt kijken. Heel leerzaam.
En dan scheiden onze wegen. Met zijn 5 vertrekken we naar Lwengo Nakyenyi en dat ligt gelukkig midden in de natuur en niet in een van die viese voorsteden. De eerste kennismaking met onze verblijfplaats valt mee. We hebben een eigen huisje op het erf van Antony (de local projectleider ) We delen de binnenplaats met zijn gezin. De binnenplaats staat vol met bananenbomen en een paar bloeiende bomen, verder 2 watertanken voor het opvangen van regenwater en een latrine. Ik slaap met een andere vrijwilliger achterin de binnenplaats. Op de binnenplaats zijn altijd schattige kinderen en baby’s aan het spelen. Er wordt voor ons gekookt en de voorbereidingen geschieden ook buiten want het kleine keukentje is wel heel primitief, een klein vuurtje op de grond, dat is het. We eten best lekker, vegetarisch super vers en 3 keer per dag fruit na.
Met de fotootjes erbij schept het hopelijk toch een beeld.
dinsdag 12 februari
Vandaag is onze instructiedag ter plaatse. We worden opgehaald en wandelen - slow motion - (that’s the way here)naar de school. Daar krijgen we van Rita, de local projectmanager, een goed en duidelijk verhaal over de community en wat hun project waar wij een steentje toe bijdragen, eigenlijk wil bereiken. In een paar woorden gezegd gaat het om armoede- en HIV Aids bestrijding. Wat opvalt is dat het professioneel in elkaar zit.
Op het schoolplein spelen heel veel kinderen in een oranje, blauw uniform, zowel jongens als meisjes hebben het haar geminimaliseerd. Kindjes klampen zich aan je vast.
Daarna is het sporten en van ons wordt verwacht dat we met ideeen komen en ook zelf meedoen. Dus een uurtje behoorlijk zweten. Na de lunch maken we dezelfde tocht die kleine jongetjes een paar keer per dag maken om water te halen bij de bron in een dal. Het is zeker 1 1/2 uur lopen heen en weer in de brandende zon. De zware jerrikan dragen ze op hun hoofd of op de fiets. Dit valt niet mee in het heuvelachtig gebied.
woensdag 13 februari
Ik zit te wachten op Augustus die me met zijn bodaboda naar de werkzaamheden van deze ochtend brengt (2 anderen zijn er al) . Een tocht door een schitterende natuur. We gaan vandaag dish racks maken.We nemen een hamer mee want gereedschap is er niet. Er worden 4 palen (in een vierkant) in de grond gemaakt. Voor elke paal wordt een gat gemaakt met een mes. (de rode grond is keihard) De palen worden bovenin verbonden met dunnere palen die met grote spijkers vastgemaakt worden. En dan wordt er gevlochten met bananenblad en een soort riet. In het midden van de hoogte, idem. Zo ontstaat een dish rack met 2 verdiepingen. Het is de bedoeling dat ze daardoor de schone vaat van de vuile kunnen scheiden. Dit bouwen we voor één gezin, naast de plek waar gekookt wordt. De kookplek is ook ondergebracht in een klein hutje. De poritz (van mais gemaakt) staat de hele dag te pruttelen op een klein vuurtje op de grond. Ik heb het geproefd, het is heel zoet en voedzaam. De kinderen krijgen het in plaats van melk.
Na de lunch ontvangen we de disable children bij ons huisje. Het is de bedoeling dat we ze bezighouden met voorlezen, spelletjes, kleuren… Het zijn kinderen die thuis in ellende leven en geestelijk of lichamelijk gehandicapt zijn. Elke aandacht die ze krijgen is natuurlijk heel fijn.
Daarna worden we naar een aantal activiteiten gebracht, uiteraard per bodaboda, die af zijn. Een aantal enorme watertanken voor 1000 liter waar verschillende gezinnen gebruik van kunnen maken. stoven voor de keuken, vaatrekken, gebouwde huisjes enz. Indrukwekkend.
De stroom is uitgevallen, deze middag en dat blijft tot vanavond laat. Dat wordt dus eten met kaarslicht.
Jullie zijn natuurlijk ook benieuwd hoe het met mij gaat. Het is erg wennen om zo te leven. De latrine was eerst toch wel een probleem voor mij, maar dat gaat nu eigenlijk heel goed. Douchen in de open lucht is super. Je gaat in een teil koud water staan, was je en giet water over je hoofd. Klaar. Hoe simpel kan het zijn. Met mijn maag en darmen geen problemen tot nu toe. Houden zo. Ik slaap goed onder mijn klamboe en wordt elke ochtend, zoals thuis, wakker gemaakt door vogelgeluiden. De confrontatie met zoveel armoede is schokkend. Mensen hebben werkelijk niets.
donderdag 14 februari
Het is Valentijn dag, ik kreeg ik van de provider een SMSje om het niet te vergeten. Dus van mij allemaal een Ugandese hug with two hands chaked .: "Hei how are you, I am fine and you, You had a good night, Yeee and you? You are welcome…hei
Deze morgen gaan we op huisbezoek, naar de alle armsten. Augustus en John brengt ons met zijn bodaboda. Maria (de local person) stelt de vragen en ik vul het formulier in. Naast algemene gegevens over namen leeftijden wordten vragen gesteld over de latrines, de keuken, binnen in huis, dat wordt dan ook door ons beoordeeld. Verder gaan de kinderen naar school? hoe ver is het lopen? Hebben ze alleen vuil water? is er een watertank in de buurt en zoniet hoever lopen de kinderen om water te halen? Zijn er dieren? welke? lopen de dieren binnen? Is er HIV getest bij de gezinsleden, gebruiken ze medicijnen? Doen ze aan gezinsplanning? verbranden ze het vuil, ook het plastiek of gooien ze het tussen de bananenbomen, verwerven ze inkopen? verbouwen ze groenten voor eigen gebruik of door naar de markt te gaan… enz enz Met deze gegevens kan het project beter bepalen waar hulp nodig is en hoe ze deze kunnen, brengen.
Deze middag is het reading club op school. dat is een verhaal apart. Dat vertel ik een andere keer.
Morgen middag gaan we naar Masaka voor het eerste weekend de kookles, het welkomsdiner en muziek 's avonds . Ik zet dit verhaal alvast op een stick.
Ik stuur deze alvast, straks misschien de foto’s
Aan jullie allemaal lieve groetjes uit Uganda, internetten kan enkel in de weekenden
Truiu