(origineel bericht op be-more.nl)
mzunguuuuuu
Hallo allemaal!
Message from Uganda, eindelijk! Ik had alleen de eerste 2 dagen internet maar toen was er vrij weinig om over te schrijven dus hier dan mijn eerste bericht.
We hadden een zeer voorspoedige vlucht, zelfs een kwartier te vroeg aangekomen. We moesten alleen zo lang wachten op ons visum dat we oud&nieuw in een stilstaande taxi hebben gevierd.
Vanaf het vliegveld gingen we naar de Entebbe backpackers, het hostel in Entebbe (de plaats van het vliegveld). Bijna de hele groep was daar al, we hebben in totaal een groep van 18 man, die dus allemaal naar verschillende projecten gaan.
Op zondag zijn we naar Kampala gegaan, de hoofdstad. We liepen daar in een rijtje van 18 blanken, dus onopgemerkt bleven we zeker niet. We zijn eerst naar een food market geweest, waar ik voor het eerst een sprinkhaan(!) heb gegeten. Ook hebben we kennis gemaakt met de lokale keuken, we kregen een soort Ugandese tapas, een bord vol met allemaal kleine Ugandese hapjes. Het viel me niet tegen, laat ik het zo zeggen.
Op maandag was het dan zo ver, eindelijk naar het project! We zouden met twee busjes met z’n allen naar Masaka gaan, daar een introductie praatje krijgen met de belangrijkste informatie en daarna zouden we opsplitsen en allemaal naar ons eigen project gaan. Het liep alleen wat anders dan gepland… Uganda bestaat vrijwel alleen maar uit heuvels, als je in de auto zit ga je alleen maar heuvel op, heuvel af. We gingen dus heuvel af, en direct onder aan de heuvel stonden ze aan de weg te werken. We moesten dus al goed op de rem, want je hebt een behoorlijke vaart als je zo van die heuvel af komt. Achter ons reed een jeep met daarin de fotograaf van Be More en de vriendin van Jeroen (onze regiocoördinator). Achter de jeep reed een taxibusje vol Ugandezen en die reed echt veel te hard, met als gevolg dat het busje vol op de jeep knalde. De jeep schoot door en raakte ons aan de linkerkant, het busje schoot ook door en raakte ons aan de rechterkant. De jeep kantelde, en het taxibusje (een busje voor 14 mensen waar er 24 in gaan) was ingedeukt. Overal was gegil en we schrokken ons werkelijk helemaal de pleures. Onze bumper was stuk en de complete achterruit was eruit, maar iedereen was gelukkig ongedeerd. We hebben heel wat verpleegsters mee in onze groep, dus die renden meteen allemaal naar het ongeluk toe, gelukkig bleek het met alle mensen mee te vallen. Jeroen is bij zijn vriendin gebleven die in de omgevallen jeep zat, om het verhaal te vertellen aan de politie dus onze introductie kon niet doorgaan. We besloten dus om een nachtje in de Masaka backpackers te blijven en de volgende dag pas naar onze projecten te gaan.
Op dinsdag werden we dus opgehaald om naar het project te gaan door Anthony, onze projectleider. We werden op het project verwelkomd door het complete managment, die allemaal zeiden dat we ‘most welcome’ waren, iedereen is erg blij dat we er zijn. Ik had verwacht dat ons huis eigenlijk precies niks was, gewoon een krot met een gat in de grond om in naar de wc te gaan, maar niks was minder waar! Het is een mooi huisje, we hebben prima slaapkamers en bedden, ennnn ze hebben zelf een zit wc gemaakt! Net als thuis, alleen dan komt het terecht in een gat en kun je niet doorspoelen, maar dat we niet hoefden te hangen was al een zeer blije verrassing.
Op woensdag zijn we op de boda boda’s naar een vulnerable family gegaan. Bij die families bouwen we nieuwe huisjes. Het is super grappig als je op de boda zit, alle kinderen langs de kant van de weg zwaaien naar je en roepen ‘mzunguuuuuu’ (blanke), of ‘doeiiiii’ of ‘see you!’ Ze komen er soms echt hun huis voor uit gerend om te zwaaien naar ons. Je bent hier als blanke echt een fenomeen, niet normaal.
Een huis bouwen gaat hier wel even wat anders dan thuis, ze mengen aarde met water en stampen dat tot modder, die modder wordt vervolgens in een skelet van bamboe gestopt, en de gaten worden opgevuld door heel hard modder ertegenaan te smijten (erg leuk). Ik heb alleen weinig gebouwd, want er moest nieuw water gehaald worden. Vier van ons gingen dus vol goede moed opweg met 2 jerrycans in de hand. We gingen heuvel af richting de waterput, maar wat we niet wisten was dat het 3000 kilometer lopen was. Mijn god zeg, wat een eind. Aangekomen bij de put natuurlijk de jerrycans gevuld, maar eigenlijk was niemand in staat om met twee van die dingen dat hele eind naar boven te lopen. We werden op onze tocht naar boven omringd door kleine kinderen die ook van die zware jerrycans naar boven moesten tillen, maar dan als drinkwater. Ik vond het erg zielig, maar die kindjes lopen zonder te klagen naar boven. Toen we eindelijk boven waren hebben we nog heel even modder gesmeten en toen was de ochtend alweer om.
’s Middags zijn Pien, Renée, Marije en ik met Jjingo (één van de leiders van het project) en Robert (een stagair) langs de projecten gegaan die al voltooid zijn. We hebben watertanks, nieuw gebouwde huisjes en het health centre gezien. Natuurlijk onder begeleiding van een luid ‘doeiiiii mzungu!’
Het eten is hier prima te eten, we krijgen ’s morgens gewoon brood, ’s middags een bord warm eten en ’s avonds ook warm eten. Afgezien van het feit dat ik na dag 1 op het project alleen op m’n benen al 36 muggenbulten telde is het hier echt super. Mensen zijn alleen al zielsgelukkig om je alleen maar te zien, echt ongelooflijk. Iedereen is hier ook super vriendelijk, en de groep is super.
Donderdag hebben we een home visit gedaan, dan gaan we allemaal met een lokale vrijwilliger naar een huis om daar de situatie in te schatten en te kijken wat we kunnen verbeteren. Dat is wel interessant, je ziet echt hoe de mensen leven. Ik had ballonnen en bellenblaas voor de kinderen mee, daar zijn ze zoooo blij mee, echt super hoe blij je iemand kan maken met zoiets kleins.
Vrijdag hebben we in tweetallen follow-ups bezocht, kinderen die wat extra aandacht nodig hebben. Renée en ik zijn naar een meisje van 9 jaar geweest die echt heel heel erg gehandicapt was, zowel lichamelijk als geestelijk. Ze kon haar armen en haar benen niet bewegen, ze keek scheel, ze had een huidaandoening en ze was ontzettend smerig. Het was echt vreselijk om te zien, zeker als je bedenkt dat ze met goede oefeningen in Nederland gewoon zou kunnen lopen. We gaan een tuitbekertje voor haar kopen, want als ze nu te drinken krijgt valt alles er naast, en ook wat nutridrinkjes zodat ze wat aansterkt.
Nu zijn we weer lekker in Masaka, heerlijk om weer even te douchen en de wc te kunnen doorspoelen. De eerstvolgende keer internet zal waarschijnlijk over een tijdje weer zijn, volgende week gaan we namelijk naar Murchison Falls (natuurpark) en de week daarop naar Lake Bunyonyi in het weekend. Ik vind vast ergens wel een gaatje om te internetten, zal proberen dan wat foto’s te uploaden!
Liefs Renee